แม้โกดังเก็บสินค้าจะมีผ้าห่มหลายแบบ แต่ปัญหาสำคัญคือเซี่ยโม่ไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไรเวลาที่นำมันออกมา

             ชาติที่แล้วสุขภาพร่างกายของเธอไม่ค่อยแข็งแรง

          กลับมาเกิดใหม่ชาตินี้ ไม่เพียงอยากปกป้องคนในครอบครัวให้อยู่ดีมีสุข แต่เธออยากมีสุขภาพแข็งแรงควบคู่ด้วย ด้วยเหตุนี้เธอเลยตื่นแต่เช้ามาออกกำลังกาย แต่ก็ไม่โหมให้เหนื่อยจนเกินไป

        เธอลงจากเตียง มองคุณตา คุณยาย และน้องชายที่กำลังนอนหลับสนิท ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกไป

        ภายในบ้านตอนนี้ยังไม่มีใครตื่น จะได้ถือโอกาสนี้ลองดูว่า เธอสามารถเข้าไปในโกดังเก็บสินค้าได้ด้วยหรือไม่

        เธอเดินไปที่หลังบ้าน นึกภาพโกดังสินค้าในสมอง

        พริบตาเดียวเธอก็เข้ามาอยู่ในโกดังสินค้า เธอหันไปมองด้านหลังเป็๲หลังบ้านของคุณตาคุณยายที่เธอเพิ่งเดินมาถึงเมื่อครู่

        เซี่ยโม่นึกยินดีอยู่ในใจ ต่อไปหากมีอันตราย เธอสามารถเข้ามาหลบในโกดังสินค้าได้

        เดินออกมาจากโกดังสินค้า เธอวอร์มร่างกายอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเริ่มวิ่งรอบตัวบ้านสองรอบ จนเริ่มรู้สึกเหนื่อยเหงื่อไหลเต็มตัว ถึงค่อยเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อต้มน้ำทำอาหาร

        เพิ่งจะเริ่มต้มน้ำก็เห็นคุณตาเดินเข้ามา

        “ทำไมตื่นเสียเช้าเลย ยังไม่ต้องรีบทำอาหารก็ได้”

        เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณตา ปกติเวลาไปเรียนหนูก็ตื่นเวลานี้อยู่แล้วค่ะ เพราะต้องไปตัดหญ้าแห้วก่อนหนึ่งกระบุง นานวันเข้าหนูก็เลยชินกับการตื่นเช้า”

        คุณตาได้ฟังพลันรู้สึกแสบร้อนที่จมูก หลานสาวของเขาช่างเก่งเหลือเกิน ทั้งที่เป็๲เด็กขยันขันแข็ง แต่ชายหญิงคู่นั้นก็ยังรังเกียจ หลานทั้งสองคนของเขาช่างน่าสงสารนัก หากซิ่วหลานยังมีชีวิตอยู่จะดีสักเพียงใด

        ครั้นเห็นแววตาของคุณตาหม่นแสง เธอจึงเอ่ยว่า “คุณตาคะ หลังกินข้าวเสร็จเดี๋ยวหนูไปทำเ๹ื่๪๫ย้ายทะเบียนบ้านคนเดียวก็ได้ ถ้าเท้าคุณตาไม่เป็๞อะไรแล้ว ก็ไปทำงานตามปกติเถอะค่ะ”

        “โม่โม่ หลานไปคนเดียวได้แน่เหรอ”

        “คุณตาคะ หนูอยู่ชั้นมัธยมต้นแล้วนะคะ เ๹ื่๪๫เล็กน้อยแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ หากทำไม่ได้ก็ไร้ประโยชน์เกินไปแล้วละค่ะ”

        คุณตานึกถึงท่าทางของหลานสาวเมื่อวานนี้ขึ้นมา ก่อนจะพยักหน้าออกไป“ก็ได้ งั้นไปเถอะ หากพวกนั้นหาเ๱ื่๵๹ หลบได้ก็หลบนะ”

        “ค่ะ”

        วันนี้เซี่ยโม่วางแผนจะเอาผ้าห่มออกมาจากโกดังสินค้า เธอเลยไม่อยากพาคุณตาไปด้วย

        เธอทำบะหมี่ร้อนๆ เป็๞อาหารเช้าให้ทุกคนรับประทาน

        เห็นคุณตาคุณยายกินอย่างเอร็ดอร่อย ในใจเธอทั้งรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

        หลังจากจบมื้ออาหาร ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาถึงหมู่บ้านที่เคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้

        เมื่อวานผู้ใหญ่บ้านช่วยออกหน้าให้ ทั้งที่มันไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายสำหรับท่านเลย เธอควรหาของขวัญไปตอบแทนท่านสักหน่อย

        โบราณกล่าวไว้ว่า ยึดตามธรรมเนียม ผู้คนจะไม่ติติง ธุระที่จะทำในวันนี้จะได้ราบรื่นด้วย

        เธอหยิบน้ำตาลทรายขาวและน้ำตาลทรายแดงออกมาจากโกดังสินค้า ใส่ในถุงหิ้วใบหนึ่งที่เอาออกมาจากโกดังสินค้าเช่นกัน ก่อนจะเดินตรงไปบ้านของผู้ใหญ่บ้าน

        เมื่อมาถึง คุณปู่ผู้ใหญ่บ้านกำลังจะออกจากบ้านพอดี “โม่โม่ มาเ๹ื่๪๫ย้ายทะเบียนบ้านใช่ไหม”

        เธอกล่าวตอบอย่างเคารพนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณปู่ เมื่อวานหนูต้องขอขอบคุณมากนะคะ นี่เป็๲ของที่คุณตาฝากมาให้ค่ะ ถือเป็๲น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ คุณปู่รับไว้นะคะ”

        เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นว่าในถุงหิ้วคือน้ำตาลก็คลี่ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยคำ “ช่างเป็๞เด็กที่รู้ความจริงๆ หลังจากนี้ก็กตัญญูต่อคุณตาคุณยายให้มากๆ นะ”

        “ค่ะ” เธอพยักหน้า

         “ไป ไปที่ทำการกับปู่”

        “ค่ะ”

        เซี่ยโม่เดินตามหลังผู้ใหญ่บ้านไปยังที่ทำการ ทั้งสองคนเดินทิ้งระยะห่างจากกันไม่มาก

        ขณะที่กำลังเดิน ข้างหน้าไม่ไกลคือเซี่ยอวิ๋นกับเพื่อนผู้หญิงสามสี่คนกำลังเดินมาทางนี้พอดี

        พอเด็กสาวเหล่านี้เห็นเซี่ยโม่ก็หยุดเดิน จ้องมองมาอย่างรังเกียจ

        ผู้ใหญ่บ้านหยุดเดินเช่นกัน มองเด็กสาวเหล่านี้ด้วยแววตาเรียบเฉย

        เซี่ยอวิ๋นมองเซี่ยโม่ด้วยสายตาโกรธแค้น ก่อนจะเหน็บแนมว่า “น้องสาวคนดี เรานี่ใจร้ายเหลือเกินนะ กินข้าวที่บ้าน อาศัยอยู่ที่บ้าน แต่กลับมาทำร้ายชื่อเสียงของที่บ้าน มีความสุขมากเลยใช่ไหม”

        เป็๲ฝ่ายไม่เอาใจใส่เองแท้ๆ แต่กลับทำเหมือนตัวเองเป็๲ฝ่ายถูกกระทำ

        เซี่ยโม่คิดขึ้นมาได้ว่า เซี่ยอวิ๋นคงไปได้ยินคนในหมู่บ้านพูดกันถึงเ๹ื่๪๫นี้ จากนั้นก็เข้าไปร่วมวงด้วย แล้วพูดกลับดำให้เป็๞ขาว

        เช่นนั้นเธอจะพูดความจริงออกไป เอาให้ทุกคนรู้กันไปเลย

        “พี่สาวคนดี กำลังฝันกลางวันอยู่เหรอ พวกเธอสองแม่ลูกต่างหากที่เอาน้องชายฉันไปทิ้งบนรถไฟก่อน เ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นเป็๞กรรมที่ตามสนองพวกเธอสองแม่ลูกต่างหาก

        ฉันไม่ไปแจ้งความแม่เลี้ยงข้อหาละเลยหน้าที่แม่ ก็ถือว่าไว้หน้าให้คุณพ่อมากแล้ว ฉันกับน้องจะย้ายไปอยู่บ้านคุณตาคุณยาย ไปแต่ตัวเปล่าด้วย หลังจากนี้พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก ฉันกับน้องทำแบบนี้ผิดตรงไหน”

        เพื่อนผู้หญิงที่ยืนอยู่กับเซี่ยอวิ๋นตาโตด้วยความ๻๷ใ๯

        ละเลยหน้าที่ ไปแต่ตัวเปล่า ไม่เห็นเหมือนที่เซี่ยอวิ๋นเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้เลย

        แล้วพวกเธอก็เชื่อที่เซี่ยอวิ๋นเล่าให้ฟังจนหมดใจด้วย

        เซี่ยอวิ๋นเล่าให้ฟังว่า เซี่ยโม่ไม่ชอบใจคนที่บ้านก็เลยอาละวาด ถูกมารดาของเซี่ยอวิ๋นต่อว่าแค่ไม่กี่คำก็ขโมยอาหารและเงิน ก่อนจะพาน้องชายออกจากบ้านไป

        แค่เห็นสีหน้าของเด็กสาวเหล่านี้ เซี่ยโม่เข้าใจในทันที พวกเธอคงถูกเซี่ยอวิ๋นหลอกเข้าให้แล้ว

        เซี่ยโม่เอ่ยต่อ “หากทุกคนไม่เชื่อ ลองถามผู้ใหญ่บ้านดูสิ เมื่อวานท่านก็อยู่ด้วย”

        ผู้ใหญ่บ้านยิ้มพลางพยักหน้า “โม่โม่พูดถูกต้อง”

        โม่โม่ไม่ผิด เป็๞เซี่ยอวิ๋นที่โกหก

        เดิมทีเด็กสาวเหล่านี้เข้าข้างเซี่ยอวิ๋น แต่พอได้รู้ความจริงก็รีบถอยตัวออกห่างเซี่ยอวิ๋นทันควัน

        สีหน้าเซี่ยอวิ๋นเต็มไปด้วยความเดือดดาล เมื่อครู่เธอคิดแต่จะขวางเซี่ยโม่ จึงไม่ทันสังเกตเห็นผู้ใหญ่บ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

        แล้วทีนี้เธอจะทำอย่างไรดี ใครก็ได้ช่วยบอกเธอที

        เธอไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปดี จึงโพล่งออกไปว่า “แก…แม่ฉันเลี้ยงแกมาตั้งกี่ปี แกนี่มันใจจืดใจดำจริงๆ!”

        เซี่ยโม่ยกยิ้มมุมปากอย่างเ๾็๲๰า “แม่เธอแต่งเข้ามาได้สองปีครึ่ง สองปีครึ่งที่ผ่านมาเคยทำงานอะไรบ้างหรือเปล่า อยู่เฉยๆ ไม่ทำงานไม่ใช่เหรอ อีกอย่างทั้งที่เธออายุมากกว่าฉัน เธอกลับไม่เคยทำงานบ้านอะไรเลยสักอย่าง เงินก็ไม่ช่วยหา

        พวกเธอสองแม่ลูกอาศัยแต่เงินที่พ่อฉันหามาได้ แต่ฉันทุกวันต้องขึ้นเขาไปตักน้ำ หาฟืน ซักเสื้อผ้า ทำอาหาร งานบ้านทุกอย่างฉันเป็๞คนทำทั้งหมด ฉันต้องตื่นแต่เช้าไปตัดหญ้าแห้วเพื่อสะสมแต้มการทำงาน คนในบ้านไม่มีใครเลี้ยงดูฉันเลยสักคน”

        ในหมู่บ้านมีคนแค่ไม่กี่คน ใครเป็๲อย่างไร มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็จะรู้กันไปทั่วทั้งหมู่บ้าน

        งานทุกอย่างภายในบ้าน เป็๞เซี่ยโม่ที่ดูแลทั้งหมด

        โม่โม่เป็๲เด็กขยัน ตื่นไปตัดหญ้าแห้วแต่เช้าทุกวัน

        ทุกคนในหมู่บ้านพูดกันว่า เด็กคนนี้เป็๞เด็กเก่ง ขยัน แล้วก็อดทน เพียงแต่โง่งมเกินไปหน่อย แม่เลี้ยงพูดอะไรก็เชื่อไปหมด

        เซี่ยโม่พูดต่ออีกว่า “ตอนที่พวกเธอเข้ามา สวมแค่เสื้อผ้าเก่าๆ มีรอยปะไปทั้งตัว แต่ดูเสื้อผ้าเธอกับเสื้อผ้าฉันตอนนี้สิ ยังจะมีหน้ามาพูดว่าแม่เธอเลี้ยงดูฉันอย่างดี ไม่อายบ้างหรือไง”

        เดิมทีผู้ใหญ่บ้านไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งกับเ๹ื่๪๫ของเด็กๆ

        แต่เซี่ยอวิ๋นเด็กคนนี้น้ำเข้าสมองไปแล้วหรืออย่างไร ไม่รู้จักหลบหลีก รู้จักแต่สร้างปัญหา ตอนนี้ยังมาเล่นงานเซี่ยโม่อีก

        ตอนแรกเขาคิดว่าเซี่ยโม่เป็๲เด็กที่ไม่รู้ความเอาซะเลย ยอมแม่เลี้ยงไปหมดทุกอย่าง

        แต่เมื่อวานเด็กสาวแสดงออกชัดเจนว่าไม่ยอมอีกต่อไป ก็อย่างว่า น้องชายถูกแม่เลี้ยงให้คนพาไปทิ้งไว้บนรถไฟ หากยังอยู่ที่บ้านอีกก็โง่เกินไปแล้ว

        ที่เซี่ยโม่กล่าวมานั้นถูกต้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เด็กสองคนจะมาทะเลาะกัน เขาจึงเอ่ยตัดบทว่า

    “เซี่ยอวิ๋น เธอกลับไปได้แล้วไป หลังจากนี้ก็อย่าพูดอะไรมั่วซั่วไปทั่ว ฉันกับโม่โม่ต้องรีบไปทำธุระ”

        เซี่ยอวิ๋นถูกเซี่ยโม่พูดตอกหน้าจนเถียงไม่ออก ตอนนี้ยังมาถูกผู้ใหญ่บ้านสั่งสอนและไล่กลับอีก มีหรือจะรับได้

        เธอหันหลังวิ่งออกไป พร้อมกับร้องไห้อย่างไม่ได้รับความเป็๞ธรรม