ผู้เล่น : เมามายซบตักสาวงาม
เลเวล : เลเวล 2
เผ่า : มนุษย์
อาชีพ : นักเวท
พลัง : 11 (มาตรฐานคือ 10)
ความเร็ว : 3 +5 (มาตรฐานคือ 10)
พลังชีวิต : 120 (มาตรฐานคือ 100)
พลังจิต : 200 (มาตรฐานคือ 100)
คุณสมบัติซ่อน :
โชค : 12 (มาตรฐานคือ 0)
พร์ : 3 (มาตรฐานคือ 0)
กระดูก : 0 (มาตรฐานคือ 0)
ชื่อเสียง : 660
สกิล :
เทคนิคการเก็บ : เทคนิคการเก็บขั้นต้นเลเวลความเชี่ยวชาญ 2.3%
เทคนิคกับดัก : ขั้นต้น เลเวลความเชี่ยวชาญ 2%
เทคนิคการแยกแยะพืช : ไม่จำกัดเลเวล
ไอเทม :
ชุด : พลังป้องกัน +0 หมายเหตุ: แค่สวมใส่ปกปิดร่างกายได้เท่านั้น
รองเท้าหมูป่า : ความเร็ว +5
กริชหมูป่า : พลังโจมตี 10-25
เงิน : 1 เหรียญทอง 11 เหรียญเงิน 40 เหรียญทองแดง (1 เหรียญทอง =100 เหรียญเงิน = 10,000 เหรียญทองแดง)
ทุกครั้งที่เลื่อนขึ้น 1 เลเวลค่าพลังและค่าความเร็วจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย พลังชีวิตกับพลังจิตบวก 10 แต้ม นอกจากนี้ยังได้ค่าคุณสมบัติฟรีอีกนิดหน่อยฉินโจ้วตั้งใจใช้แต้มคุณสมบัติฟรี 2 แต้ม เพิ่มค่าความเร็วเมื่อเห็นค่าความเร็วพุ่งขึ้นถึง 10 แต้ม ความยินดีอย่างสุดซึ้งก็แผ่ซ่านขึ้นทันทีในที่สุดข้าก็เดินเหมือนมนุษย์มนาปกติเขาได้เสียที
ด้วยอัตราการปรากฏของล้ำค่าที่แสนต่ำเตี้ยเรี่ยดินของเกมเหยี่ยวั่งฉินโจ้วมั่นใจเหลือเกินว่า ขณะนี้เหรียญทองเหรียญหนึ่งถือว่ามีมูลค่าสูงมาก เวลานี้ข้าถือว่าเป็เศรษฐีคนหนึ่งได้แล้ว
โรงเตี๊ยมผิงอัน
โรงเตี๊ยมเพียงแห่งเดียวในหมู่บ้านเริ่มต้นที่ 888 ทั้งชื่อโรงเตี๊ยมแสนโหลและการตกแต่งก็สุดโหลไม่ต่างกัน มีโต๊ะสี่ตัว หนึ่งเคาน์เตอร์ เถ้าแก่ร้านคนหนึ่ง ลูกคิดรางหนึ่ง แน่นอนว่ายังมีเสี่ยวเอ้อที่พาดผ้าผืนหนึ่งไว้บนบ่าอีกคน
“ยินดีต้อนรับยินดีต้อนรับ ไม่ทราบว่านายท่านมีความประสงค์สิ่งใดหรือ? ของขึ้นชื่อที่สุดในโรงเตี๊ยมของพวกเราคือปีกไก่ตุ๋นน้ำแดงกับเหล้านารีแดงจากเมืองเส้าซิว” เสี่ยวเอ้อยิ้มแย้มหน้าบาน โค้งตัวก้มศีรษะ แนะนำแก่ฉินโจ้ว
“ที่นี่พวกท่านรับซื้อเนื้อหรือไม่?”
“ที่แท้นายท่านก็จะทำการค้านี่เองนายท่านเชิญทางนี้” เสี่ยวเอ้อ นำทางฉินโจ้วไปถึงหน้าเถ้าแก่ร้านด้วยท่าทางสุภาพเกรงใจอย่างยิ่งแม้จะแค่ไม่กี่ก้าว แต่กลับคอยบริการอย่างดีเยี่ยม
“ขอเพียงใช้เป็อาหารได้ โรงเตี๊ยมของพวกเราล้วนรับหมด” เถ้าแก่ตอบอย่างเถรตรงเป็ที่สุด เกมอยู่ในระยะเริ่มแรก ของอะไรๆก็ยังขาดแคลน เพราะฉะนั้นเถ้าแก่จึงยังจู้จี้มากไม่ได้
“เถ้าแก่ เนื้อนี่เป็อย่างไรบ้าง?” ฉินโจ้วหยิบเนื้อหมูป่าชิ้นหนึ่งออกมาวางบนเคาน์เตอร์ ทันใดนั้นกลิ่นเนื้อหอมๆก็โชยตลบไปในอากาศ
เถ้าแก่ร้านตะลึงลานรับซื้อเนื้อมาครึ่งค่อนชีวิต เพิ่งเป็ครั้งแรกที่รับแบบกึ่งสุกมาแต่เนื้อหมูป่านั้นพบเห็นได้น้อยครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบพูด “นี่เป็เนื้อหมูป่าเลเวล 5 ตามราคาเท่ากับ 50 เหรียญทองแดงต่อชิ้น แต่มันกึ่งสุกมาแล้ว เอาไปทำอะไรต่อได้ยากขึ้นดังนั้นอย่างมากจึงให้ราคาได้เพียง 30 เหรียญทองแดงต่อชิ้นเท่านั้นแต่ว่าท่านเป็ผู้มีพระคุณของหมู่บ้านเรา จึงได้รับข้อเสนอพิเศษเพิ่ม 10 เหรียญทองแดง เป็เงิน 40 เหรียญทองแดงต่อชิ้นนายท่านพอใจหรือไม่?”
ฉินโจ้วรู้หลังจากที่ได้รับตำแหน่งผู้มีพระคุณแห่งหมู่บ้าน เถ้าแก่ย่อมไม่มีทางโกงเขาได้ดังนั้นจึงไม่ได้ต่อรองราคาอีก เขาตอบ “ตกลง”
เนื้อ 17 ชิ้น ทั้งหมดเก็บเงินได้ 680 เหรียญทองแดง
หมู่บ้านเริ่มต้นนี้มีผู้เล่นมากมายแต่ช่างตีเหล็กกลับมีอยู่เพียงคนเดียว แซ่หู ช่างเหล็กหู
“ช่างเหล็กหูของนี่ท่านรับซื้อหรือไม่?”
เพราะว่าช่างเหล็กหูเอาแต่ตีเหล็กอยู่ตลอดเวลาเสียงดังหนวกหูมาก ฉินโจ้วจึงได้แต่โก่งคอออกแรงตะเบ็งเสียงดัง
ช่างเหล็กหูแค่เงยหน้าขึ้นมองผ่านๆแต่ต่อมาตาก็เป็ประกายขึ้นทันที ท่าทางที่แข็งกระด้างเ็ากลับกลายเป็คันไม้คันมือเขาพูดเสียงดัง “นานแล้วที่ไม่ได้เห็นวัตถุดิบดีๆแบบนี้ เ้าของเขี้ยวหมูคู่นี้อย่างน้อยที่สุดต้องมีชีวิตอยู่มาสักร้อยปี พ่อหนุ่มเ้าจะขายแน่หรือเปล่า?”
“แน่นอน!” ฉินโจ้วตอบตามตรง เขาไม่เห็นว่าเขี้ยวคู่นี้จะมีดีที่ตรงไหน
“หากเป็คนทั่วไป ข้าคงยอมให้แค่ 2 เหรียญเงิน แต่ท่านเป็ผู้มีพระคุณของหมู่บ้านเรา ข้าให้ 2 ชิ้นนี้เป็ราคา 5 เหรียญเงินแก่ท่านเป็อย่างไร?”
“ตกลง!” ฉินโจ้วยืนยัน เวลาแบบนี้หากจะทำเป็สงบเสงี่ยมเกรงใจก็ดูจะเสแสร้งเกินไปหน่อย
การค้าเสร็จสิ้นฉินโจ้วเดินออกจากร้านตีเหล็ก เดิมทีวางแผนจะไปตีมอนสเตอร์เพื่อเพิ่มเลเวลแต่บทสนทนาของผู้เล่นหลายคนตามทางเดินทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจ
“ข้าวของในหมู่บ้านเริ่มต้นแพงชะมัดทำไมยาแดงจึงได้แพงขนาดนั้น แบบนี้คนที่เล่นอาชีพนักเวทอย่างข้าจะทนไหวได้อย่างไร?” ผู้เล่นคนหนึ่งบ่น
“เ้ายังถือว่าโชคดีเพิ่งเข้าเกมก็ได้รางวัลเป็ดาบสั้นพลังโจมตีสูงมาเล่มหนึ่งแล้วข้าสิน่าเวทนาจริงๆ ฆ่ากระต่ายด้วยความยากลำบากไปตั้งหลายร้อยตัว เพิ่งจะเลื่อนได้แค่ 2 เลเวลที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือเพิ่งจะเก็บของดรอปไอเทมขาวได้แค่ชิ้นเดียวแถมยังต้องรอจนถึงเลเวล 3 ก่อนจึงจะใช้ได้อีก ตอนนี้ในกระเป๋ายังมีไม่ถึง 300 เหรียญทองแดงด้วยซ้ำ หมู่บ้านเริ่มต้นนี้ เดาว่าหลายวันนี้ข้าคงไปไหนไม่ได้แล้ว” ผู้เล่นเสียงแหบแหลมอย่างกับพ่อไก่แจ้อีกคนหนึ่งบ่นขึ้นมา
ผู้เล่นคนแรกพูด “ถึงข้าจะเลเวล 3 แล้วก็เถอะแต่ข้าจนกว่าเ้าอีก เหลืออยู่แค่ 20 เหรียญทองแดงยาแดงขวดละตั้ง 150 เหรียญทองแดงเงินที่ได้จากการตีมอนสเตอร์ทุกครั้งก็พอให้ซื้อยาแดงได้แค่ 2 ขวดพอดิบพอดี ไอ้อัตราดรอปของบ้าๆ นี่มันทำเสียเวลาจริงๆ”
ผู้เล่นเสียงพ่อไก่แจ้พูด “เมื่อครู่ข้าไปที่ร้านยา เห็นผู้เล่นคนหนึ่งซื้อยาแดงตั้ง 10 ขวด ทำไมเขาถึงมีเงินเยอะขนาดนั้นได้นะ?”
ผู้เล่นคนแรกเอ่ยดูถูก “แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเป็พวกลูกคุณหนูมีเงินมาหว่านเล่นเกมล่ะสิถึงตอนนี้จะยังไม่เปิดให้ใช้เงินในเกมแลกเงินจริง แต่ก็ใช้การแลกเปลี่ยนได้ ง่ายๆถ้าเ้ายอมยกเงิน 300 เหรียญทองแดงให้ข้าข้าก็จ่ายเงินจริงให้เ้า 300 เ้าจะเอาไหม?”
“ช่างมันเถอะ ดีขนาดนี้ก็ต้องเอาสิ” เสียงพ่อไก่แจ้ตอบ
ผู้เล่นคนแรกหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมาและพูดว่า “อย่าฝันหวานไปอัตราแลกเปลี่ยนตอนนี้อยู่ที่ 1 เหรียญทองแดงต่อเงินจริง 1.5 เหมา[1] เงิน 45 หยวนของเ้าเวลานี้ยังไม่มีใครสนใจ รีบไปตีมอนสเตอร์เลื่อนเลเวลกันเถอะได้ยินว่ามีคนเล่นถึงเลเวล 6 แล้วไม่รู้ว่าเป็ใคร”
“บ้าไปแล้วนี่เพิ่งจะผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเลเวล 6 แล้วเหรอดูเหมือนว่าผู้เล่นส่วนใหญ่เพิ่งจะเลเวล 3 เองนะ” เสียงพ่อไก่แจ้ได้ยินข่าวนี้เข้าก็อารมณ์เสียอย่างยิ่งไปเทียบกับคนอื่นก็ต้องจนใจแบบนี้แหละ
“เป็เพราะขาดยาแดงคอยสนับสนุนไม่อย่างนั้นก็ตีมอนสเตอร์ไปกินยาไปได้ เช่นนั้นยังจะกลัวเลื่อนเลเวลไม่ได้หรือ? รีบๆ ไปจากเนินหมาป่าดุร้ายนี่กันเถอะ” ผู้เล่นคนแรกออกเดินนำไป
ผู้เล่นเ้าของเสียงพ่อไก่แจ้คิดไปพลางบ่นไปพลาง เงินนี่มันทำให้คนโง่ได้ตลอดจริงๆ
ร้านยา
“เถ้าแก่ ขอยาแดงให้ข้า 10 ชุด”
“มาๆ ผู้กล้าน้อยนับดู ชุดละ 10 ขวด แต่ละขวดราคา 150 เหรียญทองแดง 10 ชุดก็เท่ากับ 15,000 เหรียญทองแดงแต่ท่านเป็ผู้มีพระคุณของพวกเรา ได้รับส่วนลด 50% ดังนั้นท่านจ่ายเพียง 7,500 เหรียญทองแดงเท่านั้น”
เวลาเป็เงินเป็ทองฉินโจ้วจ่ายเงินรับของแล้วก็รีบหมุนตัวจากไป ไม่ชักช้าแม้สักเสี้ยวนาที
เนินหมาป่าดุ
ผู้เล่นจำนวนท่วมท้นมีทั้งคนที่ออกไปล่าหมาป่าตามลำพัง และพวกที่ออกไปล่ามอนสเตอร์กันเป็กลุ่มเวลานี้ผู้เล่นส่วนใหญ่อยู่ที่เลเวล 3 กัน เหมาะกับการล่าหมาป่าเลเวล 4 การล่ามอนสเตอร์ข้ามเลเวลไม่เพียงทำให้ได้ค่าประสบการณ์ทั้งอัตราการดรอปของก็สูงขึ้น ทำให้ผู้เล่นจำนวนมากกรูกันเข้ามาที่นี่ แน่นอนว่าอัตราการตายก็สูงมากเช่นกัน
“ยาแดงลดราคา ขวดละ 100 เหรียญทองแดง รีบซื้อหากันเร็วเข้า ชักช้าไม่ทันไม่รู้ด้วย” ฉินโจ้วเปิดปากส่งเสียงะโ พริบตาเดียวก็ทำให้ผู้เล่นทั้งหลายสังเกตเห็น
ราคาถูกกว่าที่ขายในร้านถึง 1 ใน 3 เท่าก็เื่หนึ่งแถมยังส่งถึงหน้าประตู มาขายถึงที่ เื่ดีขนาดนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด
“ข้าขอขวดหนึ่ง”
“ข้าขอ 2 ขวด”
“ข้าเอา 5 ขวด”
...
ไม่ถึง 10 นาที ยาแดง 10 ชุด ก็ขายจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือฉินโจ้วหันหน้ามุ่งกลับไปยังหมู่บ้านเพื่อเติมสินค้าอีกครั้ง
ครึ่งชั่วโมงต่อมายังคงเป็ที่เดิม เนินหมาป่าดุ
“ยาแดงลดราคา 110 เหรียญทองแดงต่อขวด เร่เข้ามาๆ ชักช้าไม่ทันไม่รู้ด้วย” ครั้งนี้ฉินโจ้วตุนมาถึง 20 ชุดเงินเยอะขึ้นพลังปอดและความมั่นใจก็ยิ่งมากขึ้นเช่นกัน
การขึ้นราคาของฉินโจ้วสร้างความไม่พอใจให้กับผู้เล่นอย่างเห็นได้ชัดต่างพากันตั้งคำถามถึงปัญหาความซื่อสัตย์ของฉินโจ้วขึ้นตามๆ กัน ฉินโจ้วไม่สนใจเื่หาเงินต่างหากที่สำคัญกว่าแต่เพื่อจะไม่สร้างความเคืองใจให้แก่คนหมู่มากเกินไป จึงอธิบายไปสองสามคำ เขาพูดขึ้นว่า“ข้าเพิ่งเดินทางมาเที่ยวนี้วิ่งไปวิ่งกลับ แน่นอนว่าต้องลำบาก ลำบนมากขึ้น”
ถึงราคาจะเพิ่มขึ้นแต่ก็ยังคงต่ำกว่าราคาในร้านอยู่มาก ผู้เล่นบ่นก็บ่นแต่การกระทำกลับไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ยาแดง 20 ชุด ถูกแย่งซื้อจนเกลี้ยงอีกครั้ง
...
“ยาแดงลดราคา 130 เหรียญทองแดงต่อขวด เร่เข้ามาๆ ชักช้าไม่ทันไม่รู้ด้วย” ฉินโจ้วะโพูด วิ่งกลับไปกลับมาอยู่หลายครั้ง ไม่เพียงไม่เหน็ดเหนื่อยตรงกันข้ามกลับกระปรี้กระเปร่า ใบหน้าเบิกบานยิ่งนัก
เพราะกลัวว่าครั้งหน้าฉินโจ้วจะยิ่งตั้งราคาสูงขึ้นไปอีกผู้เล่นที่คราวก่อนไม่ได้ซื้อยาแดงด้านหนึ่งก็บ่นว่าฉินโจ้วเป็พ่อค้าหน้าเืแต่ก็ยังมาเข้าแถวซื้อ ครั้งนี้เป็ครั้งที่ขายได้เร็วที่สุดเลยทีเดียว
...
“ยาแดงลดราคา 150 เหรียญทองแดงต่อขวด เร่เข้ามาๆ ชักช้าไม่ทันไม่รู้ด้วย” ฉินโจ้วแผดเสียงะโ เขาจำไม่ได้ว่าวิ่งไปกี่รอบแล้วฉินโจ้วเพิ่มราคาขึ้นเท่ากับที่ร้าน พอเห็นว่าไม่ได้ถูกกว่า ครั้งนี้จึงไม่มีผู้เล่นมาซื้อสักคนและที่สำคัญที่สุดคือ ผู้เล่นกว่าพันคนที่นี่เกือบครึ่งต่างมียาแดงอยู่พวกคนที่มีเงินน่าจะซื้อแล้ว ส่วนคนที่ไม่มีเงินต่อให้คิดจะซื้อก็ซื้อไม่ได้อยู่ดี
ว่ากันว่าของที่ตลาดไม่้านั้นขายยากที่สุด
แต่ฉินโจ้วไม่รีบร้อน เขาค่อยๆ พูด “ขอแจ้งข่าวดีกับผู้เล่นที่ซื้อยาแดงของข้าไปก่อนหน้านี้เพราะการกระหน่ำตุนสินค้าใน่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาของข้ายาแดงในร้านยาของหมู่บ้านเริ่มต้นที่ 888 จึงขายหมดเกลี้ยงภายใน 8 ชั่วโมงมีแต่ข้าเท่านั้นที่ยังมียาแดงอยู่หลายขวด ข้าขอถามเป็ครั้งสุดท้ายยังมีคน้าซื้อยาแดงอีกไหม ถ้าไม่มีข้าก็จะไปละนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจ้วพวกผู้เล่นที่ซื้อยาแดงไปก่อนหน้านี้ต่างแอบร้องว่าโชคดีส่วนผู้เล่นที่ไม่ได้ซื้อยาแดงไปต่างก่นด่าในใจคำหนึ่ง บ้าเอ๊ยพ่อค้าหน้าเืจริงๆ
ยาแดงไม่ใช่ของจำเป็สำหรับการเลื่อนเลเวล แต่ถ้าไม่มียาแดงคิดอยากจะเพิ่มเลเวลให้เร็วขึ้นย่อมทำไม่ได้หาก้าเพิ่มเลเวลก็ต้องฆ่ามอนสเตอร์ เมื่อฆ่ามอนสเตอร์ก็ต้องได้รับาเ็าเ็แล้วจะทำอย่างไร ก็ต้องกินยาแดง ถ้าจะบอกว่าไม่กินยาแดงได้ไหม? ก็ใช่ว่าไม่ได้เสียทีเดียวจะรอให้ฟื้นพลังเองก็ทำได้เช่นกันแต่เวลาที่ใช้ก็ช้าเสียจนทำให้คนกระอักเืได้เลยทีเดียว
การเล่นเกมนั้นการเพิ่มเลเวลอย่างรวดเร็วจึงเป็หนทางของาา
เวลานี้หากมีคนถามว่า ข้าไม่ฆ่ามอนสเตอร์ทำภารกิจก็เลื่อนเลเวลได้เหมือนกันมิใช่หรือ ประโยคนี้ก็ถูกต้องเพียงแต่ต้องอย่าลืมว่าไม่มีผู้เล่นคนใดจะโชคดีปานพลิกฟ้าขนาดนั้นสามารถรับภารกิจได้มากๆและยังรับประกันได้ว่าภารกิจจะสำเร็จไปตลอดจนเกื้อหนุนให้เพิ่มเลเวลได้ต้องรู้ว่ายิ่งเล่นเกมนานไป ความถี่ที่จะปรากฏภารกิจขึ้นก็ยิ่งน้อยลงผู้เล่นส่วนมากจึงไม่ฝากความหวังไว้กับภารกิจ
“คือว่าน้องชาย ข้ามีเหรียญทองไม่พอ ใช้สิ่งของแลกเปลี่ยนได้ไหม?” ผู้เล่นคนหนึ่งซึ่งใช้ชื่อว่าย่ำเท้าไปสุดขอบฟ้าเดินเข้ามาถามท่าทางของคนผู้นี้ดูภูมิฐาน ใบหน้ามีสง่าราศี ให้ความประทับใจแรกพบที่ดี
“ได้ขอเพียงมีมูลค่าเท่ากันข้าก็ไม่มีปัญหา” ฉินโจ้วตอบครั้งนี้ถือความได้เปรียบจึงไม่กลัวว่าใครจะเล่นไม่ซื่อ
ย่ำเท้าไปสุดขอบฟ้าหยิบของชิ้นเล็กๆหน้าตาเหมือนแหวนออกมาชิ้นหนึ่ง ลักษณะดำด้าน ดูไม่เตะตา เขาพูดกับฉินโจ้ว “ของชิ้นนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบข้าก็ไม่แน่ใจว่ามีคุณสมบัติอะไร เ้าลองดูว่าถ้าขอแลกกับยาแดง 5 ขวดจะได้ไหม?”
โดยทั่วไปแล้วสิ่งของที่ต้องนำไปประเมินก่อนจะมีอัตราการปรากฏที่ต่ำมากบอกไม่ได้ว่ามันจะมีค่ามากหรือไม่ บอกได้แค่ว่ามันหายากเท่านั้น พวกของหายากก็ประเมินราคาได้ยากมากเช่นกันหากอยู่ในสถานการณ์ที่เหมาะสมก็อาจขายได้ในราคาสูงลิ่ว แต่ถ้าไม่มีใครสนใจเช่นนั้นก็ไร้ค่าแล้ว
“ของที่ต้องตรวจสอบก่อนปกติแล้วจะมีมูลค่าเลเวลหนึ่ง แม้ไม่รู้ว่าจะมีประโยชน์กับข้าหรือไม่แต่ข้าก็จะไม่เอาเปรียบเ้า ข้าให้ยาแดงเ้า 1 ชุด” ฉินโจ้วพูด
“ซื่อสัตย์ดีจริงงั้นข้าก็ไม่เกรงใจละ ข้าเพิ่มเ้าเป็เพื่อนแล้วต่อไปถ้า้าความช่วยเหลือก็บอกมาได้เลย” ย่ำเท้าไปสุดขอบฟ้าพูดอย่างดีใจยาแดง 1 ชุด สำหรับเขาถือว่ามีความสำคัญมาก
ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนของ ขณะเดียวกันก็เพิ่มเพื่อนด้วยย่ำเท้าไปสุดขอบฟ้าเป็พวกบ้าเก็บเลเวล เขาไม่พูดพร่ำอีก วิ่งไปเก็บเลเวลต่อทันที
“น้องชายเ้ายังมีสินค้าอีกเท่าไร ข้าขอซื้อทั้งหมดเลย ลดราคาอีกสักหน่อยได้ไหม?” ผู้เล่นชื่อเงินเยอะเยอะคนหนึ่งเบียดแทรกผู้คนเข้ามาะโถาม พอพูดออกมาก็ทำเอาผู้เล่นหลายคนไม่พอใจมากักตุนของในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าจงใจแต่เพราะเป็การซื้อขายทั่วไปของคนอื่นแบบนี้จึงไม่มีใครพูดอะไรได้
“ข้าแถมให้ 3 ขวด” ฉินโจ้วก็ไม่ได้ใส่ใจนักส่วนใหญ่เขาทำกำไรได้มากแล้ว สำหรับส่วนน้อยนี้ให้คนอื่นได้ไปบ้างก็เป็หลักการอันสมควรเหมือนลำน้ำน้อยไหลรวมกันเป็สายธารที่ยาวไกล ขอเพียงอยู่ในหมู่บ้านเริ่มต้นนี้เขาย่อมมีความได้เปรียบ ส่วนลด 50% เพียงพอให้เขาได้ประโยชน์จากผู้เล่นคนอื่นๆมากมายอยู่แล้ว
“เรียบร้อย” เงินเยอะเยอะพูด เหรียญทองไม่ใช่จำนวนธรรมดาสมชื่อของเขาจริงๆขณะแลกเปลี่ยน ฉินโจ้วเห็นจำนวนเงินของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายยังมีเหรียญทองอีกกว่า 20 เหรียญที่ไม่รู้ว่าไปหามาได้อย่างไร
“ยาแดงลดราคา 160 เหรียญทองแดงต่อขวด เร่เข้ามาๆ ชักช้าไม่ทันไม่รู้ด้วย” ขณะจากมา ฉินโจ้วได้ยินเสียงเร่ขายของจากเงินเยอะเยอะดูจากราคาแล้วฉินโจ้วก็รู้สึกทันทีว่าตนเองไม่ใช่นักทำการค้าใจดีเกินไปดูราคาที่คนอื่นะโออกมาสิ สูงลิ่ว สูงลิบลิ่วเลยทีเดียว
หน้าเื!นี่สิถึงจะเรียกว่าหน้าเืของแท้
............................................................................................................
[1] 10 เหมา หรือ เจียว = 1 หยวน (1 หยวน = 5 บาท โดยประมาณ)