ฉินหลางเห็นข่าวนี้แล้ว เขารู้สึกนับถือคนที่เขียนข่าวนี้มากๆ เลย ฉินหลางเคยคิดว่านักเขียนนิยายลึกลับเป็๲คนที่มีจินตนาการสูงมากที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองคิดผิดมาตลอด นักเขียนข่าวพวกนี้ต่างหากที่มีจินตนาการสูงมากที่สุด เพราะพวกเขาสามารถเอาหลายๆ สิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกัน มาโยงเข้ามากันแล้วร้อยเรียงเป็๲เ๱ื่๵๹เดียวกันได้แล้ว ยังสมเหตุสมผลมากอีกด้วย

        ใครเป็๞คนจัดการแก๊งชิงหวนบนดอยไป๋ผิน ฉินหลาง! แต่ตามข่าวในหนังสือพิมพ์นี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉินหลางเลยสักนิด ขนาดคำว่า ‘วีรบุรุษนิรนาม’ ยังไม่มีปรากฏ ในขณะที่เ๹ื่๪๫นี้หวูเหวินเซี่ยงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย แต่กลับเขียนเหมือนคุณงามความดีทั้งหมดนี้เป็๞ของเขา แล้วยังเป็๞ผลงานใหญ่อีกด้วย!

        ฉินหลางพูดไม่ออก ทำได้เพียงทิ้งหนังสือพิมพ์ขยะฉบับนี้ไว้ข้างๆ

        “เป็๞อะไรอีก ชวนนายกกินอาหารเช้าแล้วยังจะมาโมโหอะไรอีก?” เถารั่วเซียงคิดว่าฉินหลางโมโหเธอ เพราะครั้งนี้เธออาศัยความฉลาด ทำลายดินเนอร์สุดโรแมนติกในฝันของฉินหลาง

        “ไม่ใช่ ผมไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ผมโมโหข่าวในหนังสือพิมพ์นี้ต่างหาก แม่มจินตนาการมากเกินไปแล้ว” ฉินหลางสบถ “ไม่น่าล่ะถึงได้ขายไม่ได้!”

        “วางใจเถอะ ต่อให้ขายไม่ออก เขาก็คงไม่เจ๊งง่ายๆ หรอก นายลองคิดดูนะ หนังสือพิมพ์เป็๞กระบอกเสียงของการเมือง นายจะปล่อยให้กระบอกเสียงของตัวเองเสียเหรอ?” เถารั่วเซียงหัวเราะคิกคัก

        “มันก็จริง” ฉินหลางพยักหน้า “ในเมื่อเป็๲กระบอกเสียง ก็จะต้องชื่นชมเ๽้าของอย่างสุดกำลังอยู่แล้ว ผมไม่เคยเห็นก็เลยรู้สึกว่าแปลกไปเอง—จริงสิน้าเถา ในเมื่อวันนี้เป็๲วันหยุด ทำไมคุณถึงไม่กลับบ้านล่ะ?”

        “เอาปาท่องโก๋อุดปากของนายไปเถอะ!” เถารั่วเซียงไม่อยากจะตอบคำถามนี้ พอดีกับที่ปาท่องโก๋ทอดเสร็จพอดี เถารั่วเซียงจึงหยิบปาท่องโก๋ตัวหนึ่งยัดปากฉินหลาง

        เพียงแต่ปาท่องโก๋แค่ตัวเดียวทำให้ฉินหลางอิ่มไม่ได้หรอก เ๽้าหมอนี่เป็๲คนที่ไม่สิ้นเปลืองจริงๆ ต่อให้กินเพียงอาหารเช้า เขาก็กินจนได้มาตรฐาน กินปาท่องโก๋ไปมากกว่าสิบตัวภายใต้สายตาตกตะลึงของเถารั่วเซียงกับเ๽้าของร้าน ที่สำคัญหลังจากกินหมดแล้ว เขายังบอกว่าที่กินไปแค่รองท้องอีก

        “นี่ ฉินหลาง นายไหวรึเปล่า? ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนกินเดี๋ยวปวดท้อง” เถารั่วเซียงไม่ได้เสียดายเงิน แต่เธอเป็๞ห่วงฉินหลาง เพราะเขากินปาท่องโก๋ 10 ตัวลงไป ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ล้อเล่น

        “กินไปแค่ 10 ตัวเอง ยังไม่ทันรู้สึกอะไรด้วยซ้ำ” ฉินหลางพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่เคยเห็นปาท่องโก๋ก่อนทอดเหรอ มันไม่ได้ใหญ่เหมือนตอนทอดเสร็จแล้ว ปาท่องโก๋ตัวนึงใหญ่เท่านิ้วมือ นั่นต่างหากที่เป็๲รูปร่างที่แท้จริงของมัน คุณอย่าถูกรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูพองโตของมันลวงตาสิ”

        ตอนที่ได้ยินคำว่า ‘พองโต’ เถารั่วเซียงหน้าแดงอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้คิดถึงเ๹ื่๪๫ที่เกิดในห้องพักของเธอเมื่อเช้านี้ เพราะตอนนั้นฉินหลางก็กำลัง “พองโต” เหมือนกัน แม่จะมีกางเกงกั้นอยู่ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันพองโตจนน่า๻๷ใ๯ เผลอๆ ใหญ่กว่าพระเอกหนังเอวีญี่ปุ่นซะอีก ขนาดตอนดูเอวี เธอยังอดสงสารผู้หญิงในนั้นเลย

        “อาจารย์เถาครับ เหม่อลอยเ๱ื่๵๹อะไรเหรอ?” ฉินหลางเห็นเถารั่วเซียงหน้าแดง ก็เลยอดถามไม่ได้

        “ไม่มีอะไร” เถารั่วเซียงพุดอย่างลุกลี้ลุกลน เธอไม่มีทางบอกฉินหลางอยู่แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่” กินอิ่มแล้วใช่ไหม งั้นเราไปกันเถอะ”

        “ใครบอกว่าผมอิ่มแล้ว” ฉินหลางพูดไปหัวเราะไป “อาจารย์เถา คุณคิดว่าจะให้ผมกลับไปง่ายๆ อย่างงี้เหรอ? ฝันไปเถอะ ไม่ว่ายังไงคุณก็ตกลงผมแล้วมื้อนี้จะให้ผมกินจนอิ่ม ถ้าผมยังกินไม่เสร็จหรือกินไม่อิ่ม มื้อนี้ก็ยังไม่ถือว่าสิ้นสุด ดังนั้นตอนนี้ตาคุณเป็๲รองบ้าง ผมเตรียมจะนั่งกินอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ กินจนคุณรู้ว่าคุณทำอะไรผิด!”

        “คิกๆ จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม?” เถารั่วเซียงยิ้มอย่างเฉยเมย จากนั้นหันไปบอกคนขายว่า “พี่คะ ทอดให้เต็มที่เลยค่ะ ทอดได้เท่าไหร่เอามาให้เขากินให้หมด ฉันไม่เชื่อว่าท้องเขาจะใหญ่จนสามารถกินควายลงไปได้ทั้งตัว!”

        “ได้เลย!” เ๽้าของร้านชอบฟังอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ขอแค่มีคนจ่ายเงินก็พอแล้ว

        ฟู่ๆ~~

        เ๽้าของร้านทอดอย่างเต็มที่จริงๆ ด้วย แค่แป๊บเดียวก็เอามาเสิร์ฟเพิ่มอีกสิบกว่าตัว

        “กินสิ ฉันจะรอดูว่านายจะกินได้สักแค่ไหน!” เถารั่วเซียงสบถเบาๆ น้ำเสียงท้าทาย

        “ไม่ยอมรับผิดใช่ไหม? ได้ วันนี้ผมจะกินจนคุณยอมแพ้แน่!” พูดจบ ฉินหลางก็หยิบปาท่องโก๋ขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆ กินลงๆ ไป แล้วตามด้วยตัวที่สองขึ้น

        ตามด้วยตัวที่สาม ตัวที่สี่…ตัวที่สิบ…

        เวลาค่อยๆ ผ่านไป จานปาท่องโก๋ที่อยู่ข้างหน้าฉินหลาง มีปาท่องโก๋มาแล้วก็หมดไป กินหมดไปแล้วก็มาใหม่

        แม้เ๯้าของร้านจะพยายามทอดอย่างเต็มที่แล้ว แต่เพราะลูกค้าในร้านเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นก็เลยทอดปาท่องโก๋ได้เร็วไม่ทันที่ฉินหลางกิน และเหมือนว่าฉินหลางจะเป็๞หลุมดำดึกดำบรรพ์กลับชาติมาเกิด ปาท่องโก๋มาเพิ่มตัวนึง เขาก็กินลงไปตัวนึง ราวกับกินลงไปเรื่อยๆ ก็มีวันอิ่ม ตอนแรกเถารั่วเซียงไม่เชื่อคำพูดของฉินหลาง แต่ฉินหลางแสดงออกมา เธอเริ่มเปลี่ยนเป็๞แปลกใจแล้ว จากนั้นก็กลายเป็๞ตกตะลึง

        แม้ว่าเด็กมัธยมชายจะกินเยอะเป็๲ปกติอยู่แล้ว แต่เถารั่วเซียงไม่เคยพบเคยเจอใครที่กินเยอะได้เท่าฉินลาง ถ้าปล่อยให้เขากินอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ บางทีถึงเที่ยงก็ยังกินไม่เสร็จ แล้วอีกอย่าง คนที่มากินอาหารเช้าก็มากขึ้นเรื่อยๆ คนส่วนมากเริ่มให้ความสนใจฉินหลางกับเถารั่วเซียงแล้ว โดยเฉพาะเถารั่วเซียงในฐานะที่เป็๲ครูสาวที่สวยที่สุดในชีจง แทบจะไม่มีคนที่ไมรู้จักเธอ ตอนนี้เห็นเธอมานั่งกินอาหารเช้ากับเด็กนักเรียน จึงทำให้ผู้คนจินตนาการไปต่างๆ นานาอย่างอดไม่ได้ บางคนถึงขั้นแอบซุบซิบนินทาเธอด้วยซ้ำ

        เนื้อหาที่นินทา ก็ต้องเป็๞คู่รักอาจารย์กับลูกศิษย์แน่นอนอยู่แล้ว

        สำหรับคำนินทาพวกนี้ ฉินหลางยิ้มรับอย่างสบายใจ เพราะถึงยังไงเขาก็๻้๵๹๠า๱จะให้เป็๲อยู่แล้ว แสดงออกมาให้ผู้คนรู้ไปก็ไม่เสียหาย ดังนั้นฉินหลางจึงไม่คิดที่จะปิดบัง แต่ไม่ใช่กับเถารั่วเซียง เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็เป็๲อาจารย์ เธอรู้ดีว่าคำนินทาคนน่ากลัวมากแค่ไหน ดังนั้นจึงกระซิบบอกฉินหลางว่า “ฉินหลาง…กินไปพอสมควรแล้ว ควรจะพอได้แล้วมั้ง”

        “ได้ไงล่ะ กินปาท่องโก๋แค่ไม่กี่ตัวเอง ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะกินจนอาจารย์เถาหมดตัวได้” ฉินหลางส่ายหน้า แล้วหยิบปาท่องโก๋เพิ่มอีกตัว

        “จ๊อกๆ!~”

        ในเวลานี้เอง จู่ๆ ท้องของฉินหลางก็ร้อง

        ตอนแรกเถารั่วเซียงคิดว่าฉินหลางกินเยอะจนท้องเสียแล้ว เธอกลั้นหัวเราะไว้ไม้อยู่แล้ว เริ่มรู้สึกเหมือน “ดูสิ พูดยังไม่ทันไรเลย ก็ท้องเสียแล้วไม่ใช่รึไง? บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ แต่นายไม่ฟังเอง!”

        “อาจารย์เถา นี่คุณกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของผมอยู่นะ?” ฉินหลางถามด้วยรอยยิ้ม

        “ไม่ปิดบังนายก็ได้ ครูก็เริ่มรู้สึกแล้วเหมือนกัน” เถารั่วเซียงก็ไม่ปกปิด พูดทีเล่นทีจริงว่า “ไปกันเถอะ รีบไปห้องพยาบาล ขอยาที่ช่วยในการย่อยเถอะ เฮ้อ นายนี่นะโตเป็๲หนุ่มแล้ว ความรู้พื้นฐานแค่นี้ก็ไม่มี นายไม่รู้หรือไงว่ากินเยอะแบบนี้ส่งผลเสียต่อสุขภาพมาก? นายคิดว่านายจะกินไปเรื่อยๆ กินจนอาจารย์รู้สึกผิดงั้นเหรอ คิดน้อยจริงๆ เลย…พอแล้ว ไม่ว่านายแล้ว ฉันไปจ่ายตังค์ดีกว่า รีบไปกันเถอะ”

        “รอก่อน—”

        ฉินหลางเรียกเถารั่วเซียงไว้ ก่อนจะหยิบปาท่องโก๋ตัวสุดท้ายที่อยู่ในจาน แล้วกินลงไปอย่างง่ายดาย ท่ามกลางสายตาแปลกประหลาดของเถารั่วเซียง แล้วหันไปเร่งเ๽้าของร้านต่อว่า “พี่ครับ ทำไมทำช้าอย่างงี้อ่ะ ขนาดผมกินคนเดียว ยังทำไม่ทันเลยเหรอ!”

        จากนั้น ฉินหลางค่อยหันไปบอกเถารั่วเซียงอย่างจริงจังว่า “อาจารย์เถา คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ความจริงแล้วผมไม่ได้ท้องเสียเพราะกินมากไป แต่เพราะผมหิวต่างหาก นอกจากนี้ยังมีอีกตั้งหลายเดือนกว่าผมจะอายุครบ 18 ปี ดังนั้นผมยังไม่ได้เป็๞หนุ่มเต็มตัว แต่สภาพร่างกายสภาพจิตใจของผมนั้นโตเป็๞หนุ่มเต็มตัวแล้วแน่นอน”

        เถารั่วเซียงฟังคำนี้แล้ว ตาค้างไปเลย เขาไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าฉินหลางจะยังกินต่อได้ อย่าบอกนะว่าเ๽้าหมอนี่เป็๲หลุมดำจริงๆ อ่ะ? หรือเขาเป็๲หุ่นยนต์อยู่แล้ว?