หนี้รักภรรยาจำเป็น
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 20
...
เวลาผ่านไปสองวันที่กอหญ้านอนหลับพักผ่อน ลูกแฝดของเธอยังคงนอนอยู่ในตู้อบ โดยที่ทุกคนผลัดกันไปแอบดูอยู่ทุกวัน เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นหญิงสาวศีรษะอินที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้าง ๆ อย่างตั้งใจ เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่เธอนั้นเห็นว่าเป็น้องสาวไปแล้วด้วยน้ำเสียงที่บางเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“เว่ยเอิน”
“ตื่นแล้วหรอพี่หญ้า … หิวไหม พี่กินน้ำไหม”
“อื้อ”
“ค่อย ๆ นะ”
“คนอื่นไปไหนกันหมดหรอ”
“อ่อ สองคนนั้นกำลังถกเถียงกันเื่ชื่อของเด็ก ๆ พอหาข้อสรุปกันไม่ได้ก็วิ่งแจ้นกันไปดูเด็ก ๆ ที่ห้องอบแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวสักพักพี่ต้องลงไปที่ฝ่ายทะเบียนใช่ไหม”
“เื่นี้คุณราชันย์จัดการเรียบร้อยหมดแล้วค่ะ”
“ปอร์เช่ยอมหรอ”
“ทีแรกก็ไม่ยอม เว่ยเอินเลยไล่ไปทั้งคู่เลย”
“ขอบคุณนะลำบากแย่เลย”
“พี่กอหญ้าพักผ่อนให้มาก ไม่ต้องห่วงเื่อื่น ถึงสองคนนั้นจะดูพึ่งพาไม่ได้ทะเลาะกันตลอด แต่พอเป็เื่ของเด็ก ๆ เขาเข้าขากันดีมาก”
“หมอได้บอกไหมว่าจะออกจากตู้อบเมื่อไหร่ พี่อยากไปหาลูก”
“หมอแจ้งว่าเบื้องต้นคือหนึ่งสัปดาห์ ถ้าแข็งแรงดีก็กลับได้ แต่ถ้ายังไม่ดีพอก็ต้องอบต่ออีก”
“งั้นเราก็ต้องตั้งชื่อเด็ก ๆ แล้วสิ”
“พี่หญ้าอยากได้ชื่ออะไร มีในใจไหมอะ”
“ผู้หญิงชื่อ อลิซดีไหม เราคิดว่าไงเพราะไหม”
“เพราะมาก แล้วตาหนูละพี่”
“ถ้าผู้ชายก็ควรเป็ อ.อ่างเหมือนกันใช่ไหม ชื่ออาร์เดนเป็ไง”
“โอเคเลยพี่หญ้า สองชื่อนี้เพราะมาก”
เธอพยักหน้ารับกับคำตอบของเว่ยเอินเบา ๆ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกเป็ร่างของผู้ชายสองคนที่อายุต่างกันค่อนข้างมากเดินเข้ามาในห้อง กอหญ้ามองใบหน้าของคนที่เธอหนีมาเกือบเจ็ดเดือนด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับเห็นเขาเป็เพียงอากาศ
ราชันย์เดินเข้ามาใกล้เธอมือหนาเอื้อมมาหวังจะจับที่มือเล็ก ๆ ของเธอ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ััเธอก็ชักมือออกห่างทำให้ฝ่ามือหนาหยุดค้างกลางอากาศ
“ปอร์เช่เด็ก ๆ เป็ยังไงบ้าง”
“เด็ก ๆ แข็งแรงดี ตอนนี้เราก็มาตั้งชื่อให้เขาเถอะ ผู้หญิงกับผู้ชาย กอหญ้าอยากตั้งเองไหม”
“ชื่องั้นหรอ”
“ใช่นะสิ เรานึกมาหลายชื่อมากเลยนะ แต่เหมือนจะมีคนแถวนี้ไม่ชอบ”
“ยังไม่ได้ฟังเลยทำไมถึงคิดว่าไม่ชอบอะ”
ราชันย์ดึงมือตัวเองขึ้นมาทิ้งข้างลำตัวอีกครั้ง เขาค่อย ๆ ขยับตัวเองให้มาอยู่ในสายตาของกอหญ้า เธอเองนั้นเห็นทุกการกระทำของเขา แต่ก็ยังคงไม่สนใจการกระทำของเขาเลยแม้แต่น้อย
“อาร์เดนกับอลิซไหมกอหญ้า”
กอหญ้าหันหน้าไปมองราชันย์ทันทีที่เขาเสนอชื่อของเด็ก ๆ ขึ้นมา ใบหน้าของเว่ยเอินก็โน้มเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ทำไมคุณราชันย์คิดชื่อเดียวกับพี่กอหญ้าเลย ไม่ได้เตี๊ยมกันมาก่อนแน่นะ”
“ชื่อเดียวกันงั้นหรอ”
“ใช่ คุณหนูอาร์เดน กับคุณหนูอลิซ เหมือนกันทั้งคู่เลย”
ราชันย์ที่ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มจนตาหยี กอหญ้าเองถึงจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมองหน้าของเขานิ่ง ๆ โดยที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมาเป็พิเศษ
“งั้นก็เอาชื่อนี้แหละ”
ตืด ตืด
เสียงสั่นจากมือถือของราชันย์ดังขึ้น เขาล้วงขึ้นมาจากในกระเป๋าเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอ ก็เดินเลี่ยงออกไปเพื่อรับโทรศัพท์ทันที ถึงแม้จะหลบมุมไปรับสายแต่สายตาของเขาก็ไม่หลุดโฟกัสจากหญิงสาวที่อยู่บนเตียงเลยแม้แต่น้อย ราชันย์ใช้เวลาคุยธุระไม่นานแต่แฝงไปด้วยความเคร่งเครียดอย่างทันตาเห็น
เขาวางสายลงก่อนจะยัดลงมือถือลงในกระเป๋า เขาหันไปมองหญิงสาวบนเตียงคนไข้ก็เห็นว่าเธอเองนั้นกำลังมองเขาเช่นกัน ก่อนที่เธอจะหันกลับไปทันที ราชันย์เดินมาข้าง ๆ เตียง หยิบส้มลูกกลมขึ้นมาปอกเปลือกแล้วยื่นให้กอหญ้า โดยที่เธอมองนิ่ง ๆ แต่ไม่ยอมรับส้มจากเขา
ราชันย์ที่เห็นท่าทีของเธอนั้นยิ่งทำให้เขาเองก็ไม่อยากให้เธอต้องอารมณ์เสีย เขาหยิบส้มเข้าปากตัวเองโดยที่มองปอร์เช่กำลังหยิบผลไม้ให้เธอทานโดยที่เธอเองก็ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ถึงแม้ในใจของเขาตอนนี้จะรู้สึกร้อนรนราวกับไฟสุมในอก แต่ความผิดที่ตัวเองเคยทำกับเธอมันอาจจะมากกว่าสิ่งที่เธอกำลังแสดงออกตอนนี้ ราชันย์เดินถอยหลังออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะบอกหญิงสาวบนเตียงคนไข้
“กอหญ้า เดี๋ยวผมลงไปซื้อนมให้นะ”
เธอไม่แม้แต่จะตอบรับอะไรกับคำพูดของเขา ราชันย์ยืนนิ่ง ๆ เล็กน้อยเมื่อดูท่าทีว่าเธอคงไม่สนใจจริง ๆ ก็ถอยหลังเปิดประตูห้องออกมาทันที มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือกดมากดต่อสายหาปลายสายอย่างรีบร้อน
“ธันวา ทางนั้นเป็ไงบ้าง เจรจากับคุณมาคัสได้ไหม”
“คุณมาคัสไม่ตกลง เื่ที่เราจะขอยืดเวลาออกไปอีกหนึ่งเดือน เขาให้เวลาเราอีกแค่สองอาทิตย์”
“โอเค สองอาทิตย์ก็พอ นายดูแลส่วนที่ต้องจัดการไปก่อน เดี๋ยวฉันรีบกลับไป”
ราชันย์ยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง เป็จังหวะเดียวกับที่เว่ยเอินเดินออกมาจากห้องพอดี เธอยืนมองราชันย์นิ่งเป็เชิงสำรวจ ก่อนที่จะฉีกยิ้มจนตาหยีให้เขาก่อน
“คุณราชันย์จะลงไปมินิมาร์ทใช่ไหมคะ ไปพร้อมเว่ยเอินไหม”
“อ๋อ ได้สิ”
หญิงสาวตัวเล็กพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินนำราชันย์เพื่อมารอลิฟต์ที่เธอเพิ่งกดเรียก เธอแอบมองราชันย์หลายครั้งก็เห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาเอาแต่หยิบมือถือขึ้นมาคุยแชตตลอดเวลา จนเมื่อลิฟต์มาถึงเขาเองก็ยังไม่แม้แต่จะขยับออกจากตรงนั้น หญิงสาวโผล่ใบหน้าออกมาจากในลิฟต์เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อของราชันย์เบา ๆ เป็เชิงเรียก นั่นถึงทำให้เขาผละหน้าออกจากมือถือได้สักระยะ ก่อนที่เขาเองจะเดินตามเธอเข้ามายังในลิฟต์
“คุณราชันย์มีงานด่วนหรือเปล่าคะ”
“หืม?”
“เว่ยเอินเห็นคุณราชันย์ทำสีหน้าเครียด ๆ มาสักระยะแล้ว ถ้ามีงานคุณราชันย์กลับไปจัดการก่อนได้นะคะ ส่วนพี่กอหญ้ากับเ้าหนูแฝดไม่ต้องห่วง ยังมีเว่ยเอินกับพี่ปอร์เช่”
“เธอก็ช่างสังเกตเหมือนกันนะ”
“แน่นอนค่ะ เพราะเว่ยเอินต้องดูแลพี่หญ้า ปกติก็สังเกตพี่หญ้ามาตลอดเลยชินค่ะ”
“ขอบใจนะ ที่ดูแลกอหญ้ามาอย่างดี”
“ไม่ต้องขอบใจหรอกค่ะ เป็หน้าที่ของเว่ยเอินอยู่แล้ว พี่หญ้ากับพี่ปอร์เช่เองก็ดีกับเว่ยเอินและครอบครัวมาก”
“ดูเธอชอบปอร์เช่มากเลยนะ”
“ก็ต้องชอบสิคะ พี่ปอร์เช่เป็ผู้ชายที่หล่อและอบอุ่น แถมใจดีมาก ก.ไก่ล้านตัว เวลาที่พี่ปอร์เช่มาหาพี่หญ้า พี่หญ้าเป็เหมือนเ้าหญิงในนิยายเลยแหละค่ะ ในชีวิตจริงผู้หญิงทุกคนก็อยากได้ผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่หรอคะ”
“ในสายตาเธอ ฉันก็แย่มากเหมือนที่กอหญ้ามองฉันใช่ไหม”
“ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แต่เวลาที่พี่หญ้า้าคนดูแล คุณราชันย์อยู่ที่ไหนหรอคะ ส่งให้พี่ธันวามาดู ก็ไม่เหมือนกับที่คุณมาเอง จะให้เว่ยเอินมองว่าคุณเป็คนยังไง เวลาที่เจอกันจริง ๆ ก็แค่ไม่กี่วันเอง ตอบไม่ได้หรอกค่ะ”
“ไม่เป็ไร เพราะต่อจากนี้ฉันจะมาให้เธอกับพี่หญ้าของเธอเห็นจนเบื่อหน้าไปเลย”
“ก็ไม่ถือว่าเบื่อหรอกนะคะ คุณราชันย์ออกจะหล่อเหลาขนาดนี้ คิดซะว่าเป็อาหารตาให้เว่ยเอินก็ได้อยู่ค่ะ”
“เธอนี่แก่แดด ช่างพูดเหมือนที่ธันวาเล่าให้ฟังจริง ๆ นะ”
“เว่ยเอินจะนับว่ามันคือคำชมนะคะ”
ทั้งคู่เดินออกจากลิฟต์เพื่อเดินทางไปยังมินิมาร์ทที่เปิดอยู่ภายใน รพ. แห่งนี้ทันที ราชันย์เดินไปเลือกอาหารสำหรับผู้ป่วยมากมายจนเต็มตะกร้า ก่อนจะเดินไปหาเว่ยเอินที่กำลังยืนเลือกขนมขบเคี้ยวอย่างคิดแล้วคิดอีก
“ทำไมไม่หยิบ”
“ไม่รู้จะกินอันไหน ทุกอันเป็ของที่เว่ยเอินชอบ และพี่หญ้าก็ชอบ แต่ตอนนี้พี่หญ้าไม่น่าจะกินขนมพวกนี้ ถ้าซื้อไปหลายห่อ แล้วพี่หญ้าเกิดอยากกิน แล้วถ้ากินไปมีผลต่อน้ำนมจะบาปไหมอะ”
“งั้นเธอก็ไม่ต้องกิน มากินผลไม้กับพี่หญ้าแล้วกัน”
“แต่คุณราชันย์คะ เว่ยเอินกินผลไม้จนหน้าจะกลมเป็ส้มแล้วนะคะ”
“งั้นเอาห่อนี้ ฉันซื้อให้ แต่ห่อเดียวพอแล้วนะ ต้องรีบกินให้หมดอย่าเอาเข้าไปในห้องผู้ป่วยด้วย”
“คุณราชันย์เลี้ยงหรอคะงั้นสองห่อได้ไหมรับรองหมดก่อนถึงห้องพักแน่นอน”
ราชันย์ที่ได้ยินคำขอของเด็กสาวก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันหน้าไปพยักหน้าให้เธอ เมื่อเธอหยิบขนมที่อยากกินได้แล้วก็เดินตามราชันย์มาเพื่อจ่ายเงิน เมื่อจัดการเรียบร้อยทั้งคู่ก็หอบหิวถุงของกินของใช้พะรุงพะรัง ถึงแม้เว่ยเอินจะช่วยหิ้วของของกิน แต่ก็ไม่วายเปิดปากซองขนมหยิบเข้าปากอย่างช่ำชอง ทั้งคู่เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าประตู ราชันย์หันไปมองเว่ยเอิน เธอก็เขย่าถุงขนมไปมาเป็เชิงบอกว่าหมดแล้ว เธอพับถุงขนมลงในถุงของกินก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นกอหญ้านอนหลับอยู่บนเตียง มีปอร์เช่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ราชันย์มองแค่แวบเดียวก่อนจะเดินนำถุงข้าวของที่ซื้อมาไปวางบนโต๊ะเบา ๆ
เว่ยเอินไม่รอช้า ค่อย ๆ เดินไปหยิบจับข้าวของเพื่อจัดการเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทาง ราชันย์เดินมามองกอหญ้าที่หลับตาพริ้ม มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของเธอเบา ๆ โดยที่มีสายตาของปอร์เช่มองอยู่ตลอดเวลา เพียงไม่นานราชันย์ก็ยืดตัวเต็มความสูง
“ขอคุยกับนายหน่อยได้ไหม”
“อืม”
ราชันย์เดินนำปอร์เช่ออกมาด้านนอกระเบียงห้องพัก ทอดสายตามองออกไปเห็นทะเลสาบไกล ๆ กับดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกลงไปในทะเลสาบ
“นายจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน”
“คุณราชันย์เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมจะอยู่นานแค่ไหน ผมว่าก็ไม่เกี่ยวกับคุณนะครับ”
“รู้ใช่ไหมว่าอาร์เดนกับอลิซเป็ลูกของฉัน”
“แล้วยังไงครับ”
“ฉันจะดูแลกอหญ้าและเด็ก ๆ เอง”
“ผมว่าเื่นี้กอหญ้าน่าจะเป็คนตัดสินใจนะ”
“ฉันยังยืนยันคำเดิม .. เพียงแต่ ฉันมีเื่อยากรบกวนนายอีกหน่อย”
“เื่อะไร”
“่นี้ดูแลกอหญ้าแทนฉันอีกหน่อย”
“เื่กอหญ้า ผมเต็มใจดูแลเธอไปตลอดชีวิตโดยที่คุณไม่ต้องบอกเลยด้วยซ้ำ ส่วนคุณ จะดีมากถ้าคุณจะไม่กลับมาทำร้ายความรู้สึกของเธออีก”
“ลูกและเมียฉัน ฉันต้องดูแลเธอแน่”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
