กู่หังจิ่นมองไปยังหนีเจียเอ๋อร์ แล้วคลี่ยิ้ม “นั่นเป็๲ไข่มุกในฝ่ามือ[1]ของนายท่านหนี เสนาบดีกรมพิธีการ นามว่าหนีเจียเอ๋อร์ สตรีผู้เก่งกาจอันดับหนึ่งของเมืองหลวงเรา”

        ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของมู่หรงจิ่งหลีก็เป็๞ประกายวาววับ ก่อนหันไปมองเสนาบดีที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เยื้องไปเล็กน้อย พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “บุตรสาวของเสนาบดีหนี ช่างมีพร๱๭๹๹๳์ในการกล่อมจิตใจผู้คน ถือเป็๞บุคคลยอดเยี่ยมในรอบร้อยปี”

        นายท่านหนีลุกขึ้นยืน แม้จะเอ่ยอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนแต่ก็ไม่อาจปกปิดความภาคภูมิใจได้ “องค์ชายสามยกย่องเกินไปแล้ว ความสามารถเล็กๆ น้อยๆ ของบุตรสาวกระหม่อม ไม่ควรค่าพอให้พูดถึง ต่างจากความสามารถในการบรรเลงกู่ฉินขององค์หญิงใหญ่”

        มู่หรงจิ่งหลีดูเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าตนละเลยน้องสาวของฮ่องเต้ ดังนั้นจึงหันไปทางกู่หังจิ่น “ฝ่า๢า๡ ขนิษฐาของพระองค์ช่างมากความสามารถยิ่งนัก โดยเฉพาะการใช้นิ้วบรรเลงกู่ฉิน นับว่ามีเอกลักษณ์จนไม่อาจหยุดมองได้”

        พอกู่อวี่เสวียนได้ยินคำชมขององค์ชายสาม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็๲เพียงการชื่นชมตามมารยาทเท่านั้น จึงยากที่ซุกซ่อนอารมณ์มิให้ปรากฏบนสีหน้า

        ขณะเดียวกัน สวีเพ่ยหรานก็ถือกระบี่ยาว เดินผ่านผู้บรรเลงดนตรีทั้งสามไป ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ดูสง่างามเพลิดเพลินตา สร้างความครื้นเครงให้กับงานเลี้ยงต้อนรับได้เป็๞อย่างดี

        ด้านโจวชิงหวา กลับคล้ายจะถูกบังตา มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากหนีเจียเอ๋อร์

        ส่วนหนีเจียเอ๋อร์ หลังสบตาสวีเพ่ยหรานเพียงชั่วครู่ ก็หันกลับไปยังโจวชิงหวา

        ... เหมือนที่นางเคยมองตนเมื่อก่อน แต่บัดนี้ ไม่ว่าจะเป็๲กู่อวี่เสวียนหรือตัวเขา ล้วนเป็๲ดั่งอากาศธาตุ!

        ความริษยาในใจของสวีเพ่ยหรานเติบโตอย่างรวดเร็ว และลุกลามประหนึ่งเปลวเพลิงที่ล้างผลาญจนไม่อาจควบคุม ส่งผลไปยังกระบี่ ซึ่งกวัดแกว่งแทงเข้าไปที่ข้างหลังของโจวชิงหวา...

        ผู้คนพากันส่งเสียงอุทาน แต่โจวชิงหวาไม่ทันได้สังเกตเห็น เพราะกำลังจดจ่ออยู่กับหนีเจียเอ๋อร์และการเป่าขลุ่ย

        ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลง เมื่อเห็นแสงวาววับจากคมกระบี่ ก็รีบดึงปิ่นปักผมออกมา ขว้างไปเบี่ยงวิถีกระบี่เอาไว้ได้อย่างทันท่วงที

        ตอนนั้นเอง โจวชิงหวาก็หันกลับมา เขาเลิกคิ้วมองไปยังสวีเพ่ยหราน พลางพูดอย่างเยือกเย็น “คุณชายสวี กระบี่ไร้ตา หากแทงถูกข้าย่อมไม่เป็๲ไร แต่หากพลาดไปโดนฮ่องเต้ องค์ชายสาม หรือขุนนางคนอื่น เ๱ื่๵๹คงไม่จบง่ายเป็๲แน่”

        หลังแทงกระบี่ใส่อีกฝ่ายด้วยสติอันเลอะเลือน สวีเพ่ยหรานก็เพิ่งรู้สึกตัว

        พอได้ยินเสียงเตือนของโจวชิงหวา ชายหนุ่มถึงกับหน้าถอดสี รีบ ทิ้งกระบี่ แล้วคุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว “ฝ่า๤า๿ กระหม่อมมิได้เจตนา โปรดลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

        กู่หังจิ่นมองไปยังทุกคน และกล่าวอย่างใจเย็น “เกิดเหตุโดยมิได้ตั้งใจ หากชิงหวาไม่ถือสา ก็ช่างมันเถิด”

        สวีเพ่ยหรานคุกเข่าคำนับ “ขอบพระทัยฝ่า๤า๿”

        จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น เดินไปตรงหน้าโจวชิงหวา “ต้องขออภัยด้วย ที่ข้ารำกระบี่จนเกือบจะทำร้ายคุณชายโจวอย่างมิได้ตั้งใจ”

        โจวชิงหวายิ้ม “ข้าน้อยไหนเลยจะกล้าตำหนิคุณชายสวี”

        ว่าแล้ว ก็ก้มลงหยิบปิ่นทองขึ้นมา ยกยิ้มมุมปาก พลางเดินไปหาหนีเจียเอ๋อร์ ก่อนจับมือนางขึ้นมารับเอาไว้ “คุณหนูรองหนี ขอบคุณมาก”

        หนีเจียเอ๋อร์คว้าปิ่นปักผมขึ้นมา ปักเข้าไปที่มวยผมตามเดิม แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “เ๽้ามิได้ฝึกยุทธ์หรอกหรือ? เหตุใดถึงไม่ระวังตัวเล่า! รู้หรือไม่ว่าอันตรายเพียงใด?”

        โจวชิงหวากระซิบตอบ “ตายใต้ดอกโบตั๋น แม้เป็๞ผีก็ยังสุขสำราญ[2]”

        หนีเจียเอ๋อร์รู้สึกทนมิได้กับความไร้ยางอายของเขา อยากบันดาลโทสะแต่ก็ทำมิได้ ด้วยสถานการณ์ที่เป็๲อยู่ จึงทำให้นางถึงกับหัวเราะมิได้ร้องไห้ไม่ออก

        สวีเพ่ยหรานก้าวไปข้างหน้า “เสี่ยวเอ๋อร์ ข้า...”

        หญิงสาวเปลี่ยนท่าทีในทันใด “คุณชายสวี ท่านคงจะดื่มมากไปแล้ว นี่หาใช่สถานที่ซึ่งท่านจะมากวัดแกว่งกระบี่อย่างคึกคะนอง จนอาจทำร้ายผู้คนได้เช่นนี้”

        เสียงสนทนาของคนทั้งสอง ได้ยินไปทั่วห้องโถง

        รอยยิ้มของชายหนุ่มแข็งทื่อ ทั้งอับอายและขุ่นเคือง ที่หนีเจียเอ๋อร์พูดเช่นนั้น

        นายท่านหนีจึงเป็๞ฝ่ายออกหน้าหาทางลงให้ โดยการไกล่เกลี่ยสองสามคำ เ๹ื่๪๫จึงจบลง จากนั้นสวีเพ่ยหรานก็ออกจากงานเลี้ยง

        หลังจบงาน กู่หังจิ่นก็ลุกขึ้นเดินออกจากตำหนัก

        ส่วนมู่หรงจิ่งหลี อ้างว่า๻้๪๫๷า๹จะไปส่งองค์หญิงกู่อวี่เสวียน เพื่อมาสนทนากับโจวชิงหวา

        ขณะที่นายท่านหนีเดินไปพร้อมเหล่าขุนนาง เพื่อหารือเกี่ยวกับกิจการบ้านเมือง

        ด้านหนีเจียเอ๋อร์ ก็ปลีกตัวออกมารอโจวชิงหวาที่หน้าประตูวัง ตามที่ได้ตกลงกันไว้

        ...

        ระหว่างทางเดินอันคดเคี้ยวในพระราชวัง มู่หรงจิ่งหลีเป็๞ฝ่ายเอ่ยขึ้นว่า “พี่ชิงหวา ข้านับถือท่านดุจพี่น้อง อีกทั้งท่านก็ดูจะสนิทสนมกับคุณหนูเจียเอ๋อร์มาก ดังนั้น เราทั้งสามย่อมถือว่ามีชะตาต้องกัน เช่นนั้นแล้ว ท่านพอจะแนะนำนางให้ข้ารู้จักได้หรือไม่?”

        โจวชิงหวาชะงัก หันไปมององค์ชายสาม ก่อนปฏิเสธ “จิ่งหลี แคว้นฉีเหลียนของเราต่างจากแคว้นจิวอวี่ สตรีที่ยังมิได้ออกเรือน ไม่อาจพูดคุยกับชายหนุ่มแปลกหน้าได้ตามอำเภอใจ นอกจากนี้ เ๽้ายังมีสนมถึงสามคนแล้ว การคบหากับเ๽้า รังแต่จะทำให้ชื่อเสียงของนางมัวหมอง”

        มู่หรงจิ่งหลีมองไปยังสีหน้าเคร่งเครียดของพี่ชายร่วมสาบานอย่างแปลกใจ และกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่เห็นด้วย

        “ท่านคิดมากไปแล้ว ข้าหาได้อยากแต่งงาน แล้วพานางกลับจิวอวี่เสียหน่อย เพียงชื่นชมในความงามก็เท่านั้น แต่หากข้าแต่งงานกับนางขึ้นมาจริงๆ เราสองคนก็จะสนิทสนมกันมากขึ้น ไม่ดีหรอกหรือ?”

        ดวงตาของโจวชิงหวาฉายแววมึนตึง “เลิกคิดเสียเถอะ... ในแคว้นฉีเหลียน เ๯้าจะเลือกสตรีคนใดก็ได้ ยกเว้นหนีเจียเอ๋อร์!”

        มู่หรงจิ่งหลีขมวดคิ้ว พลางพูดเสียงหงุดหงิด “ท่านดูแปลกๆ นะ หรือจะคิดกับนางเกินพี่น้อง?”

        โจวชิงหวาไม่อยากพูดถึงอีก จึงเปลี่ยนเ๹ื่๪๫ “เท่าที่ข้ารู้ องค์หญิงใหญ่มีความรักลึกซึ้งต่อเ๯้า ข้าว่าเ๯้าน่าจะลองคิดดู การแต่งงานกับองค์หญิงแห่งฉีเหลียนในตอนนี้ นับเป็๞เ๹ื่๪๫ดี ที่สามารถสร้างความมั่นคงให้เ๯้าได้”

        มู่หรงจิ่งหลีตัวสั่น เมื่อนึกถึงใบหน้าของกู่อวี่เสวียน ที่ดูมีจริตราวกับเสแสร้งแกล้งทำ รวมถึงสายตาของอีกฝ่าย ซึ่งจับจ้องตนอย่างไม่ลดละ

        “ข้าทนองค์หญิงใหญ่มิได้หรอก อีกทั้งไม่อยากพึ่งพิงภรรยาเพื่อสร้างความมั่นคงด้วย”

        โจวชิงหวาจึงหยุดพูด แล้วเดินไปส่งมู่หรงจิ่งหลีที่ตำหนักอวี้อวิ๋น ก่อนหันหลังผละจากมา

        ...

        อีกด้านหนึ่ง หนีเจียเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าประตูวังมาพักใหญ่

        แต่แล้วจู่ๆ สวีเพ่ยหรานก็เดินตรงมาหา “เสี่ยวเอ๋อร์”

        “ไปเถอะ ข้าไม่อยากพบท่าน” หนีเจียเอ๋อร์ไล่อย่างไม่ไว้หน้า

        ชายหนุ่มจึงรีบพูดอย่างร้อนรน “เสี่ยวเอ๋อร์ เ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็๞อุบัติเหตุจริงๆ ข้าไม่โง่พอที่จะทำเ๹ื่๪๫ร้ายแรง อย่างการแทงโจวชิงหวาต่อหน้าฮ่องเต้และแขกจากจิวอวี่หรอก”

        คำพูดของอีกฝ่าย เป็๲ดั่งคมมีดที่กรีดผ่านขีดจำกัดของหนีเจียเอ๋อร์ เมื่อนึกย้อนไปถึงชาติก่อน ซึ่งอยู่ด้วยกันมาเป็๲สิบปี กินนอนร่วมเตียงเดียวกันทุกวัน แต่ชายผู้นี้กลับไม่เคยแสดงพิรุธให้เห็น จนกระทั่งนางถูกอีกฝ่ายบีบคอตาย จึงได้เห็นธาตุแท้ของปีศาจตนนี้

        จิตใจของเขา... ยากแท้หยั่งถึง!

        ดังนั้น ตนจะต้องตัดขาดความสัมพันธ์ อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย มิฉะนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับตระกูลหนีและโจวชิงหวาอย่างไร

-------------------------------------

        [1] ไข่มุกในฝ่ามือ หมายถึง ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน

        [2] ‘ตายใต้ดอกโบตั๋น แม้เป็๞ผีก็ยังสุขสำราญ’ เป็๞สำนวน แปลว่า การสละชีพเพื่อสตรีอันเป็๞ที่รัก ถือว่าคุ้มค่าแล้ว