“รอสักครู่นะคะ” เมื่อเจวียนจื่อพูดจบก็สวมถุงมือสีขาวแล้วหยิบกล่องมาจากชั้นมาวางไว้ตรงหน้ากัวไฮว่ “เธอดูก่อนสิ นี่เป็โสมที่เพิ่งได้มาใหม่”
“โสมบำรุง โสมบำรุง โสมอี๋ซาน โสมบำรุง...ห่อโสมพวกนี้ให้ฉันที่เหลือพวกเธอเอาไปเถอะ” กัวไฮว่เลือกโสมอี๋ซานมาสิบกว่าชิ้นวางไว้ตรงหน้าเจวียนจื่อ “ยาจีนอื่นพวกเธอห่อให้ฉัน คิดราคารวมกันเลย”
“พ่อหนุ่ม รอเดี๋ยวก่อน” ในขณะที่กัวไฮว่กำลังเอายาอยู่นั่นเองชายชราอายุห้าสิบกว่าก็เดินออกมาจากข้างใน
“สวัสดีค่ะเ้าของร้าน” พนักงานทั้งหมดพูดขึ้นกับชายชราด้วยความเคารพ
“ไปทำงานของพวกเธอเถอะ” ชายชราพูดยิ้มๆ “พ่อหนุ่ม ไม่ทราบว่าพอมีเวลาไหม เรานั่งลงสักหน่อยด้านในมือโสมป่าอยู่นิดหน่อย อยากให้พ่อหนุ่มได้ดูน่ะ”
“หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ” กัวไฮว่พูดแล้วเดินเข้าห้องไป
“เจวียนจื่อ ไปเอาชาดีมาเสิร์ฟ” ชายชราพูดขึ้นยิ้มๆ
“ฉือเย่าเหมี่ยน!” ชายชราพูดพลางยื่นนามบัตรแผ่นหนึ่งมาให้กัวไฮว่ “ร้านยานี่เป็ธุรกิจของตระกูลฉือของเราร้านยาแบบนี้ในประเทศจีนมีอยู่ร้อยสามสิบเจ็ดร้าน”
“ผมชื่อกัวไฮว่ เป็นักเรียนมอปลายโรงเรียนฟู่จง คุณช่วยเอาโสมป่าที่คุณพูดเมื่อกี้ให้ผมดูหน่อยได้ไหม” กัวไฮว่หรี่ตาพร้อมกับพูดขึ้น
“ได้ พ่อหนุ่มรอเดี๋ยว” พูดเสร็จฉือเย่าเหมี่ยนก็เอากล่องไม้ใบใหญ่มาจากชั้น้าข้างในนั้นมีกล่องไม้อยู่เจ็ดกล่อง วางเรียงรายกันอยู่
“คุณฉือ ถ้าโสมป่าที่คุณบอกคือพวกนี้ งั้นก็เชิญคุณเก็บไปเถอะประสิทธิภาพของโสมพวกนี้ เกรงว่าจะรู้โสมอี๋ซานที่ผมเลือกไปไม่ได้” กัวไฮว่หรี่ตาพูด
“ฮ่าๆ ไม่ทราบว่าพ่อหนุ่มเป็คนที่ไหนเหรอ ตาแหลมเชียว ฉันชอบเธอรอเดี๋ยวนะ” ฉือเย่าเหมี่ยนพูดพลางเอากล่องไม้ที่เหมือนกันกับอันเมื่อสักครู่มาวางไว้ตรงหน้ากัวไฮว่
“บอกราคามาเถอะ ร้านคุณมีของแบบนี้ได้ค่อยสมกับที่เป็ร้านใหญ่ๆแบบนี้หน่อย” กัวไฮว่เพียงแค่หายใจก็รู้สึกได้ว่าในกล่องเป็โสมป่าต้นละหนึ่งร้อยยี่สิบปี
“ไม่ทราบว่าพ่อหนุ่มซื้อสมุนไพรพวกนี้ไปทำไม บอกหน่อยได้ไหมโสมนี่เอาไว้ช่วยชีวิตคน ถ้าพ่อหนุ่ม้าก็ให้พ่อหนุ่มได้” ฉือเย่าเหมี่ยนพูดยิ้มๆ
“คุณฉือ นี่เป็ของที่ท่านอาจารย์ทำไว้เมื่อนานมาแล้ว ประสิทธิภาพไม่มากแต่ประสิทธิภาพในการรักษากระของผู้หญิงไม่เลวเลย” กัวไฮว่พูดพลางเอากล่องไม้มาแล้วส่งให้ฉือเย่าเหมี่ยน “โสมนี่ผมเอาไป สมุนไพรข้างนอกนั่นก็ไม่ให้เงินแล้วนะเดี๋ยววันที่หนึ่งเดือนหน้าผมจะมาอีก ถ้าคุณมีของที่ทำให้ผมพอใจได้ผมก็จะให้ของที่คุณพอใจได้ด้วยเหมือนกัน”
ฉือเย่าเหมี่ยนค่อยๆ เปิดกล่องไม้ออก กลิ่นหอมเตะจมูกก็ลอยออกมาระลอกหนึ่งเขารู้สึกเหมือนกับตนเองถูกแช่แข็งเอาไว้ตุ่มเืที่อยู่ตรงมุมปากของตนก็พลันหายไปโดยทันที
“เด็กหนุ่มคนนี้ต้องมาจากตระกูลที่มีหน้ามีตา ต้องใช่แน่ๆไม่งั้นไม่มีทางมีของแบบนี้ได้ ไม่ได้การ ฉันต้องรีบติดต่อผู้นำตระกูลแล้ว” ฉือเย่าเหมี่ยนหันไปเห็นเจวียนจื่อที่เดินเข้ามากำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ยื่นมือไปห้าม
“ของในร้านถ้าเขาอยากได้อะไรก็ให้เขาไป ให้เขาไปหมดเลยเดี๋ยวพวกเธอออกไปหารถส่งเขาไปที่ที่เขาอยากให้ส่ง จำไว้นะปรนนิบัตินายน้อยผู้นี้ให้ดี” ฉือเย่าพูดเสียงดัง
“คนสวย ขอบคุณพวกเธอมากเลยนะที่ช่วย เธอมีปัญหาปอดร้อนสาวสวยคนนั้นน่าจะปวดหัวบ่อย พี่สาวคนนั้นอีก ถ้าโมโหบ่อยๆ ก็ควรดูแลม้ามดีๆหน่อยนะ วันนี้ไม่ได้เอายามา ครั้งหน้าผมจะรักษาให้พี่ๆนะ ฮ่าๆ” กัวไฮว่พูดแล้วก็เดินออกไปทางประตู
“ละ...แล้วฉันล่ะ” พนักงานสาวที่เริ่มล้อกัวไฮว่เล่นก็ถามขึ้นเบาๆ
“พี่ไม่มีอะไร ระวังเื่เซ็กส์หน่อยละกัน ถึงอายุยังไม่เยอะแต่ไปเที่ยวทุกวันก็ไม่ได้นะ” พูดจบกัวไฮว่ก็เข้าไปในรถเหลือไว้เพียงแค่พนักงานในร้านที่หัวเราะดังลั่นกับหญิงสาวที่ยืนหน้าแดงก่ำคนนั้น
“ท่านผู้นำโปรดวางใจ เดี๋ยวผมจะเอาของไปให้ท่านเดี๋ยวนี้” ฉือเย่าเหมี่ยนคุยโทรศัพท์อย่างนอบน้อม
กัวไฮว่ให้รถลากของที่ตนเองซื้อไปไว้ยังห้องพักเก่าๆ แห่งหนึ่งจากนั้นให้คนขับลำเลียงลงมา คนขับรถเพิ่งจะไป ของบนพื้นก็หายไปหมดแล้วถึงแม้น้ำเต้าจะไม่สามารถเปิดออกได้แต่น้ำเต้าที่อยู่ในมือตนเองตอนนี้ใช้งานได้ไม่เลว
“กัวไฮว่ นี่เป็ห้องพักที่ปู่ซื้อไว้ก่อนที่นายจะเกิด พ่อนายบอกแค่นายไม่แม้แต่จะบอกนายท่าน เสร็จฉันแล้วล่ะ” กัวไฮว่พูดพึมพำกับตนเองจากนั้นก็แสกนลายนิ้วมือเปิดประตู “ต่อไปที่นี่ก็เป็ของฉันแล้วล่ะ”
“อาการป่วยของซุนหลิงหลิงจัดการไม่ยากอาการป่วยของพี่ชายเวยเวยต้องหาเวลาไปดูเขาหน่อย” ภายในชั้นใต้ดินของบ้านพักกัวไฮว่เอาภาชนะสามขาขนาดใหญ่ออกมา แล้วใส่สมุนไพรไปหลายต่อหลายครั้ง เป็เวลาประมาณหนึ่งวันยาลูกกลอนที่ตนทำออกมาสิบกว่าเม็ดก็ถูกตนนำไปใส่ไว้ในกล่องหยกทีละลูกๆ
“ชีวิตในแดนมนุษย์ไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้เลย มิสู้ในสมัยราชวงศ์ถังครานั้นก่อนข้าจะฝึกวิชาเต๋าก็สามารถไปดื่มสุราดอกไม้ได้” กัวไฮว่ลอบพูดกับตนในใจ
“ครืนครืนครืน” เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมาข้างหูของตน
“อมิตาพุทธ มารดามันเถอะ ข้าไม่ใช่เทพเซียนแล้ว จะฟ้าผ่าให้ข้าใทำไมกัน” กัวไฮว่พูดเบาๆ “อยู่ในแดนมนุษย์ร้อยปียังจะไม่อนุญาตให้ข้ามีรักอีกหรือ อวี้เอ๋อร์เองก็มีมากขนาดนี้ไม่ได้หรอกกระมัง”
กัวไฮว่ไม่ได้หลับทั้งคืนวิธีที่เขาจัดการกับโสมร้อยยี่สิบปีนั้นง่ายมาก กินเข้าไปตรงๆ เลยแม้รสชาติจะไม่ดีนัก แต่เมื่อกินไปแล้วประสิทธิภาพไม่เลวเลย เวลาทั้งคืนพลังเซียนของตนก็ฟื้นฟูไปเกือบจะสมบูรณ์ส่วนประสิทธิภาพยาที่โสมไม่ได้ดูดซึมไว้หมดก็ถูกตนเก็บไว้กลางจุดตันเถียน
“จะกลับแล้ว ซุนหลิงหลิง รอพี่ก่อนเถอะ พี่จะรักษาเธอให้หายดีเธอจะรักษาสัญญาใช่ไหม” กัวไฮว่พูดกับตนเองจากนั้นก็เดินออกจากห้องพักไป
“นายน้อย กัวไฮว่ออกจากถนนเมืองเก่ามาแล้วครับพวกเราตามไปต่อหรือว่าให้ทำยังไงดี” ชายหนุ่มใส่เสื้อสีดำทั้งตัวพูดเบาๆกับโทรศัพท์
“ฉันไปเจอมันหน่อยดีกว่า ใกล้ตายแล้วฉันต้องไปดูหน่อยว่าหมอนี่เป็คนแบบไหนกันแน่” ฉินอวี้หลงพูดอย่างเหี้ยมโหด
“กัวไฮว่!” ประมาณสิบกว่านาทีกัวไฮว่เดินอยู่บนถนนเส้นหนึ่งในเมืองอู่เฉิง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกตนเอง
“ฉันชื่อหลิวฉ่วง นายอาจจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักนายนายก็เป็นักเรียนฟู่จง ที่นายชนะการคัดเลือกทำให้ฉันได้เงินมาไม่น้อยเลยเรามาเป็เพื่อนกันเถอะ” เด็กหนุ่มสวมชุดอดิดาสทั้งตัวเดินไปยังด้านหน้าของกัวไฮว่จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกมา
“ยังไม่ปิดเทอมนายออกมาจากโรงเรียนได้ยังไง” กัวไฮว่มองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแล้วถามขึ้นยิ้มๆ
“นายเองก็อยู่นอกโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” หลิวฉ่วงไม่ได้ตอบคำถามเขาพูดขึ้นยิ้มๆ จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะกันดังลั่น
“ฉันได้ยินว่านายออกจากโรงเรียนมาก็เลยออกมาหานาย ฉันต้องเตือนนายสักหน่อยฉินอวี้หลงนั่นอาจจะทำอะไรไม่ดีกับนาย นายพนันเงินบนเว็บบอร์ดหนึ่งล้านถ้าโรงเรียนฟู่จงชนะไป ฉินอวี้หลงต้องจ่ายร้อยร้อยล้านต่อให้เขาขายตระกูลฉินไปก็ได้เงินมาไม่เยอะขนาดนั้นหรอกนายต้องระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ” หลิวฉ่วงพูดเบาๆ
“ก็ว่า ทำไม่นี้หนังตากระตุก ขอบใจนายมากนะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ
“กัวไฮว่ หลิวฉ่วง สวัสดี” ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงดังขึ้นข้างหูของพวกเขา ฉินอวี้หลงเดินมาหาจากที่ที่อยู่ไม่ไกล
