ตอนหลินซย่าจื้อเห็นหลินหวั่นชิวเดินเข้าบ้านพักหลังใหญ่ ภายในใจอิจฉาริษยาเป็๲อย่างมาก

        แต่นางไปสอบถามจากคนรอบข้าง รู้ว่าบ้านหลังนี้มีสองลาน ค่าเช่าปีละสามสิบสี่สิบตำลึง หลินซย่าจื้อเสียดายเงินมาก

        เงินทั้งนั้น!

        เงินของนางทั้งนั้น!

        จินเป่าของนางต้องจ่ายค่าเรียนปีละยี่สิบตำลึง ทั้งยังมีค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ดอื่นๆ ลำพังแค่เงินที่ต้องจ่ายให้สถานศึกษาปีหนึ่งก็สูงถึงสามสิบสี่สิบตำลึง

        ดูจากตอนนี้แล้ว ในมือเจียงหงหย่วนคงมีเงินไม่น้อย ทั้งสร้างบ้านหลังใหญ่ ทั้งเช่าบ้านดีๆ เช่นนี้

        “บุรุษบ้านนั้นทำงานกระไร?” หลินซย่าจื้อสอบถาม ฟู่เหรินที่คุยกับนางเป็๲พวกชอบนินทาและอิจฉาที่หลินหวั่นชิวหน้าตาสวยพอดี อิจฉาที่อีกฝ่ายความเป็๲อยู่ดีกว่า คำที่ออกจากปากจึงไม่ดีนัก

        “ข้าจะรู้ได้อย่างไร บุรุษบ้านนั้นออกไปทำงานสาย กลับบ้านดึก ออกจากบ้านตอนเย็น กลับก่อนฟ้าสาง ไม่รู้ว่าทำงานมิชอบหรือไม่”

        หลินซย่าจื้อฟังแล้วรู้สึกว่าต้องเอาไปบอกสวีเทา ไม่แน่ว่าเจียงหงหย่วนอาจจะทำงานที่ไม่อาจบอกผู้ใดได้ในอำเภอ หากกุมจุดอ่อนนี้ไว้ได้…จะได้ข่มขู่เขาง่ายขึ้น

        วางแผนเช่นนี้ในใจ หลินซย่าจื้ออารมณ์ดีขึ้นมาก

        เดิมทีนางว่าจะเข้าไปหาหลินหวั่นชิว แต่นางล้มเลิกความคิดเดิมทันทีเมื่อมีความคิดใหม่โผล่มาในหัว

        กลับบ้านไปเรียกท่านพ่อท่านแม่มาด้วยดีกว่า อาศัย๰่๭๫ที่เหล่าต้าบ้านเจียงไปล่าสัตว์ พวกนางจะบุกเข้าไปในบ้าน นางไม่เชื่อหรอกว่าหลินหวั่นชิวจะกล้าไล่พวกนางออกไป

        การอกตัญญูถือเป็๲ความผิดมหันต์!

        แต่แน่นอนว่าจุดประสงค์หลักที่เรียกท่านพ่อท่านแม่มาคือการควบคุมหลินหวั่นชิวอีกครั้งใน๰่๭๫ที่เจียงหงหย่วนไม่อยู่

        หลินหวั่นชิวที่กำลังทำอาหารอย่างมีความสุขอยู่ในบ้านไม่นึกเลยว่าบุรุษของตัวเองเพิ่งออกจากบ้านแค่สองวัน ตัวเองจะตกเป็๲เป้าหมายของคนบ้านเหล่าหลินอีกครั้ง

        หลินซย่าจื้อนั่งเกวียนวัวกลับถึงบ้าน เล่าเ๹ื่๪๫ที่สืบมาจากในอำเภอให้เหล่าหลินกับสวี่ซื่อฟัง

        เหล่าหลินนิ่งเงียบ ไม่รู้คิดกระไรอยู่

        สวี่ซื่อก่นด่า “นังเด็กเวรนี่ บ้านเจียงมีเงินเยอะขนาดนั้น เหตุใดไม่รู้จักขนกลับมาให้ที่บ้านบ้าง หลายปีมานี้ข้าเลี้ยงนางเสียข้าวสุกจริงๆ หากรู้แต่แรกว่าจะเป็๞เช่นนี้ ข้าคงจับนางกดน้ำในกระโถนฉี่ไปแล้ว!”

        “ท่านแม่ ตอนนี้พูดไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็๲ลูกสาวพวกท่าน ต้องกตัญญู ความหมายของข้าก็คือ จินเป่าเรียนอยู่ที่สถานศึกษาจิ่วไท่ ค่ากินอยู่ที่นั่นแพงมาก พรุ่งนี้พวกท่านสองคนย้ายไปอยู่อำเภอก่อนดีหรือไม่ จากนั้นข้าค่อยรับจินเป่าออกมาอยู่กับพวกท่าน นางเป็๲ลูกสาวพวกท่าน ควรต้องกตัญญูกับท่านพ่อท่านแม่อยู่แล้ว!”

        สวี่ซื่อมองหลินฟาไฉ “ตาแก่ เ๯้าว่าอย่างไร?”

        หลินฟาไฉตอบว่า “ลูกซย่าพูดถูก ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็๲พ่อแม่นาง นางควรกตัญญู! ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้พวกเราจะเข้าอำเภอ!” 

        ตอนนี้ไม่มีงานในไร่ต้องทำ อีกทั้งในหมู่บ้านก็ไม่มีกระไรพอดี

        สวี่ซื่อดีใจมากที่จะได้ไปอยู่ในอำเภอ รีบไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของ

        “…ท่านแม่ ข้าได้ยินว่านั่นเป็๞บ้านแบบสองลาน มิหนำซ้ำพวกเขายังซื้อบ่าวใช้ด้วย”

        ยายสวีออกไปซื้อผักและทำความสะอาดหน้าบ้านทุกวัน เพื่อนบ้านซ้ายขวาต่างรู้ว่านางเป็๲บ่าวของบ้านเจียง

        “ไอ๊หยา ซื้อบ่าวใช้ด้วยหรือ…พ่อเอ้ย เ๯้าว่านายพรานเจียงมีเงินเท่าไรกันแน่ คงไม่ได้มีเป็๞พันตำลึงหรอกกระมัง?”

        “เกรงว่าจะเยอะกว่านั้น! แค่พันตำลึงไม่พอให้พวกเขาใช้จ่ายเช่นนี้” หลินฟาไฉพูด ตอนนั้นคนผู้นั้นให้เงินเขามาพันตำลึง เขารู้สึกว่าพันตำลึงเป็๲เงินจำนวนมาก แต่หลายปีมานี้ใช้ไปใช้มาก็เหลือเพียงนิดเดียวแล้ว

        เงินใช้ไปก็หมด!

        “หา…มากกว่าพันตำลึง…ให้ตายเถิด…เหตุใดคนที่แต่งกับเขาไม่ใช่ลูกซย่าของพวกเรานะ หรือจะเป็๲กุ้ยฮวากับอิงชุนก็ยังได้! เหตุใดต้องเป็๲นังเด็กนั่นด้วย! ไม่เช่นนั้น…ให้นังหนูฉินแต่งกับเขาดีหรือไม่? ยังไงนังเด็กนั่นก็ถูกขาย ไม่ใช่แม้แต่อนุด้วยซ้ำ”

        สวี่ซื่อยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองคิดถูก

        “พูดบ้ากระไร! เขามีเงินก็จริง แต่มีเงินแล้วอย่างไร รักษาไว้ไม่ได้อยู่ดี! หัวหน้าหมู่บ้านเพ่งเล็งอยู่ เทาจื่อเองก็เช่นกัน เ๽้าคิดว่าเหตุใดเมื่อก่อนเจียงเหล่าต้าต้องแสร้งทำเป็๲จนเล่า? เพราะหากเปิดเผยว่ามั่งคั่งแล้วมีหลายคนอยากได้หมายปองเงินของเขา เขาที่เป็๲เพียงแค่นายพราน จะขอให้ใครปกป้องกันเล่า? ย่อมไม่มีผู้ใดให้พึ่ง! เลิกคิดถึงสิ่งที่มีหรือไม่มีเสียเถิด พวกเราแค่อาศัยจังหวะที่หัวหน้าหมู่บ้านยังยึดเงินบ้านเจียงไม่หมดมารีดเอาเงินสักเล็กน้อยเป็๲พอ”

        หลินฟาไฉมั่นใจว่าเจียงหงหย่วนมีเงินเยอะ ก่อนหน้านี้ภรรยาหนีไปสองคน รอบนี้คงไม่อยากให้ภรรยาหนีไปอีกจึงนำเงินออกมาใช้อย่างยิ่งใหญ่

        สุดท้ายแล้วก็เป็๲เพียงเด็กรุ่นหลังอายุสิบกว่าปี ทำสิ่งใดล้วนไม่รอบคอบ

        ไม่รู้จักวิถีของหอยหวานที่ซ่อนเนื้อไว้ใต้เปลือก

        หลินฟาไฉพูดเช่นนี้ สวี่ซื่อจึงไม่พูดกระไรอีก

        เช้าวันรุ่งขึ้น หลินฟาไฉสองสามีภรรยากับหลินซย่าจื้อนั่งเกวียนวัวเข้าอำเภอ ทิ้งหลินฉินกับหลินฮั่วเฝ้าบ้าน

        เด็กสาวทั้งสองไม่พอใจเป็๲อย่างยิ่ง พวกนางอยากไปอำเภอเช่นกันแต่ไม่กล้าเถียงท่านแม่

        มาถึงอำเภอ ทั้งสามตรงไปหาที่บ้านตระกูลเจียงทันที

        “พวกเ๽้ามาหาผู้ใด?” มีเพื่อนบ้านถาม

        “หาลูกสาว หลินหวั่นชิว อยู่บ้านนี้นี่แหละ” สวี่ซื่อยิ้มตอบ

        “อ้อ ที่แท้ก็ครอบครัวมารดาของเจียงไท่ไท่นี่เอง?”

        “ยายสวี คนจากบ้านไท่ไท่บ้านเ๯้ามาหา” ฟู่เหรินพาทั้งสามเข้าบ้านตระกูลเจียงอย่างมีน้ำใจ ยายสวีรีบออกมา แต่ยังไม่ทันเดินอ้อมกำแพงภาพแกะสลักก็เห็นสตรีสองคนกับบุรุษหนึ่งคนบุกเข้ามา

        “พวกเ๽้าเป็๲ผู้ใด? มาทำกระไร?” ยายสวีเอาตัวขวางไม่ให้เข้ามา แต่นางขวางได้ที่ใดกัน มีเพื่อนบ้านผู้มีน้ำใจ อีกทั้งพ่อแม่ลูกจากบ้านตระกูลหลินก็ไม่ได้อ่อนแอ ยายสวีถูกพวกเขาผลักล้มก้นคะมำ

        “สุนัขดีไม่ขวางทาง!” สวี่ซื่อด่า

        “เป็๲แค่บ่าวใช้แต่กล้าขวางทางเ๽้านาย โอหังนักหรือ!” หลินซย่าจื้อถ่มน้ำลายใส่ยายสวีและยกเท้าเตะ

        ฟู่เหรินที่เป็๞เพื่อนบ้านเห็นภาพนี้ ไอ๊หยา ครอบครัวทางฝั่งแม่ของเจียงไท่ไท่นิสัยเสียอะไรขนาดนี้

        “เหตุใดถึงลงไม้ลงมือ” ฟู่เหรินที่มักจะพูดคุยกับยายสวีอยู่บ่อยๆ ตอนนี้มาเห็นคนที่ตัวเองพาเข้ามาเตะยายสวีก็รู้สึกไม่ดี

        สวี่ซื่อหันมาพูดกับฟู่เหริน “ไอ๊หยา ท่านคงไม่รู้ บ่าวใช้ต้องสั่งสอนให้ดี หากไม่สั่งสอนจะโดนลามปาม ปีนขึ้นมาบนหัวเ๯้านาย ลูกสาวข้าอ่อนแอบอบบาง ข้ากำลังช่วยนางสั่งสอนบ่าวใช้ให้”