จ้าวเวยเวยกลับมาอยู่ประเทศไทยได้เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทุกวันเธอจะช่วยทำอาหารเช้าให้แม่กับน้องสาวที่บ้าน ก่อนจะมาเฝ้าคุณพ่อที่โรงพยาบาล

 วันนี้ก็เช่นกัน เธอกำลังนั่งปอกแอปเปิลลูกสีแดง และคุยโทรศัพท์กับคุณย่าที่อยู่เซี่ยงไฮ้ไปด้วย

“คุณย่าจะไม่มาเยี่ยมคุณพ่อจริงๆ หรือคะ” เธอถามคุณย่าที่อยู่ปลายสายด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยเล็กน้อย

จ้าวม่านเค่อ ผู้เป็๞คุณย่ารู้สึกอึดอัดใจกับคำถามของหลานสาว ก่อนที่หลานสาวของนางจะกลับไป นางได้สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะตามไปเยี่ยมลูกชายที่นอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาล 

แต่นางก็ไปไม่ได้ ใช่จะรู้พอหลานสาวเดินทางออกจากเซี่ยงไฮ้ คุณป้าของนางก็มาล้มป่วย ทำให้นางขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย

“ย่าคงไปตอนนี้ไม่ได้ อาการป่วยของคุณย่าทวดของหลาน ยังไม่ดีขึ้นเลย ย่าเป็๞ห่วงกลัวว่าท่านจะไม่อยู่กับเรา”นางตอบหลานสาว

“คุณย่าทวดท่านป่วยหนักเลยหรือคะ”จ้าวเวยเวยถามด้วยความเป็๲ห่วง ตอนที่เธออยู่ที่เซี่ยงไฮ้ ไม่ค่อยได้เจอกับคุณย่าทวดมากนัก ส่วนใหญ่จะเจอคุณย่าจ้าวม่านฉีมากกว่า แต่เธอรับรู้ได้ว่าท่านเป็๲คุณย่าทวดที่ใจดีและรักเธอมาก

“อาการของโรคเก่านะ คุณย่าทวดท่านแก่มากแล้ว เจ็บป่วยครั้งนี้…ย่าเป็๞ห่วงมาก ยังไงหลานเยี่ยมพ่อเสร็จแล้ว ก็รีบเดินทางกลับมานะ” จ้าวม่านเค่อรีบบอกหลานสาว แม้ภายในใจของเธอจะรู้ดีว่ามันเป็๞สัญญาณของเวลาที่เหลืออยู่ของคุณป้าของเธอ

“ฉันเป็๲ห่วงคุณย่าทวดมากค่ะ ยังไงฉันจะรีบกลับไปนะคะ” เธอกล่าวกับคุณย่า

 ทางคุณพ่อนอกจากนอนไม่ได้สติแล้ว ร่างกายก็ไม่มีอะไรน่าเป็๞ห่วง เธอคงต้องเดินทางจากประเทศไทยไปเซี่ยงไฮ้ และเดินทางจากเซี่ยงไฮ้กลับประเทศไทยบ่อยๆ เพื่อดูแลทั้งคุณพ่อและคุณย่าทวด

“หลานจะกลับมาหรือ? ดีเลย! คุณย่าทวดถามหาหลานอยู่ตลอด ท่านคิดถึงหลานมาก”จ้าวม่านเค่อกล่าว น้ำเสียงของเธอมีความเศร้าปนอยู่ด้วย แต่จ้าวเวยเวยจับน้ำเสียงตรงนี้ไม่ได้

“หนูน่าจะกลับไปได้ในอีกสามสี่วันนี้แหละค่ะ คุณย่าอยากได้อะไรจากประเทศไทยหรือเปล่าคะ ฉันจะได้ซื้อกลับไปให้”เธอถามคุณย่าที่อยู่เซี่ยงไฮ้

จ้าวม่านเค่อหัวเราะ“ย่าไม่ได้อยากได้อะไรหรอก หลานรีบกลับมาก็พอแล้ว ย่าและย่าทวดรอหลานอยู่”

“ได้ค่ะคุณย่า ฉันจะรีบกลับนะคะ โอ๊ย!” จ้าวเวยเวยพูดไม่ทันจบ เธอก็ทำมีดบาดนิ้วจนเ๧ื๪๨ไหลจากปลายนิ้วลงไปที่ข้อมือ และหายเข้าไปในกำไลหยกที่เธอสวมอยู่ที่ข้อมือ

“เป็๲อะไรไปลูก!”จ้าวม่านเค่อร้องถามหลานสาว ผ่านทางโทรศัพท์ด้วยความ๻๠ใ๽

จ้าวเวยเวยวางแอปเปิลและมีดลงบนจาน ก่อนจะตอบว่า“มีดบาดนิ้วนะคะคุณย่า”

“ตายจริง! บาดลึกหรือเปล่าลูก! หนูรีบไปให้คุณหมอทำแผลที่นิ้วให้เลยนะ อย่าปล่อยเอาไว้”คุณย่าจ้าวม่านเค่อ ร้องบอกหลานสาว

“หนูทราบแล้วค่ะ งั้นคุณย่าหนูวางสายก่อนนะคะ” เธอกล่าวและตัดสายไป จ้าวเวยเวยลุกไปล้างเ๧ื๪๨ออกจากนิ้วมือ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบจานผลไม้ขึ้นมาถือ และคิดว่าจะเอาจานผลไม้ไปเก็บก่อนจะไปหาพยาบาลให้ทำแผลให้เธอ ทว่าอยู่ๆ จานที่กำลังถืออยู่ในมือก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเธอ

ทำเอาจ้าวเวยเวย๻๠ใ๽มาก เธอมองมือตัวเองอยู่นาน คิดไม่ออกว่าจานผลไม้หายไปได้อย่างไร!

จ้าวเจินเจินที่มาถึงห้องพักผู้ป่วย เห็นว่าพี่สาวยืนนิ่งๆ อยู่กับที่ เธอเดินเข้าไปหาและเอ่ยถาม “พี่เวยเวยเป็๞อะไรคะ!”

จ้าวเวยเวยได้สติจากเสียงน้องสาว “พี่...ไม่เป็๲อะไร เธอมาคนเดียวเหรอ? แม่ไปไหนล่ะ”เธอส่ายหัวปฏิเสธน้องสาว ก่อนจะถามน้องสาว และมองไปทางด้านหลัง ไม่เห็นแม่เดินตามมา

“แม่ติดงานที่บริษัทค่ะ แม่เลยมาส่งฉันที่โรงพยาบาลก่อน” จ้าวเจินเจินตอบและเดินไปบอกพ่อว่าเธอมาแล้ว

“เธออยากกินแอปเปิลไหม เดี๋ยวพี่ปอกให้” เธอถามน้องสาว และเดินไปหยิบแอปเปิลจากในถุงออกมาล้างและหยิบมีดขึ้นมาเตรียมปอกผลไม้ให้น้องสาว

จ้าวเจินเจินหันไปมองพี่สาว ก่อนจะเห็นที่นิ้วของพี่สาวมีเ๧ื๪๨ออกมาเล็กน้อย เธอเดินไปจับมือพี่สาวขึ้นมาดู และเอ่ยถาม “พี่มีดบาดหรือคะ” เธอถามและแย่งมีดจากมือพี่สาวไปถือเอง

 “พี่ไปให้นางพยาบาลทำแผลที่นิ้วให้ก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อ”

“แผลนิดเดียวเอง พี่ปอกผลไม้ให้ก่อน แล้วค่อยไปก็ได้” เธอกล่าวกับน้องสาว

“ไม่ได้ค่ะ! ฉันอยากกินเดี๋ยวปอกกินเอง!” จ้าวเจินเจินกล่าวและไล่พี่สาวไปทำแผล 

จ้าวเวยเวยตามใจน้องสาว เธอออกจากห้องพักผู้ป่วยไปให้พยาบาลช่วยทำแผลที่นิ้วให้

…

จ้าวเวยเวย หลังจากทำแผลที่นิ้วเสร็จ เธอก็กลับไปที่บ้านหลังจากน้องสาวมาเปลี่ยนเวร ดูแลคุณพ่อที่โรงพยาบาล

เมื่อกลับมาถึงบ้าน จ้าวเวยเวยเดินขึ้นห้องนอน ปิดประตูห้องนอน ก่อนจะเดินไปมาพลางคิดว่าจานผลไม้หายไปไหน เธอมองมือทั้งสองข้างของตัวเอง ก่อนจะคิดถึงจานผลไม้ และคิดให้มันออกมา จานผลไม้ก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเธออีกครั้ง ทำเอาเธอ๻๠ใ๽มาก

จ้าวเวยเวยคิดไปมาก่อนจะมองไปที่กำไลหยก ที่เป็๞เครื่องประดับเพียงอันเดียวที่เธอใส่อยู่ในตอนนี้ 

“หรือว่าจะเป็๲เพราะกำไลวงนี้!” เธอกล่าวกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบหมอนบนเตียงมาถือเอาไว้ แล้วคิดให้มันหายไป แต่หมอนก็ไม่ได้หายไป

 จ้าวเวยเวยเลยเปลี่ยนความคิดและคิดให้มันเก็บหมอน หมอนที่ถืออยู่ก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเธออีกครั้ง

จ้าวเวยเวย๻๠ใ๽จนต้องนั่งลงบนที่นอน เธอพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่กำลังวุ่นวาย ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรกลับไปหาคุณย่า เธอต้องรู้เ๱ื่๵๹ของกำไลวงนี้ให้ได้

มันมีความสามารถในการเก็บของได้ แปลว่าเ๹ื่๪๫คำสาปของตระกูล และเ๹ื่๪๫ที่เธอต้องเดินทางกลับไปอดีตเพื่อแก้ไขก็เป็๞เ๹ื่๪๫จริง!