“เพราะว่าในสัญญาของคุณระบุไว้ว่าตลอดระยะเวลาใน 5 ปีนี้ห้ามมีความรักแต่ผมทำไม่ได้ ผมมีคนที่ผมชอบ ผมอยากจะไปอยู่กับเขาเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ 5 ปีสำหรับผมมันยาวนานเกินไป” กู้หลานอันยิ้มหวานราวกับว่าการปฏิเสธในครั้งนี้เหมือนได้มากกว่าเสีย
“เพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่รักเธอถึงกับยอมปล่อยโอกาสที่จะได้เป็ซุปเปอร์สตาร์เลยงั้นหรือ? เธอเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า คิดให้ดี คนที่เราชอบสามารถมีกี่คนก็ได้แต่โอกาสน่ะมันมีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” เพราะคำอธิบายของเขาทำให้ฝู่ผิงถึงกับอารมณ์ขึ้นตะเบ็งเสียงใส่เขาด้วยความโกรธ
“คนที่ผมชอบจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น เมื่อเทียบกับเขาเเล้วตำแหน่งซุปเปอร์สตาร์ไม่มีความหมายอะไรเลย” กู้หลานอันตอบเขาไปด้วยความสุภาพแต่หนักแน่นและไม่ได้สนใจเขาอีก หันตัวกลับมาเก็บข้าวของของตัวเอง
“เธอนี่มัน! ช่างโง่จริงๆ!” ฝู่ผิงด่าไปหนึ่งคำแล้วก็ไม่รู้จะด่าว่าอะไรต่อเขาโยนสัญญาลงพื้น แล้วจากไปอย่างโกรธเคือง
“เขาถึงกับยอมทิ้งตำแหน่งซุปเปอร์สตาร์เพื่อคนที่เขารักคนๆนี้ ไม่รู้ต้องบอกว่าเขาโง่หรือซื่อสัตย์กับความรู้สึกกันดีนะ” เสียงของผู้จัดการทำให้เจาเยี่ยกลับมาจากห้วงเเห่งความคิด เขาเก็บสายตาของตัวเองกลับมา และไม่มีความเห็นกับสิ่งที่ผู้จัดการพูด พลางย่างเท้าเบาๆก้าวเดินออกไปอย่างช้าๆกู้หลานอันคนนี้ยิ่งดูก็ยิ่งมองไม่ออกเลยจริงๆว่าเป็คนยังไงตอนแรกคิดว่าเขาคงจะใช้ตนเองเพื่อไต่เต้าขึ้นตำแหน่งดังนั้นจึงมาสารภาพรักกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ตอนนี้เขากลับละทิ้งโอกาสในการก้าวให้สูงขึ้นไป หรือว่าเขาจะชอบตัวเองจริงๆ?เจาเยี่ยคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็ต้องหยุดความคิดนี้ไว้เพราะรู้สึกว่ามันน่าตลก จะเป็ไปได้อย่างไรกัน
“เจาเยี่ย ประธานหลินเพิ่งโทรมาบอกว่าให้นายไปพักผ่อนที่ที่พักของเขานายจะไปไหม? หรือว่าจะไปโรงแรม” ในขณะที่เจาเยี่ยเดินไปพลางคิดไปพลางผู้จัดการก็ถามขึ้น
“ไปโรงแรม” เจาเยี่ยตอบเสร็จก็ค่อยๆหลุบตาลงเล็กน้อยเพิ่งตระหนักได้ว่าเมื่อครู่เขามัวแต่เหม่อลอยเพราะเื่ของกู้หลานอันจึงรู้สึกค่อนข้างรำคาญใจ แต่ไม่นานก็กลับสู่อารมณ์ปกติกู้หลานอันได้ปฏิเสธสัญญาจากตี้อวีไปแล้วดังนั้นเื่ที่เขาจะก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงและได้ร่วมงานกันนั้นมีโอกาสน้อยมากหลังจากนี้พวกเขาก็จะเป็เพียงคนเเปลกหน้า (ดีเเล้วละ ตอนนี้ก็ไม่ได้สนิทอะไรกัน)ในเมื่อเป็คนเเปลกหน้าเช่นนั้นเื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ถือซะว่าเป็เื่ตลกขำขันแล้วกัน
หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วออกจากห้อง ก็เห็นรถของเจาเยี่ยขับออกไปพอดี กู้หลานอันโบกมือไปมาตามทางที่รถผ่านไป เขาโบกมือลาเจาเยี่ยโบกมือจนมองไม่เห็นตัวรถแล้ว เขาถึงเอามือลง เก็บสายตากลับอย่างอาลัยอาวรณ์อีกเหตุผลที่เขาปฏิเสธการเซ็นสัญญาคือไม่อยากอยู่ในกรอบที่ถูกวางไว้ซึ่งมันสอดคล้องกับที่เขาปฏิเสธการเข้าสู่วงการบันเทิงการได้ไปอยู่ใกล้ๆกับเจาเยี่ยคือทางที่ตรงที่สุดแล้ว เขาต้องหาทางออกอื่นเช่นนั้นทางออกอีกทางอยู่ไหนล่ะ แน่นอนต้องเป็พ่อผู้ร่ำรวยของเขานั่นเอง
พอนึกถึงพ่อ กู้หลานอันพลันถอนหายใจ นับั้แ่ชาติที่แล้ว พวกเขาไม่ได้พบหน้ากัน6 ปีแล้ว
เหิงอันกรุ๊ป
“ไปสอบถามมารึยัง? เซ็นสัญญาไปกี่ปี” กู้ฝูเซิ่งผู้ที่กำลังดูคลิปรายการการแข่งขันของกู้หลานอันใน “พรุ่งนี้ฉันจะเป็าาซุปเปอร์สตาร์”ที่ตัดต่อแล้วย้อนหลังอยู่ ถามเลขาฯที่ผลักประตูเข้ามาด้วยความใจร้อนแต่น้ำเสียงเ็าไร้ซึ่งอารมณ์
“สอบถามมาแล้ว คุณชายกู้ ไม่ได้เซ็นสัญญาครับ” เลขาฯตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ได้เซ็น? ทำไมล่ะ? ” กู้ฝูเซิ่งไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจได้ในขณะที่เขารู้สึกอารมณ์ดีเพื่อที่จะได้ร้องเพลงและแสดงละคร กู้หลานอันไม่ลังเลเลยที่จะตัดขาดจากเขาแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ช่างน่าใจริงๆ
“ตามที่ฝู่ผิงคนที่รับผิดชอบเื่การเซ็นสัญญาของคุณชายกู้กล่าวว่าเป็เพราะว่าในสัญญาระบุไว้ว่าตลอดระยะเวลาทั้งหมดห้าปีนั้นไม่สามารถมีความรักได้แต่คุณชายกู้มีคนที่ชอบอยู่แล้ว จึงไม่อยากรอจะไปรักเขาหลังจากหมดสัญญาห้าปี” เลขาฯตอบ
“ไร้สาระ! เพราะเหตุผลเพียงแค่นี้เองหรือที่ทำให้เขาถึงกับละทิ้งความฝัน?”คิดถึงตอนแรกที่พ่อทั้งข่มขู่หลอกล่อสารพัดก็ยังไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ คำพูดที่ต่อท้ายนั้นกู้ฝูเซิ่งไม่ได้พูดออกมา แค่รู้สึกอารมณ์เสียอยู่ภายในใจ “เ้าตัวล่ะ?”
“ซื้อตั๋วเครื่องบินเก้าโมงเช้าวันนี้ครับ น่าจะกลับมาถึงแล้วนะครับ”
“ยังกล้ากลับมาอีกหรือ? คอยดูถ้าฉันไม่จัดการเขานะ” กู้ฝูเซิ่งพูดด้วยความเกรี้ยวกราดพร้อมลุกขึ้นก่อนจะทิ้งท้ายไว้ว่า “ยกเลิกกำหนดการวันนี้ทั้งหมดไม่ว่าจะเป็เื่ด่วนหรือไม่ด่วน ให้ส่งเื่ไปหาผู้บริหารหลานทั้งหมด” เขารีบร้อนกลับบ้านอย่างกระวนกระวายใจ
