เมื่อก่อนธันวาเคยมองว่าเื่นี้เป็ปัญหา มันรบกวนการใช้ชีวิตประจำวันของเขาไม่น้อย
แต่หลังจากได้พูดคุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อ ‘พิทยา’ ที่เป็จิตแพทย์ ธันวาก็ยอมรับและปรับตัวกับสิ่งที่ตัวเองเป็
‘นี่กูเป็อะไร… กูมีความ้าตลอดเวลา’
ย้อนไปเมื่อสามเดือนก่อน ธันวาคุยกับเพื่อนสนิทอย่างเปิดอก
‘เขาเรียกว่าภาวะใคร่ไม่รู้อิ่ม หรือที่เรียกกันว่า Hypersexuality’
‘อันตรายไหมวะ… ’
หัวคิ้วของธันวาชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย
‘ไม่อันตราย… มันเกิดขึ้นกับคนที่ร่างกายมีแรงขับเคลื่อนทางเพศสูงมากอย่างมึง บางครั้งทำให้เกิดความ้าทางเพศแบบเฉียบพลันอย่างที่มึงเป็อยู่’
‘แล้วกูควรจะทำยังไงให้มันหาย… ’
ธันวาถาม
‘การยอมรับและอยู่กับมัน เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเป็… ง่ายกว่าความพยายามทำให้หาย… ’
พิทยาตอบ
‘มึงหมายความว่ายังไงวะไอ้หมอ’
‘ไอ้หมอ’ คือสรรพนามที่แสดงความสนิทสนมระหว่าง ‘ธันวา’ กับ ‘พิทยา’ ที่ใช้เรียกกันเป็ประจำั้แ่สมัยที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศ
‘มึงก็แค่หาคนที่มีเคมีตรงกัน… ผู้หญิงที่รักมึง เข้าใจมึงและรับได้ในสิ่งที่มึงเป็… ’
สืบเนื่องมาจากคำแนะนำนี้ ทำให้ธันวาตัดสินใจประกาศหาเลขาในเวลาต่อมา
และอัญญาคือผู้หญิง ‘โชคดี’ หรือไม่ก็ต้องใช้คำว่า ‘โชคร้าย’ ที่ชะตานำพาให้หล่อนได้มาเจอกับท่านประธานจอมหื่นเข้าขั้น Hypersexuality
วันรุ่งขึ้น
อัญญามาทำงานด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง แม้รู้ว่างานของหล่อนนั้นค่อนข้างจะพิสดาร
เพราะว่ามันมาพร้อมกับ ‘เงื่อนไขพิเศษ’ ที่ต้องเก็บเป็ความลับสุดยอด เื่แบบนี้จะแพร่งพรายให้ใครรู้ไม่ได้เป็อันขาด
เสียงประตูห้องทำงานที่ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของท่านประธาน ทำให้อัญญาที่กำลังจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มต้องชะงัก
หล่อนวางแก้วกาแฟลงช้าๆ…
