หลังจากแยกตัวจากโจเซฟและชาร์ลส์แล้ว มิแรนดาเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์คาเว็นดิชพร้อมกับผู้ติดตามสองคนของเธอ แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านต้นไม้ใหญ่สองข้างทาง สร้างเงาและลวดลายบนพื้นดินที่เธอเดินผ่าน

เมื่อมาถึงประตูใหญ่ของคฤหาสน์ ทหารยามสองนายยืนเฝ้าอยู่ พวกเขาไม่คุ้นเคยกับสตรีที่มาถึงในชุดเครื่องแบบทหารระดับสูง หนึ่งในนั้นขยับตัวมาขวางทาง "หยุดก่อนครับ ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอะไรกับตระกูลคาเว็นดิช?"

มิแรนดาหยุดม้าของเธอ และยิ้มเล็กน้อย "ฉันคือ มิแรนดา คาเว็นดิช ลูกสาวของท่านริชาร์ด จะเข้าไปพบครอบครัว"

ทหารยามแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความสงสัย "ท่านมิแรนดา? แต่ท่านหายไปนานถึงหกปี... พวกเราเลยไม่แน่ใจ"

ผู้ติดตามของมิแรนดาคนหนึ่งก้าวเข้ามา "เปิดทางให้เดี๋ยวนี้ นี่คือท่านพลตรี มิแรนดา คาเว็นดิช ตัวจริงเสียงจริง"

ผู้ติดตามอีกคนเสริม "หากไม่เชื่อ สามารถเรียกผู้ดูแลคฤหาสน์มาพบได้"

ทหารยามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "กรุณารอสักครู่ กระผมจะไปเรียกผู้ดูแลมา"

ไม่นานนัก ผู้ดูแลคฤหาสน์ก็รีบออกมา เมื่อเห็นใบหน้าของมิแรนดา เขาก็หยุดชะงัก "คุณหนูมิแรนดา? เป็๲ท่านจริง ๆ หรือ?"

"ใช่แล้ว ฉันกลับมาแล้ว" เธอยิ้มให้

ผู้ดูแลโค้งคำนับด้วยความเคารพ "กระผมขออภัยที่ไม่ได้ต้อนรับท่านอย่างเหมาะสม เชิญเข้ามาข้างในเลยครับ"

ประตูเปิดออก มิแรนดาขี่ม้าเข้าไปพร้อมกับผู้ติดตาม เธอลงจากม้า สั่งให้ผู้ติดตามทั้งสองนำม้าไปเก็บ โดยมีผู้ดูแลเป็๲คนนำทางไปคอกม้า

มิแรนดาเดินตามเส้นทางที่คุ้นเคยในความทรงจำ เข้ามาในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่ทิวทัศน์คุ้นตา สวนแห่งนี้ยังคงเปลี่ยนไปไม่มากหลังเธอจากไป กลิ่นหอมของดอกมะลิและเสียงนกร้องทำให้เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลาย

อลิซแม่ของเธอ กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงจิบชาชมสวน เมื่อเห็นสตรีในชุดทหารเดินเข้ามา เธอหยุดชะงัก "ขอโทษนะคะ ท่านเป็๲ใครหรือ?"

มิแรนดายิ้มพร้อมกับถอดหมวกทหารออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แม่ของเธอคุ้นเคย "แม่ กลับมาแล้ว"

นางอลิซตาเบิกกว้าง น้ำตาเริ่มคลอเบ้า "มิแรนดา... ลูกจริง ๆ ใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ แม่ ลูกคิดถึงแม่มาก" มิแรนดารีบเดินเข้าไปสวมกอดแม่ของเธอ ทั้งสองคนกอดกันแน่น น้ำตาแห่งความคิดถึงไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่ทั้งสองกอดกันอยู่ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น รีเบคก้า น้องสะใภ้ของมิแรนดา เดินเข้ามาพร้อมกับถือถาดชา "คุณแม่คะ เอาชามาเพิ่ม..." เมื่อเธอเห็นสตรีที่กอดกับแม่ของโจเซฟ เธอหยุดชะงัก

มิแรนดาหันมามอง รีเบคก้าก็ตาเบิกกว้าง "ท่านพี่... มิแรนดา?"

"รีเบคก้า? นี่เธอ... แต่งงานกับโจเซฟแล้วหรือ?" มิแรนดาถามด้วยความประหลาดใจและยินดี จากการสังเกตคำที่ใช้เรียกแม่ของเธอ

รีเบคก้าวางถาดชาลง แล้วรีบเข้ามาหา "ใช่ค่ะ ท่านพี่ เราแต่งงานกันเมื่อสองปีก่อน ดิฉันดีใจมากที่ได้พบท่านอีกครั้ง"

ทั้งสองสตรีสวมกอดกันด้วยความอบอุ่น รีเบคก้าน้ำตาคลอด้วยความตื่นเต้น "ดิฉันชื่นชมท่านมาก ท่านเป็๲แรงบันดาลใจให้ดิฉันเสมอมา"

"ฉันดีใจที่เธอเป็๲ส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา รีเบคก้า ฉันขอโทษที่ไม่ได้อยู่ร่วมในงานแต่งของเธอ" มิแรนดากล่าวด้วยความเสียดาย

"ไม่เป็๲ไรค่ะ ท่านพี่ แค่ท่านกลับมา ก็ดีใจมากแล้ว" รีเบคก้ายิ้ม

นางอลิซมองดูทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม "มานั่งกันเถอะลูก เรามีเ๱ื่๵๹ต้องคุยกันอีกมากมาย"

หลังจากนั่งลงที่ระเบียง ทั้งสามคนเริ่มสนทนากัน มิแรนดาเล่าเ๱ื่๵๹การเดินทางและการต่อสู้ของเธอ แต่มีเ๱ื่๵๹หนึ่งที่เธอเก็บไว้ในใจ

"แม่คะ ลูกได้พบกับโจเซฟเมื่อครู่นี้ เขาดูโตขึ้นมาก" มิแรนดากล่าวพร้อมกับยิ้ม

นางอลิซยิ้มตอบ "ใช่แล้ว เขาเติบโตขึ้นเป็๲ผู้ใหญ่ที่น่าภูมิใจ"

รีเบคก้าเสริม "โจเซฟพูดถึงท่านพี่บ่อย ๆ ค่ะ เขาคิดถึงท่านมาก"

มิแรนดามองไปยังรีเบคก้า "ต้องขอโทษที่ไม่ได้อยู่ร่วมงานแต่งของเธอ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกับโจเซฟแต่งงานกันแล้ว"

รีเบคก้ายิ้มอาย ๆ "ไม่เป็๲ไรค่ะ ท่านพี่ เราเข้าใจว่าท่านมีหน้าที่สำคัญ ดิฉันดีใจที่ท่านกลับมา"

"ฉันดีใจที่เธอเป็๲ส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา รีเบคก้า โจเซฟดูแลเธอดีไหม?" มิแรนดาถามด้วยความห่วงใย

"ค่ะ ท่านพี่ เขาดูแลดิฉันดีมาก" รีเบคก้าตอบ

นางอลิซมองดูลูกสาวทั้งสองด้วยความภูมิใจ "การที่เราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ แม่รู้สึกมีความสุขมาก"

มิแรนดาหันมาหาแม่ของเธอ "แม่คะ แล้วท่านพ่อไปไหนหรือคะ ลูกไม่เห็นเขาเลย"

นางอลิซถอนหายใจเบา ๆ "พ่อของลูกต้องไปเตรียมงานวันครบรอบสถาปนาอาณาจักร ซึ่งจะมีขึ้นในอีกสองวัน เขายุ่งมากในฐานะที่ปรึกษาของ๱า๰า"

"เข้าใจแล้วค่ะ พ่อคงเหนื่อยมาก" มิแรนดาพยักหน้า

หลังจากสนทนากันอีกสักพัก มิแรนดาก็ลุกขึ้น "แม่คะ รีเบคก้า ลูกต้องขอตัวไปทำธุระก่อน"

นางอลิซมองด้วยความสงสัย "ธุระอะไรหรือ ลูกเพิ่งกลับมาเอง"

มิแรนดายิ้มเศร้า ๆ "ลูกต้องไปเยี่ยมครอบครัวของฮิวจ์และเจฟฟรีย์ ผู้คุ้มกันที่เสียชีวิตเพื่อปกป้องลูก ลูกรู้สึกเป็๲หนี้บุญคุณพวกเขา"

นางอลิซจับมือพร้อมกับจ้องมองสายตาแฝงความเศร้าของมิแรนดา "แม่เข้าใจ ลูกเป็๲คนมีจิตใจดีงาม แม่จะไปกับลูก"

"ดิฉันก็อยากไปด้วยค่ะ ท่านพี่" รีเบคก้ากล่าวด้วยสายตาแน่วแน่

มิแรนดายิ้ม "ขอบคุณทั้งสองคน แต่ลูกคิดว่าลูกควรไปคนเดียว ลูก๻้๵๹๠า๱พูดคุยกับครอบครัวของพวกเขาเป็๲การส่วนตัว"

นางอลิซพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ลูกก็ไปเถิด แต่กลับมาก่อนค่ำล่ะ"

"ค่ะ แม่ ลูกสัญญา" มิแรนดากล่าวก่อนจะเดินออกไป

มิแรนดาเดินทางไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ครอบครัวของฮิวจ์และเจฟฟรีย์อาศัยอยู่ เธอขี่ม้าผ่านทุ่งหญ้าและป่าเล็ก ๆ ระหว่างทาง เธอคิดถึงความทรงจำที่มีกับผู้คุ้มกันทั้งสอง คนที่ปกป้องเธอจนตัวตาย

……

ในห้องพิเศษ ของกองปราบปราม โจเซฟนั่งอยู่บนเก้าอี้ และชาร์ลส์นั่งอยู่บนขอบเตียง

ชาร์ลส์ชี้ไปบนแผนที่ "หลังจากนี้ต่อให้ฉันจะได้รับการยกระดับตัวตนหรือไม่ก็ตาม ก็อยากให้ทำตามแผนที่วางไว้ โดยการไปหานักล่าค่าหัวที่ขายข่าว และถามที่อยู่ของตลาดมืดก่อน ถ้ายังไม่มีเบาะแส ให้ไปพบกับฮัมฟรีย์ตามแผนที่นี้"

โจเซฟพยักหน้า "เข้าใจแล้ว" จากนั้นก็รับแผนที่มาจากเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่บนขอบเตียง

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนา ประตูห้องก็เปิดออก เอ็ดเวิร์ดเดินมา

นักสืบหนุ่มมองไปที่เอ็ดเวิร์ด "มีอะไรหรือครับ หัวหน้า?"

เอ็ดเวิร์ดยิ้มเล็กน้อย "อีกสองวันจะเป็๲วันครบรอบสถาปนาอาณาจักร ในฐานะลูกชายของขุนนางใหญ่ โจเซฟ เธอควรกลับไปเตรียมตัวได้แล้ว"

โจเซฟทำหน้า๻๠ใ๽ "จริงด้วย ผมลืมไปเลย มัวแต่ยุ่งกับภารกิจ"

ชาร์ลส์ก็พลอยนึกขึ้นได้ "ผมก็ลืมไปเหมือนกัน"

"ไม่แปลกหรอก จากสิ่งที่พวกเธอเจอมา โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่บ้านหลังนั้น มันก็หนักหนาเอาการ"

โจเซฟถอนหายใจ "ผมคิดว่าผมควรกลับไปหาครอบครัว พี่สาวก็กลับมาแล้วด้วย"

ชาร์ลส์ยิ้ม "นั่นสิ ท่านมิแรนดาใช่ไหม? คงจะดีถ้านายได้ใช้เวลากับครอบครัว"

"มิแรนดากลับมาแล้ว?" เอ็ดเวิร์ดถามด้วยความประหลาดใจ "ฉันนึกว่าเธอจะกลับมากับขบวนทหารเสียอีก?"

"ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน" โจเซฟพยักหน้า "แต่เธอบอกว่า๻้๵๹๠า๱กลับมาเยี่ยมครอบครัวก่อน"

เอ็ดเวิร์ดเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ "หกปีแล้ว... แต่การแยกตัวออกมาแบบนี้ คิดว่ามันจะมีปัญหาตามมาทีหลังไหม?"

โจเซฟยักไหล่ "ผมไม่รู้แน่ แต่พี่สาวผมจัดการเ๱ื่๵๹พวกนี้ได้อยู่แล้ว"

เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจออกมา "หวังว่าอย่างนั้นจริง ๆ"

เอ็ดเวิร์ดตบไหล่โจเซฟ "กลับไปพักผ่อนเถอะ เ๱ื่๵๹งานเราจะจัดการต่อเอง ถ้ามีอะไรคืบหน้า เราจะติดต่อไป"

โจเซฟพยักหน้า "ขอบคุณมากครับ คุณอา"

ชาร์ลส์เก็บเอกสารและส่งให้โจเซฟ "ถ้าอย่างนั้น เราก็แยกย้ายกันก่อน"

เอ็ดเวิร์ดหันมาทางนักสืบหนุ่มที่นั่งอยู่บนขอบเตียง "เธอเองก็พักผ่อนได้แล้ว เตรียมตัวเตรียมใจสำหรับการยกระดับตัวตนที่จะมาถึง"

ชาร์ลส์พยักหน้าเบา ๆ "ครับผม จะพยายาม"

เอ็ดเวิร์ดเดินออกจากห้อง เหลือเพียงแต่ชาร์ลส์และโจเซฟไว้ในห้อง บรรยากาศภายนอกเริ่มเย็นลง แสงแดดของยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างสร้างเงาสะท้อนบนพื้น

โจเซฟหันมาทางชาร์ลส์ "นายจะกลับบ้านเลยไหม?"

ชาร์ลส์หัวเราะเล็กน้อยพร้อมสีหน้าขุ่นเคือง "กลับบ้าน? ฉันจะไปที่ไหนได้อีก คฤหาสน์นายไหม? เผื่อมันจะมีห้องพิเศษเหมือนกัน"

โจเซฟยิ้มพร้อมส่ายหัว "ไม่กวนแล้ว ฉันกลับก่อนละ"

ชาร์ลส์ยิ้มบาง ๆ "ฝากสวัสดีท่านมิแรนดาด้วยละ"

โจเซฟเลิกคิ้ว "ทำไมนายใส่ใจกับพี่สาวฉันนัก? ชอบเธอหรือไง?"

ชาร์ลส์กลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย "ก็แค่ทำตามมารยาทน่ะ อีกอย่าง... ผูกมิตรกับพี่สาวนายไว้ก็น่าจะดี เผื่อจะลดโอกาสโดนเธออุ้มหายไปได้บ้าง"

โจเซฟหัวเราะพร้อมกับทำเสียงหน่าย ๆ "นายคิดว่าพี่สาวฉันเป็๲อะไรกัน?"

ชาร์ลส์ยิ้มพลางตอบ "ก็วีรสตรีหญิงยศพลตรี ที่มีอำนาจบัญชาการกองทัพ... และผู้มีอำนาจอุ้มหายใครก็ตามได้อย่างไร้ร่องรอย"