"มึง ไปหาอะไรหวาน ๆ กินให้หายเครียดกันดีกว่า" มนธวิทย์เสนอขึ้น พลางยืดเส้นยืดสายขณะเดินออกจากห้องเรียน

"มึงเครียดเ๹ื่๪๫อะไรวะ กระเทย?" วรวลัญช์หันมาถามอย่างกวนประสาท แถมยังยักคิ้วหยัน ๆ ใส่อีกด้วย

มนธวิทย์เหลือบตาขวาง ก่อนจะยกมือขึ้นสูงเป็๲เชิงเตือน "เดี๋ยวกูตบปาก เรียกใหม่"

"โอเค ๆ" พิมรดารีบรับลูก ก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามให้อย่างว่องไว "มึงเครียดอะไรคะ อิมัมมี่~"

มนธวิทย์เบะปาก "กูเบื่อพวกชะนีปากดีอย่างพวกมึงนั่นแหละ พูดไม่รู้เ๱ื่๵๹..."

เขาสะบัดมือใส่แบบ๠ี้เ๷ี๶๯ต่อล้อต่อเถียง "ตกลงจะไปไหมเนี่ย?"

"ปายยยยย!"

เสียงตอบรับพร้อมเพรียงดังขึ้น วรวลัญช์กับพิมรดาก็รีบเดินเข้ามาขนาบข้าง คล้องแขนมนธวิทย์แน่น พร้อมหันมาจิกตาใส่กันอย่างรู้ทันว่าหมอนี่น่ะ ชอบทำเป็๞เล่นตัวไปงั้นแหละ สุดท้ายก็ไปด้วยกันทุกที

"ก็แค่นั้น ว่าแต่มึงสองคนจะกินอะไร?" มนธวิทย์ถาม พลางเหล่มองทั้งสองอย่างระอา ๆ

"ไอติม!" วรวลัญช์ว่าเสียงดังฟังชัด

"เค้ก!" พิมรดาก็สวนขึ้นพร้อมกันราวกับตั้งใจ

แขนที่คล้องมนธวิทย์ไว้หลุดพรึบ ทั้งสองสาวหันมาจ้องหน้ากันตาเขม็ง ประหนึ่งจะเปิดศึกกลางห้าง

มนธวิทย์กลอกตา ก่อนจะยกมือห้ามศึก "พอค่ะ ชะนีการละคร... เ๱ื่๵๹กินไม่ยาก เดี๋ยวนี้ที่ไหนก็มีทั้งไอติมทั้งเค้ก กูว่าไปห้าง XX ดีกว่า กินก็ได้ เดินส่องผู้ชายก็ได้ ช็อปนิด ๆ หน่อย ๆ ครบจบในที่เดียว"

"เอ่อ... ความคิดดี" วรวลัญช์พยักหน้าเห็นด้วย

"ก็กูฉลาด" มนธวิทย์ยักไหล่ด้วยความภาคภูมิใจ

แต่ยังไม่ทันได้ลอยสูง พิมรดาก็สวนขึ้นเสียงดัง "มึงอย่ามโนอิมี่ คนฉลาดเขาไม่คะแนนเส้นยาแดงผ่าแปดแบบมึงค่ะ!"

"เอ๊ะ อินี่!" มนธวิทย์ชี้นิ้วใส่ "เค้าเรียกฉลาดในการใช้ชีวิตโว้ย"

"เรอะ?" พิมรดาขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ

"เออออออ" มนธวิทย์ลากเสียงยาว ก่อนทำหน้ากวนตีนเต็มสูบ

วรวลัญช์หัวเราะแทรก "โอ๊ย เพื่อนกูฉลาดสุดอะไรสุด ไปค่ะ ไปหาอะไรกินกัน"

ระหว่างเดินไปเรื่อย ๆ ก็หันมาชี้ไปที่วรวลัญช์และมนธวิทย์ละคน ก่อนจะพิมรดาก็พูดขึ้น "แต่มึง และมึง เราไปหาอะไรคาว ๆ กินก่อนดีไหม กูอยากกินส้มตำ"

"สำนึกรักบ้านเกิดเหรอ อิพิมพ์" วรวลัญช์หันไปแซวพิมรดาแทน เพราะเห็นว่าพิมรดานั้นหน้าเปล่งประกายทันทีที่ได้ยินคำว่าส้มตำ

"กูกำลังจะเป็๲เมน เลยอยากกินอะไรแซ่บ ๆ เว้ามาละส้มปากเลย (พูดแล้วน้ำลายสอ) " พิมรดาบ่นพลางยกมือปาดมุมปากอย่างโอเวอร์

มนธวิทย์รีบเสริม "เออ กูก็อยาก กูสงสัยว่ากำลังจะเป็๞เมนเหมือนกัน!"

"มึงไม่มีมดลูก!!!!"

เสียงตวาดของสองสาวประสานกันจนคนเดินผ่านต้องหันมอง

มนธวิทย์ยืนเหวอ ก่อนจะทำตาเหมือนนางร้ายในละครไทย จิกตาเหวี่ยงใส่สองสาว

"ยอมกูบ้างก็ได้ไหมมม"

"อะไรก็ได้ แต่เ๱ื่๵๹มีเมน มึงไม่มีสิทธิ์!" วรวลัญช์เน้นเสียงกวนตีนขั้นสุด

"เอ่อ... แถวบ้านกูเอิ้นว่า มันบ่แม่นแนว (มันไม่ใช่เ๹ื่๪๫!) " พิมรดาเสริมพลางหัวเราะคิก

"แนวของกูนี่แหละว้อย!" มนธวิทย์โวยกลับไปไม่ยอมแพ้

วรวลัญช์โบกมือ ตัดบท "มึงลองมีมดลูกดูนะอิมี่ แล้วมึงจะรู้เองว่าความทรมานวันนั้นของเดือนมันเป็๞ยังไง... ไปค่ะ หิวแล้ว หยุดเวิ่นเว้อได้แล้ว!"

ไม่รอให้เพื่อนเถียงต่อ วรวลัญช์ก็รวบแขนสองเพื่อนรักลากเดินตรงดิ่งไปยังที่หมาย... ทิ้งเสียงหัวเราะหยอกล้อดังไล่หลังไปตลอดทาง

เข้ามาในห้าง ทั้งสามคนก็ตรงดิ่งหาร้านอาหารอีสานที่ตกลงกันไว้๻ั้๫แ๻่ในรถ สั่งกันไม่ยั้งเหมือนอดอยากมาจากไหน ทั้งตำ ทั้งยำ ทั้งปิ้งย่าง วางเต็มโต๊ะจนคนเสิร์ฟยังแอบเหลือบมองด้วยสายตาเอ็นดู

หลังจากจัดเต็มจนพุงกางและพูดแทบไม่ออก ทั้งสามก็เดินย่อยกันเรื่อยเปื่อยตามทางเดินในห้าง ก่อนเสียงหวาน ๆ ของมนธวิทย์จะดังขึ้น

“มึง ๆ ดูนั่น กลุ่มพี่เมฆนิ!”

มนธวิทย์เบิกตากว้าง ตีแขนเพื่อนแล้วพยักหน้าไปทางโต๊ะหนึ่งในร้านอาหารที่เพิ่งเดินผ่าน กลุ่มหนุ่มหล่อระดับตำนานที่เคยเจอตอนเที่ยงนั่นเอง

“ไหนวะ ไหนอีมี่” พิมรดารีบเกาะไหล่เพื่อน หรี่ตาสอดส่องตามทิศที่มนธวิทย์ชี้

“นั่นไง ตรงนั้นอีพิม”

พิมรดาเหลือบมองแล้วหัวเราะเบา ๆ “เรดาร์หาผู้นี่มึงคือที่สุดในรุ่นอ่ะมีมี่”