ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยปากแซ่บ ผู้ใช้วาจานำโชคในยุค 70
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 119 ความสงสัยของลู่จิ่งซาน
สิ่งที่แทงใจกู้เสวียหมินกว่านั้นยังมีต่อมา
ร้านเล็กๆ เพิ่งเปิดไม่นาน เป็ร้านลับๆ ที่คนทั่วไปหายากและเข้าไม่ได้ ข้างในตกแต่งอย่างมีสไตล์
“เรียนมาจากเมืองหลวงน่ะ” กู้เสวียหมินยิ้มอธิบาย “ตอนนี้นโยบายผ่อนคลายขึ้น บางคนเลยเริ่มมีไอเดีย”
“อืม” ลู่จิ่งซานพยักหน้า บอกสวี่จือจือ “เดี๋ยวเห็นอะไรแพงก็สั่งเลยนะ”
“นาย!” กู้เสวียหมินหัวเราะด้วยความโมโห
“อะไร?” ลู่จิ่งซานเลิกคิ้วมอง “ดูนายขี้เหนียวสิ แต่ที่นี่ตกแต่งได้ไม่เลวเลย”
“ฉันก็ว่าไม่เลวเหมือนกัน” กู้เสวียหมินยิ้ม “พี่สะใภ้อยากกินอะไร บอกมาได้เลยนะ”
สวี่จือจือจึงเข้าใจ ลานนี้กู้เสวียหมินเป็เ้าของ
“สถานีธัญพืชนั่นนายไม่อยากทำแล้วเหรอ?” ลู่จิ่งซานถาม
“มันน่าเบื่อ” กู้เสวียหมินคีบกับข้าว “ผมได้ยินว่าข้างบนเริ่มขยับแล้ว เื่แรกคือเศรษฐกิจ”
สถานีธัญพืชดูเหมือนงานมั่นคง แต่ใครจะรู้อนาคต?
สวี่จือจือมองกู้เสวียหมินอย่างแปลกใจ คนที่มีมุมมองแบบนี้ตอนนี้หาได้ยาก
“ร้านนี้ เมืองฉินก็มีอีกร้าน ฉัน เซียวหัง แล้วก็นาย พวกเราสามคนเป็เถ้าแก่ของร้าน” กู้เสวียหมินบอก
ลู่จิ่งซานชะงักไป
“พวกเราสามพี่น้องทำอะไรด้วยกันตลอด” กู้เสวียหมินพูด “คิดว่านายจะหนีพ้นเหรอ?”
ลู่จิ่งซานเม้มปากไม่พูดอะไร
กู้เสวียหมินตบไหล่อีกฝ่าย “วางใจเถอะ ไม่ขาดทุนแน่ ต่อไปร้านอาหารของพวกเราจะขยายไปถึงเมืองหลวงเลย”
“ถ้าอย่างนั้น” ลู่จิ่งซานยิ้ม “เดี๋ยวฉันต้องใส่หุ้นส่วนของฉันด้วย”
“ฉันรู้ว่านายไม่ขาดเงิน จองไว้ให้แล้ว” กู้เสวียหมินยิ้มถาม “จะดื่มเหล้าไหม?”
ลู่จิ่งซานมองสวี่จือจือ เขารู้เธอไม่ชอบกลิ่นเหล้า
“มองฉันทำไม?” สวี่จือจือบอกกู้เสวียหมิน “เอาแก้วให้ฉันด้วย คุณอย่าเลือกปฏิบัติกับผู้หญิง”
“ชายหญิงเท่าเทียม” กู้เสวียหมินยิ้ม
กินข้าวเสร็จ สวี่จือจือก็อยากเดินเล่น
ชาติก่อนเธอเคยได้ยินร้านแบบนี้ แต่บอกว่าเสิร์ฟแค่คนมีหน้ามีตาหรือคนรวย นักเรียนจนๆ อย่างเธอไม่มีโอกาส
“พี่สะใภ้ เดินเล่นตามสบายเลยนะ” กู้เสวียหมินพูดยิ้มๆ
พอสวี่จือจือไปแล้ว เขาก็มองลู่จิ่งซาน “จดหมายพวกนั้นนายดูอะไรออกเหรอ?”
โตมาด้วยกัน เขาเดาใจลู่จิ่งซานได้อยู่บ้าง
“นี่” ลู่จิ่งซานไม่ปิดบัง เปิดสมุดบันทึกของไปรษณีย์ ชี้ไปที่จุดหนึ่ง “ดูนี่”
“นี่…” กู้เสวียหมินมองตาม “แม่เลี้ยงนาย? มีอะไรแปลกเหรอ? จดหมายฉบับนี้ไม่ได้ส่งไปเมืองหลวง”
เหอเสวี่ยฉินส่งจดหมายถึงเมืองฉิน มีปัญหาอะไร ไม่ใช่เมืองหลวงซะหน่อย
“ฉันจำได้ว่าแม่เลี้ยงนายมีพี่สาวอยู่ที่เมืองฉินใช่ไหม?” กู้เสวียหมินถาม
“ใช่” ลู่จิ่งซานบอก “บ้านพวกเขามีโทรศัพท์”
“แล้วมันบอกอะไรได้?” กู้เสวียหมินขำ “หรือจะไม่ให้คนเขาเขียนจดหมาย?”
“เธอเขียนไม่เป็” ลู่จิ่งซานมั่นใจ
อีกอย่างป้าเหอแต่งงานไปอยู่ที่เมืองฉินนานแล้ว ไม่เคยเขียนจดหมายมาก่อน ทำไมจู่ๆ ถึงได้เขียน?
ถ้าไม่เกิดเื่สวี่จือจือ เขาอาจไม่สงสัย แต่บังเอิญเกิดตอนนี้ ลู่จิ่งซานต้องสงสัยเธอ
สวี่จือจืออาจไม่รู้ เหอเสวี่ยฉินเคยไปที่หมู่บ้านเป่ยสุ่ย โก่วต้านเห็นแล้วแอบมาบอกเขา
เื่เดียวอาจเป็บังเอิญ แต่บังเอิญมากไปก็กลายเป็แน่นอน
“ไปสืบมาหน่อย” ลู่จิ่งซานบอก “ฉันอยากรู้ว่าจดหมายนี้ไปถึงที่ไหนในเมืองหลวง”
“แม่เลี้ยงนายฉลาดอยู่นะ” กู้เสวียหมินแซว
“พูดได้แค่ว่า” ดวงตาลู่จิ่งซานลุ่มลึก “เื่นี้ต้องมีอะไรที่ใหญ่มากๆ ซ่อนอยู่แน่ๆ”
บางทีอาจเป็ความลับะเืฟ้า ไม่อย่างนั้นเหอเสวี่ยฉินจะปิดบังทำไม?
“ได้” กู้เสวียหมินพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องห่วง ฉันจะสืบเื่นี้ให้ชัดแน่นอน”
“ขอบใจ” ลู่จิ่งซานบอก
มือที่วางบนเข่ากำแน่นแล้วคลาย
“พวกเราพี่น้องกัน จะเกรงใจอะไร?” กู้เสวียหมินต่อยไหล่เขา “ถ้าจะขอบคุณ ตอนนั้นฉันถูกพวกเขาทิ้งไว้ที่นี่ ถ้าไม่มีนาย ฉันคงไม่รอดจนเป็คนแบบนี้”
บ้านของเขาอยู่ที่เมืองหลวง แต่ถูกส่งมาที่นี่เพราะเหตุผลบางอย่าง
ตอนเด็กรู้สึกว่าถูกครอบครัวทิ้งเลยปล่อยตัว ถ้าไม่เจอลู่จิ่งซานและเซียวหังที่เมืองฉิน เขาคงไม่เป็แบบนี้ คงเสียคนไปแล้ว
ลู่จิ่งซานยื่นหมัดมาชน มือใหญ่สองข้างจับกัน
ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ
กลับจากอำเภอ สวี่จือจือก็เริ่มช่วยจ้าวลี่เจวียนเตรียมงานก่อนปีใหม่
่นี้ไปหมู่บ้านเป่ยสุ่ยกับลู่จิ่งซานอีกครั้ง ส่งของปีใหม่ให้ปู่ย่าสวี่ ช่วยนึ่งซาลาเปาและต้มเนื้อ
วันที่ว่างก็เป็วันที่สามสิบสิบสองแล้ว
วันส่งท้ายปีแรกที่เธอมาที่นี่
วันนี้ไม่ว่าจะคนทำงานในเมืองหรือประชาคม ต่างก็กลับมาบ้านตระกูลลู่กันหมด
เช้าวันที่สามสิบ ตามธรรมเนียมประชาคมชีหลี่ จะไปไหว้บรรพบุรุษที่สุสาน ตอนเที่ยงทำกับข้าวตั้งโต๊ะเชิญบรรพบุรุษมากิน ตอนบ่ายคนทั้งครอบครัวมารวมตัวกันห่อเกี๊ยว
“จิ่งซาน” ลู่หวยเฟิงกดแป้งเกี๊ยวพลางถามลู่จิ่งซาน “แกกับจือจือวางแผนกันยังไง?”
ก่อนหน้านี้ลู่จิ่งซานต้องพักฟื้น แต่ผ่านมาหลายเดือนอาการาเ็ดีขึ้นแล้ว จะอยู่บ้านตลอดก็ไม่ได้ใช่ไหม?
เริ่นอิ๋งอิ๋งกำลังเด็ดผักอยู่ ได้ยินลู่หวยเฟิงพูดก็ชะงัก แล้วมองสวี่จือจืออย่างประหม่า
“อาสาม” ลู่จิ่งซานมือยังห่อเกี๊ยวไม่หยุด “ยังเลยครับ ทำไมเหรอ หรืออาสามมีข้อเสนอ?”
“งานของฉัน ถ้าแก…” ลู่หวยเฟิงพูด
“อาสาม” ลู่จิ่งซานยิ้ม “ผมไม่อยากเป็ครู”
สวี่จือจือหลุดขำ
ใบหน้าเ็าของลู่จิ่งซาน ต้องทำให้เด็กๆ กลัวแน่
“เดี๋ยวเด็กๆ ร้องไห้ไม่อยากไปโรงเรียนกัน” สวี่จือจือบอก “แบบนั้นจะไม่ดีแล้วค่ะ”
เริ่นอิ๋งอิ๋งโล่งใจ แต่อาสามลู่พูดต่อ “จือจือ ฉันได้ยินว่า่นี้เธออ่านหนังสือเหรอ? เป็หนังสือมัธยมปลายด้วย?”
“ใช่แล้วค่ะ” สวี่จือจือยิ้ม
“ฉัน…” ลู่หวยเฟิงจะพูด สวี่จือจือขัด “อาสามคะ ความหวังดีพวกเรารับไว้ แต่หนูกับจิ่งซานเหมือนกัน หนูยังไม่เข้าใจตัวเองเลย จะไปสอนเด็กได้ยังไงกันคะ? ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ”
“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ” ลู่หวยเฟิงจะพูดต่อ แต่เริ่นอิ๋งอิ๋งที่อยู่ข้างๆ อาเจียนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“อาสะใภ้สามท้องหรือเปล่าคะ?” ลู่ซือหยวนอุทาน
ทุกสายตาจับจ้องไปที่เริ่นอิ๋งอิ๋ง
.............................
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
