หวงเทาวางสายพลางมองไปยังเนี่ยเซิงเสี่ยวที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้พักผ่อน สีหน้าอาการไม่ได้ดีไปกว่าเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวที่อยู่ในห้องผ่าตัดเท่าไร
“เซิงเสี่ยว เธอคิดว่าจะทำยังไง?” ถงซินรู้สึกว่า์คงจะเกลียดเนี่ยเซิงเสี่ยวถึงได้หาเื่มาให้เธอไม่หยุดหย่อน
เนี่ยเซิงเสี่ยวลูบดวงตาที่แดงก่ำ “เมื่อครู่หมอบอกว่าเหนี่ยวเหนี่ยวมีกรุ๊ปเืพิเศษไขกระดูกก็พิเศษด้วย?”
ถงซินพยักหน้า “ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราจะต้องหาคนที่สามารถช่วยเหนี่ยวเหนี่ยวได้”
เนี่ยเซิงเสี่ยวมองไปยังหวงเทาที่ค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเธอ “ไม่ต้องหาแล้ว สุดท้ายฉันก็ต้องกลับไปขอร้องเขา เพียงแต่น่าจะลำบากอยู่นิดหน่อย ผู้จัดการหวงว่าไหม?”
หวงเทาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ “คุณเนี่ยก่อเื่เอาไว้ก็จะต้องไปแก้ด้วยตัวเอง คุณจะต้องเชื่อมั่น ว่าเพชรจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็มีวันที่จะแตกออก”
เนี่ยเซิงเสี่ยวได้ยินคำแนะนำของหวงเทา เพชรที่แข็งแกร่งก็มีวันที่แตกออกเป็ประโยคที่ให้กำลังใจได้ดี แต่ถึงไม่มีประโยคนี้ เธอก็จะลองไปหาเหยียนจิ่งจื้อดู
จำได้ดีว่าตอนที่คุณแม่เหยียนเกิดอุบัติเหตุ เหยียนจิ่งจื้อตรวจเืเสร็จเพื่อที่จะเตรียมตัวไปให้เืแม่ของเขาหมอก็พูดขึ้นมาว่า : คุณเหยียน กรุ๊ปเืและไขกระดูกของคุณเป็หนึ่งในหมื่น สนใจที่จะบริจาคเอาไว้ในคลังของพวกเราไหม ไม่แน่ต่อไปอาจจะช่วยคนอื่นได้
จากนั้นก็…ดูเหมือนว่าหมอคนนั้นจะถูกปฏิเสธ
เืและไขกระดูกของประธานบริษัทเฉินตง คนธรรมดาสามารถขอได้หรือ?
ตลอดทางที่มาบริษัทเฉินตงเนี่ยเซิงเสี่ยวคิดแบบนี้มาตลอด จะพูดโน้มน้าวเหยียนจิ่งจื้ออย่างไรดีถึงให้เขากลับมาเชื่ออีกครั้ง เืและไขกระดูกของท่านประธานเฉินตงที่คนธรรมดาขอไม่ได้ แต่ว่าเหนี่ยวเหนี่ยวขอได้
เธอได้ตัดเส้นทางของตัวเองในอนาคตทิ้งไปแล้วเพราะคำพูดทางโทรศัพท์เมื่อคราวนั้น
แต่เมื่อมาถึงที่ด้านล่างตึกของบริษัทเฉินตงเธอก็พบว่าแม้แต่โอกาสที่จะได้พูดโน้มน้าวเหยียนจิ่งจื้อก็ไม่มีเลย
“นี่มันเนี่ยเซิงเสี่ยวไม่ใช่หรือ” ผู้หญิงที่ทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ พร้อมทั้งมีความได้ใจปรากฏออกมาด้วย
“สวัสดีค่ะ ฉันอยากจะขอพบประธานเหยียน” เนี่ยเซิงเสี่ยวพูดด้วยท่าทางไม่มั่นใจ
“เธอคิดว่าตัวเองเป็ใคร ประธานเหยียนเป็คนที่เธอบอกอยากพบก็พบได้หรือ?” คราวนี้เธอก็เผยเขี้ยวเล็บของตัวเองออกมา พวกเธออิจฉาและหมั่นไส้เนี่ยเซิงเสี่ยวนัก ทำให้ท่านประธานโกรธจนถึงขั้นออกคำสั่งไปทั่วทั้งเครือของเฉินตงได้ ท่านประธานคนนั้นที่ต่อให้พวกเธอเสนอหน้าไปให้เห็นทั้งวันก็ยังคงจำไม่ได้แม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ
เนี่ยเซิงเสี่ยวเริ่มที่จะเดินไปมาในห้องโถงของบริษัท เธอไม่อยากจะพูดกับผู้หญิงพวกนี้แล้ว ดูท่าทางแล้วก็คงไม่ช่วยเธอแจ้งท่านประธาน ขอไปก็เท่านั้น
“เฮ้ เธออย่ามาเดินไปเดินมาในห้องโถงจะได้ไหม ถ้าจะเดินก็ไปที่ถนน ที่นี่เอาไว้รับแขกสำคัญ ถ้ายังเดินอีกพวกฉันจะไปเรียกรปภ.มาโยนเธอออกไป…”
ฟังเสียงแหลมของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์แล้ว ในตอนนั้นเนี่ยเซิงเสี่ยวก็นึกถึงจินเป้ยน่า หลายวันที่ทำงานที่เฉินตง เธอมองออกว่าจินเป้ยน่าไม่ได้มีความคิดแย่ๆกับเธอ แถมยังเป็คนที่ใกล้ชิดเหยียนจิ่งจื้อที่สุด
เธอรื้อโทรศัพท์ตัวเองและโชคดีที่เบอร์ยังอยู่ หลบผู้หญิงหน้าเคาน์เตอร์ที่ด่าเธอแว้ดๆ ออกมาโทรศัพท์ รอเพียงไม่กี่วินาทีปลายสายก็รับ
“คุณเนี่ย?”
“คุณเป้ยน่า ภาษาจีนของคุณยังดีเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ฮ่าๆ คุณเนี่ย คุณสามารถทำให้ท่านประธานของพวกเราหงุดหงิดพอตัวเลยล่ะ มีอะไรหรือเปล่า? วันนี้ถึงได้โทรมาหาฉัน?” ความโกรธที่เหยียนจิ่งจื้อมีต่อเนี่ยเซิงเสี่ยวเป็เครื่องพิสูจน์ได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นไม่ธรรมดา จินเป้ยน่าภูมิใจที่ตัวเองมองไม่ผิด
“ฉันอยากจะเจอเขาค่ะ” เนี่ยเซิงเสี่ยวพูดออกไปตรงๆ
“แต่ว่าคุณเนี่ยอาจจะไม่รู้ ท่านประธานไม่สามารถเจอคุณได้แล้ว เขาเอาชื่อของคุณเข้าไปอยู่ในแบล็กลิสต์แล้ว” จินเป้ยน่าพอใจในภาษาจีนที่ดีมากของตัวเอง ที่สามารถพูดหนึ่งประโยคก็สามารถอธิบายสถานการณ์ของเหยียนจิ่งจื้อได้ครบถ้วน
แต่ว่าหลังจากวางสายไป เธอหันกลับมาก็เห็นสายตาที่ราวกับคบเพลิงจ้องเธอจากด้านหลัง จินเป้ยน่าใจนถอยหลังไปหลายก้าว จนกระทั่งเอวของเธอไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ “ท่าน…ท่านประธานทำไมมายืนอยู่ที่นี่คะ”
เหยียนจิ่งจื้อค่อยๆ ดึงสายตากลับไปไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วเดินกลับไปทีละก้าวด้วยท่วงท่าที่สวยงามมากราวกับเป็ตัวละครที่แสนโรแมนติกมาเดินอยู่ริมชายหาด แล้วคิดถึงเื่ที่ทำให้มีความสุข รับลมร้อนของทะเล
แต่ว่าตอนนี้คือห้องทำงานที่เงียบสงบ จู่ๆ จินเป้ยน่าก็รู้สึกว่าเหยียนจิ่งจื้อโรคจิต ทว่าในเมื่อถูกจับได้แล้วจึงรายงานท่านประธานไป “ท่านประธานคะ เมื่อครู่คุณเนี่ยโทรมา”
เหยียนจิ่งจื้อยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร
“เธออยากพบคุณค่ะ”
“เงียบ” ในที่สุดก็เอ่ยปากพูดออกมาเบาๆ แต่เต็มไปด้วยพลังอย่างมาก ่นี้เหยียนจิ่งจื้อถูกความทรงจำกับอาการปวดหัวทำให้เส้นประสาทเกือบจะแตก เปลือกของความทรงจำนั้นค่อยๆ หลุดออกทีละชั้น
ชาตินี้ทั้งชาติเขาคิดว่าจะไม่มีวันให้อภัยเนี่ยเซิงเสี่ยว ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น
ทำไมครั้งนี้ถึงวิ่งมาขอพบเขา? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?
ในตอนห้าโมงเย็นซึ่งเป็เวลาเลิกงานของเหยียนจิ่งจื้อ เขาที่เดินออกมาจากลิฟต์โดยมีบอดี้การ์ดเดินล้อมเรียกสายตาของผู้หญิงหน้าเคาน์เตอร์ได้ เขาเดินออกไปข้างนอกด้วยจังหวะก้าวเดินที่มั่นคง
“คุณเหยียน” ไม่รู้ว่าเสียงดังออกมาจากมุมไหน เหยียนจิ่งจื้อรู้สึกว่าจะต้องเป็หูฝาดแน่ เสียงเหมือนกับในความฝันเปี๊ยบ จะเป็ไปได้อย่างไร
เขาเดินต่อไป
“เหยียนจิ่งจื้อ!” ครั้งนี้มั่นใจแล้วว่าไม่ใช่หูฝาด เดิมทีเหยียนจิ่งจื้อคิดจะหยุดมองว่าผู้หญิงคนนี้มีความกล้าขนาดไหนถึงได้กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเขา แต่ใจที่หยิ่งยโสกลับทำให้เขาเดินหน้าต่อไป
สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งเข้ามาขวางหน้าเขา “ฉันมีเื่จะพูดกับคุณ”
เหยียนจิ่งจื้อจำต้องหยุดเท้าลงจากนั้นก็ปรายตาไปมองยังบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ ซึ่งบอดี้การ์ดเองก็รับคำแล้วเริ่มเคลียร์คนทันที
เขาได้กลัวคำว่า “ฉันมีเื่จะคุยกับคุณ” ของเธอไปแล้ว ครั้งที่แล้วก็แบบนี้ ครั้งนี้ถ้าหากมาพูดอีก เขาไม่รับประกันว่าอาจจะลงมือฆ่าเธอเพื่อชำระความเกลียดนี้
เขาสามารถอดทนมาได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเอาคำพูดที่ฮิตกันตามอินเทอร์เน็ตก็คงจะพูดว่า นายพยายามได้สุดยอดเลย
“จิ่งจื้อ นายไปที่โรงพยาบาลสักรอบได้ไหม…”
ประโยคหลังพูดอะไรเหยียนจิ่งจื้อไม่ได้ยินแล้ว เขากลัวว่าจะได้ยินอะไรที่ไม่อยากได้ยิน จังหวะก้าวเท้าไวขึ้น แถมลมยังแรงมาก
ให้เขาไปโรงพยาบาลทำอะไร? ไปตรวจว่าเป็โรคขาดความรักอะไรนั่นหรือ? เธอบ้าไปแล้วเหรอ
แล้วยังเรียกชื่อของเขาได้อย่างลื่นปาก เขามั่นใจได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ
ถ้าหากเมื่อหลายวันก่อนมีคนโยนคุณทิ้งเหมือนกับขยะแบบนั้น จากนั้นหลายวันต่อมาก็มาหาคุณที่ถังขยะอีก และยังพยายามต่อใจที่แตกเป็เสี่ยงๆ ของคุณกลับมา คุณจะจัดการเธอไหม?
เหยียนจิ่งจื้อส่ายหน้า หน้าตาของประธานบริษัทเฉินตงของเขาจะไม่เสียไปต่อหน้าผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีคนนี้อีก
สุดท้ายเนี่ยเซิงเสี่ยวก็ถูกรปภ.โยนออกไปนอกเฉินตง อากาศเริ่มที่จะมีฝนตกลงมาปรอยๆ ตกลงมาใส่หน้า เย็นไปถึงในใจ
คนที่มากางร่มให้เธอคือจินเป้ยน่า เธอมองสภาพย่ำแย่ของเนี่ยเซิงเสี่ยวอย่างขบขัน “คุณเนี่ย อย่าบอกฉันนะว่าคุณจะเริ่มตามจีบท่านประธานแล้ว?”
จู่ๆ เนี่ยเซิงเสี่ยวก็จับเธอไว้ “คุณเป้ยน่า รบกวนช่วยบอกตารางงานต่อไปของเขาด้วยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณควรบอกฉันก่อนว่าคุณคิดจะทำอะไร”
“ขอให้เขาช่วยชีวิต มีแค่เขาที่สามารถช่วยได้”
จินเป้ยน่าเกาหัว “ฉันไม่เข้าใจ”
จู่ๆ เนี่ยเซิงเสี่ยวก็หัวเราะออกมา “อย่าว่าแต่คุณเลยค่ะ แม้แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ”
หลายปีมานี้เพื่อนบ้านต่างพูดกันว่าพ่อของเหนี่ยวเหนี่ยวคงจะตายไปแล้ว ถ้าหากเป็เช่นนั้นก็คงจะจบแล้ว
พรุ่งนี้เหยียนจิ่งจื้อจะไปเข้าร่วมงานประมูลหนึ่ง เพื่อไปประมูลที่ดิน ตอนที่กำลังจะเริ่มเรียกคนให้มาเสนอราคา ก็พบเื่ที่น่าใก็คือเนี่ยเซิงเสี่ยวมาปรากฏตัวที่งานประมูล
เนี่ยเซิงเสี่ยวเดินดุ่มๆ เข้ามาข้างตัวเหยียนจิ่งจื้อแล้วพูดเสียงเบา “คุณเหยียนคะ หลังจากงานประมูลฉัน้าคุยกับคุณ”
เหยียนจิ่งจื้อไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้นเงยหน้าขึ้นส่งสัญญาณให้กับคนที่รับผิดชอบเรียกราคา แววตาดุเริ่มที่จะมองไปยังคู่ต่อสู้รอบๆ ไม่ยอมคุยกับเนี่ยเซิงเสี่ยวแม้แต่ประโยคเดียว
เนี่ยเซิงเสี่ยวโกรธจนยกกล้องขึ้นไปเล็งที่หน้าของเขาแล้วกดปุ่มชัตเตอร์ไปสองที เพื่อบอกให้รู้ถึงการมีอยู่ของเธอ
