“ถ้าไม่อยากให้ข้ากลับมาเหยียบที่นี่อีก แล้วจะเรียกตัวข้ามาทำไมเ้าคะ” นั่นคือคำแรกที่นางกล่าวทักทายคนในครอบครัว ก็แค่พูดว่ากลับมาแล้วหรือมันจะตายหรืออย่างไร
“อันหนิงพ่อส่งเ้าไปอยู่กับท่านตาเพื่อหวังว่าจะขัดเกลานิสัยร้ายกาจของเ้าให้ดีขึ้น พ่อคิดผิดจริง ๆ” นายท่านหลี่ถึงกับส่ายหน้า บุตรสาวคนโตก็ยังคงเป็คนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“ลูกก็เป็เช่นนี้ คงเป็ที่รักของใครไม่ได้” ดวงตากลมโตกวาดมองผู้คนรอบกาย ก่อนไปหยุดที่บุรุษข้างกายน้องสาว หวังเหล่ย ว่าที่เ้าบ่าวสินะ ไม่ชอบเอาเสียเลยสายตาที่มองมาราวกับรู้ทุกอย่างกับมุมปากที่คอยยกยิ้มตลอดเวลา ดียิ่งรักกันแน่นแฟ้นเหลือเกิน แม้เติบโตด้วยกันมาถึงเพียงนี้ก็ยังรักมั่นต่อกันดี แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าต่อจากนี้พวกเ้าทั้งสองจะยังเหมือนเดิมหรือไม่ คอยดูเถิดข้าจะเอาคืนให้สาสม
“ไป ๆ กลับเรือนเ้าเถอะ พูดกับเ้าไม่กี่คำโรคเก่าจะกำเริบ” ผู้เป็บิดาถึงกับกุมขมับ โบกมือไล่บุตรสาวกลับเรือนตนเองไปเสีย แค่ได้พูดไม่กี่คำก็ทำเอาเขาแทบจะล้มทั้งยืน
“ลูกลาเ้าค่ะ”
ร่างบางเดินหนีผู้คนกลับเรือนนอน เมื่อมาถึงก็พบว่ามันเต็มไปด้วยตุ๊กตาน่ารัก ๆ เครื่องประดับแบบเดิม ๆ ที่ตนเคยแสร้งถูกใจเพื่อแย่งของอันเล่อมา ถูกจัดวางให้เป็สัดส่วนไว้อย่างดี ยิ่งเห็นก็ยิ่งก่อความชิงชัง อันหนิงกวาดทุกอย่างด้วยแรงริษยาก่อนจะสั่งให้บ่าวรับใช้เอาทุกอย่างไปทิ้งให้หมด
แม้แต่เรือนนอนของนางก็กลายเป็สนามเด็กเล่นของน้องสาว มีสิ่งใดบ้างที่มันจะกลายเป็ของนางจริง ๆ บ้าง ไม่มีเลย แม้แต่ชีวิตนี้ก็ยังไม่เป็ที่้า แล้วจะให้เกิดมาทำไมเล่ามิฆ่าให้ตายต้องแต่อยู่ในท้อง
“อันเล่ออย่าได้คิดว่าเ้าจะสมหวัง”
ก่อนจะถึงงานพิธีไม่กี่วัน อันหนิงได้กระทำเื่ราวใหญ่โตขึ้นจนได้ นางวางแผนยัดเยียดสตรีอื่นให้หวังเหล่ยว่าที่น้องเขย หวังสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้อันเล่อ ทว่ากลับกลายเป็ตัวนางเองที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงกับหวังเหล่ย มันมิใช่เพียงแค่การจัดฉาก ร่องรอยและความรู้สึกเจ็บแปลบบอกได้ถึงค่ำคืนที่ผ่านมาได้เป็อย่างดี จากนั้นเื่ราวกลับตาลปัตรจากน้องสาวกลายเป็พี่สาวต้องแต่งออก
ใช่ว่าชีวิตหลังแต่งงานอันหนิงจะสงบสุข มันกลับยิ่งกลายเป็ทุกข์แสนสาหัสเพราะการกระทำของตัวนางเอง
ไม่ได้คบชู้ก็เหมือนคบชู้ แม้ไม่มีความสัมพันธ์ทางร่างกายแต่ก็ได้มอบใจหลงมัวเมาไปกับคำป้อยอ โจวเชินไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น มาหลอกให้รักให้หลง ใช้นางเป็เครื่องมือทำลายชีวิตของสามีจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี ครอบครัวพังลงตรงหน้า หวังเหล่ยสิ้นเนื้อประดาตัวไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน
ขณะเดียวกันอันหนิงก็เพิ่งได้รู้ว่าการที่น้องสาวถูกประคบประหงมราวกับไข่ในหินนั้น เกิดจากร่างกายอ่อนแอไม่เหมือนใครั้แ่กำเนิด หลายครั้งผลจากการกระทำของตนก็เกือบทำให้น้องสาวต้องตาย นั่นจึงเป็เหตุผลที่ว่าทำไมท่านพ่อจึงส่งนางไปอยู่กับท่านตา เพื่อแยกให้ห่างจากอันเล่อชั่วระยะเวลาหนึ่งเมื่ออาการป่วยทรุดลง เกรงว่าความไร้เดียงสาไม่เข้าใจถึงเหตุผลของอันหนิงอาจทำให้อันเล่อต้องตายไปจริง ๆ
นอกจากรู้สึกผิดที่มีต่อน้องสาวแล้ว สิ่งเลวร้ายที่อันหนิงได้กระทำกับอีกคนผู้หนึ่ง นั่นคือหวังเหล่ยบุรุษที่นางแยกคู่ยวนยางจากกันด้วยวิธีสกปรก แม้จะไม่ได้รักกันแต่หวังเหล่ยกลับไม่เคยประพฤติตนไม่ดีต่อนางสักครั้ง เขายังอยู่ในกรอบความดีงาม เป็นางเองที่ก่อเื่ให้ไม่หยุดหย่อน
ทว่าสิ่งเหล่านี้กว่าอันหนิงจะคิดได้ก็เมื่อทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว
ในตอนอันหนิงมองหาทางออกไม่ได้ ฟางเส้นสุดท้ายที่พอจะขอความช่วยเหลือได้ นางวิ่งโร่ไปขอร้องโจวเชิน ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายล่อลวงไปขาย ในตอนที่กำลังถูกบุรุษนับสิบรุมขืนใจนางได้ตัดสินใจปลิดชีพตนลง ณ ที่ตรงนั้น ยอมตายดีกว่าต้องถูกย่ำยี ปิ่นทองของขวัญวันครบรอบแต่งงาน นางใช้มันแทงเข้าไปที่คอหอย เืกระเซ็นติดเลอะเปรอะเปื้อน สิ้นลมด้วยความทุกข์ทรมาน
แม้ตายลงก็ใช่จะได้ตกนรกชดใช้กรรม นางกลับกลายเป็ิญญาล่องลอยไม่มีที่สิ้นสุด ติดตามเหล่าคนอันเป็ที่รักไปทุกแห่งหน ในตอนสำนึกได้ตนกลับเป็แค่ดวงิญญา ร่ำไห้ในทุก ๆ วันปิ่มขาดใจ
บิดา มารดาต้องตรอมใจจากไปในเวลาอันรวดเร็ว แม้แต่กิจการของครอบครัวก็ยังแพ้ให้กับเล่ห์กล ถูกโจวเชินใช้วิธีสกปรกอย่างไม่เป็ธรรม บีบบังคับให้อันเล่อยอมขายในราคาถูกแสนถูกราวกับได้เปล่า
สุดท้ายไม่เหลือสมบัติติดตัวไร้คนคอยห่วงหา อันเล่อและหวังเหล่ยได้ตัดสินใจออกบวชตลอดชีวิต เมื่อเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ยึดทางธรรมเป็ที่ตั้ง ทั้งอันเล่อ หวังเหล่ย พวกเขากลับเอาแต่สวดภาวนาตั้งจิตให้สตรีร้ายผู้ไม่สมควรให้อภัยได้สงบสุขในปรโลก
การออกบวชของทั้งสองมีจุดประสงค์เดียวกันคือ หวังให้อันหนิงสตรีผู้เป็ที่รักของพวกเขาได้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์
ทุกคนต่างรักและระลึกถึงนางโดยตลอด แล้วข้าเล่าทำอะไรเพื่อคนเหล่านี้บ้าง
ข้าอันหนิง ขอวิงวอนต่อฟ้า
ขอให้สตรีร้ายกาจผู้นี้ได้กลับไปแก้ไขเื่ราวเลวร้ายทั้งหมดได้หรือไม่ การกระทำอันหยาบช้าที่ได้กระทำหยามเหยียดบุคคลอันเป็ที่รัก ลูกจะขอชดใช้ทั้งหมดด้วยตนเอง ขอโอกาสอีกสักครั้งได้หรือไม่ แค่ครั้งเดียวก็ยังดี....