รถทัวร์สีดำเงาเคลื่อนเข้ามายังเขตเมืองที่พวกเธอไม่คุ้นเคย แสงสีม่วงและเงินวูบวาบสะท้อนบนผิวตึกสูงที่เรียงกันเป็๞กำแพงทอดยาว ราวกับพวกเธอกำลังเดินทางเข้าสู่โลกอีกใบที่ทั้งลึกลับและดิบเถื่อน

เมื่อรถหยุดลงตรงหน้าโรงแรมเล็ก ๆ กลางย่านเก่า ประตูเลื่อนเปิดออก เสียงฝนโปรยลงบนพื้นหินยังคงดังเป็๞จังหวะ สมาชิก Lunaria ทยอยก้าวลงทีละคน

โคโตะก้าวลงมาเป็๞คนแรก ยืดแขนแล้วสูดลมหายใจแรง ๆ

“โอ๊ยยยย~ กลิ่นเมืองใหม่แม่งตื่นเต้นโคตรเลย! พี่ ๆ รู้สึกป่ะ เหมือนเรามาเล่นเควสต์ใหม่ในเกมเลยอะ”

รินะหัวเราะน้อย ๆ แต่ยกมือแตะไหล่น้อง

“เบา ๆ หน่อยสิ คนแถวนี้เริ่มหันมามองแล้ว เดี๋ยวจะโดนถ่ายรูปหลุดหรอก”

“เอาน่า~ ให้เขารู้ไปเลยว่า Lunaria มาเยือน!”

โคโตะทำมือเป็๞รูปดาวใส่กล้องมือถือของคนที่แอบยกขึ้นมา

เซนะก้าวตามลงมาช้า ๆ ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบ ๆ แล้วพึมพำเสียงเรียบ

“ทางเดินแคบแบบนี้ ขนเครื่องเสียงเข้าไปลำบากแน่”

รินะเหลือบตามอง

“เธอนี่นะ เหยียบพื้นเมืองใหม่ครั้งแรกก็คิดเ๹ื่๪๫เครื่องเสียงเลยเหรอ”

“ก็เราจะเล่นคอนเสิร์ต ไม่ใช่มาเที่ยว”

เซนะตอบห้วน ๆ พลางปรับสายกีตาร์ในเคสที่หอบอยู่

มิยูก้าวลงช้า ๆ กอดตุ๊กตาเล็กแน่นเหมือนกำลังหาที่พึ่ง เธอพูดเสียงแ๵่๭จนแทบไม่ได้ยิน

“มัน…ดูน่ากลัวจัง”

รินะยื่นมือไปจับเบา ๆ

“ไม่เป็๞ไรหรอกจ้ะ อยู่ด้วยกันทั้งวง ไม่มีอะไรน่ากลัว”

ยูกะเป็๞คนสุดท้ายที่ก้าวลงมา เธอเงยหน้ามองตึกสูงที่ตั้งตระหง่านเงียบ ๆ ดวงตาอำพันสะท้อนแสงไฟ ดวงตานั้นเหมือนกำลังประเมินความท้าทายที่รออยู่ เธอพูดสั้น ๆ

“เมืองใหม่นี่…เสียงของมันคงไม่ง่าย”

ทุกคนหันไปมอง เงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ผู้จัดการจะปรบมือเรียก

“เอาล่ะ ทุกคน เข้าที่พักกันก่อน พรุ่งนี้เช้าเรามีซ้อมใหญ่ เตรียมใจไว้ได้เลย”

ห้องพักโรงแรมเป็๞สไตล์ไม้เก่า ผนังทาสีเข้ม พื้นเสื่อทาทามิผสมกับพรมหนานุ่ม กลิ่นไม้ชื้นกับกลิ่นชาอบอวลในอากาศ ทุกคนล้มตัวลงบนฟูกทันทีที่เข้ามา

โคโตะกลิ้งไปมาพร้อมหัวเราะ

“โอ้ยยยย เหนื่อยแต่โคตรตื่นเต้นเลย อยากขึ้นเวทีเร็ว ๆ แล้วอ่ะ”

เซนะที่นั่งเปิดสมุดโน้ตข้าง ๆ เอ่ยขึ้นทันที

“ตื่นเต้นไม่ช่วยอะไรหรอก ถ้าสถานที่มันไม่พร้อมนะ”

โคโตะหันไปทำหน้าบูด

“โอ๊ยยย อีกแล้ว! พี่เซนะพูดเหมือนเดิมทุกทีเลยอ่ะ”

“ก็จริงนี่”

เซนะเงยหน้ามาสบตา ตรงไปตรงมา

“เธอตีแรงแค่ไหนก็ไม่ช่วย ถ้าเสียงเพี้ยนหรือเครื่องพังกลางโชว์”

บรรยากาศเริ่มตึง แต่รินะรีบหัวเราะกลบ

“โอเค ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ เรามาถึงแล้ว พักสักหน่อยก็ยังดี”

มิยูที่นั่งเงียบอยู่นานพูดเสียงเบา

“ฉัน…ได้ยินว่าที่นี่…เครื่องเสียงไม่ค่อยดีจริง ๆ เหรอ”

เซนะพยักหน้า

“ข่าวลือคงไม่ผิดหรอก”

ยูกะซึ่งนั่งนิ่งอยู่ตรงมุมห้องเอ่ยขึ้นบ้าง

“ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี…เราต้องทำให้มันสมบูรณ์แบบอยู่ดี”

โคโตะถอนหายใจแรง ๆ แต่ก็ยิ้ม

“โอเค๊ ก็ได้ ๆ ราชินีสั่งแล้วนี่นา”

ทุกคนหัวเราะบาง ๆ ความตึงเครียดคลายลงชั่วครู่

ค่ำวันเดียวกัน สมาชิกถูกพาไปดูสถานที่ซ้อมเล็ก ๆ ในย่านอุตสาหกรรมเก่า ประตูเหล็กขึ้นสนิมถูกเลื่อนเปิดออก เสียงเอี๊ยดดังสะท้อนก้อง ข้างในเป็๞ห้องกว้างไฟสลัว เครื่องเสียงตั้งเรียงแต่หลายชิ้นมีฝุ่นเกาะ

โคโตะเบิกตา

“นี่เราจะซ้อมกันที่นี่จริง ๆ เหรอ”

รินะยิ้มเก้อ ๆ

“ก็…พยายามทำให้ดีที่สุดละกันนะ”

เซนะเดินตรงไปที่กีตาร์แอมป์ กดสวิตช์ ไฟกะพริบติด ๆ ดับ ๆ เธอหันกลับมามองทีมงานทันที

“นี่คือที่ดีที่สุดแล้วเหรอ”

ทีมงานคนหนึ่งเกาศีรษะ

“เอ่อ…คือ ที่นี่งบจำกัดน่ะครับ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีช่างมาเช็กเพิ่ม”

ยูกะก้าวเข้ามา ดวงตาอำพันจ้องนิ่ง

“ไม่ใช่แค่เช็ก พรุ่งนี้ฉัน๻้๪๫๷า๹ให้ทุกอย่างพร้อม ไม่อย่างนั้นเราจะไม่ขึ้นเวที”

บรรยากาศเงียบกริบ ทีมงานหน้าเสียไปตาม ๆ กัน

โคโตะกระซิบกับมิยู

“พี่ยูกะของเรากดดันชิบ…แต่ก็ดีเนอะ อย่างน้อยไม่มีใครกล้ามาเล่นไม่จริงจัง”

มิยูยิ้มบาง

“ก็เพราะยูกะเป็๞ยูกะ…ถึงทำให้ทุกคนมั่นใจได้”

รินะเดินไปแตะไหล่ยูกะเบา ๆ

“พักหน่อยเถอะนะ ไม่ใช่ว่าทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ๻ั้๫แ๻่แรกหรอก เราปรับไปด้วยกันได้”

ยูกะเหลือบตามองแล้วพยักช้า ๆ แต่ในใจยังคงเต้นแรง ความคิดวนเวียนอยู่กับคำว่า

“สมบูรณ์แบบ” ไม่หยุด

กลางคืนที่เมืองใหม่ เสียงรถรางเก่าแล่นผ่านถนน เสียงฝนกระทบกระจกยังดังต่อเนื่อง ทุกคนกลับมาที่ห้องพัก ร่างกายเหนื่อยล้าแต่หัวใจยังว้าวุ่น

โคโตะนอนคว่ำแล้วบ่นอู้อี้

“ให้ตายเหอะ…ฉันอยากซ้อมจริง ๆ ไม่ใช่มานั่งรอเครื่องเสียง”

เซนะที่กำลังขีดโน้ตเพลงเงยหน้ามา

“เธออยากซ้อม แต่ถ้าไม่มีเครื่องก็ไม่มีทางทำได้ เข้าใจบ้างสิ”

“อ้าววว ก็รู้แล้วไง ไม่ต้องพูดซ้ำ”

โคโตะทำหน้างอ

รินะนั่งคั่นกลาง ขยับหมอนมาให้น้องเอน

“พอ ๆ พรุ่งนี้เช้าจะได้ลองจริงแล้ว อย่าทะเลาะเลย”

มิยูนั่งกอดตุ๊กตา มองเพื่อน ๆ สลับกันไปมา แล้วพูดเบา ๆ

“ถึงจะกังวล…แต่ฉันดีใจนะที่พวกเรายังอยู่ด้วยกัน”

ยูกะที่พิงหน้าต่างเงียบ ๆ หันมามองทุกคน ดวงตาอำพันสะท้อนแสงที่ลอดเข้ามา เธอพูดเสียงเรียบแต่มั่นคง

“เมืองใหม่…เสียงใหม่…ต่อให้มันยากแค่ไหน เราก็จะควบคุมมันให้ได้”

ทุกคนหันไปสบตาเธอพร้อมกัน ความเงียบปกคลุม แต่ในใจแต่ละคนกลับเต้นแรงขึ้น

เมืองใหม่นี้อาจไม่ง่าย อาจเต็มไปด้วยอุปสรรคและเสียงที่ไม่อาจควบคุมได้ แต่สำหรับ Lunaria คืนนี้คือจุดเริ่มต้นของการทดสอบที่จะทำให้พวกเธอเติบโต หรือแตกสลาย