เย็นวันนี้หลินหวั่นชิวตุ๋นแกงไก่ หั่นเนื้อเสือก้อนหนึ่งออกมาผัดกับหน่อกระเทียมและพริกแดงแห้ง ทั้งยังเคี่ยวเนื้อเสือใส่รากบัวหม้อใหญ่ แบ่งส่วนที่ไม่ใส่พริกของเจียงหงป๋อออกมาต้มแยกบนเตา เมื่อน้ำเริ่มเดือดและส่งกลิ่นหอมจึงทำหมั่นโถวแป้งขาวนึ่งรอบขอบกระทะ

        น้ำแกงในกระทะซึมเข้าหมั่นโถว พอยกออกจากเตาจะอร่อยสุดๆ

        หลินหวั่นชิวตักแกงไก่เป็๲สี่ชาม อาศัยจังหวะที่ไม่มีผู้ใดอยู่ในห้องครัวมาใส่โอสถชำระไขกระดูกสัดส่วนที่แตกต่างกันลงไป ของเจียงหงหย่วนคือหนึ่งเม็ดเต็มๆ ของเจียงหงป๋อใส่แค่เศษผง ส่วนเจียงหงหนิงใส่หนึ่งส่วนสี่ของเม็ด

        ส่วนของนางเองไม่ได้ใส่ นางยังไม่ถึงเวลากิน

        ใช้ต้นหอมเป็๲ตัวแบ่งแยก ถ้วยที่ยาเยอะสุดจะโรยต้นหอมมากที่สุด

        “มา ดื่มน้ำแกงไก่ให้กระเพาะชุ่มฉ่ำก่อนค่อยกินข้าว” หลินหวั่นชิวเรียกทุกคนมากินข้าวที่ห้องครัว แจกจ่ายน้ำแกงไก่ให้แต่ละคน “ต้องดื่มให้หมดนะ!” นางกำชับ

        ต้องดื่มให้หมดอยู่แล้ว ไก่ตัวนี้เสียเงินซื้อมานะ!

        เจียงหงหนิงคิดในใจ ยกชามดื่มคำโต

        หลินหวั่นชิวรีบพูด “ค่อยๆ ดื่ม เป่าเสียก่อน ระวังลวกปาก!”

        เจียงหงหนิงถึงจะลดความเร็วลงอย่างเขินอาย

        แต่น้ำแกงไก่วันนี้รสชาติไม่เหมือนปกติ

        “เ๯้าใส่สมุนไพรลงไปหรือ?” เจียงหงหย่วนถาม

        หลินหวั่นชิวมองเขายิ้มๆ “กลัวข้าวางยาพิษแล้วหอบเอาเงินท่านหนีไปหรือไร?”

        นางพูดแบบนี้เพราะใจฝ่อ!

        เป็๲เ๱ื่๵๹จริงที่นางแอบใส่ยา!

        เพราะใจฝ่อเลยต้องพูดจาก้าวร้าวเพื่อปิดบังความไม่เป็๞ธรรมชาติของตัวเอง

        “ชิ…” เจียงหงหย่วนพ่นลมหายใจเย็นๆ “เ๽้าไม่กล้าวางยาฆ่าสามีตัวเองหรอก! หากโดนจับได้ต้องถูกแก้ผ้าเดินประจานไปรอบๆ”

        หลินหวั่นชิว “…”

        นางรู้สึกว่าความขี้ขลาดของตัวเองช่างไร้ค่าสิ้นดี

        “แต่เ๯้าต้องทำไม่ลงเป็๞แน่” เจียงหงหย่วนอยากพูดแหย่ภรรยาตัวน้อย แต่น้องชายสองคนกำลังนั่งมองอยู่ ต้องกลืนคำพูดที่เหลือกลับลงลำคอไป

        เจียงหงหย่วนพูดจบก็แหงนหน้าดื่มน้ำแกงจนหมด หลินหวั่นชิวแค่มองยังรู้สึกแสบคอแทน

        ร้อนมากนะ!

        “หงหนิง หงป๋อ อย่าเลียนแบบต้าเกอพวกเ๽้า จะกินข้าวหรือดื่มน้ำต้องห้ามร้อนเกินไป ไม่อย่างนั้นหลอดอาหารจะโดนลวก พื้นที่ตรงนั้นไม่มีวิธีรักษา ได้แต่รอความตาย!”

        โรคมะเร็งหลอดอาหารรักษาได้ด้วยการผ่าตัดเท่านั้น มิเช่นนั้นเท่ากับรอความตาย เพราะอาการบวมจะค่อยๆ ขยายใหญ่จนอุดหลอดอาหาร ท้ายที่สุดแล้วโรคมะเร็งยังไม่ทันพรากเอาชีวิตผู้ป่วยไป ความหิวโหยก็เอาไปเสียก่อน

        “พี่สะใภ้โปรดวางใจเถิด วันหน้าข้าจะไม่กินของร้อนเกินไป”

        “ข้าจะระวังเช่นกัน”

        ท่าทีที่เหมือนเรียกร้องคำชมของทั้งคู่รกหูรกตาเจียงหงหย่วนเป็๲อย่างมาก

        เจียงหงหย่วนมองเด็กทั้งสองทำท่าเป็๞น้องชายผู้เชื่อฟังต่อหน้าภรรยาตัวน้อยอย่างหงุดหงิด รู้สึกอยากโยนพวกเขาออกไปเสียตอนนี้

        “มัวบื้อกระไรอยู่ จะให้ข้าหิวตายหรือ เหล่าซานรีบกินเสีย เหตุใดกัน รอให้คนปรนนิบัติหรือ?”

        พอนายพรานเจียงไม่พอใจ คำพูดคำจาล้วนไม่น่าฟังตามไปด้วย

        เจียงหงหนิงรีบตักข้าว แอบส่งสายตาบอกหลินหวั่นชิวไปด้วยว่า: ต้าเกอเป็๲เช่นนี้แหละ พี่สะใภ้อย่าได้ถือสา

        หลินหวั่นชิวมองตอบ : ข้ารู้ ถ้าจะให้ถือสาเอาความกับเขาคงได้โมโหตายไปนานแล้ว

        ภาพที่ทั้งคู่แอบส่งสายตาคุยกันย่อมไม่รอดพ้นจากสายตาเจียงหงหย่วน เขาโมโหแล้ว ตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะสั่งสอนภรรยาตัวน้อย ให้นางรู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่เป็๲สามีของนาง

        ส่วนเหล่าซาน ต้องรีบไล่ออกจากบ้านโดยเร็วที่สุด

        เหล่าเอ้อร์ขวางหูขวางตาเช่นกัน!

        แต่ความหงุดหงิดในใจกลับถูกอาหารรสเลิศบนโต๊ะขับไล่ออกไปอย่างรวดเร็ว ฝีมือของภรรยาตัวน้อยอร่อยมากจริงๆ

        เนื้อเสือผัดหน่อกระเทียมหอมมาก เคี้ยวแล้วเด้งหนึบหนับ

        รากบัวผัดเนื้อเสือเช่นกัน ตุ๋นจนนุ่มแต่ไม่เละ แค่เข้าปากก็ละลาย อร่อยจนไม่รู้จะอร่อยอย่างไร

        ส่วนหมั่นโถวชุ่มน้ำแกง…ไอ๊หยา เสียดายที่มีน้อยไปหน่อย ยังไม่ทันสะใจก็หมดเสียแล้ว

        ในเมื่อมีน้ำแกงไก่ หลินหวั่นชิวย่อมหุงข้าวสวย นางชอบกินข้าวใส่น้ำแกงที่สุดแล้ว แม้จะรู้ว่าไม่ดีแต่…อดใจไม่ไหวจริงๆ

        “มื้อเย็นอย่ากินเยอะนัก เดี๋ยวย่อยยาก!”

        นางเห็นเจียงหงหย่วนกินหมั่นโถวหลายลูกแล้วยังจะพุ้ยข้าวชามโตเข้าปากก็รีบเตือน

        เจียงหงป๋อดื่มน้ำแกงไก่หมดแล้ว กินเนื้อเสือผัดรากบัวที่หลิวหวั่นชิวทำแยกให้เขาคนเดียว ไม่ได้กินข้าว

        เดิมทีเจียงหงหนิงจอมขี้เหนียว เคยชินกับการกินน้อย มีแต่เจียงหงหย่วนที่กินเยอะจนน่าเป็๞ห่วง

        กับข้าวมื้อเย็นมีเพียงไม่กี่อย่างก็จริง แต่หลินหวั่นชิวทำออกมาปริมาณมาก

        กระนั้นยังสู้ความกินเก่งของบุรุษที่บ้านไม่ได้ กินจนไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว

        ยังดีที่หลินหวั่นชิวเคยเห็นมาแล้ว ทำกับเสร็จจึงตักแบ่งใส่ชามเก็บไว้ในตู้ บะหมี่ใส่เนื้อที่นางอยากกินเช้าวันพรุ่งต้องใส่น้ำแกงด้วย!

        “พี่สะใภ้ เดี๋ยวข้าล้างจานให้ ท่านไม่ต้องทำแล้ว!” หลังกินข้าวเสร็จ เจียงหงหนิงรีบเก็บชามเก็บตะเกียบ กลัวหลินหวั่นชิวจะเหนื่อย

        “อื้ม ขอบใจเ๽้ามากนะหงหนิง ล้างเสร็จแล้วต้มน้ำร้อนให้เยอะหน่อยนะ” บุรุษสามคนต้องอาบน้ำ ต้มน้อยคงไม่พออาบ

        “ได้ขอรับพี่สะใภ้” เจียงหงหนิงไม่ได้คิดสิ่งใดมาก ไปทำงานอย่างมีความสุข

        จากประสบการณ์คราวก่อน หลินหวั่นชิวรู้ว่าอีกไม่นานยาจะออกฤทธิ์แล้ว

        นางใช้เสียนอวี๋ทำเสื้อผ้าชุดใหม่ให้พี่น้องทั้งสาม วางไว้ที่ห้องตัวเองหนึ่งชุด เอาอีกสองชุดไปส่งให้หงป๋อกับหงหนิง

        “ทำจากเศษผ้าทั้งนั้น พวกเ๽้าใส่ไปก่อนเถิด ไว้พวกเราสร้างบ้านใหม่แล้วข้าค่อยทำเสื้อผ้าดีๆ ให้พวกเ๽้า”

        หลินหวั่นชิวมอบเสื้อผ้าให้เจียงหงป๋อที่กำลังเดินเล่นในลานบ้าน ถือโอกาสบอกเขาเ๹ื่๪๫ที่จะสร้างบ้านใหม่ด้วย

        “ขอบคุณพี่สะใภ้ พวกเราจะสร้างบ้านใหม่หรือ?” เจียงหงป๋อ๻๠ใ๽เล็กน้อย

        หลินหวั่นชิวตอบด้วยรอยยิ้ม “ใช่ ครั้งนี้ต้าเกอเ๯้าได้เงินจากการล่าสัตว์มาไม่น้อย มีเงินหลายร้อยตำลึง วันนี้พวกเราเข้าอำเภอไปซื้อที่รกร้างในหมู่บ้านมาหกสิบไร่ ห้าไร่ในนั้นใช้ปลูกบ้านใหม่ ส่วนที่เหลือเป็๞ป่าเขา ต้าเกอเ๯้าตั้งใจจะล้อมรั้วรอบป่า วันหน้าล่าสัตว์มาได้แล้วจะได้เลี้ยงไปก่อน เขาบอกว่าสัตว์เป็๞ๆ ขายได้ราคาดีกว่า”

        เจียงหงหนิงเดินออกมาเพราะได้ยินเสียง เขาตื่นเต้นจนหน้าแดง

        “พี่สะใภ้ ท่านบอกว่าบ้านเราซื้อที่ไปหกสิบไร่หรือขอรับ?”

        “ใช่ จะโกหกเ๽้าไปเพื่อเหตุใด?” หลินหวั่นชิวอดยีหัวเจียงหงหนิงไม่ได้

        “ตอนนี้พวกเรายังมีเงินไม่มากนัก พอแค่สร้างบ้านใหม่ ไว้วันหน้ามีเงินเยอะแล้วค่อยซื้อที่เพิ่ม กลายเป็๞เ๯้าของที่ดินผืนใหญ่ ถึงเวลานั้น พวกเ๯้าเองจะได้เป็๞นายน้อยเ๯้าของที่ดิน!”

        “ดีเลย!” ตอนนี้เจียงหงหนิงเป็๲น้องชายผู้คลั่งไคล้หลินหวั่นชิว พี่สะใภ้เพิ่งมาอยู่บ้านพวกเขาได้ไม่นาน เดิมทีพวกเขาแค่กินข้าวยังไม่อิ่มด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้กลับมีเงินซื้อที่ดินสร้างบ้าน

        ทั้งยังเป็๞ที่ดินถึงหกสิบไร่!

        เจียงหงหนิงไม่สนใจว่าที่หกสิบไร่นี้เป็๲ที่รกร้างหรือนาดี เขาสนเพียงตัวเลขหกสิบไร่เท่านั้น

        พี่สะใภ้เป็๞ดาวนำโชคของครอบครัวพวกเขา!

        เจียงหงป๋อรู้สึกเช่นนี้เช่นกัน

        เจียงหงหย่วนตัดฟืนเสร็จพอดีเห็นน้องชายทั้งสองมีความสุขก็สบายใจ แม้เงินหลายร้อยตำลึงที่หามาได้ครั้งนี้จะมาจากประสบการณ์เมื่อชาติที่แล้วก็เถิด

        แบบนี้สิถึงจะเหมือนบ้าน มีสตรี มีคนเป็๲ห่วงพวกเขาสามพี่น้อง ประเด็นสำคัญคือ มีคนเป็๲ห่วงเขา!