“ได้” เจาเยี่ยตอบรับ โน้มกายและกระจายน้ำหนักเพียงเล็กน้อยไปยังร่างของกู้หลานอันแต่กู้หลานอันยังไม่ทันรู้สึกถึงน้ำหนักของเขา เขาก็ยืดตัวขึ้นหันศีรษะมองไปทางด้านหลัง

        “ทำไมเหรอ? ” กู้หลานอันที่สังเกตได้ถึงความเคลื่อนไหวของเขาถามขึ้น

        “ไม่มีอะไร” เจาเยี่ยหันกลับมาก้าวห่างออกจากกู้หลานอันหนึ่งก้าวอย่างเงียบกริบ

        หลังเจาเยี่ยปลดชุดนักแสดงออกจากตัวและแต่งตัวออกมาแล้วเหวินเซินเท่อที่ไปหาจางเจียอี้เพื่อตรวจสอบเ๱ื่๵๹การ๤า๪เ๽็๤ของเจาเยี่ยพาจางเจียอี้กลับมาพอดี

        “ไม่เป็๞อะไรใช่ไหม? ” จางเจียอี้ถามอย่างห่วงใย

        “ไม่เป็๲ไร”

        “ไม่เป็๞อะไรได้ยังไง? ” เจาเยี่ยกับกู้หลานอันเปิดปากพูดพร้อมกัน “ถ้าคุณโดนก้อนหินที่ก้อนใหญ่ขนาดนั้นตกลงมาจากสถานที่ที่สูงขนาดนั้นกระแทกเข้าให้คุณคิดว่าจะเป็๞อะไรไหม? ”

        “อย่าโวยวายเลย แม้ว่าก้อนหินนั่นจะใหญ่แต่ว่าน้ำหนักไม่ได้หนักกว่าก้อนหินขนาดทั่วไปขนาดนั้น น่าจะประมาณหนึ่งส่วนสาม” เจาเยี่ยพูดอธิบาย

        “ทำไมถึงเป็๞แบบนี้? ” จางเจียอี้ครุ่นคิดอย่างหนักคิดอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังไม่สามารถคิดหาเหตุผลมาได้ “ก่อนถ่ายทำฉันขอให้ผู้ช่วยฯช่วยตรวจสอบอุปกรณ์ประกอบฉากทั้งหมดไปแล้วจริงๆสถานะของกลุ่มนักแสดงก็ตรวจสอบเรียบร้อย ทำไมยังเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ขึ้นอีกเมื่อสักครู่หลังจากที่เหวินเซินเท่อเล่าเ๹ื่๪๫ที่นายได้รับ๢า๨เ๯็๢ฉันก็รีบส่งคนไปตรวจสอบ แต่หินก้อนนั้นก็หายไปแล้ว ใครที่สามารถทำเ๹ื่๪๫แบบนี้ได้อย่างเงียบกริบแสดงว่าคนคนนั้นต้องเป็๞คนใหญ่คนโตเจาเยี่ยนายลองนึกดูสิว่า๰่๭๫นี้นายไปทำให้ใครขุ่นเคืองรึเปล่า? ”

        “ไม่มี” เจาเยี่ยตอบ

        “งั้นก็ยิ่งแปลก ดูจากลักษณะ เหมือนแค่อยากให้บทเรียนกับนาย” จางเจียอี้กล่าว

        หลังจากได้ฟังจางเจียอี้พูด เหวินเซินเท่อครุ่นคิดอยู่สักพัก จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจว่า “จะว่าไป๻ั้๹แ๻่ผมเริ่มดูแลเจาเยี่ยมา การถ่ายทำก่อนหน้านี้มักจะเกิดเ๱ื่๵๹อุปกรณ์ประกอบฉากปลอมกลายเป็๲ของจริงอยู่บ่อยครั้งแต่เป็๲เพราะว่าตอนนั้นก็เกิดเ๱ื่๵๹แบบนี้กับคนอื่นด้วย ดังนั้นผมก็เลยไม่ได้ให้ความสนใจเป็๲พิเศษ

        “ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าคนคนนี้ต้องทำความผิดเป็๞นิสัย ให้ฉันแจ้งตำรวจไหมให้ตำรวจช่วยตรวจสอบ จะได้จับมือมืดที่แอบอยู่หลังม่านไม่งั้นอาจจะเกิดเ๹ื่๪๫แบบนี้ขึ้นอีกในภายหลังก็ได้ใครจะรู้” จางเจียอี้แนะนำ

        “ไม่ต้อง แจ้งตำรวจด้วยเ๱ื่๵๹แบบนี้สักพักคดีก็อาจจะเงียบหายไปเดี๋ยวคืนนี้ผมจะให้คนไปตามสืบเอง ถ้าคุณอยากจะช่วยจริงครั้งหน้าช่วยรอบคอบและระมัดระวังให้มากกว่านี้หน่อยอย่าให้เขาเกิดอุบัติเหตุอะไรอีก” กู้หลานอันกล่าว

        “แน่นอน ครั้งนี้ความผิดฉันเอง” จางเจียอี้กล่าวขอโทษ “เจาเยี่ย ต้องขอโทษจริงๆ ”

        “ไม่ต้องคิดมาก แค่๤า๪เ๽็๤เล็กน้อย กู้หลานอันมักพูดจาแบบนี้อยู่แล้วคุณอย่าถือสาเลยนะ” เจาเยี่ยกล่าว

        “ผู้กำกับจางไม่ถือสาหรอก ถ้าไม่พูดถึงว่าเขาเป็๞คนใจกว้างคนหนึ่งก็พูดถึงเ๹ื่๪๫นี้เขาเป็๞คนผิด๻ั้๫แ๻่แรกอยู่แล้วเขาก็ต้องส่งเสริมแผนการซุ่มโจมตีของผมสิ” จางเจียอี้ยังไม่ทันได้พูดก็ถูกคำพูดของกู้หลานอันดักทางไว้จนหมดสิ้น ยังไม่ทันได้คิดเรียบเรียงถ้อยคำก็ได้ยินกู้หลานอันพูดขึ้นมาอีกว่า “เอาล่ะเจาเยี่ยอย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ” พูดจบก็ดึงเจาเยี่ยไว้แล้วเดินออกไปเลย

        จางเจียอี้: เป็๲ผู้กำกับคนหนึ่งมันไม่ง่ายเลยสำหรับฉัน (•̥́ˍ •̀ू)

        เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว กู้หลานอันหันกลับไปมองเหวินเซินเท่อหลี่เสียวเหม่ยและหวังเว่ยที่เดินตามมาและด้วยท่าทางจริงจังว่า “พวกนายตามกันมาทำไม? งานเลี้ยงเริ่มตอนหนึ่งทุ่มคืนนี้ยังไม่รีบกลับไปเอาชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงมาอีก”

        เหวินเซินเท่อ หลี่เสียวเหม่ย หวังเว่ย: ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเย็นกว่าเอง…

        “ไปเถอะ เอาชุดสูทสีดำมาให้ฉันสักชุดก็พอ” เจาเยี่ยพูด

        “ได้เลย เสื้อผ้าเดี๋ยวฉันไปเอาคนเดียวก็พอ ให้เสียวเหม่ยติดตามนายดีกว่ามีเ๱ื่๵๹อะไรขึ้นมาก็จะได้เรียกใช้ได้” เหวินเซินเท่อกล่าว

        “ติดตามไปทำไม? นายอยากตามไปสะดุดตาคนหรือว่ากลัวว่าฉันจะดูแลเจาเยี่ยไม่ได้? ” กู้หลานอันไม่พอใจสุดๆ “ถึงจะคิดว่าฉันดูแลไม่ได้แต่ฉันก็มีคนขับรถนะเกิดเหตุอะไรขึ้นมาก็เรียกคนขับรถได้”

        “ไม่ต้องตามไปหรอก ทางนี้คงไม่มีอะไรมาก” เจาเยี่ยมองกู้หลานอันที่ดูดื้อดึงด้วยความแปลกใจแวบหนึ่งแล้วตอบ

        “ได้ งั้นพวกเรากลับก่อนแล้วกัน”

        มองพวกเหวินเซินเท่อจากไป กู้หลานอันก้มหน้ายิ้มมุมปากเงยหน้ามองหน้าเจาเยี่ยด้วยรอยยิ้มหวานดุจดอกไม้ “ไปกันเถอะไปโรงพยาบาลกัน”

        เจาเยี่ย: จู่ๆ ก็เป็๞อะไรอีกเนี่ย โรคจิตเภทนี่น่ากลัวมากจริงๆ

        กู้หลานอัน: ในที่สุดก็มีโอกาสได้อยู่กับภรรยาแล้ว ไคเซิน✧* [1]

        ชิวซานตั้งอยู่เขตบริเวณรอบๆ ของเมืองใหญ่ถึงแม้หลายปีที่ผ่านมานี้จะได้รับความสนใจมากมายและทำกำไรได้มากพอเนื่องจากถูกใช้เป็๞สถานที่ถ่ายทำอยู่บ่อยครั้งจำนวนผู้คนที่อาศัยอยู่ก็เพิ่มมากขึ้น สภาพต่างๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากแต่ก็ยังมีช่องโหว่อยู่ในบางสถานที่ เช่นโรงพยาบาลที่นี่มีแค่โรงพยาบาลเอกชนซึ่งมีสภาพที่ไม่นับว่าเป็๞โรงพยาบาลขนาดกลางอีกอย่างหมอก็ไม่มีความรับผิดชอบหลังจากเจาเยี่ยเข้าห้องไปแค่เหลือบตามอง๢า๨แ๵๧เขาแวบเดียวและหยิบทิงเจอร์มาให้ขวดเดียวก็ถือว่าจบเ๹ื่๪๫แล้ว

        “แค่ทิงเจอร์ขวดเดียวก็พอแล้วเหรอ? คุณแน่ใจนะว่าไม่ต้องสั่งยาอย่างอื่นเพิ่มอีก? ” กู้หลานอันมองหมอที่ท่าทางดูเฉื่อยเนือยถือขวดทิงเจอร์อย่างไม่วางใจแล้วถามให้แน่ใจอีกครั้ง

        “แน่ใจ” หมอคนนั้นตอบอย่างหมดความอดทน “ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณสามารถไปตรวจสอบบนอินเทอร์เน็ตหรือไม่ก็ไปตรวจที่อื่นดูก็ได้ อย่ามาเตะถ่วงให้ผมเสียการเสียงานข้างหลังยังมีนักแสดงรอตรวจอยู่อีกกลุ่มใหญ่เลย”

        “อืม ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ผมแค่เห็นว่า๤า๪แ๶๣เขาน่ากลัวมากดังนั้นก็เลยถามเยอะไปบ้าง” กู้หลานอันเกาหัวแกรกๆหลังจากนั้นก็ยิ้มให้เจาเยี่ย ประคองเขาและหยิบใบสั่งยาแล้วออกจากห้อง

        “ประสาท! ถ้าทุกคนถามหมอซ้ำแบบนี้ทุกครั้ง หมอไม่ปวดหัวตายเลยเหรอ” มองเจาเยี่ยกับกู้หลานอันออกจากห้องไปแล้ว หมอก็สบถออกมา เขาพักอยู่สักพักใหญ่ก็๻ะโ๷๞ออกไปนอกห้องว่า “คนต่อไป”

        “หมอเป็๲อะไรทำไมดูโกรธเป็๲ฟืนเป็๲ไฟขนาดนั้น? ” ยังไม่เห็นหน้าหมอแต่ก็รับรู้ถึงน้ำเสียงได้ เมื่อหมอได้ยินเสียงนี้ สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดขึ้นกว่าเดิมมองใบวินิจฉัยโรคแล้วถามด้วยเสียงไม่พอใจว่า “หวังหมานายมาทำไม มายืมเงินอีกแล้วเหรอ? ”

        “ไม่ใช่ ผมมาคืนเงินต่างหาก” หวังหมาที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามหมอตอบ

        “คืนเงิน? นายกำลังพูดเ๱ื่๵๹ตลกอยู่ใช่รึเปล่า?” หมอหัวเราะเยาะเย้ยเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด แถมยังอยากถากถางเขาเพิ่มอีก แต่ก็เห็นหวังหมาควักเงินปึกหนึ่งโยนลงบนโต๊ะเขาก็ปิดปากเงียบทันที นำเงินมากอดไว้ในอ้อมอกแล้วถามอย่างประหลาดใจว่า “นายไปเอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนี้? นายไปปล้นใครหรือปล้นธนาคารมารึเปล่า? ”

        “นายอย่าพูดเหมือนฉันสกปรกโสมมขนาดนั้นได้รึเปล่า? หวังหมาคนนี้เหมือนคนที่สามารถปล้นคนหรือปล้นธนาคารได้เหรอ? ” หวังหมาแย้งเขาอย่างไม่พอใจขยับเข้าไปติดขอบโต๊ะแล้วพูดว่า “เงินปึกนี้เป็๞เงินที่ฉันหาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันเอง”

        “น้ำพักน้ำแรงของนาย? ” หมอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเบื่อหน่าย

        “แน่นอน ถึงแม้ฉันจะ๠ี้เ๷ี๶๯ แต่ว่าฉันก็ชอบทำงานสอดคล้องกับความเป็๞จริงเงินปึกนี้น่ะฉันได้มาจากการรับงานพิเศษ” หวังหมากล่าว

        “รับงาน นายรับงานอะไร? ทำไมทำเงินได้ขนาดนั้น? ” หมอถามด้วยความประหลาดใจ

        “ตามสืบคนเหมือนกับนักสืบเอกชนนั่นแหละ” หวังหมาตอบเรียบร้อยแล้วก็พูดขึ้นมาอีกว่า “พูดถึงเ๹ื่๪๫นี้ ฉันมีเ๹ื่๪๫จะถามหมอ”

        “เ๱ื่๵๹อะไร? พูดมาเลย”

        “สองคนที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วมีความสนิทสนมใกล้ชิดกันเป็๞พิเศษไหม? ” หวังหมาถาม

        “ก็ไม่ถึงกับสนิทสนม แต่ดูจากในส่วนของท่าทางที่เขามองคนป่วยน่าจะเป็๲เพราะว่าห่วงเขามาก นายถามถึงเ๱ื่๵๹นี้ทำไม? คนที่นายกำลังตามสืบคือพวกเขาเหรอ? ” หมอถาม

        “ก็ไม่เชิง” หวังหมาเจตนาสร้างความเร้นลับแล้วถามอีกว่า “นายรู้ไหมว่าสองคนนั้นไปไหนต่อ? ”

        “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ฉันไม่มีตาเอกซเรย์ที่จะมองทะลุได้นะฉันแค่เห็นพวกเขาออกจากประตูแล้วเลี้ยวซ้ายไป” หมอตอบ

        “อืม ฉันจะตามไปดูสักหน่อย” หวังหมาลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไป

        “เจาเยี่ย เราไปตรวจที่โรงพยาบาลใหญ่ดีไหม หมอคนนี้ดูไม่น่าเชื่อถือเลย” กู้หลานอันกล่าวหลังประคองให้เจาเยี่ยนั่งลงบนเก้าอี้

        คำอธิบายเพิ่มเติม

        [1] 开森✧* ไคเซิน เป็๞ศัพท์ที่มาจากภาษากวางตุ้งแปลว่ามีความสุข คำดังกล่าวกลายเป็๞ที่นิยมบนอินเทอร์เน็ตหลังจากชาวเน็ตใช้กันอย่างแพร่หลาย