หมื่นสวรรค์ราชันบรรพกาล (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ตอนนี้ติงรุ่ยผู้เสียท่า ถูกกู่ไห่ดูดเข้ามาในโลกของหมากล้อม
ดินแดนแห่งนี้ดูแปลกตานัก หญิงชรากวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ก่อนเหาะขึ้นฟ้า หมายจะหนีออกไป
แต่บรรยากาศภายในกลับเกิดการบิดเบี้ยว และแปรเปลี่ยน
“ฮะ?”
เพียงชั่วครู่ ติงรุ่ยก็มาอยู่เหนือทะเลแล้ว
“อะไรกัน? ทำไมข้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้” นางงุนงงเล็กน้อย พยายามจะบินขึ้นไปอีกครั้ง
“เอ๊ะ!”
พริบตา ร่างของนางก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าชีพจรั
“ไม่! เป็ไปได้อย่างไร?” ติงรุ่ยอุทานด้วยความสับสน
“โฮก!”
ชีพจรัส่งเสียงคำราม ร่างกึ่งหนึ่งของมันพุ่งชนหญิงชรา
ตูม!
ถึงจะมีกองทัพิญญาขวางอยู่ตรงหน้าชีพจรั แต่พวกมันก็ถูกทำลายสิ้นในพริบตา
ฟึ่บ!
ติงรุ่ยกระอักโลหิต และถอยหนีไปเรื่อยๆ เพื่อหลบการโจมตีของชีพจรั
ฟึ่บ!
เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง หญิงชราที่สามารถหลบหนีมาได้ในคราแรก ยามนี้ กลับต้องมายืนอยู่ตรงหน้าชีพจรัอีกครั้ง
ตูม!
นางจึงจำต้องเผชิญหน้าอีกรอบ กองทัพิญญาได้รับความเสียหายหนัก จากการโจมตีของชีพจรั ทหาริญญาส่วนใหญ่ถูกทำลายไปอย่างง่ายดาย
“กู่ไห่ อย่าให้ข้าออกไปได้นะ!” ติงรุ่ยะโอย่างบ้าคลั่ง
นางเข้าใจแล้ว นี่คือกลหมากยี่สิบเก้าเส้นที่อีกฝ่ายชำนาญนั่นเอง
...
โลกภายนอกที่เหมือนจะพังทลายลงทุกเมื่อ กลับไม่เป็เช่นนั้นอีกแล้ว
ทุกครั้งที่กู่ไห่วางหมาก องค์ประกอบภายในโลกของหมากล้อมก็จะเปลี่ยนตามไปเช่นกัน
แม้หลงหว่านชิงจะมองเห็นโลกแห่งนั้นได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ที่เข้าใจก็คือ ชายหนุ่มส่งติงรุ่ยและกองกำลังิญญา เข้าสู่โลกของหมากล้อม เพื่อที่จะควบคุมและต่อสู้กับอีกฝ่าย โดยใช้ชีพจรัเป็เครื่องมือในการโจมตี
หญิงสาวมองกู่ไห่นิ่ง “เ้ากำลังควบคุมโลกของหมากล้อมอยู่หรือ?”
เพราะสถานที่ตรงหน้า ก็คือที่ที่พวกเขาเพิ่งจะหนีออกมา ส่วนหญิงชรากลับเพิ่งเข้าไป จึงสับสนและทำอะไรไม่ถูก
ไม่ไกลกันนัก หลี่ฮ่าวหรานลอบมองชายหนุ่มด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะเก็บลูกธนูอย่างเงียบๆ
เมื่อเห็นท่าทีไม่แยแสของกู่ไห่แล้ว เขาก็รู้สึกไม่ชอบใจจริงๆ
“ติงรุ่ย ตอนนี้เ้ามาถึงทางตันแล้ว ถังจู่้าที่จะทราบถึงสาเหตุการตายของท่านแม่เท่านั้น จงบอกทุกอย่างที่เ้ารู้มา และร้องขอชีวิตกับถังจู่เสีย” ชายหนุ่มกล่าวเสียงต่ำ
ทุกคำพูด ดังกึกก้องในโลกของหมากล้อม
“ใช่! ข้าแค่้ารู้ว่าท่านแม่ของข้าตายอย่างไรเท่านั้น” หลงหว่านชิงกำหมัดแน่นแล้วเอ่ยขึ้น
ตูม!
ภายในโลกของหมากล้อม ยามนี้กำลังเกิดความโกลาหลขึ้น เมื่อชีพจรัขยับตัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง หญิงชราที่อยู่ภายในมิติแห่งนั้นพยายามอย่างหนัก ที่จะต้านการโจมตีของมัน กู่ฉินในมือจึงถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง
ตูม!
ร่างของติงรุ่ยลอยกระเด็น และกระอักเือย่างหนัก
“ฮ่าๆๆๆๆๆ! แล้วทำไมข้าต้องบอกพวกเ้าด้วย?” หญิงชราถามกลับด้วยความดื้อดึง
“ดื้อรั้นนัก!” กู่ไห่พูดเสียงต่ำ พร้อมปรับเปลี่ยนพื้นที่ภายในโลกของหมากล้อมอีกครั้ง
ติงรุ่ยที่อยู่ในดินแดนแห่งนั้น ยังคงถูกชีพจรัโจมตีจนกระเด็นไปไกลอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้น รอบๆ พื้นที่ที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ ก็มีเสียงแตกร้าว
แครกๆๆ!
รอยแตกจำนวนมากปรากฏขึ้นรอบๆ เกาะลอยฟ้า แม้แต่บนกระดานหมากล้อม ก็มีรอยร้าวปรากฏขึ้นเช่นเดียวกัน
“แย่ละ! โลกของหมากล้อมรับไม่ไหวแล้ว” กู่ไห่เอ่ย พลางอุ้มร่างของหลงหว่านชิงขึ้นมา ก่อนจะะโลงจากเกาะลอยฟ้าทันที
ฟึ่บ!
ในเวลาเดียวกัน บนพื้นดินก็มียอดเขาตระหง่านโผล่ขึ้นมา
ชายหนุ่มไม่ลังเล รีบะโลงไปบนยอดเขานั่นทันที
“อัก!”
ตูม!
เกาะลอยฟ้าะเิออก พายุพัดโหมกระหน่ำไปทั่วบริเวณ
แล้วส่วนล่างของชีพจรัก็ปรากฏขึ้น
ขณะเดียวกัน ที่พื้นดิน ร่างของชีพจรัอีกสองส่วนก็ลอยขึ้นมา และทำการเชื่อมต่อเป็หนึ่งเดียวกันโดยสมบูรณ์
“โฮก!” เมื่อชีพจรัพลิกตัว มันก็จมหายลงสู่ผืนดิน
“แย่แล้ว!” ท่าทีของชายสวมชุดเกราะพลันเปลี่ยนไป
ปราณฝ่ามือของเขา พยายามที่จะขัดขวางชีพจรัเอาไว้ ฝ่ามือขนาดใหญ่ จึงกระแทกโดนส่วนล่างของชีพจรัทันที
ตูมๆๆ!
แม้หลี่ฮ่าวหรานจะสามารถจับร่างของชีพจรัเอาไว้ได้ แต่ด้วยพลังที่ด้อยกว่ามาก จึงไม่อาจรั้งชีพจรัที่กำลังจะมุดหนีไปได้
ตูม!
ส่วนล่างของชีพจรัร่วงหล่นพื้น
เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงอีกครั้ง แต่เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น แล้วทุกอย่างก็กลับมาสงบดังเดิม
ชายสวมชุดเกราะกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ
อีกนิดเดียวเท่านั้น ข้าก็จะสามารถจับชีพจรัได้แล้ว แต่มันกลับหนีไปได้อย่างนั้นหรือ?
หลี่ฮ่าวหรานตัวสั่นเทา หันไปมองร่างหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป
ติงรุ่ยกำลังนอนร่างโชกเื ดูอ่อนแรงอยู่บนเทือกเขาสูง
นี่เป็ความผิดของนาง หากอีกฝ่ายเตรียมการให้ดีกว่านี้ เขาคงจะไม่พลาดเช่นนี้
บริเวณพื้นที่โดยรอบ ผู้คนที่เคยหนีตายต่างก็ค่อยๆ ทยอยออกมาจากที่หลบซ่อน ภายใต้ซากปรักหักพังของบ้านเรือน
“ในที่สุด... แผ่นดินไหวก็หยุดแล้ว!”
“จบลงเสียที!”
“นึกว่าจะตายเสียแล้ว!”
เหล่าผู้ฝึกตนต่างมองกู่ไห่ด้วยรอยยิ้มยินดี
บัดนี้ ชายหนุ่มพร้อมด้วยหลงหว่านชิงที่อยู่ในอ้อมแขน ได้มาอยู่ตรงหน้าติงรุ่ย ซึ่งกำลังอ่อนแรง
ร่างชราเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงสด เส้นผมหลุดร่วง ราวกับว่านางกำลังจะตายในอีกไม่ช้า
“ท่านถังจู่ ข้าได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้แล้ว”
หญิงสาวได้ยินเช่นนั้น ก็ยกยิ้มขมขื่น
ตามสัญญาอย่างนั้นหรือ?
ก่อนหน้านี้ กู่ไห่เคยให้สัญญา ว่าจะพานางออกจากสำนักติงหลงอย่างปลอดภัย
เขาทำได้อย่างที่พูดก็จริง แต่ดูเหมือนผลที่ตามมาจะหนักหนามิใช่น้อย ตอนนี้สำนักติงหลงเหลือเพียงซากปรักหักพัง พื้นที่หนึ่งพันลี้โดยรอบ ทั้งูเาและแม่น้ำก็พังทลายไปเช่นกัน
หลงหว่านชิงยิ้มบางๆ พลางมองชายหนุ่มด้วยความสับสน
“ท่านหัวหน้าสังกัดวารี ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านมาก” หญิงสาวเอ่ย
“ไม่จำเป็ต้องขอบคุณ นี่ล้วนเป็เพราะท่านยอมให้โอกาสข้าในคราแรก!” กู่ไห่ส่ายศีรษะ “ถังจู่! เราไปสอบถามสาเหตุการตายของท่านแม่ของท่านกันเถอะ ติงรุ่ยคงจะไม่สามารถขัดขืนได้อีกแล้ว”
“อือ!” หลงหว่านชิงพยักหน้า
“หือ?”
หลี่ฮ่าหรานก้าวออกจากเรือเหาะ เดินไปอยู่ตรงหน้าติงรุ่ย ดวงตาคมเหลือบลงไปยังหญิงชราตรงหน้าอย่างเยือกเย็น
“แค่กๆ! ฮ่าๆๆ! แค่กๆๆ! กู่ไห่ ข้าประเมินเ้าต่ำไป ก่อนหน้านี้ข้าน่าจะฆ่าเ้าเสีย... แค่กๆ!” หญิงชรามองอีกฝ่ายเขม็ง นึกเจ็บใจไม่น้อย ทว่าตอนนี้ แม้แต่จะขยับตัว นางยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ท่านหัวหน้าสังกัด ตอนนี้ท่านควรจะบอกว่าใครคือคนที่ฆ่าท่านแม่ของถังจู่ แล้วถังจู่อาจจะไว้ชีวิตท่าน!” ชายหนุ่มกล่าว
“ใช่! ใครฆ่าท่านแม่ของข้า?” หลงว่านชิงจ้องมองติงรุ่ย
“บอกมา!” หลี่ฮ่าวหรานสั่งเสียงเคร่ง
หญิงชราเหลือบตาขึ้นมองคนทั้งสาม ก่อนยิ้มเย็น “การตายของท่านถังจู่คนก่อน? ฮ่าๆ! ผู้บัญชาการหลี่ ท่านไม่รู้จริงๆ หรือ?”
“หืม?” กู่ไห่และหลงหว่านชิง มองชายสวมชุดเกราะทันที
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” หลี่ฮ่าวหรานปฏิเสธ
“ฮ่าๆๆๆ! อย่าแสร้งทำเป็ไม่รู้… แค่กๆ! ผู้บัญชาการหลี่ ท่านไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ ใครคือคนที่สังหารท่านถังจู่คนก่อน? ทำอะไรไว้ย่อมรู้ดีแก่ใจ มิใช่ท่านหรืออย่างไร? ที่เป็คนลงมือสังหารเอง… ฮ่าๆๆ!” ติงรุ่ยกล่าว พลางมองชายสวมชุดเกราะ
“ท่านผู้บัญชาการหลี่?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“หญิงบ้า! เ้ากำลังพูดจาไร้สาระ เชื่อถือไม่ได้ ข้าจะฆ่าเ้าเสียเดี๋ยวนี้” หลี่ฮ่าวหรานเอ่ยเสียงแข็ง พลางจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“หญิงบ้า? หลี่ฮ่าวหราน ข้ากำลังจะตายในอีกไม่ช้า ไม่มีทางพูดเื่ไร้สาระแน่ ยอมรับมาเถอะ ว่าเ้าคือคนที่ฆ่าท่านถังจู่คนก่อน หลงหว่านชิง เขาเป็คนหน้าซื่อใจคด อย่าได้ไว้ใจ เขาสังหารแม่ของท่าน” หญิงชรามองไปยังชายผู้นั้น
ตูม!
ชายสวมชุดเกราะบีบศีรษะของติงรุ่ยจนะเิ ด้วยความโกรธเกรี้ยว
“หลี่ฮ่าวหราน! ท่านฆ่านางทำไม?” ชายหนุ่มอุทานทันที
“หืม! ผู้หญิงบ้าคนนี้บ้าไปแล้ว ท่านเชื่อนางอย่างนั้นหรือ?” ชายสวมชุดเกราะจ้องเขม็ง
ภาพของหญิงชราที่ถูกหลี่ฮ่าวหรานสังหารไป ยังคงติดตา หลงหว่านชิงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายศีรษะ ก่อนตอบ “เป็ไปไม่ได้ ผู้บัญชาการหลี่จะสังหารแม่ของข้าได้อย่างไร! ติงรุ่ยนางบ้าไปแล้ว!”
“หือ?” กู่ไห่มองดูหญิงสาว
“หากข้าเป็ฆาตกร ท่านตาของหลงหว่านชิงคงจะไม่ปล่อยให้มีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้หรอก กู่ไห่ ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอย่างไร แต่ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว จงอย่าได้หลงเชื่อ!” ชายสวมชุดเกราะเอ่ยเสียงต่ำ
“ใช่! หากผู้บัญชาการหลี่เป็ฆาตกร ท่านตาของข้าคงจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่! นอกจากนี้ ผู้บัญชาการหลี่ยังเคยช่วยชีวิตข้าไว้ เขาไม่ใช่ฆาตกรแน่” หญิงสาวเอ่ยปากปกป้องทันที
“แต่ท่านก็ไม่ควรฆ่าติงรุ่ย เราสามารถสอบสวนนางได้!” ชายหนุ่มพูด พลางขมวดคิ้วแน่น
หลงหว่านชิงสับสนเล็กน้อยกับคำพูดของกู่ไห่ หากหลี่ฮ่าวหรานเป็ฆาตกรจริงๆ นางก็ไม่อยากตำหนิเขา เพราะอย่างไรเสีย อีกฝ่ายก็เคยช่วยชีวิตตนไว้
“หลงหว่านชิง ทำไมไม่นำหยกัของท่าน ผสานเข้ากับชีพจรัเสียล่ะ?” ชายสวมชุดเกราะถามพลางขมวดคิ้วแน่น
“หยกัจะต้องผสานกับหัวชีพจรั แต่นี่คือลำตัวของมัน ดังนั้น…” หญิงสาวตอบเสียงแ่
“หางั ร่างัและหัวั? ข้าเข้าใจแล้ว! เกาะจิ๋วหวู่คือกลหมากที่ท่านผู้เฒ่าได้จัดวางเอาไว้” ท่าทีของหลี่ฮ่าวหรานเปลี่ยนไปทันที
“หืม?” หลงหว่านชิงมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“พรรคต้าเฟิงและสำนักติงหลง ต่างก็มีกลหมากของท่านผู้เฒ่าอยู่ นี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจวางเอาไว้ ทุกที่ล้วนเป็สำนักซึ่งมีอายุราวแปดร้อยปี แสดงว่าหัวชีพจรั จะต้องอยู่ในสำนักอื่น ที่มีอายุใกล้เคียงกันแน่!” ชายสวมชุดเกราะบอก
“สำนักหมู่ตาน?” หลงหว่านชิงถาม
“ใช่! สำนักหมู่ตานนั้น เก่าแก่พอๆ กับพรรคต้าเฟิง และสำนักติงหลง ที่ตั้งของมันอยู่ที่ใจกลางเกาะ หากเทียบกับกระดานหมากล้อม ที่ตรงนั้นก็คือตำแหน่งเทียนหยวน[1]มิใช่หรือ?” หลี่ฮ่าวหรานตอบ
“หมู่ตาน? ดอกโบตั๋น? ข้าจำได้แล้ว... กู่ไห่ เ้าเคยบอกว่าเฟิงหลิงคือกุญแจสำคัญในการเข้าสู่โลกของหมากล้อม เพราะนางมีรอยสักดอกโบตั๋นอยู่บนศีรษะใช่หรือไม่? ดอกโบตั๋นเป็กุญแจสำคัญในกลหมาก นั่นก็แสดงว่า…” ดวงตาของหญิงสาวเป็ประกายวาววับ
“สำนักหมู่ตานอย่างนั้นหรือ?” ชายหนุ่มพยักหน้า นี่เป็สิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้นานแล้ว แต่ไม่เคยพูดออกมา
“เช่นนั้น หลงหว่านชิง เ้านำหยกัไปที่สำนักหมู่ตานกับข้าเถอะ” ชายสวมชุดเกราะชักชวนทันที
หญิงสาวมองดูร่างไร้ิญญาของหญิงชรา ก่อนพยักหน้าและเอ่ย “ได้สิ!”
“เดี๋ยวก่อน!” กู่ไห่ยับยั้ง
“หือ?” หลงหว่านชิงมองชายหนุ่มด้วยความงุนงง
“ถังจู่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสำนักติงหลงนี้ คงจะแพร่กระจายไปไกลแล้ว ดังนั้น ไต้ซือหลิวเหนียนคงจะมาถึงในไม่ช้า ถึงตอนนั้นท่านค่อยไปเถอะ” กู่ไห่เกลี้ยกล่อม
หลี่ฮ่าวหรานเหล่มองชายหนุ่ม แล้วหันไปหาหญิงสาว “หลงหว่านชิง เวลาไม่เคยคอยใคร เร็วเข้าเถอะ! ทันทีที่ท่านไต้ซือหลิวเหนียนรู้ ว่าเรากำลังเดินทางไปยังสำนักหมู่ตาน เขาต้องตามไปสมทบแน่”
หลงหว่านชิงพยักหน้า เห็นได้ชัดว่านาง้าไปกับอีกฝ่าย
กู่ไห่มองชายสวมชุดเกราะอย่างสงบ รู้สึกไม่ถูกชะตากับชายผู้นี้จริงๆ
“ถังจู่ ท่านเชื่อใจไต้ซือหลิวเหนียนหรือไม่?” เขามองหญิงสาว
หลงหว่านชิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ย “แน่นอน! แม่ของข้าฝากฝังข้าไว้กับท่านไต้ซือนี่”
“เช่นนั้นก็รอท่านไต้ซือหน่อย เขาจะต้องมาแน่!” กู่ไห่พูดเสริม
“กู่ไห่ เ้าคอยกันท่า ห้ามหลงหว่านชิงอยู่ตลอด นี่หมายความว่าอย่างไร? คิดว่าข้าจะทำร้ายนางอย่างนั้นหรือ? ข้าเองก็ได้รับคำสั่งให้ปกป้องถังจู่ด้วยเช่นกัน” หลี่ฮ่าวหรานกล่าวอย่างเ็า
“ใช่! กู่ไห่ ไม่ต้องกังวล ผู้บัญชาการหลี่เคยช่วยชีวิตข้าไว้ ไม่เป็ไรหรอก ท่านไต้ซือหลิวเหนียนต้องตามพวกเราทันแน่!” หลงหว่านชิงยืนยันทันที
หญิงสาวยังคงดื้อดึงที่จะตามชายสวมชุดเกราะไป โดยไม่ฟังการทัดทานของกู่ไห่
“เช่นนั้น ถังจู่ ท่านก็อย่าโทษข้าเลย” ชายหนุ่มพูดเสียงต่ำ
ขาดคำ กู่ไห่ก็นำกระบี่โลหิต พาดลงไปที่ลำคอระหงของนางทันที
“กรี๊ด!” ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง
“อ๊ะ?” หลี่ฮ่าวหรานก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน นี่กู่ไห่คิดที่จะทำอะไร? จับหลงหว่านชิงเป็ตัวประกันอย่างนั้นหรือ?
“หลี่ฮ่าวหราน หากท่านยังคำนึงถึงความปลอดภัยของถังจู่ ได้โปรดถอยออกไป ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่านางเสีย!” ชายหนุ่มขู่เสียงทุ้ม
ชายสวมชุดเกราะมองกู่ไห่ด้วยแววตาเย็นะเื
“กู่ไห่ เ้าบ้าไปแล้วหรือ?” หญิงสาวถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ถอยไป!” ชายหนุ่มตวาดหลี่ฮ่าวหรานเสียงดังลั่น
-----------------------------------------
[1] ตำแหน่งเทียนหยวน คือ จุดกึ่งกลางของกระดานหมากล้อม
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
