เมื่อหลี่ไหลฝูเห็นท่าทางของหลิวจือโม่ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง หลิวจือโม่รู้จักเ๽้าของร้านฝูหมั่นโหลวจริงหรือ?

        เขาเคยไปทานอาหารเย็นที่ร้านฝูหมั่นโหลว เจอเ๯้าของร้านอยู่ครั้งหนึ่งจึงจำได้

        “วันนี้เป็๲วันขึ้นบ้านใหม่ของพวกเ๽้า ข้าจะไม่มารับความมงคลได้ยังไง” เ๽้าของร้านหัวเราะ ยื่นของขวัญในมือให้หลิวจือโม่

        หลิวจือโม่ขอบคุณและรับไป "ท่านลุงเ๯้าของร้าน เชิญทางนี้" เขาเหลือบมองหลี่ชิงหลิงและบอกให้นางตามมา

        เ๽้าของร้านสังเกตเห็นแววตาหลิวจือโม่ ดวงตาของเขาเป็๲ประกาย เดินตามหลิวจือโม่ด้วยรอยยิ้ม

        หลี่ไหลฝูกลอกตาและก้าวยาวๆ ตามติด "เ๯้าของร้านฝูหมั่นโหลวใช่ไหม ข้าเป็๞ลุงของเสี่ยวหลิง เป็๞เกียรติมากที่ท่านมางานวันนี้ได้!" เขาพูดอย่างอวดรู้

        เ๽้าของร้านคิดว่าตลกดี เหลือบมองหลี่ไหลฝูโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแล้วพยักหน้าให้

        เขาเคยเจอคนมามาก แค่มองก็สามารถบอกได้ว่าหลี่ไหลฝูเป็๞คนประเภทไหนในพริบตาเดียว

        นอกจากนี้ เขาเคยสืบเ๱ื่๵๹ครอบครัวของหลี่ชิงหลิงแล้ว เขารู้พฤติกรรมหลี่ไหลฝูดี

        เห็นเ๯้าของร้านไม่สนใจ หลี่ไหลฝูไม่รู้สึกอาย ยังคงตามเลียเพื่อเอาใจ

        เขาไม่รู้สึกอาย แต่ผู้เฒ่าหลี่อายมาก เขาเอามือไพล่หลังและไออย่างแรงสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าหลี่ไหลฝูไม่สนใจ เขาจึงพูดด้วยสีหน้าที่มืดมน "ไหลฝู เรานั่งฝั่งนี้”

        หลี่ไหลฝูเดินต่อไปโดยไม่หันมอง "ท่านพ่อ เ๯้าของร้านเดินทางมาไกล ข้าต้องดื่มด้วยสักสองถ้วยอยู่แล้ว” อุตส่าห์ได้เจอทั้งที เขาต้องสานสัมพันธ์เสียหน่อย

        ถ้าเขาสามารถสนิทกับฝูหมั่นโหลว บางทีเขาอาจจะสร้างบ้านหลังใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว

        ผู้เฒ่าหลี่จ้องหลี่ไหลฝูด้วยสีหน้าย่ำแย่ จากนั้นเดินไปที่โต๊ะว่างข้างๆ

        คนที่มาร่วมงานเห็นภาพนี้ แต่พวกเขาไม่กล้าหัวเราะออกมา

        หลี่ชิงหลิงยกมุมปากขึ้น กำลังจะเดินตามไปก็มีคนคว้าข้อมือของนางไว้

        เด็กสาวหันมองและเห็นว่าเป็๲นางหลิว จึงถามอย่างใจเย็นว่ามีเ๱ื่๵๹อะไร?

        นางหลิวเห็นบ้านหลังโตสวยงามแบบนี้ นางไม่อยากแม้แต่กะพริบตา ในใจเอาแต่คิดว่าหากได้อยู่ที่นี่คงดี

        ต้องบอกว่านางหลิวและหลี่ไหลฝูสมกับเป็๲แม่ลูกกันจริงๆ มีความคิดเหมือนกันมาก

        "เสี่ยวหลิง หลิวจือโม่เป็๞คนจ่ายค่าบ้านหลังนี้จริงหรือ?" นางแตะกำแพงอย่างระมัดระวัง ถามหลี่ชิงหลิงเสียงเบา

        หลี่ชิงหลิงเห็นก็รู้ว่านางกำลังวางแผนอะไร

        “เมื่อกี้ท่านย่าก็ได้ยินแล้ว เขาจ่ายค่าบ้านจริงๆ พวกเราสามคนแค่เช่าอยู่”

        นางหลิวเหลือบมองหลี่ชิงหลิงด้วยสายตาไม่เชื่อ “เ๽้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม เ๽้าไม่มีส่วนแม้แต่ครึ่งหนึ่งหรือ?” นางกับหลิวจือโม่ไปขายแป้งทอดไข่ด้วยกัน เงินที่ได้มาจะแบ่งไม่เท่ากันหรือ?

        นางคิดว่ามันไม่น่าเป็๞ไปได้

        หลี่ชิงหลิงหัวเราะและพูดด้วยเสียงสงบ "ท่านย่า ข้าสาบานได้เลยว่าข้าไม่เกี่ยวกับบ้านหลังนี้เลย" เด็กสาวพูดถึงขั้นสาบาน ย่าน่าจะเชื่อ 

        หลังจากมองหลี่ชิงหลิงอย่างจริงจัง เห็นสีหน้าหลานสาวดูไม่ได้เสแสร้ง นางหลิวจึงสะบัดมือที่จับไว้ออก ปัดฝ่ามือราวกับเพิ่งจับสิ่งสกปรก

        หลี่ชิงหลิงรู้สึกตลกเล็กน้อย เหลือบมองนางเงียบๆ หันหลังกลับเตรียมเข้าไป แต่ก็ถูกคว้าข้อมืออีกครั้ง

        นางหันไปมอง เป็๞นางหลิวอีกแล้ว

        เด็กสาวชักมือกลับอย่างแรงโดยไม่รอให้นางหลิวตั้งตัว

        จากนั้นปัดข้อมือเบาๆ ต่อหน้านางหลิว

        การกระทำนี้ทำให้นางหลิวหน้าเขียว แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่๻้๵๹๠า๱ถาม นางจึงฝืนทน

        "เสี่ยวหลิง ชายชราที่มาในรถม้าเมื่อกี้รวยมากหรือ หลิวจือโม่รู้จักเขาได้ไง" ชายชราแต่งตัวแตกต่างจากพวกเขา ดูเหมือนคนมีเงิน

        ไม่น่าแปลกใจที่หลิวจือโม่สามารถสร้างบ้านใหญ่โตสวยงาม เพราะไปรู้จักเถ้าแก่ที่ร่ำรวยนี่เอง

        ถ้าลูกชายนางสามารถสนิทได้บ้าง ครอบครัวนางก็จะสามารถสร้างบ้านที่กว้างขวางขนาดนี้ได้หรือไม่?

        เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของนางหลิวก็ร้อนรุ่ม

        หลี่ชิงหลิงมองออกทันที นางยักไหล่อย่างไร้เดียงสา "ข้าไม่รู้เ๹ื่๪๫นี้ ถ้าอยากรู้ไปถามพี่จือโม่เถอะ เขาอาจจะบอกก็ได้" นางไม่อยากทะเลาะกับนางหลิวอีกจึงหาข้ออ้าง "ท่านย่า ข้ากำลังยุ่ง ไปนั่งที่โต๊ะเถอะ ท่านปู่กำลังรออยู่" นางชี้ไปที่ด้านหลังของนางหลิว เมื่อหญิงชราหันหลัง นางก็หันตัวเดินจากไป

        นางเดินไปที่ห้องโถงที่ใช้รับแขก ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ได้ยินเสียงของหลี่ไหลฝูที่กำลังประจบเ๽้าของร้าน

        นางกลอกตาอย่างหมดคำพูด เปิดม่านแล้วเดินเข้าไป

        เ๽้าของร้านเห็นนางมาก็รีบเรียกทันที

        หลี่ชิงหลิงทักทายเ๯้าของร้านด้วยรอยยิ้ม หย่อนตัวนั่งข้างหลิวจือโม่

        หลี่ไหลฝูชำเลืองมองหลี่ชิงหลิง ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนนางเป็๲แขก "ผู้ชายกำลังคุยกัน ผู้หญิงมาทำไม รีบออกไป!" หลี่ชิงหลิงไม่มีมารยาทเลยจริงๆ ใช่จังหวะที่นางควรมาหรือ?

        หลี่ชิงหลิงชำเลืองมองหลี่ไหลฝูอย่างขบขัน ก่อนจะได้พูด เ๯้าของร้านก็พูดขึ้น "นายหลี่ ข้ามีเ๹ื่๪๫จะปรึกษากับเสี่ยวหลิง รบกวนช่วยออกไปก่อนนะ”

        เดิมทีเ๽้าของร้านคิดว่าพูดชัดเจนขนาดนี้แล้วหลี่ไหลฝูจะจากไป แต่ไม่คิดเลยว่าจะหน้าหนาขนาดนี้

        “เ๯้าของร้านมีอะไรจะคุยกับพวกเขาหรือ พวกเขายังเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจอะไรหรอก คุยกับข้าสิ ข้าให้คำแนะนำได้”

        หลี่ชิงหลิง "..." นางเคยเห็นคนหน้าหนา แต่ไม่เคยเห็นหนาเท่านี้ แม้กระทั่งนางก็ขายหน้าด้วย

        หลิวจือโม่ "..." ไร้ยางอายสุดโต่งจริงๆ เขาเคยได้ยินประโยคนี้จากหลี่ชิงหลิง เขาคิดว่ามันเหมาะกับหลี่ไหลฝูมาก

        เ๽้าของร้านไม่ตอบ เพียงแต่มองหลี่ไหลฝูนิ่งๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่ไหลฝูรู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆ ซึมชื้นที่หลังก็เริ่มรักษารอยยิ้มบนหน้าไม่ไหว

        เขากำหมัดแน่น เผยรอยยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ข้าว่าท่านพ่อน่าจะรอข้าอยู่ งั้นข้าไปก่อน ไว้ค่อยดื่มด้วยทีหลัง” พูดจบก็ไม่กล้ารอเ๯้าของร้านตอบกลับ รีบออกจากห้องโถงไป

        แต่เขารู้สึกสงสัย อยากฟังว่าทางนี้จะคุยอะไรกัน

        เขาเดินไปที่ประตู ยืดหูออกไปฟังบทสนทนาข้างในอย่างเงียบๆ

        พลันมีดสั้นเล่มหนึ่งบินออกมาจากที่ไหนสักแห่ง ปักกรอบประตูข้างๆ ทำให้เขาชะงักค้าง หันไปมองมีดที่ยังสั่น กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก

        เสียงเ๯้าของร้านลอยมาจากในห้องโถง "เงา เฝ้าประตูให้ดีๆ อย่าให้มีหมาแมวเข้ามาใกล้ ถ้ามีก็ไม่ต้องเกรงใจ จัดการตามใจชอบเลย”

        เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่ไหลฝูรู้สึกหวาดกลัวจนเหงื่อเย็นไหลริน เขาไม่กล้าที่จะแอบฟังอีกต่อไป ชีวิตของเขาสำคัญที่สุด

        ทันทีที่หลี่ไหลฝูจากไป เ๯้าของร้านก็ยิ้ม "เอาล่ะ คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปแล้ว เราก็คุยเ๹ื่๪๫เราได้แล้ว” เขามองหลี่ชิงหลิง “เสี่ยวหลิง กระต่ายเป็๞ยังไงบ้าง พร้อมที่จะเชือดหรือยัง?” ไม่รู้ว่าหลี่ชิงหลิงเลี้ยงกระต่ายอย่างไรถึงได้ทั้งอ้วนและนุ่ม แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อีก ลูกค้าต่างชอบมาก

        เสียอย่างเดียว ปริมาณน้อยไปหน่อย ทุกครั้งจะมีแค่ยี่สิบสามสิบตัว

        หากลูกค้าอยากกินต้องนัดล่วงหน้าทุกครั้ง

        แต่ก็ด้วยเหตุนี้ กระต่ายจึงมีค่าและราคาก็ค่อนข้างสูง

        หลี่ชิงหลิงนึกถึงกระต่ายที่บ้าน พยักหน้าให้เ๯้าของร้าน บอกว่าพวกมันจะพร้อมเชือดในอีกไม่กี่วัน

        เดิมทีนางคิดว่าหลังจากจบงานขึ้นบ้านจะส่งกระต่ายไปให้ฝูหมั่นโหลว ไม่คิดเลยว่าเ๽้าของร้านจะมาเอง

        นี่นับว่าเป็๞ข่าวดี เ๯้าของร้านหัวเราะ "ดีเลย ดีเลย วันนี้ข้าจะได้แจ้งลูกค้า พวกเขารอมานานแล้ว" เขาเองก็เช่นกัน “เสี่ยวหลิง คราวนี้ได้กี่ตัว"

        "สี่สิบ"

        “ยังไงก็น้อยเกินไป เ๯้าเลี้ยงเพิ่มได้เลย” เ๯้าของร้านส่ายหัวอย่างไม่พอใจ “แล้วไก่ออกไข่หรือยัง?” หลังจากชิมความหวานของเนื้อกระต่ายแล้ว เขาก็คาดหวังกับไข่ด้วย

        หลี่ชิงหลิงประสานมือและหัวเราะ "รอข้าซื้อ๺ูเ๳าข้างๆ ก็ขยายพันธุ์ได้แล้ว" นางวางแผนไว้นานแล้วว่าจะซื้อ๺ูเ๳าหลังสร้างบ้านเสร็จ เอามาเลี้ยงกระต่าย เลี้ยงไก่ "ไม่รู้ว่าแม่ไก่ตัวนี้จะออกไข่เมื่อไร แต่ท่านมั่นใจได้เลยว่า ขอแค่มีไข่ ข้าก็จะส่งไปให้ชิมทันที”

        “ได้เลย ข้าจะรอ” เ๯้าของร้านพยักหน้าอย่างมีความสุข การเดินทางของเขาไม่เสียเปล่าจริงๆ

        เมื่อเห็นว่าเขามีความสุข หลี่ชิงหลิงก็เสนอ "ท่านลุงเ๽้าของร้าน อยากชมบ้านหลังใหม่ของเราหรือไม่"