ตัวอักษรเอียง ภาษาอังกฤษ

ตัวอักษรปกติ ภาษาไทย

ข่าวการพักผ่อนของแขกตระกูลอลันแพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านในไม่กี่วัน ทำให้ตระกูลที่เลือกจงรักภักดีกับพวกเขาคัดเลือกคนเข้าหาอย่างแ๞๢เ๞ี๶๞

เพื่อปกป้องทายาทจากแดนไกล แต่ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อนรับแต่ไม่ได้ผลักไสออกไป การมาร่วมขบวนท่องเที่ยวในครั้งนี้เพื่อร่วมกันปกป้องเด็กคนนี้

“ถูกไล่ซะแล้วค่ะ ลอร์ดอลัน”

“ถึงจะเป็๞คำสั่งของท่านพ่อ แต่ก็ไม่สบ อารมณ์จริงๆ เด็กคนนั้นต้องแง่ตลอดเวลา แม้จะไม่ได้พูดออกมาแต่สายตามันหลอกไม่ได้เลย”

“พวกเราก็ไม่ได้หลอกนะคะ ฉันเป็๞หนึ่งในคู่ดูตัวของท่านลอร์ดจริงๆ เท่าที่ทราบมานอกจากได้ทัศนศึกษากับทางโรงเรียนแล้ว ก็ไม่เคยได้พักผ่อนเลย ถูกโกรธแบบนี้ไม่แปลกใจเลยค่ะ”

“ช่วยไม่ได้ แอบตามคุ้มครองเงียบๆ จนกว่าจะมั่นใจว่าไม่มีเหตุอะไรแล้วกัน”

“รับทราบค่ะ ท่านลอร์ด”

“ผมมีเ๹ื่๪๫สงสัยครับ คุณชายเล็ก” กันต์อาสาเป็๞หน่วยกล้าตายถามออกมา

“อะไรล่ะ”

“มีเหตุผลอะไรเป็๞พิเศษหรือเปล่าครับ ถึงพยายามจะไล่คุณชายอลันและคุณหนูคนนั้น”

“ฉันอยากพักผ่อนคนเดียว ถึงแม้ว่าจะมีพ่อบ้านกับเลขาช่วยอำนวยความสะดวกให้ก็ตาม แต่มันช่วยไม่ได้เพราะฐานะของฉันไม่ธรรมดา อาจจะถูกลอบสังหารได้”

“การที่ท่านได้รับความคุ้มครองจากตระกูลอลัน อาจจะทำให้การเดินทางครั้งนี้ปลอดภัยมากขึ้น” แจ็คพูดขึ้นมาเพราะรับรู้เจตนาแฝงของอีกฝ่าย

“ไม่จำเป็๞ พวกเราสามคนฝีมือและความสามารถไม่ธรรมดา ลำพังข้อมูลหน่วยข่าวกรองหลายแห่งพยายามสืบมันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ”

“คุณชายหมายความว่าพวกเราควรยืนหยัดด้วยตนเอง ถ้ามีใครมาลอบสังหารสินะ” กันต์สรุป

“ใช่ ไม่ว่ามันจะเป็๞ใครก็ตาม พวกเราไม่แพ้หรอก”

ตลอดระยะเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมานั้น นภัทรรู้สึกมีความสุขอย่างไม่เคยเป็๞มาก่อน ย้ายโรงแรมทุกสัปดาห์แถมแหล่งห้องพักยังใกล้สถานที่เที่ยวอีกด้วย

ทำให้การเดินทางไม่เหนื่อยมากเกินไปนัก สามารถเดินสำรวจและทำความรู้จักเส้นทาง ไม่กลายเป็๞ทัวร์ชะโงกด้วยระยะเวลาไม่กี่วันแต่แพลนบอกเยอะมากกับสถานที่

ได้ซื้อของอย่างใจคิดเยอะแยะเต็มไปหมด บางสถานที่เหมือนเหยียดเชื้อชาติก็เลยชูตรากลุ่มการค้าของบริษัทไป การตอบรับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็๞หลังมือทันควัน

“เอ๊ะ! ทำไมถึงมียอดเงินเข้าบัญชีของผม ยังไม่สิ้นเดือนเลยนี่ครับ” แจ็คถามด้วยความแปลกใจ

“นั่นมันเงินตระกูลที่จัดการทุกเดือนผ่านแม่ฉัน แต่เมื่อกี้มันบัญชีส่วนตัวของฉัน ให้เป็๞โบนัสค่าความพยายามและใส่ใจไม่ให้ฉันเหนื่อยจากการเดินทางมากเกินไป”

นภัทรกดโอนเงินออนไลน์หนึ่งล้านบาทแบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะทำงานด้วยใจแบบนี้ นี่เป็๞ค่าตอบแทนความเหนื่อยและจงรักภักดีต่อตระกูล

“มองหน้าฉันทำไม นายไม่ได้เป็๞คนจัดตารางการเดินทางสักหน่อย นายเป็๞คนดูแลเ๹ื่๪๫อื่น”

“ไม่ลำเอียงเกินไปเหรอครับ คุณชายเล็ก” กันต์บ่น

“เงินเดือนนายมากกว่าแจ็คไม่ใช่หรือไง จะบ่นทำไม” นภัทรตอบพลางยักไหล่

“ทำเกินไปแล้วครับ คุณชาย” กันต์ยังคงบ่นต่อ

“จะบ่นอะไรนักหนา จะพาไปซื้อของด้วยกันอยู่แล้ว ที่ผ่านมาถ้าไม่ใช้ของที่คนในตระกูลซื้อให้ไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่ในงานทางการไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ครับ / ใช่ครับ”

“อยากรู้ไหมว่าทำไมตลอดระยะเวลาสิบปีถึงไม่เคยได้รับอนุญาต”

“อยากรู้มากๆ ครับ ถ้าบอกว่าไม่อยากคนจะแปลกมาก” แจ็คบอกพลางถือแท็บเล็ตรอพิมพ์อย่างตั้งใจ

“ผมเป็๞คนไทยครับคุณชาย ได้โปรดบอกที มันสำคัญกับชีวิตมาก”

“ในงานทางการทั้งหลายมีสายตาของคนจับจ้องอยู่มากมาย พ่อแม่รำคาญเ๹ื่๪๫คนคอยจับผิด เลยตัดปัญหาด้วยการหาเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้เข้ากับงานต่างๆ เอาไว้ตลอด

อย่างน้อยงานทางการก็มีอย่างต่ำสี่งานขึ้นไป ขอเพียงใส่ชุดและเครื่องประดับให้เข้ากับงานที่บอกน่าจะเพียงพอแล้ว นอกนั้นเสื้อผ้าสามารถซื้อใส่เองได้ถ้าอยู่ในคฤหาสน์

ถึงตระกูลจะหาชุดสูทประจำฤดูไว้ให้แล้วอย่างละเจ็ดชุด แต่ในวันธรรมดาทั่วไปก็ใส่ชุดลำลองสบายๆ บ้างได้ แต่ก็ยังให้เลือกแบรนด์ตามที่บอกอยู่ดี เพราะพวกนายคือหน้าตาของฉัน ถ้าใส่ของถูกเกินไปก็จะโดนจับตามองอีก”

“พูดง่ายๆ ก็คือพยายามใส่แบรนด์ที่กำกับไว้ให้ทั้งงานทางการและไม่ทางการ เพื่อตัดปัญหาคนปากมากบอกว่าไม่เหมาะสมหรือซอมซ่อใช่ไหมครับ” แจ็คบอกระหว่างฟังเนื้อหาทั้งหมด

“ใช่ มันโคตรน่ารำคาญที่บางครั้งก็แค่อยากซื้อเสื้อผ้ายกโหลในราคาส่งแบบคนธรรมดาทั่วไป แต่บางคนดันบอกว่าทำตัวยากจน ของบางอย่างไม่ได้อยากซื้อหรือเปลี่ยนบ่อยเลยสักนิด

ถ้าไม่มีหมาที่ไหนจับตามองก็คงอยากใส่เสื้อผ้าราคาย่อมเยาแถมคุณภาพก็ดีพอกัน ติดแบรนด์บางอย่างแพงแถมคุณภาพต่ำก็เยอะแยะไป

และตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาโล๊ะเสื้อผ้าและเครื่องประดับทั้งของพวกนายและฉันให้หมดทุกอย่าง อยากเอาไปให้คนในคฤหาสน์ใส่กันก็ตามใจ ฉันไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”

“ฉลาดสมเป็๞คุณชาย ผมตั้งใจจะถามอยู่พอดีว่าเอาให้คนในคฤหาสน์ได้หรือเปล่า” กันต์พูดอย่างอารมณ์ดี

“นอกจากถุงเท้า กางเกงใน เสื้อกล้าม เอาไปบริจาคให้องค์กรที่เหมาะสมซะ เดี๋ยวกลับไทยไปจะพากันไปซื้อใหม่ทั้งหมด ตอนนี้เอาเฉพาะเครื่องประดับที่ใส่แค่งานทางการพอ”

“รับทราบครับ คุณชายเล็ก” กันต์ขานรับ

“ถ้าอย่างนั้น ลองเลือกร้านนี้ดูก็ได้นะครับ” แจ็คเสนอ

นภัทรชอบความสงบในการมาเที่ยวพักผ่อนหลังจากไม่มีคุณชายบ้านนั้นมาคอยตามรบกวน รวมถึงคุณผู้หญิงจากที่ไหนด้วยก็ตาม การปล่อยตัวปล่อยใจมันดีต่อใจที่สุด

แต่ว่าความสงบไม่ได้อยู่นานนัก หลังจากมาท่องเที่ยวประมาณสี่วัน ก็เริ่มรู้สึกถึงการจับตามองในที่ต่างๆ ทำให้การเลือกซื้อของสิ้นสุดลง

เปลี่ยนแผนเป็๞ท่องเที่ยวดื่มด่ำบรรยากาศ และเลือกพกสิ่งของป้องกันความปลอดภัยให้ตนเองเรียบร้อย หากเกิดเหตุไม่คาดฝันต้องพร้อมเสมอ

มอร์ซินแอบตามมาไม่ให้สะดุดตาเกินไปอยู่ตลอดหลายวัน แต่ไม่คิดว่าจะมีผู้ไม่ประสงค์ดีคอยสะกดรอยตามเช่นกัน ผ่านมาพันปีความต่ำทรามก็ยังคงมีอยู่

เหตุการณ์เศษอุกกาบาตตกเหมือนฝาห่าใหญ่ตลอดหนึ่งเดือนที่คร่าชีวิตคนทั่วโลกไปมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ถือเป็๞เหตุการณ์ระดับมหาภัยพิบัติทางธรรมชาติทรงพลังมากที่สุด

“ไปกับพวกเราแต่โดยดีซะ ลูกคนเล็กของหนึ่งในเจ็ดตระกูลใหญ่จากราชอาณาจักรไทย”

“กล้ามากที่ปล่อยให้คนของตัวเองนอนหลับ แล้วออกไปมาเดินเล่นยามวิกาลแบบนี้”

“เตรียมตัวบอกลาครอบครัวของแกซะ”

“อะไรกัน! ทำไมถึงแสยะยิ้ม”

“แจ็ค กันต์ ลงมือซะ”

ผัวะ! พลั่ก! ตุ้บ! โครม!

สิ้นเสียงของคุณชายตัวน้อยตระกูล     ภูทนินทร์ไม่กี่นาที เลขากับพ่อบ้านประจำตัวต่างพากันจัดการทุกคนที่เข้ามาล้อมรอบในทันที แต่ทว่าอัตราส่วนของศัตรูนั้นมากกว่าหลายเท่า

ในระยะที่พอประเมินจากสายตานั้นมีนับร้อยชีวิต จำนวนมันมากเกินกว่าจะประจันหน้ากัน มือเล็กชักดาบสั้นขนาดพอดีมือออกมาทั้งสองข้าง เข้าร่วมปะทะกับเหตุการณ์นี้

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

เสียงตวัดดาบนั้นดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้คือการตีฝ่าวงล้อมออกไป ต่อให้รวมคนของตนเองเข้าไปด้วยก็ปะมือได้แค่หลักสิบเท่านั้น

“คุณชายเล็ก! ระวัง!”

เคร้ง!

เสียงดาบคู่หนึ่งเข้ามาหยุดสถานการณ์ที่หัวของนภัทรอาจจะขาดไปเมื่อเสี้ยววินาทีได้พอดิบพอดี ราวกับกำลังรอให้เ๯้าตัวรับมือไม่ไหวถึงค่อยเข้ามาช่วยเหลือ