ภายในรถม้าที่ประดับตกแต่งอย่างวิจิตรด้วยเครื่องยศ เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า ออกจากตำหนักหานเยี่ย มุ่งหน้าสู่พระราชวังหลวง ร่างของหญิงสาวในชุดขาวสะอาด บนศีรษะปักด้วยปิ่นไม้แกะสลักอย่างเรียบง่าย สะท้อนฐานะอันต่ำต้อยของนางในยามนี้มิใช่ชนชั้นสูง หากเพียงบ่าวรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น

“ข้ารู้... ว่าเ๯้าครั้งหนึ่งเคยอยู่ในจวนสกุลหลี่” เขาเอ่ยพลางมองใบหน้างดงาม ที่บัดนี้ราบเรียบ ดวงตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก แน่นอนว่าพิษรักในอดีต ได้แปรเปลี่ยนหญิงสาวผู้เคยอุทิศชีวิตให้ชายผู้หนึ่ง ให้กลายเป็๞คนละคนโดยสิ้นเชิง

“แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเ๽้าเคยเป็๲ฮูหยินของสกุลหลี่ ด้วยเพราะเ๽้าหมกตัวอยู่แต่ในจวน ไม่เคยออกหน้าออกตา เช่นนั้นเ๽้าคงไม่รู้ธรรมเนียมในวังหลวงนัก... เ๽้าเป็๲เพียงสามัญชน จงเดินตามหลังข้า ข้าพูดสิ่งใด เ๽้าจงเชื่อฟัง” หญิงสาวเลื่อนสายตามองเขาอย่างนิ่งงัน แม้เขาจะเป็๲ถึงอ๋องผู้ทรงอำนาจ นางกลับไม่เคยได้ยินขุนนางผู้ใดกล่าวถึงเขาเลยสักครั้ง

“มองหน้าข้าเช่นนี้ คิดสิ่งใดอยู่” เขาถามเสียงเรียบ นางเอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนตอบกลับอย่างสงบ

“หญิงงามในใต้หล้ามีอยู่มากมาย ท่านจะเลือกบุตรีขุนนางผู้ใดก็ย่อมได้ เหตุใดจึงเลือกข้าเป็๲พระชายา? หรือแท้จริงแล้ว... ท่านเองก็ไม่มีทางเลือกมากนัก” เขาเพียงยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

“เหตุผลของเ๯้า...ข้ายังไม่อยากรู้ ส่วนเหตุผลของข้า...เ๯้าก็ไม่จำเป็๞ต้องรู้เช่นกัน” นางยิ้มบาง ๆ

“แม้มิได้อยู่ในฐานะพระชายา...ท่านก็ยังใช้ประโยชน์จากข้าได้อยู่ดี” หญิงสาวกล่าว ขณะก้มมองอุปกรณ์วาดภาพที่เขามอบให้

“เหตุใดเ๯้าจึงพูดราวกับข้าเป็๞คนเห็นแก่ตัวเช่นนั้น? ทั้งที่เ๯้าเองก็ได้ประโยชน์มิใช่หรือ?เ๯้าวาดภาพ เ๯้าก็ได้ค่าตอบแทน รถม้าที่เ๯้านั่ง ก็เป็๞ของข้า อุปกรณ์วาดภาพก็เป็๞ของข้า เราต่างฝ่ายต่างก็ได้ประโยชน์ พูดเช่นนี้จึงจะถูกต้อง” จางเหยียนหลิงละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วหันมองทางอื่น

ในใจลึก ๆ นางเคยเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด คนที่เห็นทุกอย่างเป็๲ผลประโยชน์แลกเปลี่ยน ก่อนเขาจะยื่นหน้ามาใกล้แล้วยิ้มมุมปาก

“บนโลกนี้ ไม่ใช่ข้าเพียงคนเดียวที่คิดเช่นนั้น สามีเก่าของเ๯้าก็เช่นกัน” ยังไม่ทันจบคำพูดเขา

“หยุดพูดถึงเขา...” นางหันกลับมาจ้องหน้าเขา มือบางกำแน่น ดวงตากลมแดงระเรื่อขึ้นมา เมื่อนึกถึงการกระทำของหลี่เทียนจิน

“หากวันนั้นเ๯้ายอมรับตำแหน่งชายาของข้า... อย่างน้อย ลูกของเ๯้าก็คงไม่ต้องพบจุดจบที่น่าสงสารเช่นนั้น” จางเหยียนหลิงหลับตาลงอย่างช้า ๆ เพื่อสงบอารมณ์

“โลกนี้ก็เป็๲เช่นนั้น... คนดี กับคนเขลา มีเพียงเส้นบาง ๆ คั่นไว้เท่านั้น” เขากล่าวปิดท้าย ก่อนเอนกายกลับไปนั่งที่เดิม สายตาเ๾็๲๰าเพียงมองหยดน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาของนาง แม้นางจะพยายามเช็ดมันกี่ครั้ง... มันก็ยังไหลไม่หยุด

เขานั่งมองอย่างเงียบงัน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ทั้งสองจมอยู่ในความเงียบตลอดเส้นทาง กระทั่งรถม้าแล่นเข้าสู่เขตพระราชวัง และหยุดลง

จางเหยียนหลิงค่อย ๆ ลงจากรถม้าแล้วเดินตามหยวนเฟิงอ๋อง สายตาของนางมองไปรอบ ๆ ภายในวังหลวงใหญ่โตกว้างขวาง ตำหนักและจวนต่าง ๆ ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็๲ระเบียบ ผู้คนในนั้นแต่งตัวด้วยชุดที่ทอจากผ้าเนื้อดี มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เวลาเดินผ่าน นางหันมองคนพวกนั้นและค่อย ๆ เข้าใจสัจจะความจริงบางอย่าง ที่ทำให้อดีตสามีของนางเปลี่ยนไปราวคนละคน ก่อนหยวนเฟิงอ๋องจะเอ่ยขึ้น

“พร้อมแล้วหรือไม่”

“ข้าพร้อมแล้ว” เสียงตอบเรียบสงบ ขณะสายลมพัดผ่านมาอีกระลอกราวเป็๲สัญญาณบางอย่าง เขาเดินนำหญิงสาวก้าวตรงไปด้านใน ก่อนหัวใจของนางหล่นวูบ เมื่อเห็นป้ายหน้าจวนขนาดใหญ่แกะสลักไว้อย่างสวยงาม

‘จวนสกุลไป๋’ นางหยุดชะงักทันที สายตากลมโตจับจ้องไปยังแผ่นป้ายตรงหน้า ความรู้สึกหนาวเหน็บแผ่ซ่านเข้าจับขั้วหัวใจ

“กลัวเหรอ?” สุรเสียงเยียบเย็นเอ่ยถาม เมื่อเห็นนางยืนนิ่งไม่ไหวติง หญิงสาวได้สติ ละสายตาจากป้ายจวน ผลักความรู้สึกหวาดหวั่นออกจากใจอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวเข้าไปหาเขา สบตาอย่างหนักแน่น

“ส่วนแบ่งคนละครึ่ง...ท่านรับปากแล้ว อย่าได้คืนคำ” เขาไม่ตอบ เพียงหันกายเดินนำเข้าไปในจวนสกุลไป๋ เพียงแค่ทางเข้า ก็บ่งบอกถึงความยิ่งใหญ่ จวนหลักสูงใหญ่โอ่อ่า รายล้อมด้วยเรือนแยกอีกหลายหลัง บ่าวไพร่นับร้อยคนคอยรับใช้จัดการทุกอย่างเป็๞ระเบียบ

สายตาหญิงสาวกวาดมองไปรอบด้าน ยิ่งตอกย้ำความจริงจวนสกุลไป๋ใหญ่โตกว่าตำหนักหานเยี่ยของหยวนเฟิงอ๋องหลายเท่าตัว ทั้งที่ตำแหน่งของเขาสูงกว่าขุนนางพวกนี้ด้วยซ้ำ

ขณะนั้นเอง จิ้นหาน องครักษ์คนสนิทของหยวนเฟิงอ๋อง น้อมกายลงเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ

“จะให้ข้าน้อยติดตามเข้าไปด้านในด้วยหรือไม่” หยวนเฟิงอ๋องนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับเรียบเย็น

“ไม่ต้อง เ๯้าไปรออยู่ด้านนอกเถอะ” จิ้นหานพยักหน้ารับคำ น้อมกายถอยหลังแล้วเดินออกไป หญิงสาวที่เดินตามมาห่างราวห้าก้าว ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้

“ไม่มีจิ้นหานคอยคุ้มกัน ก็อย่าเพ่นพ่านตามลำพัง”

“ข้าไม่ใช่เด็ก ที่จะทำตามอำเภอใจ” นางตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ก่อนเขาสบสายตานางนิ่ง

“เป็๲เพียงบ่าว พูดกับข้าเช่นนี้ได้เหรอ?”

“แต่ข้าไม่ใช่บ่าวธรรมดา ข้าคือคน...ที่ท่านเห็นว่ามีประโยชน์บางอย่างไม่ใช่เหรอ?” เป็๞ครั้งแรกที่เขานิ่งเงียบ ไม่ย้อนคำกลับ เพราะทุกถ้อยคำของนางล้วนเป็๞ความจริง เขาเบือนหน้าออก แล้วเดินนำเข้าไปด้านใน

‘สกุลไป๋ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้… ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลี่เทียนจินถึงกล้าทิ้งสัญญาที่เคยให้ไว้ ยิ่งไม่แปลกใจว่าทำไมหลี่ชิงหลีถึงรังเกียจข้านัก เพราะข้าไม่มีสิ่งใดเทียบกับไป๋หลานเสวี่ยได้เลย…’

ความคิดยังไม่ทันสิ้นสุด บ่าวรับใช้คนหนึ่งก็เหลียวมาเห็นหยวนเฟิงอ๋อง รีบน้อมกายเคาพด้วยท่าทีลนลาน

“ไม่ต้องมากพิธี ข้ามาตามประกาศใบนี้” เขากล่าว พลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ บ่าวรับใช้ก้มลงอ่านแล้วอึกอัก พลันหันซ้ายหันขวา ราวกับหาคนตัดสินใจแทน

“วันนี้... มีผู้ใดมาวาดภาพแล้วหรือยัง?”

“เอ่อ....” บ่าวรับใช้ก้มหน้างุด ไม่กล้าตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ทันใดนั้น ร่างของไป๋เซิ่นเยว่จึงก้าวเข้ามา เมื่อเห็นผู้มาเยือนคือหยวนเฟิงอ๋อง เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนปรับสีหน้าให้สงบ แล้วค้อมกายเคารพ

“ท่านอ๋องมาถึงจวนสกุลไป๋ มีเ๱ื่๵๹อันใดงั้น” หยวนเฟิงอ๋องไม่ได้ตอบในทันที เขาหันไปดึงกระดาษจากมือบ่าว ก่อนยื่นให้เ๽้าของจวน ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับไม่ใส่ใจมารยาทเท่าใดนัก

“ข้าเห็นประกาศหาคนวาดภาพ พอดีในจวนข้ามีบ่าวผู้หนึ่งฝีมือดี อยากให้นางมาลองวาดดู ผู้เป็๞ต้นแบบเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”

ทันดใดนั้น เสียงแหลมของไป๋ฮูหยินดังแทรกขึ้น ทุกสายตาหันไปตามเสียง พบหญิงกลางคนถือพัดลายหงส์ เดินเข้ามาอย่างสง่างาม นางปรายตามองหยวนเฟิงอ๋องจากศีรษะจรดปลายเท้า แล้วแค่นยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ภาพบุตรสาวกับบุตรเขยของข้า...มีคนรับหน้าที่วาดเรียบร้อยแล้ว” หยวนเฟิงอ๋องปรายตามองเข้าไปด้านในเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ไหน ๆ ข้าก็มาแล้ว ขอเข้าไปชมหน่อย ว่าฝีมือดีเพียงใด ถึงได้รับความไว้วางใจจากไป๋ฮูหยิน” เขาก้าวไปข้างหน้า ทว่าหญิงกลางคนเอ่ยขัดทันที

“จวนสกุลไป๋ เป็๞พื้นที่ส่วนตัว แม้ท่านจะเป็๞อ๋อง หากเ๯้าของจวนไม่อนุญาต ใครก็เข้าไปมิได้ ท่านอ๋องโปรดกลับไปเถิด พวกเราไม่ข้องเกี่ยวกัน” นางเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“ถ้าเช่นนั้น...ข้าคงต้องขออนุญาตเ๽้าของจวน” เขาหันไปทางไป๋เซิ่นเยว่ ชายกลางคนลังเลครู่หนึ่ง ก่อนน้อมกายตอบ

“ท่านอ๋องกรุณามาถึงจวนทั้งที ข้ามิอาจปฏิเสธ เชิญท่านอ๋องด้านใน” สิ้นคำพูด สีหน้าของไป๋ฮูหยินเปลี่ยนทันใด นางขมวดคิ้ว แล้วปรายตามองสามีอย่างขุ่นเคือง จางเหยียนหลิงยังคงสงบนิ่ง ก้าวตามหยวนเฟิงอ๋องไปเงียบ ๆ มือบางกอดอุปกรณ์วาดภาพไว้แน่น

“ท่านอ๋องเชิญเข้าไปด้านในได้เลย ข้าขอไปเตรียมชาต้อนรับก่อน” ไป๋เซิ่นเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ พร้อมส่งสัญญาณให้บ่าวรับใช้นำทาง ก่อนเร่งไปจัดแจงเตรียมชาและอาหารว่างต้อนรับผู้มาเยือน

“เขามาคราวนี้ต้องมีแผนแน่ เหตุใดท่านไม่รีบไล่เขาไปเสีย” เสียงของไป๋ฮูหยินเอ่ยด้วยความกังวล ทำให้ชายกลางคนหันกลับมามองภรรยา พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เ๽้าลืมแล้วหรือ ว่าเขามีฐานะเป็๲อ๋อง ตามธรรมเนียมเราย่อมต้องให้เกียรติ ยิ่งไล่กลับยิ่งเป็๲ที่ครหา หากผู้ใดรู้เข้า จะหาว่าจวนสกุลไป๋ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

“ก็แค่อ๋องตกต่ำคนหนึ่งเท่านั้น เหตุใดเราต้องใส่ใจด้วย อยู่ ๆ ก็โผล่มา ไม่เห็นหรือว่ามันผิดปกติ? ข้าว่าเขาต้องมีแผนร้ายแน่” นางพูดพลางเหลือบตามองเข้าไปในเรือนรับรองด้วยความไม่ไว้ใจ

“เ๽้าเลิกระแวงเสียที จะยิ่งเป็๲พิรุธ” เขาพูดพลางส่ายศีรษะ ก่อนไป๋ฮูหยินจะดึงมือสามีไว้ แล้วถามด้วยความไม่พอใจ

“ท่านพูดเช่นนี้ หมายความว่าจะให้หยวนเฟิงอ๋อง เป็๞คนจัดการเ๹ื่๪๫ภาพวาดลูกเรางั้นเหรอ? ข้าไม่ยอมหรอกนะ” ชายกลางคนหันมายังภรรยาแล้วตอบกลับ

“แล้วจะให้ทำเช่นไร? ก็ไม่ใช่เพราะประกาศของเ๽้าเหรอ เขาถึงได้ตามมาที่นี่ แล้วที่บอกว่าหาคนวาดภาพได้แล้ว ไหนล่ะ?” เขาทำท่าหันมองไปรอบ ๆ ก่อนหญิงกลางคนจะนิ่งเงียบ

“ก็ต้องเป็๞ข้า ที่ต้องบากหน้าไปแก้ตัวใหม่” ชายกลางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงหน่ายใจ

“ท่านว่า เขาจะยังจำเ๱ื่๵๹นั้นได้หรือไม่?”

“เ๯้าอย่าได้วิตกนักเลย เ๹ื่๪๫นั้นมันก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนั้นหยวนเฟิงอ๋องยังเด็ก เขาจำอะไรไม่ได้หรอก!” พูดจบ ชายกลางคน ก็เบี่ยงตัวเดินจากไป ทิ้งให้ไป๋เจินหนานยืนอยู่กับความร้อนรุ่มในใจอย่างบอกไม่ถูก หากบอกว่าเขาจำเ๹ื่๪๫ราวต่าง ๆ ไม่ได้ แต่สายตาเขา กลับคล้ายแฝงอะไรบางอย่างไว้ตลอดเวลา หากบอกว่าเขาจำอดีตได้อย่างแม่นยำ ก็แทบเป็๞ไปไม่ได้เช่นกัน เพราะตอนนั้นหยวนเฟิงอ๋องยังเยาว์มาก ไม่ว่าจะเหตุผลใด ก็ไม่อาจทำให้ไป๋ฮูหยินวางใจลงได้