หน้าของหลินหวั่นชิวถูกหลินซย่าจื้อจับถูไปมากับพื้นเย็นเฉียบ ถูด้านซ้ายเสร็จแล้วต่อด้วยด้านขวา พื้นขรุขระเสียดสีจนหน้านางแสบ กลิ่นคาวเืลอยเข้าจมูกหลินหวั่นชิว
แพศยานักใช่ไหม!
งดงามนักใช่ไหม!
ต่อให้ถูกถ่วงน้ำข้าก็จะทำให้เ้ากลายเป็นังอัปลักษณ์!
แววตาหลินซย่าจื้อมีประกายอิจฉา ยิ่งลงมือโเี้หนักขึ้น
“หยุดนะ!”
ใน่เวลาที่หลินหวั่นชิวกำลังสิ้นหวังถึงขีดสุดนี้เองที่เสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้น
เสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหเสียงนี้คือฟางช่วยชีวิตของนาง
“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”
เจียงหงหย่วนโยนของที่แบกไว้บนบ่าลงพื้นแล้วรีบสาวเท้ายาวๆ เข้ามาผลักฝูงชนออกอย่างโมโห
ปกติหน้าตาเขาก็น่ากลัวอยู่แล้วเพราะมีแผลเป็ เมื่อตอนนี้โมโหจึงยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
หญิงรูปร่างบึกบึนกลุ่มนั้นใตัวสั่นด้วยเสียงตวาด รีบปล่อยหลินหวั่นชิว
หลินซย่าจื้อหยุดมือเพราะความใเช่นกัน
เจียงหงหย่วนเข้าไปประคองหลินหวั่นชิวให้ลุกขึ้น เห็นใบหน้ารูปไข่ดวงงามของนางเป็แผลมีเืไหล ดวงตาหยาดเยิ้มดุจจิ้งจอกมีไอน้ำวนเวียน เปี่ยมไปด้วยความเ็ปและมีน้ำตาสายหนึ่งไหลออกมา…
ใจเขาแตกสลาย
ที่พึ่งกลับมาแล้ว หลินหวั่นชิวที่ได้อิสรภาพคืนมาเดินเข้าไปตบหน้าหลินซย่าจื้อสองฉาดทันที นางผิดที่ไม่ได้ไว้เล็บเอง ไม่อย่างนั้นจะข่วนหน้าให้เป็รอยแน่!
“กรี๊ด…นังแพศยา กล้าดีอย่างไรมาตบข้า!”
ปกติมีแต่หลินซย่าจื้อที่รังแกหลินหวั่นชิว เคยถูกหลินหวั่นชิวตบตีคืนที่ไหน?
หลินซย่าจื้อที่ถูกตบจนงงรีบแยกเขี้ยวยิงฟันกระโจนใส่หลินหวั่นชิวทันที หลินหวั่นชิวเตรียมจะหลบ แต่นางกลับถูกเจียงหงหย่วนดึงไปหลบด้านหลังเสียก่อน
จากนั้น นางเห็นเจียงหงหย่วนยกเท้าถีบหลินซย่าจื้อจนกระเด็น
“โอ้ย…” หลินซย่าจื้อถูกถีบกระเด็นไปชนกับมุมกำแพงก่อนที่จะร่วงลงพื้น กุมท้องร้องโอดครวญอย่างเ็ป
หลินหวั่นชิวยืนมองเขาจากด้านหลัง วินาทีนี้ นางรู้สึกว่าเจียงหงหย่วนหล่อมาก
ผู้ชายที่รู้จักปกป้องผู้หญิงของตัวเองนี่ช่างทำให้…รู้สึกปลอดภัยเสียจริง
เพียงแต่…ใจหลินหวั่นชิวต้องจมลงสู่เหวลึกอีกครั้งเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ที่คนเหล่านี้ตามมาจับตัวนาง
นางไม่รู้ว่าเจียงหงหย่วนจะเชื่อหรือเปล่าว่านางไม่ได้ฆ่าเจียงหงป๋อ…
“เจียงหงหย่วน มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิ ไม่เห็นต้องใช้กำลัง” หลินฟาไฉกระทืบเท้า เข้าไปช่วยประคองหลินซย่าจื้อ น่าเสียดายที่หลินซย่าจื้อเจ็บเกินไป ลุกไม่ไหว
เจียงหงหย่วนไม่สนใจ เขากวาดตามองทุกคนอย่างแค้นเคือง ยิ้มเยาะถามว่า “วิ่งมารังแกเมียข้าถึงบ้านข้า เห็นข้าเป็คนตาย ไม่มีปากไม่มีเสียงหรืออย่างไร?!”
หน้าตาเขาดุร้ายเกินไปจริงๆ นั่นแหละ ทำให้ชาวบ้านถอยหลังกันหมด
สวีฝูผู้เป็หัวหน้าหมู่บ้านได้แต่พูดว่า “อาห้าซ่งเห็นหลินหวั่นชิวฆ่าเจียงหงป๋อ พวกข้าถึงได้บุกมาเพื่อจับนางไปถ่วงน้ำ หมู่บ้านเราเก็บหญิงชั่วเช่นนี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด เ้าไม่รู้เื่รู้ราว เื่เมื่อครู่จึงไม่โทษเ้า”
“จะปล่อยผ่านได้อย่างไร จ่ายเงินชดใช้ ต้องจ่ายเงินชดใช้ เขาถีบลูกซย่าจื้อของข้าจนเจ็บหมดแล้ว!” หลินฟาไฉไม่ยอมทันทีที่ได้ยินคำพูดหัวหน้าหมู่บ้าน
เจียงหงหย่วนหน้าเปลี่ยนสี รีบวิ่งเข้าห้องเจียงหงป๋อเหมือนคนบ้า ไม่สนใจหลินฟาไฉแม้แต่น้อย
หลินซย่าจื้อเริ่มหายเจ็บ มองหลินหวั่นชิวอย่างชั่วร้าย เหอะ! ไอ้อัปลักษณ์เจียงหงหย่วนให้ความสำคัญกับน้องชายตัวเองที่สุดแล้ว ตอนนี้มารู้ว่าถูกหลินหวั่นชิวฆ่า ไม่แน่ว่าพวกนางอาจจะข้ามขั้นตอนถ่วงน้ำไปเลยก็ได้ เพราะนังนั่นคงถูกเขาทุบตีจนตายแทน
หลินซย่าจื้อค่อยๆ กุมท้องลุกขึ้น อดทนต่อความเจ็บพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านว่า “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ถ้าอีกเดี๋ยวเจียงหงหย่วยทุบตีหลินหวั่นชิวตาย เช่นนั้นพวกเราก็ถือเสียว่านางถูกจับถ่วงน้ำเถอะ อย่าส่งเจียงหงหย่วนให้ทางการเลย” หลินซย่าจื้อเตือนหัวหน้าหมู่บ้านด้วยความ ‘หวังดี’ ไม่ลืมที่จะชำเลืองมองหลินหวั่นชิวขณะพูดไปด้วย
ใจของหลินหวั่นชิวเย็นเฉียบ นางเห็นสีหน้าเมื่อครู่ของเจียงหงหย่วน…บอกตามตรง หากนางอยู่คนละฝั่งกับเจียงหงหย่วน นางก็คงเป็บ้าเช่นกัน
ดังนั้นในตอนนี้นางไม่ควรคาดหวังใช่หรือไม่ว่าเจียงหงหย่วนจะเชื่อตัวเอง?
อย่าบ้าไปหน่อยเลย นางเป็แค่คนที่เจียงหงหย่วนใช้หมูป่าแลกมา ส่วนเจียงหงป๋อเป็น้องชายแท้ๆ ของเขานะ
“ใช่ หลินซย่าจื้อพูดถูก ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน หากนายพรานเจียงทุบตีคนตาย พวกเราก็เอาร่างไปถ่วงน้ำตามเดิมเถิด”
“นายพรานเจียงเองก็ลำบาก…”
“หากไม่ใช่เพราะเขาช่วยไล่หมาป่าออกจากหมู่บ้านเราเมื่อปีก่อน เช่นนั้นคงไม่ใช่แค่สัตว์ที่ถูกกิน แม้แต่คนก็อาจจะโดนกินไปด้วย”
ชาวบ้านส่วนหนึ่งพากันคล้อยตาม หัวหน้าหมู่บ้านย่อมเห็นด้วย “ตกลงตามนี้”
ถ่วงน้ำเป็กฎของหมู่บ้าน ทางการทำอะไรไม่ได้
แต่หากเจียงหงหย่วนทำร้ายคนจนตาย เื่นี้จะว่าเล็กก็ได้ จะว่าใหญ่ก็ได้
เมื่อมีคนสืบสาว เขาคงไม่รอดจากคุก แย่กว่านั้นถือถูกตัดสินโทษปะา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์นายอำเภอ
แน่นอนว่าหากไม่มีใครสืบสาวก็ย่อมไม่มีอะไร
ไม่นาน เจียงหงหย่วนก็เดินออกมาจากห้อง
หลินหวั่นชิวมองเขา ตัดสินใจลองพยายามดู “ข้าไม่ได้ฆ่าหงป๋อ”
นางมองตาเขาพร้อมพูดอย่างจริงจัง
เจียงหงหย่วนไม่เห็นความกลัวใดๆ ในดวงตาหลินหวั่นชิว ความรู้สึกนี้ทำให้เขาสบายใจมาก
เพราะต้องบอกก่อนว่าหน้าตาของเขา…แม้แต่ชายร่างกายบึกบึนในหมู่บ้านยังกลัว
หลินหวั่นชิวพูดจบ หัวหน้าหมู่บ้านพูดกับเจียงหงหย่วนด้วยใจจริงและแฝงความหมายว่า “หงหย่วน นางฆ่าคนตาย ตามหลักแล้วควรส่งตัวให้ทางการ แต่เ้าก็รู้ว่าหากทำแบบนั้น เื่นี้จะส่งผลต่อชื่อเสียงของหญิงสาวคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน ลุงรู้ว่ากว่าเ้าจะมีเมียไม่ใช่เื่ง่าย แต่ผู้หญิงแบบนี้เก็บไว้ไม่ได้จริงๆ เอาไปถ่วงน้ำเถิด”
“ใช่ๆๆ เอาไปถ่วงน้ำเถิด เ้าจะทุบตีระบายอารมณ์ก่อนก็ได้”
“ถือว่าแก้แค้นให้เหล่าเอ้อร์บ้านเ้าเช่นกัน คนตายแล้วฟื้นกลับมาไม่ได้ ถึงเหล่าเอ้อร์จะตายไปแล้ว แต่เ้ายังมีเหล่าซานอยู่นะ เมียตายแล้วก็หาใหม่ ตอนนี้เหล่าเอ้อร์ตายไป วันหน้าครอบครัวเ้าน่าจะอยู่ดีกินดีขึ้น”
คนในหมู่บ้านช่วยกันเกลี้ยกล่อม
เมื่อมีคนพูดถึงเหล่าซาน ทุกคนถึงได้เพิ่งได้รู้ตัวว่าเหล่าซานไม่อยู่ที่นี่
“เหล่าซานบ้านตระกูลเจียงล่ะ? คงไม่ได้ถูกหลินหวั่นชิวเอาไปขาย่ที่นายพรานเจียงไม่อยู่หรอกนะ?” หลินซย่าจื้อชิงพูดขึ้นก่อน
มีหญิงปากจัดที่กลัวโลกนี้ไม่วุ่นวายพูดต่อว่า “ไม่ใช่กระมัง…วันนี้ยังไม่เห็นคนรับซื้อเข้ามาในหมู่บ้านเลยนะ หรือจะถูกหลินหวั่นชิวฆ่าตายแล้วเหมือนกัน? ไม่แน่ว่าจะถูกนางเอาไปโยนบ่อมูล”
“จะชั่วร้ายเกินไปแล้ว…ถ่วงน้ำคงสบายเกินไป ตี ต้องตีนังคนไร้มโนธรรมนี่ให้ตาย…”
“เพิ่งแต่งเข้ามาก็ทำตระกูลเจียงบ้านแตกสาแหรกขาด ผู้หญิงแบบนี้สมควรโยนจมบ่อมูลให้ตาย!”
