“โอ้โฮ นี่มันฉินอวี้หลงคนดังโรงเรียนฟู่จงของเราไม่ใช่เหรอ” หลิวฉ่วงพูดยิ้มๆ “วันนี้ใส่เสื้อด้วยแฮะ”
“หลิวฉ่วง ก็ว่าทำไมนายเก่งขนาดนี้ที่แท้ก็อยู่กับเ้าสี่แห่งสี่ตัวอันตรายนี่เอง พวกนายคุยกันต่อเถอะ ฉันไปแล้ว” ตอนที่ฉินอวี้หลงเดินไปข้างๆ ก็พลันมีความเหี้ยมโหดปรากฏอยู่ตรงขอบตาของเขา
“ช่างเถอะ ยังไงวันนี้พวกแกก็ต้องตาย ฉันล่ะอยากเห็นสมองของแกถูกยิงจนเละเงินสิบล้านทำให้ฉันได้เห็นสมองเละก็คุ้มอยู่นะ” กัวไฮว่ใช้วิชาอ่านจิตกับฉินอวี้หลงจึงทราบความคิดของเขาได้โดยทันที
“น้องหลิว กลับโรงเรียนด้วยกันเถอะ เรากลับไปกินข้าวด้วยกันนะฉันต้องเลี้ยงขอบคุณนายสักหน่อย” ตอนแรกกัวไฮว่คิดว่าจะกลับไปก่อนแต่คราวนี้คิดว่าต้องช่วยหลิวฉ่วงเสียหน่อย
“ฉันยังมีธุระ กลับก่อนล่ะ รอฉันกลับโรงเรียนไว้จะไปหานายนะ” หลิวฉ่วงพูดปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม
“ระวังหน่อยแล้วกัน มีมือปืนเล็งนายอยู่ น่าจะเป็ปืนไรเฟิล” ใน่ขณะที่กัวไฮว่หมุนตัวกลับ ก็กระซิบเบาๆ ขึ้นข้างหูหลิวฉ่วง
“ไอ้ฉินอวี้หลง ฉันอยากจะดูนักว่าแกจะฆ่าฉันยังไง” หลิวฉ่วงไม่ได้หันศีรษะกลับมามองกัวไฮว่ แต่เดินตรงไปนั่งในรถของตน
“ลุงสาม มีคนเล็งผมอยู่ ผมอยากรู้ว่ามันเป็ใคร พวกเรากลับไปทางเดิมกันคุณช่วยดูสถานที่ที่ใช้ไรเฟิลได้ให้ผมหน่อย ผมจะไปล่องูออกจากถ้ำ” หลังจากที่หลิวฉ่วงขึ้นรถก็พูดขึ้นอย่างโเี้
“นายน้อย คุณจะเสี่ยงอันตรายไม่ได้นะครับ” คนขับรถพูดยิ้มๆ “เสี่ยวเฟย เดี๋ยวลงรถตรงประตูหลังตึกเวิลด์เทรดนะหลังจากลงรถแล้วให้นับหนึ่งสองสาม จากนั้นก็ไปหลบส่วนจะอยู่รอดไหมก็ต้องอยู่ที่แกแล้วล่ะ"
“ลุงสาม หลิวเฟยยังตายไม่ได้นะ โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นลุงสามต้องดูให้ดีนะครับว่าใครเป็คนยิง” เด็กหนุ่มแถวหลังที่ใส่ชุดแบบเดียวกับหลิวฉ่วงพูดขึ้น “นายน้อยครับ เหล้าเก่าในตู้ของนายท่าน คุณต้องช่วยผมเอาออกมานะ”
“พี่เฟยระวังตัวด้วยนะ คืนนี้เรามาดื่มด้วยกันเถอะ” หลิวฉ่วงพูดเบาๆ
“ปัง!” ะุเฉียดขอบหมวกของหลิวเฟย ลอยไปยังหินริมถนนแล้วก็มีนัดที่สองตามมา จากนั้น มือปืนสไนเปอร์ก็มองไม่เห็นเงานั่นอีกแล้ว
“สมาพันธ์กุ่ยซื่อ นามแฝงหมาป่า” ลุงสามพูดยิ้มๆ “จิ้นจ้านเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณแต่ก็ระวังนะฉันจะให้เสี่ยวเฟยแอบช่วยคุณเอง”
เมื่อลุงสามพูดจบ หลิวฉ่วงก็ะโลงจากรถหายไปท่ามกลางฝูงชนที่เวิลด์เทรด
“ซ่อนตัวแล้ว มันซ่อนตัวแล้วอะไรกันเนี่ย” ฉินอวี้หลงอยู่ที่ชั้นสามของเวิลด์เทรดใช้มือบีบกล้องส่องทางไกลของตัวเองจนเละพูดขึ้นเสียงดัง
“มันไม่ใช่นักเรียนด้วยซ้ำ แต่มันเป็ศัตรูตัวฉกาจ สู้ตัวคนเดียวเถอะฉันไม่ใช่คู่แข่งของมัน ฉันไปล่ะ ไว้ฉันจะหาโอกาสฆ่ามันเงินสิบล้านเดี๋ยวฉันจะลดเป็ห้าล้าน แต่คราวหลังฉันจะไม่ให้แกตามมาแล้ว” พูดจบชายอายุราวสามสิบปีก็เก็บปืนไรเฟิลของตัวเอง
“หมาป่า สวัสดีนะไม่คิดเลยจริงๆ ว่าสมองของฉันจะมีค่าขนาดนั้น” ในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก
“ปังปังปัง” หมาป่าหยิบปืนของตนออกมาจากนั้นก็ยิงไปทางหลิวฉ่วงสามนัดติดกัน ทว่าหลิวฉ่วงก็หลบได้ทั้งหมด
“ภารกิจล้มเหลว อย่าว่าแต่หนีไปั้แ่แรกเลยแถมยังคุยอยู่กับลูกจ้างไร้สมองนี่อีก แกทำสมาพันธ์กุ่ยซื่อขายหน้าหมดแล้วล่ะ” หลิวฉ่วงตัวดีดึงหมาป่าลงมา
“ปัง!” ฉันเกลียดที่มีคนอื่นจับตามองฉัน” หมาป่าเบิกตากว้าง ปรากฏรูขนาดเท่าหัวแม่มือขึ้นบนศีรษะของเขา
“อย่าฆ่าฉัน แกอย่าฆ่าฉันเลยนะ” ฉินอวี้หลงพูดขึ้นร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว ่ล่างของร่างกายเขายังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ
“ฉันจะฆ่าแกลงได้ยังไง แกยังติดหนี้น้องไฮว่อยู่ตั้งร้อยล้านนี่นา ฮ่าๆ” พูดเสร็จ หลิวฉ่วงก็เดินออกจากห้องไปเหลือทิ้งไว้เพียงศพศพหนึ่งกับฉินอวี่หลงที่กำลังอกสั่นขวัญแขวน
“วิดีโอในตึกใหญ่ทั้งหมดถูกฉันจัดการหมดแล้ว” หลิวเฟยพูดยิ้มๆ
“บนปืนมีรอยนิ้วมืออยู่ แต่สมาพันธ์กุ่ยซื่อน่าจะลบออกหมดนะส่วนรางวัลจากฝ่ายรักษาความปลอดภัยน่ะ ฉันไม่เอาแล้วนะ เฮ้อ แค่สิบล้านชีวิตของฉันไม่คุ้มเงินเลยจริงๆ” หลิวฉ่วงพูดทอดถอนหายใจ “ครูฝึกบอกฉันว่าสมองของพี่เย่ามีค่าร้อยล้าน แถมยังเป็ดอลล่าร์ด้วยนะน่าโมโหจริงๆ”
ถ้าคำพูดของหลิวฉ่วงถูกหลี่เย่าผู้ที่กำลังถูกคนนับร้อยล้อมรอบอยู่ที่อเมริกาได้ยินเข้าตอนนี้เขาก็น่าจะกระอักเื
“ให้ตายเถอะ มีข้อผิดพลาดกับรายงาน รอให้ฉันมีชีวิตรอดกลับไปก่อนเถอะฉันจะเฉือนพวกแกเป็ๆ เลย” หลี่เย่ากำลังวิ่งล้มลุกคลุกคลานอยู่ในเมืองดีทรอยต์ราวกับถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่ว่าตนเองจะหลบซ่อนอย่างไรแก๊งอันธพาลดีทรอยต์ก็ต้องหาตนเองเจอ
“ไม่ต้องหลบแล้ว ถ้ามาก็ฆ่าแล้วกันตอนนี้ฉันอยากจะดูนักว่าคนที่อยากได้ชีวิตหลี่เย่ามีกี่คนกันแน่” จากแผนการในครั้งนี้หลี่เย่าต้องอยู่ที่ดีทรอยต์เพื่อช่วยชาวจีนสัญชาติอเมริกาคนหนึ่งในการค้ารถโดยคนผู้นี้มีความสามารถในการเสริมจุดอ่อนระหว่างประเทศซึ่งเดิมทีภารกิจนี้เป็ภารกิจที่ง่าย ทว่าหลังจากที่หลี่เย่าเข้าประเทศอเมริกามาเขาก็ไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่นาทีเดียว เพราะต้องจัดการตำรวจอเมริกาก่อนต่อมาก็ต้องจัดการกับเอฟบีไอ จึงไม่ง่ายเลยกว่าจะจัดการจนหมด สุดท้ายคนที่ติดตามตนเองก็ตายอย่างไม่ทันตั้งตัวแถมตอนนี้ก็ยังถูกแก๊งอันธพาลท้องถิ่นตามฆ่าอีกด้วย
“ปัง!” ห่างไปแปดร้อยเมตรหัวหน้าแก๊งอันธพาลที่ตามฆ่าหลี่เย่าถูกเขายิงเข้าที่ศีรษะนัดหนึ่งในขณะที่หนีไปยังสถานทูต หลี่เย่าก็แอบพูดขึ้นกับตัวเองว่า
“ให้ตาย ะุจรวดนี่นา คนพวกนี้บ้าหรือเปล่าเนี่ย” หลี่เย่ายังไม่ทันจะได้ยืนนิ่ง เขาก็ได้ยินเสียงครูฝึกสอนขึ้นที่ข้างหูเมื่อได้ยินเสียง เขาจึงรีบไปหาที่กำบังเอาร่างกายตัวเองเอาไว้และััพื้นให้น้อยที่สุด จากนั้นเปิดปากออกพยายามอย่างที่สุดไม่ให้ได้ยินเสียงร้องาเ็
“ปัง” ดังขึ้นะุจรวดยิงไปยังที่ที่ห่างจากตัวหลี่เย่าไม่เกินห้าเมตรในโรงรถใต้ดินจะมีที่กำบังดีๆ ที่ไหนกัน หลี่เย่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ในสมองเขาพลันปรากฏเสียงอื้ออึง
“แม่มันเถอะ หมดกัน จะให้มันจับไม่ได้เด็ดขาด ฉันต้องมีชีวิตอยู่ที่นี่” หลี่เย่าลอบคิดในใจ
“พี่ใหญ่ ผมมีลางสังหรณ์ว่าพี่ไปอเมริกาครั้งนี้จะเกิดอันตราย เอานี่ไปนะมันจะช่วยคุ้มครองชีวิตได้” เสียงที่กัวไฮว่พูดวันก่อนที่เขาจะมาอเมริกาวันนั้นดังขึ้นข้างๆหู “ให้ตาย เ้าสี่พูดถูก กล่องหยกเน่าๆยังอยู่บนตัวฉันนี่ เ้าสี่ หวังว่าคราวนี้แกจะไม่ได้หลอกพี่อีกนะ”
“จับมันไปเป็ๆ ะุจรวดยิงไม่โดนมัน แต่ยังไงมันก็ไม่มีแรงสู้แล้วพุ่งไปเลย ไปจับมันเป็ๆ” ชายฉกรรจ์อันธพาลอเมริกาะโเสียงดัง
“เ้าสี่ หวังว่ายาลูกกลอนบ้านี่ของแกจะใช้ได้ผลนะ” หลี่เย่าะโเสียงดังแล้วเอายาลูกกลอนกรอกเข้าไปในปากจากนั้นก็ปรากฏความอบอุ่นก็แล่นไปทั่วร่างกาย
“เ้าสี่รอพี่กลับประเทศไปก่อน แกอยากไปไหนได้หมดเลยพี่จะพาแกไปยิงปืนที่เขตทหาร แกอยากยิงเท่าไหร่ก็ตามใจ ปืนพกอินทรีนั่นพี่ก็ให้แกแม่มันเถอะ ยาลูกกลอนนี้ให้พลังจริงด้วย ไอ้พวกเลว ฉันยังไม่ตายหรอกพวกแกตายซะเถอะ” หลี่เย่ามองไปยังที่ที่ไม่ไกลจากตนประมาณสองร้อยเมตรจากนั้นก็เอาเอ็มสี่ที่ซื้อมาจากตลาดมืดยิงไปยังฝูงคนที่มาอีกรอบ
“ไอ้เสือดำ คนจีนนั่นไม่ได้าเ็ ทุกคนรีบกดมันลงพื้นเร็ว!” คนผิวสีรูปร่างเตี้ยในกลุ่มเพิ่งจะะโออกมาได้ไม่นานก็ถูกยิงเข้าที่ระหว่างคิ้วทำให้ตายคาที่