หนี้รักภรรยาจำเป็น
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 13
...
"เฮีย มาเร็ว! ดูสิชุดเด็กน้อยน่ารักไหม"
"อยากได้สักคนไหม เฮียไหวนะ"
"พูดอะไรเนี่ย พราวหมายถึงจะซื้อไว้ให้หลานต่างหาก"
"ดูเราจะตื่นเต้นกว่าเ้าตัวเขาอีกนะ"
"ก็พราวตื่นเต้นนี่ หลานจะต้องคลอดออกมาหน้าเหมือนกอหญ้าแน่ ๆ น่ารักจิ้มลิ้ม"
"ถ้าเหมือนราชันย์ก็ดีนะ ทั้งหล่อทั้งเท่"
"หน้าเหมือนได้ แต่นิสัยอย่าเอามาก็พอ"
"เดี๋ยวรอเรารู้เพศแล้วค่อยมาซื้อดีกว่าไหม ข้าวเย็นหมดแล้ว ทิ้งกอหญ้าอยู่คนเดียวหลายชั่วโมงแล้วนะ"
"จริงด้วย เรากลับ รพ. กันเถอะ"
กริ๊ก! บานประตูห้องพักฟื้นเปิดออกด้วยแรงผลักของทั้งคู่ ก่อนที่จะกวาดสายตาหาบุคคลที่คาดว่าน่าจะนอนอยู่บนเตียง ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า แต่ประตูห้องน้ำปิดอยู่ก็ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
"กอหญ้า.. เข้าห้องน้ำหรอ"
แต่เมื่อเธอดันประตูห้องน้ำ ด้านในกลับว่างเปล่า ทำให้เธอใขึ้นมาหันมามองหน้ากับัทันที เธอออกมาเดินตามหาเพราะคิดว่ากอหญ้าอาจจะออกมาเดินเล่น แต่เมื่อหาที่ไหนก็ไม่เจอทำให้เธอกังวลมากขึ้น พราวฟ้าและัเดินกลับมาในห้องอีกครั้งเพราะคิดว่าเธออาจจะกลับมาแล้วก็ได้ เมื่อเดินมาพบพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอยู่ก็ยิ่งทำให้เธอวุ่นวายใจเพิ่มไปอีก
"คุณพยาบาลคะ คนไข้ห้องนี้ไปไหนคะ"
"คนไข้ทำเื่ออก รพ. ไปเมื่อสักครู่แล้วค่ะ"
"แต่คุณหมอแจ้งว่าต้องดูอาการอีกหลายวันไม่ใช่หรอคะ"
"คนไข้คุยกับคุณหมอ เื่นี้ฉันไม่ทราบค่ะ ญาติลองไปถามคุณหมอเ้าของไข้ดูไหมคะ"
2 ชั่วโมงก่อน
“ปอร์เช่ ว่างไหม”
“ว่างอยู่แล้วสำหรับกอหญ้า ว่าไง”
“กอหญ้าอยู่ รพ. อยากให้ปอร์เช่ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
“เป็อะไรมากไหมอยู่ รพ. ไหน เดี๋ยวเรารีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
“รพ. ... ตึก A ห้อง 9147”
“กอหญ้ารอแป๊บนะ เรากำลังไป”
หลังจากที่วางสายของปอร์เช่ เธอก็เข้าสู่ห้วงเวลาของการขบคิดอีกครั้ง สิ่งที่เธอทำนั้นจะทำให้พี่พราวเป็ห่วงไหม แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้จริง ๆ หากเื่นี้ราชันย์รู้เข้า เขาจะต้องหาวิธีให้เธอเอาเด็กออกแน่ ๆ เมื่อก่อนเธออาจจะมีเผลอคิดบ้าง ว่าเขาอาจจะไม่ได้เกลียดเธอมาก แต่เมื่อวานก่อนทั้งสายตาและการกระทำของเขามันทำให้รู้แล้วว่าที่คิดมานั้นมันไม่จริงเลย
ตอนนี้พ่อของเธอก็ถูกมาเฟียที่ต่างประเทศยิงจนเสียชีวิต หากเขาทราบว่าเธอเป็ลูกสาวของเขา กลัวว่าวันหนึ่งหากตามหาเธอพบ เธอจะทำให้ราชันย์เดือดร้อนไปด้วย
“กอหญ้า”
“มาแล้วหรอ”
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมาพักฟื้นที่ตึกนี้ละ”
“คือ..”
“เื่มาถึงขนาดนี้ จะปิดบังเราอีกหรอ”
“ขอโทษนะปอร์เช่ ที่หญ้าไม่ได้บอกเื่นี้”
“ใครเป็พ่อเด็ก บอกเราได้ไหม”
“มันไม่สำคัญแล้ว กอหญ้ามีเื่อยากให้ปอร์เช่ช่วยกอหญ้านิดหน่อยได้ไหม”
“เื่อะไรหรอ ไม่ว่าเื่อะไรเราพร้อมช่วยเต็มที่อยู่แล้ว”
“พ่อของกอหญ้าเสียชีวิตแล้ว และที่กอหญ้าต้องไปทำงานที่กาสิโนเพราะเื่หนี้สินของพ่อ ตอนนี้พ่อเสียแล้วและเื่สัญญาก็เหลืออีกครึ่งเดือน แต่กอหญ้าอยากไปจากที่นี่ อยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูก .. ปอร์เช่ช่วยหญ้าหน่อยได้ไหม ตอนนี้หญ้าไม่เหลืออะไรแล้ว”
“เ้าของกาสิโน คือพ่อของเด็กใช่ไหม .. เราจะไปเอาเื่มัน”
“แต่ถ้าเขารู้ว่าหญ้าท้อง เขาต้องให้หญ้าไปเอาเด็กออกนะ อยากให้หญ้าเดินทางนั้นหรอ”
“แต่ชีวิตของหญ้า อนาคตของหญ้า..”
“หญ้าไม่เสียดายอะไรทั้งนั้น หญ้าแค่อยากได้ชีวิตสงบ ๆ ของหญ้าคืน”
“ตอนนี้หมอให้พักฟื้นถึงเมื่อไหร่”
“น่าจะอีกสองสามวัน แต่ตอนนี้พี่พราว .. หมายถึงแฟนของพี่ชายคุณราชันย์ ออกไปข้างงนอก หญ้าออกไปตอนนี้เลย”
“งั้นเราออกไปคุยกับหมอก่อนนะ กอหญ้าไม่ต้องคิดมากนะ”
“ขอบคุณนะ”
ปอร์เช่เดินออกไปจัดการธุระ และทำเื่ออกจาก รพ. ไม่นานนักคุณหมอเ้าของไข้ก็เดินเข้ามาตรวจอีกเล็กน้อย ก็อนุญาตให้กลับก่อนกำหนดได้ แต่ต้องกินยาและดูแลสุขภาพให้ดีกว่านี้ เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยปอร์เช่ก็กลับเข้ามาช่วยเก็บของที่มีไม่มากเท่าไหร่ ปอร์เช่จัดการหอบหิ้วถุงยาบำรุงที่หมอจัดให้และข้าวของอีกเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็ชุดลำลองทั่วไป และตามเขาออกจาก รพ. ทันที
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าของ รพ. ก็เห็นัและพราวฟ้าเดินกลับเข้ามาพอดี เธอหลบหลังปอร์เช่เล็กน้อย เมื่อปอร์เช่สังเกตพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ ก็หันไปมองตามสายตาของเธอก็พบ ชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูดีมาก ๆ หอบหิ้วของพะรุงพะรังเดินเข้าลิฟต์ไป
“พี่พราวที่หญ้าบอกหรอ”
“อืม..”
“พี่เขาดูเป็ห่วงหญ้ามากนะ ซื้อของมาเต็มเลย .. ไม่โทรบอกพี่เขาหน่อยหรอ”
“เอาไว้เราจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ค่อยโทรบอกน่าจะดีกว่านะ”
“ตามใจหญ้าแล้วกัน งั้นเราไปกันเถอะ”
“อืม”
“เราไปตั้งหลักที่คอนโดปอร์เช่ก่อนแล้วกัน ค่อยว่ากันจะเอายังไงต่อ”
“อืม”
ปอร์เช่พาเธอขึ้นรถสปอร์ตสุดหรูของเขา ขับมุ่งหน้าเข้าเมืองปลายทางคือคอนโดนสุดหรูของเขา ตลอดทางที่ขับผ่านมาเธอได้แต่นั่งเหม่อมองข้างทางราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก ปอร์เช่ที่เห็นอาการของเธอก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวแล้วเบี่ยงจอดรถข้างทาง ถึงได้เรียกสติกอหญ้าขึ้นมาเล็กน้อย
“จอดทำไมหรอ”
“กอหญ้า มั่นใจแล้วใช่ไหมที่จะไปแบบนี้”
“มั่นใจสิ ปอร์เช่ไม่ต้องห่วงนะกอหญ้าสบายดี”
“อาการแบบนี้เรียกสบายดีหรอกอหญ้า”
“ไม่เป็ไรจริง ๆ หญ้าแค่เหนื่อย ๆ ่นี้หญ้าเหนื่อยมาก ๆ แค่นั้นเอง”
“เื่ลูกกอหญ้าไม่ต้องห่วงนะ ถ้ากอหญ้าให้โอกาส เราพร้อมจะเป็พ่อให้เขา”
“ปอร์เช่ นี่ไม่ใช่เื่เล่น ๆ แล้วกอหญ้าก็ไม่อยากให้ปอร์เช่เอาอนาคตมาทิ้งที่หญ้ากับลูก แค่รบกวนอยู่ตอนนี้หญ้าก็เกรงใจมากแล้ว”
“เรายังยืนยันคำเดิม แต่เราเคารพการตัดสินใจของหญ้าเสมอ เรากลับคอนโดก่อนแล้วกันเนอะ”
“อื้ม”
“เกือบลืม เดี๋ยวเราแวะห้างข้างหน้าซื้อของใช้กอหญ้าสักหน่อยนะ เมื่อกี้ตอนเก็บของไม่เห็นเสื้อผ้าเลย ที่ห้องเราไม่มีชุดผู้หญิงซะด้วย”
“ขอบคุณนะ”
ทั้งคู่แวะซื้อเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบพากอหญ้าที่ทำหน้าง่วงนอนตลอดเวลากลับคอนโดอย่างรวดเร็ว ในคอนโดแปลกตามากสำหรับกอหญ้าแต่เธอแทบจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อเข้ามาในห้องเธอเดินตรงดิ่งมานอนที่โซฟาที่ห้องรับแขกทันที
“หญ้าไปนอนในห้องเราก่อนนอนตรงนี้จะปวดหลังเอานะ เดี๋ยวเราไปเก็บห้องเล็กให้ก่อน”
“ไม่เป็ไร”
“ถ้ายังไม่ลุกขึ้นเราจะอุ้มหญ้าไปแล้วนะ”
กอหญ้าลืมตาขึ้นมามองปอร์เช่ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งมองหาประตูห้องนอน ปอร์เช่จึงชี้ไปที่ห้องหนึ่งเป็การบอกว่าห้องนั้น กอหญ้าลุกขึ้นพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนั้นโดยที่มีปอร์เช่ถือแก้วน้ำกับถุงยาบำรุงตามเข้ามาติด ๆ เธอคลานขึ้นไปนอนบนเตียงตาปรือจนแทบปิดพร้อมจะหลับเต็มที่ ก็ได้ยินเสียงปอร์เช่แกะยาอยู่ข้าง ๆ
“อันนี้ยาบำรุง ทานก่อนนะแล้วค่อยนอน”
ปอร์เช่ยื่นยาสี่ห้าเม็ดให้กอหญ้า เธอขยับตัวลุกขึ้นมานั่งก่อนจะแบมือไปรับยามากินอย่างไม่ง่ายดาย เมื่อเธอกินยาเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ ปอร์เช่ค่อย ๆ ดึงผ้าห่ม ห่มให้เธอ ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก หอบหิ้วเสื้อผ้าของกอหญ้าเดินเข้าไปในห้องเล็ก
ถึงแม้ห้องเล็กนี้จะไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน แต่ก็ไม่ได้ถูกละเลยมากนักยังมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้เป็อย่างดี แค่ปัดกวาดเช็ดถูหน่อยก็เรียบร้อย เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงได้ที่เขาจัดการทำห้องเล็กเพื่อกอหญ้า เสื้อผ้าถูกจัดเข้าตู้เป็ระเบียบเรียบร้อย ชุดชั้นในในถุงถูกวางไว้ในตู้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาเดินออกมาก็พบกอหญ้าเดินออกมาจากห้องพอดี
“หิวหรือยัง”
“นิดหน่อย มีวัตถุดิบไหมเดี๋ยวหญ้าทำอาหารให้ทาน”
“ไม่ต้องเลย หญ้าไปนั่งรอเฉย ๆ ก่อน เดี๋ยวเราทำให้กินเอง”
“งั้นหญ้าจะเข้าไปจัดห้องก่อนแล้วกัน”
“เราทำเสร็จแล้ว”
“อ่อ .. งั้นเราจะช่วยทำความสะอาดห้องให้นะ”
“แม่บ้านเพิ่งมาทำเมื่อเช้า”
“เหลืองานอะไรให้เราทำบ้าง”
“ไม่มีแล้ว หญ้าอย่าเพิ่งทำอะไรหนักเลย่นี้รักษาสุขภาพตัวเองหน่อยไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ”
เธอพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก็เดินออกมาอย่างว่าง่าย เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขก พบว่ารูปถ่ายหลายใบถูกวางอยู่ ในรูปนั้นล้วนแต่เป็รูปถ่ายสมัยเรียนเกือบทั้งนั้น มีเพื่อน ๆ หลายคน เธอเดินดูไปเรื่อย ๆ ก็พบว่ามีรูปของเธอกับปอร์เช่อีกสองสามใบ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าปอร์เช่คิดยังไงกับเธอ เธอเองก็รับรู้มาตลอดเพียงแค่เธอกลัวจะเสียเพื่อนไปก็เท่านั้น
เธอเดินสำรวจห้องของเขาไปเรื่อย ๆ กลิ่นอาหารหอม ๆ ก็โชยเข้ามาแตะจมูก มันสามารถดึงความสนใจของเธอให้เดินตามกลิ่นนั้นไปได้เป็อย่างดี เมื่อเดินตามกลิ่นมาเรื่อย ๆ ก็พบข้าวผัดทะเลจานใหญ่ถูกวางไว้บนโต๊ะอาหารด้วยความสวยงาม
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
