“อย่างที่ข้าเล่าไปว่าทุกอย่างต้องเกิดมามีสิ่งที่ถ่วงสมดุลกันและกัน เหมือนพลังหยินและพลังหยาง ยิ่งเป็ภพุ์ที่สิ่งมีชีวิตที่นี่ล้วนเกิดมาเพื่อจุดประสงค์แห่งการรวมร่างกับิญญาจากหลายภพ ุ์ทุกตัวต้องมีการรวมดวงจิต ที่มีทั้งความดีและชั่วเข้าไว้ในตัว ถ้าในกรณีที่รวมเอาความดีมากไปร่างุ์นั้นก็จะอ่อนแอ และโดนกัดกินจากุ์ตัวอื่น ในขณะที่ถ้าได้รับแต่ิญญาชั่วเข้าสวมร่างมากจนเกินไป ร่างนั้นก็จะกลายเป็ผีร้าย ทำร้ายแม้พวกเดียวกันและต่างภพ ดังนั้นจึงเป็เื่สำคัญมากทีุ่์ทุกตัวต้องๆได้รับการฝังหัวใจบริสุทธิ์และหัวใจดำมืด เพื่อเป็สิ่งที่จะสร้างความสมดุลดำขาวให้กับร่างุ์ทุกร่าง
ข้าและปู้จื๋อเต๋อหรือหุ่นกระบอกที่พวกเ้าเจอมีภพกำเนิดที่แดนมนุษย์เมื่อพันปีก่อน เื่นี้ต้องเล่าย้อนไปยาวนาน “ปู้จื๋อเต๋อ” คือตุ๊กตาหุ่นกระบอกที่เป็ที่รักมากของเด็กมนุษย์คนนึง และเค้าก็ถูกทอดทิ้งยามเมื่อเด็กคนนั้นได้ของเล่นใหม่ และเติบโตขึ้น ส่วนข้าคือตุ๊กตาผ้าัดินที่ก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากจื๋อเต๋อ โดนทอดทิ้ง! ครั้นเมื่อเกิดการะเิที่จัตุรัสเฟิงสุ่ย พวกข้าเองก็ได้รับไอพลัง และไอิญญามากมายทำให้เกิดมีชีวิตขึ้นมา แต่ด้วยชาติกำเนิดที่ ไม่ใช่มนุษย์และเป็เพียงสิ่งของ ทำให้พวกข้าไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ในภพภูมิไหน จนกระทั่งจื๋อเต๋อได้พบร่างที่อ่อนแอของมนุษย์ มือปราบมารจากสำนักเก้าจักยุตกรา ซ่านตงตง ที่ได้รับาเ็จากการต่อสู้ขณะนั้น จือเต๋อจึงเข้าสวมร่างปรมาจารย์ซ่านตงตง และคงอยู่ในร่างนั้น และยึดครองมัน ส่วนข้าก็เข้าสวมร่างเทพดวงตา์ (เทพที่รอบรู้ที่สุดในเก้าภพ) นั่นคือเหตุผลว่าทำไมข้าถึงรู้จักท่านองค์ชายั และไม่ใช่แค่ท่าน แต่เป็ผู้คน ดวงิญญา เหตุการณ์เื่ราวต่างๆมากมายที่วิ่งเข้ามาในความทรงจำข้า
ในเวลานั้นร่างของ “ม่งเทียนหยาน เทพดวงตา์” พลาดท่าศัตรูและหลับหมดสติอยู่ในบริเวณนั้น ข้าจึงเข้าสวมร่างนั้นทันที แต่สิ่งมหัศจรรย์หลังจากนั้น คือพวกเราก็ค้นพบว่า ในขณะที่สิ่งมีชีวิตจากภพอื่นต้องใช้การสวมร่างเพื่อที่จะอยู่รอดในภพนั้นๆ แต่ก็จะเสี่ยงว่าอาจถูกเจอ และส่งกลับภพกำเนิดในเวลาต่อมา แต่ พวกเรากลับสามารถกลืนกินร่างนั้นๆ และอยู่ร่วมกับร่างรวมถึงิญญาที่เราดูดเข้ามาต่างล้วนผสานเข้ากันกลายเป็ร่างใหม่ที่ทรงพลัง แต่อย่างที่รู้กันว่าดวงจิตมากมายปนเปกันในร่างเดียวนั้นไม่อาจรวมเป็หนึ่ง แต่ด้วยความพลัง และความแปลกแยกในใจที่พวกเรารับรู้ได้หลังจากนั้น พวกเราก็รู้สึกว่าที่นี่ไม่น่าจะใช่ที่ของพวกเรา และร่างที่ผสานออกมาเป็ุ์นี้แม้นจะได้รับพลังจักราไหลพุ่งพล่านเพิ่มขึ้น แต่ร่างกายกลับรู้สึกโดนบีบรัด และแปรปรวนในจิติญญา นั่นเป็สัญญาณว่าที่ภพภูมิมนุษย์นี่คงไม่ใช่ที่ๆ เราควรอยู่อีกต่อไปเราจึงหาทางที่จะสร้างภพใหม่ ที่เป็ที่อยู่สำหรับพวกเราจริงๆ พวกจึงเราสะสมพลังมากมายจนสามารถสร้างช่องว่างระหว่างภพ และในที่สุดภพุ์ก็ถือกำเนิดขึ้น
แต่พวกข้าพึ่งมารู้ทีหลังว่าภพแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาอยู่แล้วโดยใครสักคนที่เหนือยิ่งไปกว่าพระแม่แห่งจิติญญา “ผู้สร้าง และ ผู้ปกปักษ์” ก็ตอนที่เมื่อิญญาบางดวงในตัวข้า และตัวจื๋อเต๋อหมดอายุขัยดับลง และเดินทางสู่พระแม่แห่งจิติญญา” ซินรั่วเจี๋ยเล่าประะวัติของเค้าทั้งสองั้แ่เริ่ม
“ผู้สร้าง และ ผู้ปกปักษ์!? ข้าไม่เคยได้ยิน! แสดงว่าภพุ์คือภพที่เกิดขึ้นหลังสุดในบรรดาทุกภพ และการถือกำเนิดขึ้นก็เพื่อรองรับสิ่งมีชีวิตที่รวมเข้ากับดวงจิต หรือร่างมากมาย และมีการเปลี่ยนแปลงทั้งในรูปร่าง ความคิด และจิติญญา มันก็เหมือนกับธรรมชาติมีวิวัฒนาการ ก็เลยให้กำเนิดสถานที่เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งมีชีวิตที่เกิดใหม่เ่าั้ด้วย” ฮวาเฟยฟากล่าวขึ้น
“แล้วตัวท่านเองได้รับรู้เื่ราวผ่านิญญาที่เป็ส่วนหนึ่งของท่าน ที่เวียนว่ายกลับไปพบพระแม่แห่งจิติญญาไม๊ แล้วท่านว่ายัง” เ้าวั่งซูเสริม
“ได้สิ คำแรกที่พระแม่แห่งจิติญญาบอกกับดวงิญญาดวงนั้นคือ “ซินรั่วเจี๋ย หัวใจบริสุทธิ์แห่งุ์ ข้าให้กำเนิดเ้ามาพร้อมปัญญาแห่งเทพดวงตา์ ร่างแห่งัดิน และจิติญญาบริสุทธิ์แห่งุ์ เพราะเ้าจะต้องเป็คนชี้ทางสว่างให้กับผองเพื่อนเ้าทั้งหมดในภพุ์ภพสุดท้ายที่จะถือกำเนิดจากผู้สร้าง และ ผู้ปกปักษ์ จงหนักแน่นในความสว่าง และ นำทางดวงจิตทั้งภพนั้นกลับคืนสู่ข้าในท้ายสุด เ้าคือสมดุลของภพนั้น” นี่คือสิ่งที่ข้าได้รับรู้มา
ส่วนจื๋อเต๋อก็ได้รับข้อความคล้ายๆกันคือ “เ้าคือหัวใจดำมืดแห่งุ์ มันไม่ง่ายสำหรับเ้าที่จะประคองตนให้พ้นสุดปลายสายธารแห่งชีวิต แต่มันจะไม่ยากเกินไปถ้าเ้ายึดมั่นในจิติญญาแห่งมนุษย์ ร่างเ้าคือหุ่นกระบอก ปัญญาเ้าคือหมู่ซู่ และแม้หัวใจเ้าจักต้องดำมืดดั่งุ์แต่จิติญญาเ้าคืุ์(ซ่านตงตง) จงช่วยเหลือเกื้อกูลรักษาสมดุลให้ดวงจิตที่น่าสงสารเ่าั้ที่ไปสู่เ้าเพื่อพักพิงและเพื่อทางออก จงจำไว้ให้มั่น “ปู้จื๋อเต๋อ” ภาวะกำเนิดของเ้าคือ”หุ่นกระบอกที่มีหัวใจดีงามแห่งมนุษย์” นั่นคือสิ่งที่จื๋อเต๋อได้ฟังมา
“ความเป็มาแห่งการกำเนิด และ การกอปรร่าง ดวงจิต และหัวใจ ของุ์นั้นช่างซับซ้อนยิ่งนัก ท่านทั้งสองก็เปรียบเสมือนหมู่ซู่แห่งภพุ์” ฮวาเฟยฟาเอ่ย
“ดังนั้นในภพอนุษย์จึงมีแค่ข้า และจื๋อเต๋อที่สามารถรวมดวงจิตเข้าเป็หนึ่ง และ ควบคุมตนเองได้ ส่วนพวกผองเพื่อนอื่นๆจะไม่สามารถรวบรวมดวงจิต ดังนั้นเมื่อเกิดเป็ุ์ และได้รับการรวมร่างกับสิ่งใดก็จะสูญเสียการควบคุมตัวเองไปทั้งหมด เป็ร่างที่แข็งแกร่ง แต่ไร้ซึ่งหัวใจและจิติญญารวมศูนย์”
การมีอยู่ของข้าซินรั่วเจี๋ย และปู้จื๋อเต๋อจึงเป็เหมือนการมอบจิติญญาให้กับเหล่าุ์ ข้าใส่จิตด้านสว่าง จื๋อเต๋อใส่จิตด้านดำมืด ถ่วงสมดุลในร่างุ์ ทำให้ภพนี้อยู่อย่างสงบเรื่อยมาตราบจนเมื่อ.......!!” เสียงของผู้เฒ่ารั่วเจี๋ยสะดุดไป
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมตุ๊กตาหุ่นกระบอกถึงไม่สามารถควบคุมตนเองได้ และใช้ร่างซ่านตงตง ในการก่อเื่ราวทั้งหมด” เ้าวั่งซูเอ่ยถามต่อสงสัย
