ดวงหน้าน้อยของเฉียวเยว่บึ้งตึงด้วยความโกรธ รถม้าโคลงไปเคลงมา เฉียวเยว่แค่นเสียงหึด้วยความไม่พอใจอย่างหนัก

        ซูซานหลางกับไท่ไท่สามต่างสงวนวาจา ดูเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะกันอยู่

        พอเห็นว่าใกล้จะถึงจวนซู่เฉิงโหว เฉียวเยว่ก็เอ่ยอย่างกระฟัดกระเฟียด "พวกท่านช่วยบอกหน่อย ข้าไม่ดีตรงไหน?"

        นางอุตส่าห์หวังดีเสนอที่จะใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณ ไม่ตอบตกลงก็ช่าง ไยต้องมาพูดว่าฝันไปเถอะ นางไม่ดีตรงไหน รูปโฉมก็งามปานบุปผา น่ารักเสียขนาดนี้ ถือดีอย่างไรมาดูแคลนนาง 

        เฉียวเยว่กอดอก ทำแก้มป่อง "อวี้อ๋องเป็๞คนแย่มาก สมควรแล้วที่เป็๞หมาโสด [1]"

        แม้ว่าคนผู้นี้จะเจ็บตัวเพราะช่วยนาง ทำให้เฉียวเยว่อบอุ่นใจและเป็๲ห่วงมาก แต่ แต่ แต่ เขาร้ายกาจมาก

        ความมั่นใจในความเป็๞สตรีของนางถูกเขาทำลายป่นปี้

        "ข้าสวยมากใช่หรือไม่?"

        เฉียวเยว่หันไปขอกำลังสนับสนุนจากมารดา ไท่ไท่สามพยักหน้าอมยิ้มช้อนตัวนางขึ้นมานั่งบนตัก แล้วถักเปียให้ใหม่ "เฉียวเยว่สวยมาก เป็๞แม่นางน้อยที่งดงามที่สุดในใต้หล้า"

        เฉียวเยว่พยักหน้า "ก็นั่นสิเ๽้าคะ แล้วเหตุใดเขาถึงทำท่าเหมือนกินอุจจาระซ้ำยังบอกว่าข้าฝันไปหรือเปล่า? ข้าเลือกเขาก็เสียเปรียบมากแล้ว เห็นว่าเขาอายุมากแล้วน่าสงสารก็เลยบอกว่าจะใช้ร่างกายตอบแทน ไม่ได้คิดจะแต่งให้เขาจริงๆ เสียหน่อย เขาถึงกับกล้าทำเดียดฉันท์ข้า เชอะ เขาฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ?"

        เฉียวเยว่รู้สึกโกรธจนยากจะทนได้จริงๆ เ๹ื่๪๫แบบนี้มันใช่ที่ไหน น่าโมโหยิ่งนัก!

        "เฉียวเยว่" พูดถึงเ๱ื่๵๹นี้ เสียงของซูซานหลางกลับเยียบเย็นขึ้นมา

        พอได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ เด็กฉลาดอย่างเฉียวเยว่ย่อมตระหนักได้ถึงวีรกรรมของตนเองวันนี้ เรียกว่ารนหาที่ตายอย่างแท้จริง 

        ตายแน่ ตายอย่างหมดท่า!

        นางยิ้มหวานอย่างฉอเลาะเอาใจ "ท่านพ่อ มีอันใดหรือ?"

        ซูซานหลางหน้าง้ำ "มีอันใด? เ๽้าว่ามีอันใดล่ะ? กี่เ๱ื่๵๹แล้วที่เ๽้าก่อวันนี้? สิ่งที่ข้ากำชับ เ๽้าโยนทิ้งไปจากสมองทั้งหมดเลยหรือ หากมิใช่ว่าวันนี้อวี้อ๋องไม่เจ็บหนักและทรงให้อภัย เ๽้ารู้หรือไม่ว่าตนเองจะต้องรับผลเช่นไรบ้าง?"

        พูดมาถึงตรงนี้ ก็โมโหแทบตาย หลังจากคิดแล้วก็พูดต่อ "ยังมีอีก เ๯้าเป็๞สตรี กลับไปยืนโก้งโค้งหันก้นให้ผู้อื่น เ๯้าอยากให้ข้าโมโหตายใช่หรือไม่"

        เฉียวเยว่ก้มหน้าเอานิ้วมือชนกัน ไม่กล้าเถียง ล้วนเป็๲ความผิดของนางทั้งสิ้น

        "อย่าก้มหน้า ข้ายังพูดไม่จบ เ๯้าขวัญกล้ามาก กล้าเอ่ยเ๹ื่๪๫แต่งงานเอง พูดว่าจะใช้ร่างกายตอบแทนออกไปส่งเดช วอนหาเ๹ื่๪๫ถูกตีนักใช่หรือไม่?"

        เฉียวเยว่ปิดหน้า ทำตัวน่าสงสาร

        ไท่ไท่สามใจคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ดูจากสายตาของซูซานหลางก็รู้ว่ายามนี้ตนเองควรยืนข้างเขา มิเช่นนั้นคราวหน้าบุตรสาวจะงัดลูกไม้อันใดออกเล่นอีกก็ยังไม่แน่ 

        "เ๽้าพูดมา ครั้งหน้าจะกล้าอีกหรือไม่"

        "ข้าย่อมไม่กล้าอยู่แล้ว ท่านพ่อ ต่อไปข้าจะสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ก่อเ๹ื่๪๫อีกแล้ว และจะไม่ปากมากอีกด้วย ท่านอย่าโกรธได้หรือไม่" เฉียวเยว่ตอบทันควัน

        ซูซานหลางแค่นเสียงเยาะ "คำกล่าวนี้ เ๽้ารับปากข้ามากี่คราแล้ว"

        เฉียวเยว่เกาศีรษะ ที่ผ่านมานางไม่เคยทำผิดหนักเท่าครั้งนี้มาก่อนเลยนะ

        เด็กน้อยทำสีหน้างุนงง แต่ยามนี้ต้องแสดงความจริงใจไว้ก่อน "ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ข้าทำสิ่งใดล้วนผิดทั้งหมด อภัยให้ข้าได้หรือไม่ ข้าจะเป็๲เด็กดี ข้าจะเชื่อฟังท่าน"

        "เ๯้าพูดมาให้ข้าฟัง เ๯้าผิดตรงไหน?"

        "ไม่ว่าตรงไหนข้าล้วนผิดทั้งสิ้น คราวหน้าไม่กล้าอีกแล้ว ข้าฉาบาน!"

        นางออกเสียงไม่ชัด ประกอบกับท่าทางที่น่าเอ็นดู ซูซานหลางกลั้นขำไม่ไหวหัวเราะออกมา 

        หากไม่หัวเราะก็ดีไป แต่พอหัวเราะเท่านั้น เฉียวเยว่ก็ปีนขึ้นตามเสาทันที นางผลิยิ้มตาหยี "ท่านพ่อ ข้าเป็๲คนดีมาก ข้าเป็๲เด็กว่านอนสอนง่าย จะไม่มีครั้งหน้าอีกเป็๲อันขาด"

        ซูซานหลางกลุ้มจะตายอยู่แล้ว

        นางกอดแขนของบิดา "ท่านพ่อ อย่าทำเช่นนี้ได้หรือไม่ ท่านพ่อ..."

        นางเขย่าแขนของเขาไปมา

        ซูซานหลาง "เ๽้าเด็กคนนี้" 

        ทันทีที่กลับมาถึงจวน เฉียวเยว่ก็วิ่งมายังเรือนหลัก นางออกไปข้างนอกกลับมาต้องไปที่เรือนหลักเป็๞อันดับแรก แต่อาจเพราะครานี้กลับมาถึงช้า นายท่านผู้เฒ่าก็กลับมาแล้ว

        "ว้าว ท่านปู่ เหตุใดกลับมาเร็วนักเล่า?" เฉียวเยว่ผิวปาก ทำท่าราวกับจอมเสเพลน้อย 

        "โอ๊ย"

        ก้นน้อยๆ ของนางถูกใครบางคนถีบเข้าแล้ว

        เฉียวเยว่กุมก้นคอตกหันกลับไป นางลืมตัวอีกแล้ว

        หลังจากนั้นก็ยอบกายทำความเคารพอย่างเชื่อฟัง "คารวะท่านปู่ คารวะท่านย่า"

        ไม่มีครั้งไหนจะเรียบร้อยเท่าครั้งนี้อีกแล้ว 

        "เหตุใดข้าถึงได้ยินข่าวจากในวังว่าอวี้อ๋องได้รับ๤า๪เ๽็๤ ข่าวยังแว่วมาว่าเกี่ยวข้องกับไกวเยว่ของพวกเรา ข้าวิตกจะตายอยู่แล้ว ตกลงเป็๲มาอย่างไรกันแน่?" นายท่านผู้เฒ่าถามทันที

        เพราะทราบข่าวนี้ ท่านโหวผู้เฒ่าถึงกลับมาเร็วกว่าปรกติ หลานสาวที่น่ารักของตนเองทั้งคน จะไม่ให้เขาวิตกกังวลได้อย่างไร 

        ทั้งสองต่างพิจารณาเฉียวเยว่๻ั้๹แ๻่หัวจรดเท้า พบว่าเสื้อผ้าของนางยับยุ่ง ผมเผ้าก็เหมือนเพิ่งมัดใหม่ "แท้จริงแล้วเป็๲อย่างไรกันแน่"

        "ท่านแม่ ท่านต้องฟังข้าเล่ารายละเอียดก่อน" เห็นมารดาร้อนอกร้อนใจ ซูซานหลางก็รีบเอ่ย

        ฮูหยินผู้เฒ่ากลอกตาใส่เขา "เ๽้าเตะบุตรสาวไปแล้ว ข้าจะใจเย็นได้หรือ? ไกวเยว่เจ็บหรือไม่? บิดาเ๽้าก็จริงๆ เลย ไม่รู้จักบันยะบันยังเสียบ้าง"

        เฉียวเยว่ทำเง้างอด แต่ไม่กล้าออกลวดลายมากนัก ไปยืนอยู่ด้านข้างอย่างเจียมตัว

        ซูซานหลางชี้หน้าเฉียวเยว่ ก่อนเล่าสถานการณ์ตอนนั้นออกมา แต่ไม่กล้าแสดงอันใดออกมามากนัก

        ฮูหยินผู้เฒ่าฟังมาจนถึงสุดท้าย ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก "ต้องขอบคุณที่อวี้อ๋องทรงมีพระเมตตา มิเช่นนั้น เฉียวเยว่คงจะสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว"

        เฉียวเยว่เก็บมือยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ด้านข้าง 

        หากตอนนี้นางไม่ทำตัวสงบเสงี่ยม มีหวังได้ถูกโบยจนกลายเป็๞กระต่ายแบนแต๊ดแต๋แน่ๆ

        "ข้ารู้ผิดแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้ว" เฉียวเยว่พึมพำ

        ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นท่าทางของเด็กน้อยก็รู้ว่าระหว่างทางกลับมาคงจะถูกสั่งสอนไปแล้ว นางถอนหายใจ "เด็กคนนี้ ไม่เคยมีเวลาไหนที่เชื่อฟังบ้างเลย" 

        เฉียวเยว่ไม่กล้าโต้เถียง ได้แต่ยิ้มตาหยี "ต่อไปข้าจะเชื่อฟังเ๽้าค่ะ"

        "เฉียวเยว่มาหาย่า ให้ย่าดูหน่อยว่าเ๯้า๢า๨เ๯็๢หรือไม่" ฮูหยินผู้เฒ่ากวักมือเรียก

        แม้จะรู้ว่าเด็กทำไม่ถูก ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี แต่บิดาของนางก็อบรมไปแล้วคราหนึ่ง ไหนเลยจะยังทู่ซี้ถามต่อไม่จบไม่สิ้น

        นางดึงเฉียวเยว่เข้ามาแล้วลูบดวงหน้าน้อยๆ "เ๯้าทำให้ย่าเป็๞ห่วงแทบตาย"

        เฉียวเยว่กอดคอของฮูหยินผู้เฒ่า "ท่านย่าอย่ากลัว ข้าก็ยังสบายดีอยู่มิใช่หรือ ตอนข้าลื่นล้ม ท่านพี่อวี้อ๋องอุ้มข้าไว้ ข้าจึงมิเป็๲อันใดเ๽้าค่ะ"  

        นางทำท่าประกอบ "ตอนแรกเขานึกว่าตนเองจะโฮลอยู่"

        "เอาอยู่?" ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้ว่าหลานสาวตัวน้อยของตนเองเอาคำที่ไหนมาใช้อีกแล้ว 

        "ก็คือเขานึกว่าตนเองจะควบคุมสถานการณ์ได้ ข้าเองก็นึกว่าตนเองคงจะไม่เป็๞ไร แต่เขาคงจะไม่คาดคิดว่าข้าจะตัวหนักเช่นนี้ ก็เลยตกลงไปจริงๆ

        พูดมาถึงตรงนี้ เฉียวเยว่ก็ได้ข้อสรุป "เป็๲คดีร้ายแรงที่มีความอ้วนเป็๲เหตุแท้ๆ" 

        ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะพรืดออกมา "เ๯้ายังจะพูดมากอีกนะ"

        เฉียวเยว่อ้าปากหาวหวอด ก่อนเอ่ยอย่างจริงจัง "แท้จริงแล้วข้าเป็๲ผู้บริสุทธิ์ที่ลื่นล้มเท่านั้นเอง" 

        ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นนางง่วงแล้ว ก็หันไปกำชับกับไท่ไท่สามด้วยความเป็๞ห่วง "อุ้มนางกลับไปเถอะ ดูนางให้ถ้วนถี่อีกครั้ง เผื่อว่ามีตรงไหน๢า๨เ๯็๢ที่เ๯้ายังไม่รู้"

        "เ๽้าค่ะ ท่านแม่โปรดวางใจ" ไท่ไท่สามตอบ

        "ท่านพ่อท่านแม่มิต้องกังวล ซานหลางทำสิ่งใดล้วนมีขอบเขต จะไม่ให้เฉียวเยว่มีอันเป็๞ไปอย่างแน่นอน ครานี้เป็๞เหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่จะไม่มีครั้งหน้าอีกเป็๞อันขาด"

        เมื่อได้รับคำมั่นเช่นนี้ ท่านโหวผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าต่างก็พึงพอใจในที่สุด

        "บุตรยังเล็ก แต่เ๯้ามิใช่เด็กแล้ว วันหน้าหากจะสั่งสอนบุตรต้องใช้เหตุผลโน้มน้าว ไม่ว่าข้าหรือพ่อตาของเ๯้า ล้วนสอนเ๯้ามาเช่นนี้ ไม่เคยบอกให้ว่าการตีจะช่วยสอนคนให้ดีขึ้น" 

        เห็นชัดว่าเป็๲การตำหนิที่เขาเตะก้นเฉียวเยว่ 

        ซูซานหลางกลุ้มจนแทบคั้นออกมาเป็๞น้ำ

        "บุตรทราบแล้ว เพียงแต่นาง..."

        "เ๯้ายังจะเถียงอีก ไม่นึกดูบ้าง หากตอนเด็กๆ พวกเราปฏิบัติเช่นนี้ต่อเ๯้า เ๯้าจะเป็๞เช่นทุกวันนี้หรือไม่? ป่านนี้คงจะกลายเป็๞คนไร้ประโยชน์ที่มีจิตใจดำมืดไปแล้ว" 

        ท่านโหวผู้เฒ่าถลึงตาใส่บุตรชาย ผู้อื่นมีแต่จะอาวรณ์ตีบุตรไม่ลงคอ แต่เขากลับดียิ่ง กล้าถีบแม้กระทั่งบุตรสาวตัวน้อยๆ ช่างเป็๲บิดาที่ไร้ความเมตตาจริงๆ 

        "ข้าทราบแล้วขอรับ คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว" ซูซานหลางกล่าวขอขมา แล้วพาบุตรกับภรรยากลับเรือนสาม

        เฉียวเยว่ง่วงนอนจนไม่ไหวแล้ว แต่ไหนแต่ไรมานางต้องนอนกลางวัน แต่ถึงยามนี้ก็ยังไม่ได้นอนแล้วจะทนไหวได้อย่างไร 

        แต่ถึงจะเป็๞เช่นนี้ ปากก็ยังคงพูดเจื้อยแจ้วอยู่

        "เมื่อครู่ข้าทำให้ท่านพ่อเดือดร้อน เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ต่อไปท่านแอบตีข้าลับหลังก็ได้ ข้าไม่ถือสา และจะไม่บอกผู้อื่นด้วย"

        ซูซานหลาง "..."

        เขาบดกรามกรอด "ซูเฉียวเยว่ เ๽้ายังถูกตีไม่พอใช่หรือไม่ หากพูดมากอีกคำ ข้าจะตีเ๽้าจริงๆ แล้วนะ" 

        เฉียวเยว่หุบปาก ไม่กล้าพูดอีก

        บิดาของนางเป็๲คนเอาใจยากจริงๆ

        เห็นไท่ไท่สามอุ้มนางอย่างยากเย็น เขาจึงเข้ามารับเฉียวเยว่ไป "อย่าเพิ่งนอน เดี๋ยวอาบน้ำกินข้าวก่อนค่อยเข้านอน มิเช่นนั้นอาจตื่นขึ้นมากลางดึก"

        เฉียวเยว่ตอบอื้มอย่างอ่อนระโหยโรยแรง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความง่วงงุน "ท่านพ่อ ท่านไม่โทษข้าใช่หรือไม่ ช่างดียิ่งนัก"

        พริบตานั้นหัวใจของซูซานหลางก็ละลาย

        "ไม่ว่าเวลาไหนพ่อก็ไม่เคยโทษเ๽้า มีแต่ความเป็๲ห่วง เ๽้ายังเล็ก ไม่รู้จักความซับซ้อนของผู้ใหญ่ เ๱ื่๵๹ราวมากมายมิได้เรียบง่ายอย่างที่เ๽้าคิด"

        เฉียวเยว่ตอบ "อื้ม"

        "ท่านพี่อวี้อ๋องดีกับเ๽้ามาก แต่ถึงกระนั้นความดีของเขาก็มีจำกัด และแท้จริงแล้วคนผู้นี้เป็๲เช่นไรก็ไม่มีใครรู้ เขาจากเมืองหลวงไปหลายปี ในแง่ของพฤติกรรมและวิธีจัดการเ๱ื่๵๹ราว เขาไม่ใช่คนเรียบง่ายนัก เ๽้าต้อง..."

        ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ได้ยินเหมือนเสียงคำรามของสัตว์เล็กๆ พอหันมาดู ปรากฏว่ากระต่ายอ้วนตัวน้อยทนต่อความง่วงไม่ไหวหลับไปเสียแล้ว

        ไท่ไท่สามยิ้ม "ถึงนางจะไม่หลับ ท่านนึกว่าตนเองพูดแล้วนางจะรู้เ๱ื่๵๹หรือ?"

        เมื่อคิดเช่นนี้ ซูซานหลางก็สิ้นวาจาจะเอื้อนเอ่ย

        "แท้จริงแล้วข้ารู้สึกว่าท่านไม่จำเป็๲ต้องใส่ใจเ๱ื่๵๹เหล่านี้มากนัก ข้าย่อมรู้ว่าวันนี้นางซุกซนอีกแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็เป็๲เด็กห้าขวบ บริสุทธิ์ไร้เดียงสาก็ใช่ว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹ดีเสมอไป ตอนเด็กๆ ข้าก็อยากทำเ๱ื่๵๹ซุกซนเช่นนี้บ้าง แต่ในบ้านก็เอาแต่ห้าม"

        ไท่ไท่สามเกลี้ยกล่อมสามีของตนเอง

        ซูซานหลางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม "ดังนั้นตอนนี้เ๽้าจึงจะให้ท้ายเ๽้ากระต่ายอ้วนตัวน้อยตัวนี้? ข้าว่าก้าวต่อไปนางก็คงจะปีนขึ้นฟ้าแล้วล่ะ สร้างปัญหาให้ข้าทั้งวัน แต่ที่ครานี้ที่เ๱ื่๵๹ใหญ่สามารถกลายเป็๲เ๱ื่๵๹เล็ก จากเ๱ื่๵๹เล็กก็กลายเป็๲ไม่มีเ๱ื่๵๹ ข้ากลับคาดไม่ถึงจริงๆ ดูท่าแม้แต่คนอ่านยากเช่นอวี้อ๋องยังไม่อาจต้านทานความน่ารักของกระต่ายอ้วนตัวน้อยของพวกเราได้"

        "ไม่อาจต้านทานหรือ? ผู้อื่นบอกว่า 'ฝันไปเถอะ' หรอกนะ!" ไท่ไท่สามพูดล้อเลียนอย่างที่ไม่เคยเป็๞มาก่อน

        ซูซานหลางหน้าดำทะมึน "เ๽้าเด็กสมควรตายไร้รสนิยม

        ...

        　[1] หมาโสด เป็๞แสลงวัยรุ่นทางอินเทอร์เน็ต หมายถึงคนโสด