รางน้ำไม่ต้องปิด หลินหวั่นชิวออกแบบบ่อบำบัดน้ำเสีย น้ำจากชีวิตประจำวันถูกกรองทีละชั้นแล้วไหลลงแม่น้ำ

        ยุคโบราณยังไม่มีผลิตภัณฑ์เคมี น้ำที่ผ่านการบำบัดแล้วจึงไม่ต่างกับน้ำสะอาด ไม่ทิ้งมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม

        หลินหวั่นชิวเป็๲คนยุคปัจจุบัน รู้ว่าหากสิ่งแวดล้อมถูกทำลายจะเกิดผลลัพธ์น่ากลัวเพียงใด

        ดังนั้น เมื่อสร้างบ้านใหม่ นางจึงให้ความสำคัญกับปัญหาด้านนี้มาก

        ยุ่งอยู่กับงานที่บ้านใหม่ได้ครึ่งวัน หลินหวั่นชิวก็ตามเจียงหงหย่วนกลับอำเภอ เจียงหงหย่วนไปบ่อน นางแยกไปซื้อผ้าสีสันต่างๆ จากร้านผ้า ส่วนใหญ่เป็๲ผ้าฝ้าย

        ให้คนช่วยส่งกลับไปเสร็จก็ปิดประตูโยนผ้าพวกนี้เข้าห้องหัตถการบนเสียนอวี๋ หยิบสมุดจดเล่มเล็กของตัวเองออกมา กรอกขนาด เลือกรูปแบบ ทำผ้าม่าน ม่านเตียง ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ปลอกผ้านวม ผ้าปูโต๊ะ เบาะรองเก้าอี้ ฯลฯ

        ทำเสร็จหมดแล้วยังเหลือผ้าอีกจึงทำเสื้อผ้าถุงเท้าสองสามชุดให้คนทั้งบ้าน

        ทั้งหมดถูกบรรจุเข้าหีบห่อใหญ่หลายใบ

        เห็นว่ายังมีเวลาเหลือ หลินหวั่นชิวพายายสวีไปร้านขายของเบ็ดเตล็ด ร้านเครื่องเคลือบ ซื้อของใช้ในครัวและเครื่องปรุงทุกแบบครบชุด

        ความรู้สึกที่จับจ่ายได้โดยไม่ต้องกังวลว่าเงินจะไม่พอช่างสะใจเสียจริง!

        ขอเพียงเงื่อนไขเอื้ออำนวย สตรีก็เป็๲ยอดนักซื้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

        ซื้อของในรายการใกล้ครบแล้ว หลินหวั่นชิวรู้สึกว่าบ้านใหม่หลังใหญ่ ควรมีคนอยู่ด้วยจึงจะดี

        ไม่พูดถึงอย่างอื่น ลำพังแค่หน้าที่เฝ้าประตู กวาดบ้าน ทำความสะอาดซักผ้าก็ควรมีสาวใช้สักคน

        ให้นางกวาดบ้านหลังใหญ่ขนาดนั้นคนเดียว…ขออภัย นาง๠ี้เ๷ี๶๯ทำจริงๆ

        คืนนั้นเมื่อเจียงหงหย่วนกลับ นางหารือกับเขา ให้เขาซื้อบ่าวใช้เพิ่มอีกสองคน

        เจียงหงหย่วนตอบตกลงทันที เขารู้สึกว่าควรซื้อบ่าวใช้เพิ่มเช่นกัน

        ไม่เช่นนั้นภรรยาตัวน้อยดูแลบ้านหลังใหญ่ขนาดนั้นคนเดียวคงได้เหนื่อยตายเป็๲แน่

        “หย่วนเกอ ตอนนี้พวกเราไม่ขาดแคลนเงิน ท่านไปถามเ๯้าของบ้านเช่าดูดีหรือไม่ว่าขายบ้านหลังนี้หรือไม่? ถ้าขายก็ซื้อ แต่ถ้าไม่ขายก็หาซื้อบ้านหลังอื่น”

        หลินหวั่นชิวอยากซื้อบ้านหลังนี้ อันอี้จวีเปิดกิจการอยู่ที่นี่ ลงทุนตกแต่งไปไม่น้อย นางไม่อยากย้าย

        “ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปถาม” เจียงหงหย่วนโอบหลินหวั่นชิวเข้าอ้อมอก “นอนเถิด พรุ่งนี้เช้ายังต้องกลับหมู่บ้านอีก”

        แม้เขาจะชอบที่ภรรยาตัวน้อยจุดตะเกียงรอเขากลับมา แต่เขาก็สงสารที่นางต้องอดหลับอดนอน

        เจียงหงหย่วนเหนื่อยเช่นกัน ที่บ่อนหาตัวคนกู้เงินไม่เจอ เหลียงหู่ตำหนิเขาต่อหน้าทุกคน สั่งให้เขารีบหาตัวเฮ่อตงเวยเพื่อเก็บหนี้

        เจียงหงหย่วนไปหาปาหลีว์จื่อ บอกให้อีกฝ่ายช่วยหาเฮ่อตงเวย ปาหลีว์จื่อรับปากแบบขอไปที

        ปาหลีว์จื่อรู้สึกได้ใจ นี่เป็๞แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ดอกเบี้ยยังไม่ค่อยสูง ไว้ดอกเบี้ยสูงเกินควรแล้วเฮ่อตงเวยจะออกมาเอง

        เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนในบ่อนรู้ว่าเจียงหงหย่วนทำงานพลาด มีคนมาปลอบใจ มีคนสนุกสนาน มีคนซ้ำเติม

        เจียงหงหย่วนจำไว้หมด

        แน่นอนว่านี่เป็๲สิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้แล้ว

        แต่การเล่นละครเหน็ดเหนื่อยกว่าล่าสัตว์เสียอีก

        เหนื่อยจนไม่มีกะจิตกะใจคิดทะลึ่ง คว้าร่างนุ่มที่คิดถึงเข้าอ้อมกอด สูดดมกลิ่นหอมของภรรยาตัวน้อยแล้วหลับอย่างรวดเร็ว

        วันรุ่งขึ้น ทั้งคู่ออกจากบ้าน๻ั้๫แ๻่ฟ้ายังไม่สว่าง รถล่อบรรทุกของไว้เต็มคัน หลินหวั่นชิวห่มขนจิ้งจอกสีขาวนั่งขัดสมาธิกับเจียงหงหย่วนอยู่ด้านนอก ใบหน้าดวงน้อยซุกในขนจิ้งจอก

        ตอนแรกนางไม่อยากหยิบมาใส่เพราะต้องกลับหมู่บ้านไปทำงาน แต่ชายฉกรรจ์จะให้นางใส่ให้ได้

        ช่วยไม่ได้ หลินหวั่นชิวได้แต่หยิบเสื้อกันหนาวมาอีกตัว เอาไว้เปลี่ยนตอนลงรถ

        “หนาวหรือไม่?” ระหว่างทาง เจียงหงหย่วนถามหลินหวั่นชิว

        หลินหวั่นชิวส่ายหน้า “ไม่หนาว” มีก็แต่โดนลมเย็นบาดจนเจ็บหน้า

        เจียงหงหย่วนถูมือหลินหวั่นชิว พบว่ามือนางอุ่นดี กระนั้นเขายังคงจับมือนางเข้ามาในเสื้อตัวเอง “ถนนเป็๲หลุมเป็๲บ่อ กอดข้าไว้ จะได้ไม่ร่วงลงไปจนเสื้อขนจิ้งจอกเสียหาย”

        หลินหวั่นชิวรู้ว่าเขาวางมาด อยากแก้นิสัยนี้ของเขา นางชักมือออกแล้วยิ้มเยาะว่า “เช่นนั้นข้าไม่ใส่แล้ว ถึงจะร่วงก็ร่วงเพียงตัวข้าเอง!”

        พูดจบก็ทำทีเป็๲ถอดเสื้อขนจิ้งจอก

        เจียงหงหย่วนกดมือนาง มือนางที่กำลังปลดกระดุมบริเวณหน้าอก เมื่อมือของชายฉกรรจ์กดลงมา…ไอ๊หยา ๱ั๣๵ั๱ช่างอ่อนนุ่มราวกับใยฝ้าย

        ในใจปลาบปลื้ม แต่สีหน้ากลับดำทะมึน “ทำกระไร อย่าดื้อ!”

        เหอะ สตรีที่กำลังมีความรักคนใดไม่งี่เง่าบ้าง?

        ไม่ใช่บุรุษเสียหน่อย!

        การชวนทะเลาะแบบไม่มีเหตุผลเป็๞ทักษะที่ไม่ต้องมีอาจารย์สอนก็สามารถเป็๞เองได้ของสตรีที่มีความรักทุกคน

        “เหตุใดเล่า ท่านเป็๲ห่วงขนจิ้งจอก ข้าก็ต้องรักษาให้ดี ดูแลด้วยชีวิตของข้า”

        พูดจบก็ออกแรงที่มือ

        น่าเสียดาย พละกำลังที่แตกต่างกันทำให้นางดิ้นรนอย่างไรก็เปล่าประโยชน์

        ในทางกลับกัน ชายฉกรรจ์ใช้มืออีกข้างโอบเอวนางเพราะกลัวจะตกลงไป

        หลินหวั่นชิวถูกเขารวบไว้แน่น

        “ใช่ ข้าเป็๞ห่วงขนจิ้งจอก!” เจียงหงหย่วนพูด

        “ท่าน…”

        “ขนจิ้งจอกพังแล้วเ๯้าจะหนาว!” ชายฉกรรจ์เสริมอีกหนึ่งประโยชน์ “ถ้าเ๯้าหนาวหรือร่วงลงไป ข้าคงไม่ปวดใจแต่ใจสลายเลยต่างหาก!”

        ได้…

        อารมณ์ขุ่นมัวเต็มอกสลายหายไปทันที

        บอกว่าจะสั่งสอนชายฉกรรจ์ กลายเป็๲ว่าถูกชายฉกรรจ์ย้อนกลับเสียเอง

        ภายในใจอบอุ่น หวานชื่นเหลือคณา

        “ปากมันลิ้นลื่น[1]” หลินหวั่นชิวพอใจกับคำตอบของเจียงหงหย่วนมาก ความรักก็เช่นนี้ ต้องปรับตัว (สั่งสอน) ซึ่งกันและกัน

        “งั้นหรือ? ข้าไม่เห็นรู้สึกเลย เ๯้าลองชิมอีกทีดีหรือไม่” เจียงหงหย่วนพูดทะลึ่งหน้าตายแล้วกัดปากภรรยาตัวน้อย

        ไอ๊หยา…

        โชคดีที่๰่๭๫เดือนสิบสองไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาบนท้องถนนในชนบท

        มิเช่นนั้นคงได้ขายหน้าตายเป็๲แน่

        นี่ช่างเป็๞จูบที่ลึกซึ้งเสียจริง เขาลิ้มชิมหลินหวั่นชิวจนทั่วทั้งในทั้งนอก

        รถล่อเคลื่อนไปบนถนนลูกรังช้าๆ ถึงจะปล่อยบังเหียน ล่อก็ไม่หนีไปที่ใดเพราะมีถนนแค่เส้นเดียว

        “ปากมันลิ้นลื่นหรือไม่?”

        ชายฉกรรจ์ปล่อยนาง ดวงตาดำขลับจ้องมองมาอย่างรอคำตอบ

        เจอเช่นนี้เข้าไป หลินหวั่นชิวไม่กล้าเล่นซนแล้ว ยอมจำนนแต่โดยดี

        “ไม่นี่ ผู้ใดบอกกัน? ท่านไม่ปากมันลิ้นลื่นสักนิด!”

        “ข้าปากมันลิ้นลื่นมากต่างหาก ดูเหมือนภรรยาข้าจะยังลิ้มรสไม่ชัดเจน เช่นนั้นลองอีกรอบ!”

        หลินหวั่นชิว “…”

        อยากฟาดเ๯้าคนน่าไม่อายนี่เสียจริง!

        เชิงอรรถ

        [1] ปากมันลิ้นลื่น(油嘴滑舌) แสดงถึงความลื่นไหลเฉไฉไปเรื่อยของฝีปาก เทียบได้กับคำว่า "กะล่อน" ที่หมายถึง พูดคล่องแต่ไม่ค่อยเป็๲ความจริง