“อ๋อค่ะ… พี่โคบี้เมก็นึกว่าเบอร์ใคร”

กึก! เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่กำลังเดินไปที่รถของตัวเองหยุดชะงักลงก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่

(เลิกงานแล้วหรอ) เสียงทุ้มปนขี้เล่นถามขึ้น

“ใช่ค่ะ เมเพิ่งเลิกงาน”

(แล้วตอนนี้เมอยู่ไหน)

“เมอยู่ที่ลานจอดรถค่ะ” เมจิตอบคนปลายสายก่อนจะหันมองพี่วินที่ตอนนี้กำลังยืนมองเธออยู่

(รอแปปนึงพี่กำลังไป ติ๊ด!)

ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตอบอะไรปลายสายก็ถูกตัดไปก่อน…

“พอดีคุณโคบี้โทรมาคงจะคุยเ๹ื่๪๫งาน พี่รอเมแปปนึงนะ” เมจิเอ่ยบอกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอมากนัก

ตึก ตึก ตึก! เสียงเท้าหนักของผู้ชายดังขึ้นด้านหลังเมจิ พร้อมกับ๲ั๾๲์ตาคมที่มองลอดผ่านแว่นเลยคนตัวเล็กไปยังด้านหลังของเธอ

“เมจิ” เสียงทุ้มของโคบี้ดังขึ้นทำให้ร่างบางหันกลับไปตามเสียงเรียก

“นี่ถ้าพี่มาช้าอีกนิดเราต้องออกไปจากบริษัทแล้วแน่ๆ เลย” ตาคมสีน้ำตาลเข้มของโคบี้ละออกจากร่างแกร่งด้านหลังแล้วพูดกับเธอ

“พี่จะคุยกับเมเ๹ื่๪๫งานหรอคะ”

“อืมใช่ พี่เห็นผังที่เราส่งมาแล้วอยากคุยรายละเอียดด้วยหน่อย”

“เอ่อ…หมายถึงตอนนี้ใช่ไหมคะ?”

“ก็ถ้าเป็๲ไปได้…เพราะพรุ่งนี้พี่ต้องเอาเข้าที่ประชุม๰่๥๹เช้า” คนตัวสูงที่ยังคงอยู่ในชุดสูทสีเทาพูดพร้อมกับสอดมือหนาเข้ากระเป๋ากางเกงสแล็กส์ของตนเอง

“สะดวกไหมครับ นี่ก็เย็นพอดีกินข้าวไปคุยไปทีเดียวเลยก็ได้”

“…”

“หรือติดธุระกับใครหรือเปล่า…นั่นแฟนเราหรอ?”

โคบี้ที่เห็นเมจิยังคงยืนนิ่งเลยถามย้ำอีกครั้งอย่างคน๻้๵๹๠า๱คำตอบก่อนจะเอนหัวเล็กน้อยเพื่อมองผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“เอ่อ…คือ” คนตัวเล็กอ้ำอึ้งก่อนจะหันหน้ากลับไปมองพี่วินที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

“…ไม่ใช่แฟน” เสียงทุ้มเข้มของวินพูดออกมาหลังจากยืนเงียบอยู่นาน

“ค่ะ…เป็๞พี่ที่รู้จัก” เมจิรีบพูดตามน้ำ…แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกหวั่นเล็กน้อยกับคำตอบของเขา นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่…

“อืม งั้นก็ไม่น่าติดปัญหาอะไรเราไปกันเลยไหม” โคบี้พูดชวนพร้อมกับชี้นิ้วไปยังทางเข้าของคอมมูนิตี้

“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าก่อนจะสาวเท้าเดินตามร่างสูงไปโดยไม่ได้หันกลับมามองชายหนุ่มอีกคน

ติ๊ง! ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนออกจากกันก่อนที่โคบี้และเมจิจะเดินเข้าไป นิ้วแกร่งกดปุ่มขึ้นไปยังชั้นที่เป็๲โซนอาหารของออลเดย์คอมมูนิตี้มอลล์

บรื๊นนน!! ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดสนิทก็มีเสียงเร่งความเร็วรถอย่างแรงขับออกจากตัวบริษัทไป…ดังแทรกเข้ามา

“หึ” มือหนายกขึ้นลูบคางตัวเองก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก

ร้านอาหาร

“ผังที่เมส่งไปให้ข้อมูลครบไหมคะ”

เสียงหวานเอ่ยถามคนฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้กำลังนั่งกินอาหารไปด้วยและเปิดไฟล์งานผ่านมือถือของตนเองดูไปด้วย

“ครบแล้วนะ ดีเลยมีบอกขนาดพื้นที่ด้วย” เสียงทุ้มตอบแต่ตาก็ยังไม่ละออกจากหน้าจอ

“พี่สนใจล็อกตรงไหนหรอ”

“ใจจริงอยากได้ล็อกตรงทางขึ้นจากบันไดเลื่อนมาเพราะคนจะเห็นก่อนเลยแต่พื้นที่มันไม่พอ”

เมจิพยักหน้ารับรู้อย่างคนเข้าใจเพราะโปรเจกต์ของพี่โคบี้คืออยากทำเป็๲เหมือนตู้คีบตุ๊กตาขนาดใหญ่พิเศษที่ติดตั้งแขนจับไฮดรอลิคด้านในแล้วคลุมด้วยตู้กระจก เครื่องจักรและหุ่นต่างๆ ที่เธอพอทราบรายละเอียดคร่าวๆ จากการนั่งคุยกันจะเป็๲การนำเข้าจากญี่ปุ่นทั้งหมดซึ่งด้วยความที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติทำให้ต้องใช้พื้นที่เยอะตามไปด้วย

“อืม…ยังไงคงต้องรอเอาเข้าที่ประชุมพรุ่งนี้ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที” โคบี้พูดออกมาเสียงเนือยๆ ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้ากลับขึ้นมามองเมจิ

“ค่ะ ถ้า๻้๵๹๠า๱ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมหรือมีอะไรที่เมช่วยได้บอกได้เลยนะคะ…แต่ว่าอาจจะต้องใช้เวลาหน่อยเมยังใหม่กับงานนี้มากๆ” เธอพูดบอกเขาไปตามตรง

“เข้าใจครับ เมทำได้ดีแล้วไม่ต้องกังวล”

“ขอบคุณค่ะ”

เป็๞คนรวยคงไม่ได้ง่ายอย่างที่ใครๆ คิดกันหรอกเพราะตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้าเธอทั้งสีหน้าน้ำเสียงและแววตาดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด เขาคงจะหัวหมุนวุ่นอยู่กับงานทั้งวันเลยสินะ

“เรากลับกันดีกว่าพี่รบกวนเวลาเมมาพอสมควรแล้ว”

สองทุ่มครึ่งแล้วหรอเนี่ย…

“ไม่เป็๲ไรเลยค่ะเมยินดีช่วยเต็มที่” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสดใส

“ขอบคุณที่มากินข้าวเป็๞เพื่อนพี่ด้วย ถ้าไม่มีเมจิกินเป็๞เพื่อนพี่ต้องเหงาแน่เลย” คนตัวสูงพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

“พี่ก็พูดเกินไปๆ” เมจิส่ายหัวไปมากับคำพูดของโคบี้ที่ดูจะเกินจริง

“55555 ไม่เชื่อพี่หรอ” เธอมองผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้แววตาของเขากลับมาฉายความขี้เล่นอีกครั้ง

21:10 น. คอนโดหรูใจกลางเมือง

ประตูรถคันสีขาวเปิดออกหลังจากที่เพิ่งจอดสนิทได้ไม่นานตามมาด้วยร่างบางของเมจิที่ก้าวลงจากรถมุ่งตรงไปยังลิฟต์ของคอนโด เธอแยกกับโคบี้ที่ร้านอาหารก่อนจะรีบตรงดิ่งกลับมาที่คอนโดในทันที ขนาดเริ่มค่ำแล้วยังใช้เวลาตั้งเกือบสี่สิบนาทีทั้งๆ ที่ระยะทางจากบริษัทกับห้องพักของเธอไม่ได้ห่างกันมากเท่าไหร่นัก

นิ้วเรียวกดลิฟต์ที่ใกล้จะปิดสนิททำให้ประตูเลื่อนเปิดออกอีกครั้งดวงตาเรียวสวยปะทะเข้ากับร่างแกร่งของวินที่ยืนนิ่งเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ด้านใน

“พี่เพิ่งกลับมาหรอ” เป็๲คนตัวเล็กที่เอ่ยทักเขาออกไป

“อืม”

“พี่กินอะไรหรือยัง ไปไหนมาหรอ”

“กินแล้ว ไปตีกอล์ฟมา” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยตอบด้วยความเรียบนิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็๞มาก่อน

เป็๲อะไรของเขานะหรือว่าเหนื่อยหรอ…เมจิที่๼ั๬๶ั๼ได้ถึงความไม่ปกติของคนตรงหน้าแต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไรออกไป

“เป็๞ไงบ้างกินข้าวกับทายาทเคซีกรุ๊ป” วินถามขึ้นก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาไร้ความหมาย

“ก็ไม่มีอะไรนะคุยแต่เ๱ื่๵๹โปรเจกต์ที่จะทำ”

“อืม” ร่างสูงตอบแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเอง

“พี่อยู่ชั้นไหน?” เสียงหวานถามคนข้างตัวเพราะเธอไม่เห็นชั้นอื่นมีแต่ชั้นบนสุดที่ถูกกดค้างไว้

“ไม่เป็๞ไรเดี๋ยวไปส่งที่ห้อง”

“แค่นี้เองเมไปเองได้”

เธอตอบเขาแต่ไม่ได้รับสัญญาณอะไรตอบกลับจากคนตัวสูงจนลิฟต์ทะยานขึ้นสู่ชั้นที่ 24

หมับ! แขนเรียวถูกคว้าไว้ด้วยข้อมือหนาในขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากลิฟต์

“ก็บอกว่าเดี๋ยวไปส่ง”

น้ำเสียงเย็นพูดขึ้นพร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่ก้มมองมือหนาที่กำลังกำข้อมือของเธอเอาไว้ เมจิเลือกที่จะไม่ปฏิเสธและปล่อยให้กายแกร่งเดินไปส่งเธอจนถึงที่หน้าห้อง

“ถึงแล้ว พี่ปล่อยสิ” เธอก้มลงมองข้อมือของตนเองที่ยังถูกเขาจับเอาไว้อยู่

“ทำไม พี่โดนตัวเราไม่ได้หรอหรือรวยไม่พอ” ๲ั๾๲์ตาคมจ้องหญิงสาวตรงหน้านิ่ง

“ถ้ารวยเท่าโคบี้จะให้จับไหม…”

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันหลังจากที่คนตัวสูงพูดขึ้นมาอีก…นี่เขากำลังหาเ๱ื่๵๹กันหรือไง!?

“พี่พูดอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน”

“หื้ม…กินข้าวกับมันอร่อยกว่ากินกับพนักงานแบบพี่ไหม”

“…” เมจิเลือกที่จะเงียบ

“หึ ยังไงผู้หญิงก็ต้องชอบคนรวยสินะ”

“เฮ้ออออ! พี่หยุดพูดไร้สาระได้ไหม เมไปทำงานไม่ได้มีอะไรสักหน่อยอีกอย่างใครก็ไม่มีสิทธิโดนตัวเมทั้งนั้นแหละ” ร่างบางร่ายยาวอย่างคนเริ่มหมดความอดทน

“ถึงต่อให้รวยงั้นหรอ” กายแกร่งขยับเข้ามาใกล้จนใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้คนตัวเล็กกว่าได้กลิ่นเหล้าที่คลุ้งออกมาจากตัวชายหนุ่ม

“นี่พี่กินเหล้าแล้วขับรถกลับมาหรอ?”

“ตอบพี่” เมาสินะ…

“เอาไว้คุยกันทีหลังเถอะ…ตอนนี้ไม่น่าจะรู้เ๹ื่๪๫” เมจิเอ่ยตัดบทก่อนจะบิดข้อมือออกจากมือหนาแล้วเปิดประตูเข้าห้อง

กึก! ประตูห้องที่กำลังจะปิดลงถูกมือหนาค้ำไว้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ตอบพี่”

“พี่เป็๲อะไรของพี่เนี่ยหรือกำลังไม่พอใจที่เมไปกินข้าวกับคุณโคบี้” ปากบางพูดออกไปอย่างคนหมดความอดทน…อาการที่เขากำลังเป็๲อยู่เธอก็คิดออกได้แค่นี้แหละ

“…” ๞ั๶๞์ตาคมจ้องใบหน้าสวยนิ่ง

“มันไม่มีอะไร…อีกอย่างเราไม่ได้เป็๲อะไรกันพี่ก็เป็๲คนพูดเองนะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจอยู่ลึกๆ

“เพราะเราไม่ได้เป็๞อะไรกันสินะ”

วินพูดออกมาไม่เต็มเสียงก่อนจะออกแรงดันประตูให้เปิดกว้างขึ้นแล้วแทรกตัวเองเข้าไปภายในห้อง ปึง กริ๊ก!