ตอนที่ 6: ดวงตาเทพกวาดภูผา

การโต้กลับของหลินเฟยอย่างเผ็ดร้อนเมื่อวันก่อน แม้จะสร้างความสะใจและทำให้ครอบครัวรู้สึกปลอดภัยขึ้นชั่วขณะ แต่หลินเฟยรู้ดีว่ามันเป็๲เพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ตราบใดที่พวกเขายังคงยากจนและต้องพึ่งพาคะแนนสะสมงานจากกองผลิต ตระกูลหลินบ้านใหญ่ก็ยังมีหนทางนับร้อยนับพันที่จะมากลั่นแกล้งและกดขี่พวกเขาได้เสมอ

หนทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากวงจรนี้ได้อย่างถาวร คือการมี "เงินทุน" เป็๞ของตัวเอง

เงิน...ในยุคกลางปี 1970s ของจีนที่การค้าเสรียังเป็๲สิ่งต้องห้ามและทุกอย่างถูกควบคุมโดยรัฐ คำ ๆ นี้ช่างดูห่างไกลและอันตราย แต่หลินเฟยรู้จากความทรงจำในชาติก่อนว่า แม้ในยุคที่เข้มงวดที่สุด ก็ยังมี "ตลาดมืด" หรือ "ตลาดแลกเปลี่ยน" ที่ชาวบ้านใช้ซื้อขายของป่าหรือของที่ผลิตเองเล็ก ๆ น้อย ๆ กันอยู่เสมอ มันอาจจะไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่มันคือจุดเริ่มต้นที่เป็๲ไปได้มากที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากดูแลให้ท่านแม่หลิวกินยาบำรุง (ที่นางแอบนำออกมาจากมิติ) และกำชับให้ท่านพ่อกับน้องชายดูแลท่านให้ดีแล้ว หลินเฟยก็คว้าตะกร้าสานใบเก่ากับมีดพร้าขึ้นสนิมเล่มหนึ่งติดมือมาด้วย

“เฟยเอ๋อ จะไปไหนแต่เช้า?” หลินเจิ้งถามด้วยความเป็๲ห่วง

“ฉันจะขึ้นเขาไปหาของป่าหน่อยค่ะท่านพ่อ” หลินเฟยตอบด้วยรอยยิ้ม “เผื่อจะเจอเห็ดหรือสมุนไพรอะไรมาขายได้บ้าง ไม่ต้องเป็๞ห่วงนะคะ ฉันจะไปแค่บริเวณชายป่า ไม่เข้าไปลึก”

หลินเจิ้งพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก เขาอยากจะห้าม แต่เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของลูกสาว เขาก็พูดไม่ออก ได้แต่กำชับให้นางระวังตัวให้ดี

๥ูเ๠าที่อยู่หลังคอมมูนประชาชนหมู่บ้านต้าหลิ่วนั้นมีชื่อว่า "๥ูเ๠าเสือคำราม" แค่ชื่อก็บ่งบอกถึงความอันตรายของมันแล้ว ชาวบ้านส่วนใหญ่จะหาของป่ากันแค่บริเวณตีนเขา ไม่มีใครกล้าบุกเข้าไปในป่าลึก เพราะนอกจากสัตว์ร้ายแล้ว ยังมีตำนานเล่าขานถึงหุบเหวและพื้นที่อาถรรพ์อีกมากมาย

หลินเฟยเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ที่ชาวบ้านใช้เป็๲ประจำ ดินโคลนที่ยังชื้นจากฝนเมื่อวันก่อนทำให้การเดินลำบากไม่น้อย นางในตอนนี้ยังคงอยู่ในร่างของเด็กสาวอายุสิบหกที่เพิ่งฟื้นไข้ เพียงแค่เดินขึ้นเนินเตี้ย ๆ ก็เริ่มหอบหายใจไม่ทันแล้ว

“ร่างกายนี้...อ่อนแอเกินไปจริง ๆ” นางบ่นกับตัวเองในใจ “ถ้ามีเวลา ต้องหาทางฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งกว่านี้”

นางเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ พยายามมองหาสมุนไพรหรือเห็ดที่พอจะขายได้ แต่สิ่งที่พบก็มีเพียงสมุนไพรพื้น ๆ หรือเห็ดธรรมดาที่ไม่มีราคาค่างวดอะไรนัก ชาวบ้านคนอื่น ๆ คงเก็บส่วนที่ดี ๆ ไปหมดแล้ว

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ตะกร้าของนางยังคงว่างเปล่า ดวงอาทิตย์เริ่มลอยสูงขึ้น อากาศเริ่มร้อนอบอ้าว ความเหนื่อยล้าและความหิวเริ่มเล่นงานนางอีกครั้ง หลินเฟยทรุดตัวลงนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ ความรู้สึกท้อแท้เริ่มเกาะกุมหัวใจ...หรือว่านางคิดผิด? การหาเงินในโลกที่แร้นแค้นใบนี้ มันอาจจะยากเกินกว่าที่นางจินตนาการไว้ก็ได้

และในขณะที่กำลังจะยอมแพ้นั่นเอง...ความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในหัว

"ดวงตาเทพ!"

นางมัวแต่ใช้สายตาธรรมดามองหาสมบัติบนดิน ลืมไปได้อย่างไรว่านางมี "เครื่องมือ" ที่ดีที่สุดติดตัวมาด้วย!

หลินเฟยสูดหายใจเข้าลึก ๆ รวบรวมสมาธิที่เหลืออยู่ทั้งหมด แล้วเปิดใช้พลังของดวงตาเทพอีกครั้ง

วูม!

โลกทั้งใบในสายตาของนางเปลี่ยนไปอีกครั้ง!

ต้นไม้ใบหญ้าและสรรพสิ่งรอบตัวกลายเป็๲ภาพโครงร่างสีเทาที่พร่าเลือน แต่สิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนคือ...นางเริ่มมองเห็น "พลังงานชีวิต" ของพืชแต่ละชนิดที่เปล่งแสงออกมาแตกต่างกัน!

ต้นไม้ใหญ่ที่นางพิงอยู่มีแสงสีเขียวเข้มที่มั่นคง, พงหญ้าข้างทางมีแสงสีเขียวอ่อนที่พลิ้วไหว, และดอกไม้ป่าเล็ก ๆ มีแสงสีเหลืองสดใส...แต่ทั้งหมดนั้นเป็๞แสงธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ

“ถ้าเป็๲สมุนไพรล้ำค่า...มันก็น่าจะมีแสงที่แตกต่างออกไปสินะ?” นางตั้งสมมติฐานในใจ

จากนั้น...นางก็เริ่ม "สแกน" พื้นที่โดยรอบอย่างช้า ๆ ดวงตาของนางกวาดมองไปทั่วทั้งพื้นดิน ทะลุผ่านชั้นดินและใบไม้ที่ทับถมกันอยู่

ทันใดนั้นเอง! ที่บริเวณเนินดินซึ่งอยู่ห่างออกไปราวห้าสิบเมตร ใต้รากของต้นสนโบราณต้นหนึ่ง...นางมองเห็นลำแสงสีทองอร่ามที่สว่างไสวและเข้มข้นจนผิดปกติ!

แสงนั้นไม่ได้อยู่บนผิวดิน แต่มันอยู่ลึกลงไปใต้ดินเกือบหนึ่งฟุต! มันเปล่งประกายอย่างทรงพลัง มีรูปร่างคล้ายกับรากไม้ขนาดใหญ่ และมีพลังงานชีวิตที่หนาแน่นจนทำให้นางรู้สึกอบอุ่นไปทั้งร่างเพียงแค่มองเห็น!

หัวใจของหลินเฟยเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก! นี่มัน...นี่มันต้องเป็๲ของล้ำค่าอย่างแน่นอน!

นางรีบลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปยังจุดนั้นทันที ความเหนื่อยล้าทั้งหมดหายเป็๞ปลิดทิ้ง ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นอย่างสุดขีด เมื่อมาถึงบริเวณที่หมาย นางก็วางตะกร้าลงและเริ่มใช้มีดพร้าค่อย ๆ ขุดดินอย่างระมัดระวัง

ดินบริเวณนี้แข็งและเต็มไปด้วยรากไม้เล็ก ๆ ทำให้การขุดเป็๲ไปอย่างยากลำบาก เหงื่อเม็ดโป้งไหลอาบแก้มของนาง แต่หลินเฟยก็ไม่ย่อท้อ นางยังคงใช้ดวงตาเทพสลับกับสายตาปกติเพื่อกำหนดตำแหน่งที่แม่นยำที่สุด ป้องกันไม่ให้มีดพร้าไปโดน "สมบัติ" ที่อยู่ข้างใต้

หลังจากขุดไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดปลายมีดของนางก็กระทบกับบางสิ่งที่นุ่มกว่าดิน นางเปลี่ยนมาใช้มือเปล่าค่อย ๆ โกยดินออกอย่างแ๵่๭เบา...

และสิ่งที่ปรากฏแก่สายตานาง ก็ทำให้นางต้องกลั้นหายใจด้วยความตกตะลึง!

มันคือรากของพืชชนิดหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ตัวเล็ก ๆ! ผิวของมันเป็๞สีเหลืองทองอร่าม มีรากฝอยเล็ก ๆ งอกออกมามากมายราวกับเส้นผมและหนวดเครา กลิ่นหอมอันเป็๞เอกลักษณ์ที่สดชื่นและเปี่ยมด้วยพลังลอยขึ้นมาแตะจมูกของนาง

"โสมป่า!"

ไม่ใช่แค่โสมป่าธรรมดา...แต่จากขนาด รูปทรง และพลังงานชีวิตที่เข้มข้นขนาดนี้...หลินเฟยประเมินได้ในทันทีว่ามันต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยปีอย่างแน่นอน!

โสมป่าร้อยปี! ในยุคที่ขาดแคลนเช่นนี้ มันคือสมบัติล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้! มันสามารถช่วยต่อชีวิตคนใกล้ตายได้ สามารถใช้เป็๲ของกำนัลเพื่อสร้างสายสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจได้ หรือหากนำไปขาย...มันจะกลายเป็๲ "เงินทุนก้อนแรก" ที่มากเกินพอสำหรับแผนการทั้งหมดของนาง!

“เจอแล้ว...เจอแล้วจริง ๆ ด้วย!” หลินเฟยพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางค่อย ๆ ใช้มือประคองรากโสมนั้นขึ้นมาจากหลุมอย่างทะนุถนอมที่สุด ราวกับกำลังอุ้มทารกแรกเกิด

นางทำความสะอาดดินที่เกาะอยู่ออกอย่างเบามือ แล้วใช้เถาวัลย์ที่หาได้ใกล้ ๆ มัดรากฝอยของมันไว้อย่างระมัดระวังเพื่อรักษาสภาพให้สมบูรณ์ที่สุด ก่อนจะวางมันลงในตะกร้าอย่างแ๶่๥เบาแล้วใช้ใบไม้ใบใหญ่ปิดทับไว้อีกชั้นเพื่อไม่ให้เป็๲ที่สังเกต

หลังจากได้สมบัติชิ้นใหญ่แล้ว หลินเฟยก็ไม่คิดจะอยู่บนเขานานไปกว่านี้ นางรีบเดินทางกลับลงเขาด้วยหัวใจที่พองโต ความรู้สึกของนางในตอนนี้มันยิ่งกว่าการผ่าตัดเคสที่ยากที่สุดสำเร็จเสียอีก เพราะนี่ไม่ใช่แค่การช่วยชีวิตคนไข้หนึ่งคน...แต่มันคือการช่วยชีวิตทั้งครอบครัวของนาง!

ระหว่างทางกลับ นางเดินสวนกับชาวบ้านสองสามคนที่เพิ่งจะขึ้นเขามาหาของป่า พวกเขามองมาที่นางและตะกร้าที่ดูเหมือนจะว่างเปล่าด้วยสายตาสมเพชเล็กน้อย แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้ใบไม้ใบนั้น...คือขุมทรัพย์ที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของเด็กสาวผู้ยากจนคนนี้ไปตลอดกาล

เมื่อกลับมาถึงกระท่อม นางก็รีบนำโสมป่าเข้าไปซ่อนไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดทันที

“เป็๲ยังไงบ้างลูก? ได้อะไรมาบ้างไหม?” ท่านแม่หลิวถามด้วยความเป็๲ห่วง

หลินเฟยหันมายิ้มให้ครอบครัวของนาง...เป็๞รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความหวังอย่างแท้จริงเป็๞ครั้งแรก

“ได้สิคะ” นางตอบเสียงใส “ฉันได้ ‘ความหวัง’ สำหรับอนาคตของพวกเรากลับมาค่ะ”

ขั้นตอนต่อไป...คือการเปลี่ยน "ของ" ให้กลายเป็๞ "เงิน" ซึ่งนั่นก็เป็๞อีกบททดสอบหนึ่งที่นางจะต้องใช้ทั้งสติปัญญาและไหวพริบเพื่อผ่านมันไปให้ได้