เพราะศาสตราจารย์ฟลิตวิกมาช้าไปสองนาที เดม่อนกับรูมเมทที่ยืนรอเขาอย่างตั้งใจก็เลยกลายเป็๲กลุ่มสุดท้ายที่มาถึงห้องเรียนวิชาแปลงร่าง

พอเห็นว่าบนโพเดียมไม่มีเงาของอาจารย์ มีเพียงแมวลายเสืออยู่ตัวเดียว ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รอนที่เพิ่งนั่งลงได้ก็รีบหันไปคุยกับเดม่อนอย่างคึกคักถึงคาถา "ลูมอส" ที่เรียนมาเมื่อครู่ในวิชาเวทมนตร์

แต่เดม่อนเพียงยิ้มแล้วยกมือห้ามเขาไว้

ทุกคนต่างสงสัย ก่อนจะสังเกตว่า เดม่อนยังไม่ได้รีบหาที่นั่งเหมือนพวกเขา แต่กลับยืนอยู่หน้าชั้นแล้วโน้มตัวลงคำนับเบา ๆ ต่อหน้าแมวลายเสือตัวนั้น

ทันใดนั้น แมว๠๱ะโ๪๪ลงจากโพเดียม แล้วในเสียงอุทานจากทั่วห้อง ก็แปลงร่างเป็๲ศาสตราจารย์มักกอนนากัล

"การแปลงร่าง เป็๞ศาสตร์ที่ซับซ้อนและอันตรายที่สุดในหลักสูตรของฮอกวอตส์" เธอกล่าว "ใครก็ตามที่คิดจะเล่นซนในห้องเรียนของฉัน จะถูกเชิญออกไป และจะไม่ได้กลับเข้ามาอีก ฉันเตือนไว้แล้วนะ"

จากนั้น เธอชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังโต๊ะสอนของตัวเอง มันแปลงร่างกลายเป็๲หมูตัวหนึ่ง ก่อนจะถูกเปลี่ยนกลับคืนเป็๲โต๊ะ ทั้งห้องเรียนถึงกับฮือฮา

"ก่อนอื่น เกี่ยวกับการแปลงร่าง พวกเธอต้องรู้จัก กฎการแปลงร่างของแกมป์ นี่คือพื้นฐานสำคัญของทฤษฎีการแปลงร่างทั้งหมด"

เธอชูนิ้วขึ้นนับให้:

1. เราไม่สามารถสร้างอาหารขึ้นจากความว่างเปล่าได้
2. 
   
3. เราไม่สามารถสร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นจากศูนย์ได้ การแปลงร่างเป็๞เพียงการเปลี่ยนรูปลักษณ์เท่านั้น แก่นแท้ของวัตถุยังคงเดิม
4. 
   
5. เราไม่สามารถสร้างสิ่งของที่มีคุณสมบัติเวทมนตร์ เช่น ไม้กวาดเหาะ ยาเวท หรือเงินกัลเลียนได้
6. 
   
7. เราไม่สามารถแปลงร่างเป็๞ของที่ไม่รู้จัก หรือสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง
8. 
   
9. เราไม่สามารถแปลงร่างครั้งเดียวให้กลายเป็๞หลายสิ่งของได้ เว้นแต่สิ่งนั้นจะถูกนับเป็๞วัตถุเดียว เช่นชุดประกอบสำเร็จ แต่ประเด็นนี้ซับซ้อนเกินไปสำหรับตอนนี้ เราจะไม่พูดถึงมันก่อน
10. 
    

แม้ว่าหลายคนจะเคยอ่านล่วงหน้ามาบ้างแล้ว แต่เมื่อได้ยินออกจากปากของศาสตราจารย์มักกอนนากัลโดยตรง ความคาดหวังของเด็ก ๆ ก็ถูกดึงขึ้นไปอีกขั้นทันที

บางคนเริ่มจินตนาการไปไกลแล้วว่าตัวเองจะสามารถแปลงร่างสิ่งของแปลกประหลาดใดได้บ้างที่ตัวเองเคยเห็นมาก่อน

จนกระทั่งศาสตราจารย์เริ่มแจกไม้ขีดไฟให้ทุกคน แล้วสั่งให้พวกเขาพยายามแปลงร่างมันให้กลายเป็๲เข็มเย็บผ้า

ทุกคนในใจล้วนฮึดสู้ คิดว่าไม่น่ายาก แต่ดูจากข้างนอกแล้ว เหมือนแต่ละคนกำลังเล่นละครเงียบใส่ไม้ขีดไฟมากกว่า

เดม่อนมองดูเนวิลล์ที่หน้าดูแดงจนแทบจะ๱ะเ๤ิ๪ ขณะสะบัดไม้กายสิทธิ์ใส่ไม้ขีดอย่างรุนแรง เขาเพียงส่ายหัวแล้วกล่าวว่า:

"ไม่ใช่แบบนั้น เนวิลล์"

"เวทมนตร์คือการแสดงออกของเจตจำนงของพ่อมด ยิ่งในศาสตร์การแปลงร่างยิ่งเป็๲เช่นนั้น การสะบัดไม้กายสิทธิ์มั่ว ๆ ไม่ได้ช่วยให้ใกล้ความสำเร็จเลย นายต้องตั้งสมาธิให้มาก"

แฮร์รี่กับรอนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ หันมาฟังทันที พวกเขาหยุดพยายาม แล้วตั้งใจฟังสิ่งที่เดม่อนพูด เพราะที่นั่งอยู่หน้าหลังกันจึงได้ยินชัดเจน

"พูดตรง ๆ เลยนะพวก นายควรจะอ่านหนังสือกันบ้าง อย่างน้อยก็ ‘คู่มือเริ่มต้นการแปลงร่าง’ ที่เราต้องใช้เรียนวันนี้ ถ้าไม่เข้าใจหลักการ มีแต่จะเสียแรงเปล่า"

"เดม่อน เราสัญญาว่าจะอ่าน! แต่ตอนนี้ช่วยรีบสอนหน่อยเถอะ นายไม่อยากให้เราตามหลังคนอื่นใช่มั้ย?"

รอนกับแฮร์รี่วิงวอน และแม้จะถูกสั่งสอนแบบนี้ พวกเขากลับไม่รู้สึกขุ่นเคือง อาจเพราะน้ำเสียงของเดม่อนที่สงบนิ่ง และไม่ได้ตำหนิใครเลย

เดม่อนส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเริ่มอธิบาย:

"ก่อนเริ่ม นายต้องจำ 3 หลักให้ดี

หนึ่ง ตอนสะบัดไม้กายสิทธิ์ ต้องมั่นใจ หนักแน่น และแน่วแน่ การสะบัดที่เปี่ยมด้วยเจตจำนงหนึ่งครั้ง ดีกว่าการสะบัดร้อยครั้งแบบไร้ทิศทาง

สอง อย่าแกว่งหรือหมุนไม้กายสิทธิ์เกินความจำเป็๲ เพราะจะทำให้ล้มเหลว

สาม ก่อนแปลงร่าง ต้องนึกภาพเข็มให้ชัดเจนในหัวก่อน

เมื่อกี้ที่นายทำผิด ก็ผิดทั้งสามข้อนี้เลยนะ เนวิลล์"

พูดจบ เดม่อนก็สะบัดไม้กายสิทธิ์เบา ๆ ไม้ขีดไฟตรงหน้าเขาก็กลายเป็๞เข็มเย็บผ้าธรรมดา ๆ ทันที รอนที่มองอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง

เขาแน่ใจว่าเดม่อนสามารถทำให้มันดูซับซ้อนได้กว่านี้แน่ ๆ แต่เดม่อนจงใจทำให้เรียบง่ายที่สุด เพื่อไม่ให้เนวิลล์สับสนโดยไม่จำเป็๲

จากนั้น เดม่อนก็ดัดเข็มให้หักเป็๞สองท่อน เผยให้เห็นเนื้อในที่ยังคงเป็๞ไม้

"เห็นมั้ย จริง ๆ แล้วมันก็ยังเป็๲ไม้ขีดอยู่นั่นแหละ แค่ภายนอกกลายเป็๲เข็มเคลือบเงินเท่านั้น"

"ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว!" เนวิลล์พูดเสียงสั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "เดม่อน นายหักไม้ขีดของนายเองเลยนะ ถ้าศาสตราจารย์เห็นเข้า นายอาจจะโดนตำหนิ นายไม่จำเป็๞ต้องทำขนาดนี้เพื่อฉันเลย..."

เดม่อนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาสำนึกของเนวิลล์ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

"อย่ากังวลไปเลย เนวิลล์ เราคือพ่อมดนี่นา"

"รีพาโร! (Reparo!)"

เพียงแค่โบกไม้กายสิทธิ์ เข็มที่หักก็กลับคืนรูปเดิมทันที แววตาของเนวิลล์ถึงกับสว่างวาบ

เสียงร่ายคาถาของเดม่อนดึงดูดความสนใจจากศาสตราจารย์มักกอนนากัล เพราะการแปลงร่างไม่จำเป็๲ต้องร่ายคาถา นั่นแปลว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นผิดปกติ

"มีใครบอกฉันได้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนี้?"

"ไม่มีอะไรครับ ศาสตราจารย์ ผมแค่ทำไม้ขีดพังไปนิด เลยซ่อมมัน"

รอนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เงียบไป

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยังคงทำหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกใจ ในฐานะที่เธอเป็๲ผู้แนะนำเดม่อนให้เข้าฮอกวอตส์ เธอรู้ดีว่าเดม่อนเคยแปลงขนนกให้เป็๲ปากกาได้๻ั้๹แ๻่ยังไม่มีไม้กายสิทธิ์ด้วยซ้ำ

ถึงตอนนี้เขาจะไม่สามารถร่ายคาถาแบบไร้เสียงได้อย่างแต่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่น่าจะอ่อนแอถึงขนาดนี้

"เอาไม้ขีดของเธอมาให้ฉันดูหน่อย เดม่อน"

"ครับ ศาสตราจารย์"

เดม่อนส่งเข็มที่แปลงเสร็จให้เธอ

รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของมักกอนนากัล เพียงแวบเดียว จนรอนที่จ้องอยู่ตลอดยังสงสัยว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า

"เดม่อน ถ้าเธอทำเสร็จแล้ว ทำไมไม่บอกฉันล่ะ?"

"เพราะผมไม่อยากถูกเรียกไปยืนหน้าชั้น เหมือนลิงในกรงให้ทุกคนดู"

"โอ้ ฉันว่า" เธอเหลือบมองเขานิดหนึ่ง สีหน้าเหมือนไม่พอใจ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความชื่นชม "ถ้าเธอไม่อยาก ฉันก็ไม่บังคับ"

"แต่สิ่งที่เธอควรได้ ก็ต้องได้" เธอกวาดตามองทั้งห้อง แล้วกล่าวเสียงดังอย่างภูมิใจ

"กริฟฟินดอร์ +5 คะแนน! สำหรับการแปลงร่างที่เร็วและสมบูรณ์ของเดม่อน!"

เด็ก ๆ ในห้องส่งเสียงร้องด้วยความ๻๷ใ๯ เพราะ๻ั้๫แ๻่เริ่มคาบมายังไม่มีใครทำให้ไม้ขีดเปลี่ยนรูปร่างได้เลย แม้แต่เฮอร์ไมโอนี่เองก็ยังทำไม่ได้

รอนที่อยู่ข้าง ๆ เดม่อน หันมาพูดด้วยสีหน้าสงสัย:

"ฉันดูออกนะว่าอาจารย์มักกอนนากัลตั้งใจจะเรียกนายไปสาธิตให้พวกเราดู แล้วทำไมนายถึงปฏิเสธล่ะ? มันจะเป็๞โมเมนต์ที่เท่มากเลยนะ!

...หรือว่านายกลัวว่าพอสอนเราแล้ว เราจะเก่งกว่านายล่ะ?"

เดม่อนมองรอนแล้วแค่ยิ้มเบา ๆ "เพราะฉันเชื่อว่า การสอนพวกนายตรงหน้าแบบนี้ ได้ผลดีกว่าไปยืนโชว์อยู่หน้าชั้นเรียนแน่นอน"

"เดม่อนนนน!" เนวิลน้ำตาคลออีกครั้ง

แม้แต่แฮร์รี่ก็ยังรู้สึกซาบซึ้งจนต้องคิดในใจว่า เดม่อนช่างเป็๞คนที่มีจิตใจยิ่งใหญ่จริง ๆ

(จบบท)