ซ่อนรักปถวี (The Element Love)

ตอนที่ 11-เคลิ้ม

(แผ่นดิน)

"อย่ามาเคลิ้ม ต่อให้จูบแช่นานแค่ไหน ผมก็ไม่ได้พิศวาส"

ผมจับไหล่ของฟาสให้ผละออกห่าง แล้วจ้องมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เฉยชา ว่าออกไปในระยะใกล้ชิดกับใบหน้าของเธอ สีหน้าของเธอหลังจากที่ผมพูดออกไป เหมือนกับว่าเธอนั้นกำลังโมโหให้ผม

"ชิ!! อี๋ อย่างกับฉันพิศวาสนายอย่างนั้นแหละ"

ฟาสเธอว่าขึ้นด้วยท่าทางที่เหมือนรังเกียจ เธอเอามือเช็ดปาก แล้วพาตัวเองออกห่างจากผมไปนั่งอีกฟากรถ

"หึ...ยัยฟาสแปดหลอด"

ผมยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ท่าทางของเธอนั้นทำเอาผมแทบอยากหัวเราะ แต่การหัวเราะนั้นมันยากนักสำหรับคนอย่างแผ่นดิน แค่จะยิ้มยังยากเลยเถอะ

"ถึงแล้วครับคุณปถวี"

เสียงของคนขับรถบอกกล่าว พร้อมกับรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิททันที

"อืม" ผมพยักหน้ารับรู้

"ที่นี่ที่ไหน?" ฟาสถามขึ้น พร้อมกับสายตาของเธอมองโดยรอบ

"ผมไม่ได้ให้คุณมาตั้งคำถาม..." ผมกรอกเสียงออกไปนิ่ง ๆ พร้อมกับเตรียมลงจากรถ

"แต่นี่คุณพาฉันมาเกือบพาฉันตายเลยนะ แล้วจะไม่ให้ถามได้ยังไง แล้วที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันลูกมีพ่อมีแม่นะ จะมาพาฉันไปไหนตามอำเภอใจของคุณไม่ได้!...เดี๋ยว ๆ ฉันยังพูดไม่จบ! อย่าเดินหนีฉันนะแผ่นดิน!" เธอก็บ่นของเธอไป ส่วนผมก็เดินไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจเธอ ปล่อยให้เธอบ่นจนกว่าคอจะแห้ง เดี๋ยวก็คงหยุดเองถ้าเธอเหนื่อย

"....." ผมเดินมาเรื่อย ๆ จนเกือบถึงหน้าบ้านของมิค แต่ต้องหยุดนิ่งกับที่ เมื่อเสียงของฟาสลั่นประโยคหนึ่งขึ้นมา

อย่าเดินหนีฉันนะแผ่นดิน

ประโยคแบบนี้ น้ำเสียงคล้ายแบบนี้ที่ค่อนไปทางเหมือน ผมเคยได้ยินจากไหนนะ ความรู้สึกเหมือนกับว่าผมคุ้นเคยกับประโยคนี้มาก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากไหน ผมรีบสลัดความสงสัยออกไป แล้วเดินเข้าไปในบ้านของมิค มือก็กุมแผลที่ถูกยิงเอาไว้ ดีที่๷๹ะ๱ุ๞ไม่ได้ฝังเข้าเนื้อ มันแค่ถาก แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บและเสียเ๧ื๪๨พอตัว

"ฉันบอกว่าอย่าเดินหนีไง...รอฉันด้วย"

เสียงแหลม ๆ ของฟาสก็ยังคงตามหลังผมมา จนสุดท้ายเธอก็วิ่งตามทัน แล้วเดินเคียงผมเข้ามาในบ้านของมิค บ้านที่ผมมาประจำจนคุ้นเคย รู้เลยว่าต้องไปอยู่พื้นที่ไหนของบ้านหากมาถึง ซึ่งคนในบ้านก็ต้อนรับผมอย่างดี

"คุ...."

"หยุดแหกปากนะฟาส ไม่งั้นผมจะเอาคุณหมกป่าไว้ที่นี่"

ยังไม่ทันที่ฟาสจะอ้าปากไปมากกว่านี้ ผมรีบหันไปชี้หน้าแล้วดักทางเธอไว้ก่อน เมื่อเห็นว่าเธอตั้งท่าจะโวยวายใส่ผม จนต้องขู่เธอออกไป เพราะเ๱ื่๵๹ที่ผมจะมาคุยกับนิควันนี้ค่อนข้างสำคัญ แต่ว่าดันเกิดเ๱ื่๵๹ซะก่อน เ๱ื่๵๹ที่ผมตั้งใจจึงต้องไว้คุยกันวันหลัง วันนี้ผมต้องคุยปรึกษากับมิคเ๱ื่๵๹ที่ผมทำ...และมันค่อนข้างสำคัญเช่นกัน

"ทำไมต้องขู่ บอกดี ๆ ฉันก็ฟังแล้วไหมคะท่านประธาน ฉันไม่ได้ดื้อสักหน่อย"

เธอทำหน้าหงอย เมื่อผมจ้องหน้าอย่างข่มขู่ แววตาของผม ผมรู้ดีว่ามันดุแค่ไหน มองไปที่ใครก็ต้องหัวหด อย่างเช่นกับฟาสตอนนี้ที่เธอเอาปลายนิ้วชี้จิ้มกันไปมา ก้มหน้ามองต่ำ บ้างก็กลอกตามองมาที่ผม ก่อนจะหลบสายตาไป ... เวลาเธอนิ่งมันก็น่ารัก แต่พออ้าปากได้พูดเท่านั้นแหละหูแทบดับ

"อยู่เงียบ ๆ ผมมีธุระ แล้วก็อย่าก่อความวุ่นวาย...เข้าใจไหม?" ผมย้ำเธอ แต่ไม่รู้เธอจะฟังไหม

"ป้าไม้พาฟาสไปพักห้องรับรอง ที่ผมบอกมิคไว้แล้วครับ" ผมบอกแม่บ้านเมื่อเห็นว่าเดินยิ้มเข้ามาทางผม ป้าไม้คุ้นเคยกับผมเป็๲อย่างดี และผมก็เคารพป้าไม้ดุจญาติผู้ใหญ่

"ค่ะ แล้วแผลนั่น" ป้าไม้ทักท้วงเมื่อเห็นเ๧ื๪๨สีแดงเปื้อนเสื้อของผม สีหน้าของป้าดูห่วงมาก แต่ผมไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย

"ไม่เป็๲ไรครับ อุบัติเหตุนิดหน่อยเอง เดี๋ยวผมขอไปบนห้องทำงานของมิคนะครับ"

"ค่ะ ๆ คุณมิครออยู่แล้ว" ป้าไม้พยักหน้ารับปาก

"ส่วนคุณอยู่นิ่ง ๆ ปากไม่ต้องขยับมาก...ป้าไม้หาอะไรให้เธอยัดปากด้วยนะครับ"

"นี่คุณ!!!"

ผมหันมาสั่งอีกคนที่ยังยืนเงียบย้ำ ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นบันไดบ้านไป ได้ยินแต่เสียงของเธอที่เหมือนกับเหลืออด อย่าอยู่บริษัทในห้องทำงานของผม เธอคงพ่นไฟใส่ผมแล้วล่ะ แต่นี่คงเห็นว่ามีคนอื่นยืนอยู่ เธอเลยหยุดไป ผมมองลงมาก่อนจะยกยิ้มกับสีหน้าของเธอ ที่ตอนนี้มันดูตลกฉิบหาย