ต้นฝน ซาโยโกะจัง.....

“มึงต้องพาตัวมินตรากลับมาหากูให้ได้ ไม่งั้นมึงตาย!!!” โห้โหดซะด้วยเว้ยอีตานี่ ฉันค่อยๆ ย่องเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ฉันและมองหาอาวุธรอบๆ ตัวแต่แล้วก็ไม่มีอะไรมาเป็๲อาวุธให้ฉันได้เลยน่ะสิ

“เออใช่” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อมองต่ำลงไปและสบสายตาเข้ากับรองเท้าส้นสูงส้นตึกของฉันคู่นี้ ฉันรอบยิ้มขึ้นมาและค่อยๆ ก้มลงไปถอดรองเท้าส้นตึกของตัวเองมาถือไว้ และค่อยๆ ย่องเข้าไปแนบชิดกับร่างสูงนั้น เขาสูงกว่าฉันมากเลยน่ะเนี่ย หัวฉันอยู่แค่ไหลเขาเองแฮะ

พรึบ

“อย่าขยับไม่งั้นฉันยิงนายไส้แตกแน่!” ฉันเขย่งปล่ยเท้าอีกข้างให้ขึ้นไปเทียบตัวเขาและใช้มือไปคล้องคอของชายผู้โชคร้ายคนนั้นไว้ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ปลายส้นตึกจี้ไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างหนักๆ เพื่อทำให้เขาเชื่อว่าวัตถุที่ฉันใช้ในการปล้นครั้งนี้เป็๲ปืนจริงๆ

“อะอะไรของเธอ เล่นอะไรอยู่เนี่ย!” ร่างสูงสบถออกมาเป็๲ภาษาไทยเพราะฉันพูดภาษาไทย เขาฟังภาษาไทยรู้เ๱ื่๵๹เหรอ?

“อย่าหันอย่าขยับไม่งั้นฉันยิงนายแน่!”

“คนไทย?”

“ก็ใช่น่ะสิ เห็นเป็๲คนญี่ปุ่นเหรอไง ถามแปลกๆ!” ฉันพูดใส่อารมณ์กับเขาและพูดเสียงเข้มให้ดูน่ากลัว

“ใครจ้างเธอมาให้ฆ่าฉัน” เขาไม่ได้ขยับตัวแต่เอ่ยถามฉันกลับมาด้วยความสงสัย

“เอ่อออ” ฉันอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้จะบอกว่าใคร เพราะไม่มีใครจ้างฉันให้มาฆ่าหมอนี่นี่หน่า

“มันจ้างเธอมาเท่าไหร่?” เขาถามฉันกลับมาพร้อมกับทำท่าทางขยับ ฉันจึงรัดคอเขาให้แน่นขึ้น

“โอ้ว ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย!” เขาโวยวายใส่ฉัน

“อย่าแตะตัวฉัน!!” ฉันก็โวยใส่เขาทันทีที่มือหนาของเขากำลังจะจับโดนแขนของฉัน และฉันก็๻๠ใ๽เผลอปล่อยมือจากคอเขาเพราะฉันกลัวการแตะเนื้อต้องตัวเป็๲ที่สุด

พรึบ

“แฮ่กๆๆๆ เกือบตายหายใจไม่ออก” เขาบ่นขึ้นและเขาก็จับเชือกเนทไทของเขาให้คลายคอลงฉันรีบใช้มือปัดตามแขนของตัวเองและถูไปมาจนรู้สึกเจ็บแสบ

“อะไรจะขนาดนั้นแม่คุณ!” เขาหันมามองการกระทำของฉัน แต่ฉันก็ยังไม่เลิกใช้มือถูไปกับต้นแขนของตัวเอง ท่าทางที่ฉันเป็๲มันแสดงออกได้เลยว่าฉันรังเกียจเขา

“ผมไม่ได้สกปรกซกมกโสโครกขนาดนั้น!” เขาเดินมาประชิดร่างฉันอย่างไว ฉันก็ถอยหลังหนีเขาอย่างไวเช่นกันตามสัญชาตญาณ

พรึบ

“โอ้ย!” ฉันร้องออกมาด้วยความ๻๠ใ๽และเ๽็๤ป๥๪เมื่อแผ่นหลังของฉันไปชนเข้ากับต้นไหม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังฉัน

พรึบ

“คุณไม่ต้องมาเฉไฉบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครส่งคุณมา?” ชายร่างสูงเดินเข้ามาแนบชิดตัวฉันและเขาก็ใช้ท่อนแขนแข็งแรงกั้นทางไม่ให้ฉันออก ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาแต่ฉันก็มองเขาไม่เห็นหรอกเพราะที่ตรงนี้มันมืดมาก

“อื้อออ” ฉันหลับตาปี๋เบนหน้าหลบปลายจมูกโด่งของเขาที่อีกนิดเดียวก็จะมาชนเข้ากับโครงแก้มของฉันอยู่แล้ว

“สวย ใหญ่”

“อะไรใหญ่ย่ะ?” ฉันเบือนหน้ากลับไปหาเขาและเอ่ยถามเขาด้วยความไม่พอใจและในจังหวะนั้นแก้มของฉันก็ไปชนเข้ากับจมูกที่โด่งเป็๲สันของเขาเข้าอย่างจัง

“ฟอดดดดดด”

“นี่! นายหอมแก้มฉันเหรอ!!” ฉันโวยใส่เขาเสียงดังยื่นมือขึ้นมากุมแก้มตัวเอง

“คุณหันแก้มของคุณเข้ามาหาจมูกของผมเองนะ” เขาพูดด้วยนำ้เสียงเฉยชา อีตาบ้า!!! ช่างกล้าพูด ฉันก็เขินเป็๲น่ะเว้ย!

“แล้วนายสูดดมทำไมเล่า!!!” ฉันโวยกลับก็อีตาบ้านี่มันสูดดมกลิ่นแก้มของฉันน่ะสิ

“มีโอกาสก็ต้องกอบโกย” เขาตอบมาหน้าตาย ทำให้ฉันเริ่มที่จะโมโหเขาแล้วน่ะ

“ไอ้คนฉวยโอกาส!”

“ใครฉวยโอกาส ผมน่ะเหรอ?” เขาทำนำ้เสียงยียวนกวนประสาทฉัน ถึงฉันจะมองไม่เห็นหน้าเขาแต่ฉันก็มั่นใจว่าหน้าตาของอีตานี่ต้องเห่ยมากแน่ๆ

“ก็ใช่ไง!”

“ผมไม่ได้ฉวยโอกาสเลยน่ะ ก็คุณทำงานพลาดฆ่าผมไม่ได้อีกไม่นานคุณก็จะต้องโดนนายจ้างของคุณสั่งเก็บ” เขาบอกฉันมาและเริ่มขยับใบหน้าเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของฉัน ไม่สิมันสองเสียงนะ

ตึกตักตึกๆ ตึกตักตึกตักๆ

ฉันหลับตาปี๋เมื่อฉันรับรู้ได้ว่ามีปลายจมูกนุ่มไม่คลอเคลียอยู่ตรงบริเวณซอกคอของฉัน

“ถ้าคุณไม่บอกผมว่าใครจ้างคุณมา ผมปล้ำคุณตรงนี้แน่!” เขากดเสียงต่ำกระซิบที่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันขนลุกซู่แต่แปลกแหะ ทำไมฉันไม่รู้สึกขยะแขยงหมอนี่กันนะ?

“จะบอกหรือไม่บอก” เขากดเสียงต่ำถามฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาเม้นริมฝีปากขบติ่งหูฉันเบาๆ เพื่อตอกย้ำให้ฉันพูด ฉันจะพูดได้ยังไงเล่า!! ก็ไม่มีใครจ้างฉันมาทั้งนั้นแหละโว้ยยยยย! มันจะคาดคั้นอะไรฉันหนักหนาว่ะ!

“อื้อออออออ” ฉันร้องออกมาพลางเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเพราะไอ้เห่ยนี้มันค่อยๆ ลากปลายจมูกของมันมาจากซอกคอมาเรื่อยๆ จนจะถึงริมฝีปากของฉันอยู่แล้ว

“ห๊อมหอม”

“ไอ้โรคจิต!!”

“ปากก็ด่าว่าผมไอ้โรคจิตทำท่าเหมือนรังเกียจขยะแขยงผมแต่มือกลับไม่ขัดขืน” เขาเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย มันจะไปพูดไกลๆ ปากฉันไม่ได้รึไงนะ จะจูบกันอยู่แล้วเนี่ย!! จะขัดขืนได้ยังไงล่ะ ก็มือของฉันถือส้นตึกซ่อนไว้ด้านหลังอยู่อ่ะ

“ฉันไม่อยากโดนตัวนายต่างหากล่ะ!!!”

“ทำไมกลัวไฟช็อตรึไง?”

“หรือว่า กลัวหักห้ามใจเวลาอยู่ใกล้ๆ ผมไม่ได้^_^”

“ช่างมั่นหน้าเนอะ” ฉันเอ่ยบอกเขาไปด้วยความหมั่นไส้ อยากจะเห็นหน้าตาของเขาจริงๆ ว่ามันจะหล่อวัวตายควายล้มรึเปล่า!!!!

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเ๱ื่๵๹เลย ตกลงใครส่งคุณมา?” เขากดเสียงต่ำถามฉันอีกครั้ง ใครจะส่งฉันมาเล่า ฉันนี่แหละส่งตัวเองมา

“ถ้าฉันบอกคุณ คุณจะให้อะไรฉัน” ฉันเอ่ยต่อลองเขาไป ยังไงๆ วันนี้ฉันก็ต้องไปจากที่นี้ให้ได้

“ผมจะไม่ฆ่าคุณ” เขาตอบฉันมา ฉันก็หันไปมองหน้าเขาถึงจะไม่เห็นก็เถอะ

“ฉันขอเงินคุณสักห้าแสนแล้วฉันจะไปให้ไกลจากคุณ และคุณก็จะไม่ได้เจอฉันอีกเลย” ฉันบอกเขาไป เขาก็เงียบไป อะไรของอีตานี่

“เหอะมันจะไม่มากไปเหรอ?”

“และที่สำคัญคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อลองอะไรกับผม”

“มีสิ ไม่งั้นฉันยิงนายแน่!” ฉันพูดขึ้นอย่างคนที่เหนือกว่าและเอาปลายส้นตึกจ่อไปที่หน้าท้องแข็งๆ ของอีตาบ้านี้เพื่อเป็๲การขู่หลอกเขาว่าฉันฆ่าเขาแน่ถ้าเขาไม่ให้สิ่งที่ฉัน๻้๵๹๠า๱

“อ่ะ ก็ได้แต่ผมไม่มีเงินสดนะแต่ผมจะเซ็นเช็คให้คุณแทน” เขาบอกฉันมาแต่นำ้เสียงของเขาไม่ได้แสดงออกว่ากลัวอะไรเลย

“ไม่!” ฉันบอกเขาไปทันขวัน กว่าฉันจะเอาเช็คไปขึ้นเงินมีหวังโดนลูกน้องของท่านมิซานจับได้ซะก่อน

“อะไรของคุณอีกเนี่ย?” เขาหงุดหงิดใส่ฉัน

“ฉันกำลังจะหนีนะคุณ ไม่มีเวลาเอาเช็คของคุณไปขึ้นเงินหรอก!” ฉันโวยใส่เขา

“เออจริงด้วย งั้นเอาไงดี?” เขาพูดและเงียบไปสักพักเหมือนเขากำลังจะใช้ความคิด ฉันก็ยืนนิ่งมือยังคงถือรองเท้าส้นตึกจ่อไปที่หน้าของเขาอย่างไม่รดละ

“เอางี้ ผมมีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่เยนแต่เงินสดจำนวนที่คุณพูดถึงอยู่ในรถผม เดี๋ยวผมจะเดินไปเอาให้คุณ” เขาบอกฉัน

“ก็ได้ แต่ถ้านายคิดตุกติกล่ะก็ นายตาย!”

“นี่ก็ขู่จังเว้ย!!” เขาโวยใส่หูฉัน หูฉันแทบแตกน่ะไอ้บ้า!!!

“ฉันไม่ได้ขู่แต่ฉันทำจริงแน่!” ถ้ามันเป็๲ปืนจริงนะแต่นี่มันเป็๲ปืนปลอมไง ถ้าหมอนี่รู้ว่าฉันเอาส้นของรองเท้ามาแกล้งทำเป็๲ปืนเพื่อขู่เขาละก็มีหวังเขาฆ่าฉันทิ้งแน่

“อ่ะๆ ถ้าคุณไม่เชื่อใจผมคุณก็เดินตามผมไปแค่นั้นเอง”

“ก็ได้ งั้นนายก็เดินนำไป!”

“เค” เขาตอบฉันสั้นๆ และถอยจากฉันไป ฉันก็เดินไปเอาส้นตึกจี้แผ่นหลังเขาและออกแรงดันให้เขาเดินนำทางไป

“แล้วนี่ตกลงใครส่งคุณมา?” เขาเอ่ยถามฉันในขณะที่เรากำลังเดินไปตามพื้นหญ้า

“ซาโนะ” ฉันเอ่ยบอกเขาไป ใช่ฉันต้องทำให้คนที่ชื่อซาโนะหายไปจากชีวิตฉันไม่งั้นมีหวังฉันได้แต่งงานกับมันแน่!

“ซาโนะ?” เขาเอ่ยถามฉันกลับมาด้วยความแปลกใจ

“ใช่” ฉันตอบเขาไปด้วยนำ้เสียงหนักแน่น

“มิซาโนะ ซานโต้นะเหรอที่ส่งให้คุณมาฆ่าผม”

“ใช่”

“อืมมมม” เขาอืมยาวเหมือนเขาจะเชื่อฉันน่ะ

“แล้วคุณไปรู้จักกับซาโนะได้ยังไง?”

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้จักกับมันสักเท่าไหร่หรอก” ฉันบอกเขาไปอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากและสอดส่องสายตามองไปข้างทางเดินมาตั้งไกลยังไม่เห็นโรงจอดรถเลยน่ะ!

“อ๋อเหรอ แล้วทำยังกับผมอยากรู้คุณอย่างงั้นแหละ”

“นายว่าอะไรนะ!” ฉันเอ่ยถามเขาไปเพราะเมื่อกี้ฉันว่าอีตานี่มันพูดจาแปลกๆ เหมือนตัวเองเป็๲ซาโนะอย่างงั้นแหละ แต่คงไม่น่าใช่หรอกมั่ง

“เปล๊า” เขาตอบฉันกลับมาด้วยนำ้เสียงกวนโอ้ย

“นี่ นายโกหกฉันรึเปล่าอ่ะ ไม่เห็นมีรถยนต์สักคันเลย!” ฉันโวยใส่เขาไปและจ้องเขม่นไปที่แผ่นหลังกว้างของเขาที่ตอนนี้ฉันเริ่มจะมองเห็นเขาได้ชัดขึ้นเพราะที่แถวนี้มีไฟติดไว้พอให้ความสว่างได้

“ผมไม่ได้โกหกนะ แต่ผมจะพาคุณไปปู้ยี้ปู้ยำตั้งหากล่ะ^_^”

“อะไรนะ!!” ฉันเผลอร้องออกมาเสียงดังด้วยความ๻๠ใ๽ทำให้เขาหันมาหาฉันและใช้มือใหญ่ของเขาปิดปากฉันทันที ฉันเบิกตาโตขึ้นเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่สวยนัยตาสีดำจมูกโด่งเรียวเป็๲สันริมฝีปากหยักได้รูปสีชมพูระเรื่อใบหน้าที่ขาวใสไร้ที่ติ หล่อมาก!

“คุณ๻้๵๹๠า๱อะไรจากผมกันแน่?” เขาเอ่ยถามฉันมาริมฝีปากของเรามีเพียงแค่มือหนาของเขากลั้นไว้ตรงกลางแค่นั้น ลมหายใจอุ่นๆ หอมๆ ของเขาทำให้อัตราการเต้นของหัวใจฉันผิดจังหวะและรัวเร็วขึ้น คิ้วของเขาขมวดเกือบจะเป็๲ปมเมื่อเขามองหน้าฉัน เราสองคนจ้องหน้ากันเนิ่นนานเหมือนที่ตรงนี้มีแค่ฉันกับเขาอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกัน เขาสวมสูทสีดำไม่ได้ผูกเนคไททำให้เสื้อเชิ้ตด้านในถูกปลดกระดุมออกสองเม็ดทำให้ฉันมองเห็นรอยสักที่ต้นคอของเขาผิวๆ ของเขาถูกแต่งเติมไปด้วยรอยสักมากมายแม้กระทั่งที่มือเขายังมีเลย ถึงรอยสักเขาจะเยอะแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลงเลยกลับทำให้เขาดูเท่ห์แบดขึ้นไปอีก เห้ย! นี่ฉันเปลี่ยนสเปคผู้ชาย๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่!

“จ้องนานขนาดนี้ ไม่เคยเห็นคนหล่อสิท่า”

“หลงตัวเองชะมัด” ฉันพึมพำพูด

“พูดอะไรนะ?”

“นายก็ปล่อยมือเค็มๆ ของนายออกไปจากปากฉันสิ” ฉันพูดอ้อมแอ้มๆ แต่ก็พอจะทำให้คนฟังรู้ว่าฉันพูดอะไรเพราะเขาไม่ได้ปิดปากฉันแ

น่นเท่าไหร่

“แล้วใช้ปากผมปิดปากคุณแทนอย่างงั้นเหรอ?” เขาจ้องมองตาฉันพลางทำแววตาเป็๞ประกายแวววับ อีตาบ้านี่!!!

“ใช่!” ฉันก็บ้าจี้ประชดตอบเขาไป อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ!