ั้แ่ได้ยินอาจิ่วบอกว่าความงดงามของทิวทัศน์ระหว่างแดนันิทรากับเหวลึกของหุบเขาิญญานั้นหาดูได้ยากเมื่อได้มาถึงที่แห่งนี้จริงๆ ผมเองยังรู้สึกอัศจรรย์ใจ
ท่ามกลางูเาสูงตระหง่านเฉียดฟ้ากลับมีแอ่งทะเลสาบสีเขียวมรกตผุดเกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุทั้งที่เป็่ฤดูหนาว แต่บริเวณริมทะเลสาบกลับถูกปกคลุมไปด้วยต้นสนที่เติบโตได้อย่างดีเยี่ยมหมอกที่ลอยตัวขึ้นสูงอยู่เหนือทะเลสาบ ค่อยๆลอยล่องขึ้นไปปกคลุมทั่วทั้งตีนเขาเป็ชั้นหมอกเบาบาง ก่อตัวเป็แนวกั้นทางธรรมชาติหากไม่สังเกตก็ไม่มีทางค้นพบสถานที่แห่งนี้ได้อย่างแน่นอน
ผมให้สิงโตสองหัวหยุดรอที่ริมทะเลสาบแล้วพาซ่งฉียวนลงมาจากรถ แต่กลับไม่ได้สวมเสื้อคลุมนวมให้เขาเมื่อรถบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไม่ทันไร อากาศก็เย็นอย่างไม่ต้องสงสัยแต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาถึงตีนเขาจะรู้สึกอบอุ่นคาดว่าต้นสนเ่าั้คงรักษาความเขียวชอุ่มเอาไว้ได้อย่างเพียงพอ
เรือนไม้ของอวี๋เคอถูกสร้างขึ้นติดกับริมลำธารแห่งหนึ่งสายน้ำใสกระจ่างค่อยๆ ไหลรินออกมาจากซอกหิน แล้วไหลกันลงสู่ทะเลสาบกลับสู่ความสงบและผ่อนคลาย
ตอนแรกผมคิดว่าอวี๋เคอต้องเป็คนที่มีอารมณ์สุนทรีย์ถึงเลือกสถานที่ได้สวยงามขนาดนี้ แต่ว่า...
“ข้าไม่ได้มาที่แห่งนี้นานเท่าใดแล้ว? ” เมื่อมองไปยังวัชพืชข้างเรือนที่มีความสูงเท่าคนหนึ่งคนกับหลังคาไม้ที่ทรุดโทรมผุพังแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกเหี่ยวเฉาในใจขึ้นมา
อาจิ่วครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่จึงตอบว่า “นายท่านมักจำเื่เหล่านี้ไม่ได้อยู่เสมอเลยโชคยังดีที่ข้ายังจำได้อยู่ แต่ข้าขอคิดดูก่อนนะ อืม... น่าจะราวๆ สามสี่ปีแล้วที่ท่านไม่ได้มาที่นี่”
ราวกับรู้ว่าผมรังเกียจอะไรอาจิ่วจึงพูดปลอบใจต่อว่า “ตอนนั้นนายท่านเหมือนจะอยู่ไปได้นานหลายวันแล้วก็รู้สึกเบื่อก่อนจากไปจึงไม่ได้ร่ายเวทปกป้องที่นี่เอาไว้ แต่โดนฝนโดนแดดมาหลายปีก็ยังไม่ถล่ม ก็นับว่าเรือนหลังนี้ใช้ได้เลยนะขอรับ”
“ท่านอาจารย์ที่นี่คือที่ใดหรือขอรับ? ”
แม้ว่าซ่งฉียวนจะน้อยใจผม ทว่าดวงตาที่มองไม่เห็นก็ยังคงต้องพึ่งพาแขนเสื้อของผมเพื่อใช้นำทางเวลาที่เดินอยู่คิดว่าเขาน่าจะรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิและอากาศ จึงอดอยากรู้อยากเห็นไม่ไหวเลยเอ่ยถามผมขึ้นมา
ผมค่อยๆ โน้มตัวลงและขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเล็กน้อย เมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาอันว่างเปล่าของเขาก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันทีซ่งฉียวนที่ผมจรดปลายปากกาสร้างขึ้นมักจะพึ่งพาตนเองไม่ว่าเื่อะไร เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นได้เห็นด้านที่เปราะบางของตัวเองเป็อันขาดต่อให้ได้รับาเ็ก็จะกัดฟันกล้ำกลืนมันลงท้องไปคาดว่าคงมีเพียงผมเท่านั้นที่ได้เห็นตัวเขาในเวลานี้
ผมลูบศีรษะเขาไปมา ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ต่อไปที่แห่งนี้คือที่ที่เ้าต้องอยู่ร่วมกับข้าข้าจะรักษาดวงตาของเ้าให้หาย ช่วยฟื้นฟูเส้นลมปราณให้กับเ้า และช่วยให้เ้ากลับมาสู่วิถีแห่งเซียนอีกครั้ง”
จากนั้นแขนเสื้อของผมก็ขยับเล็กน้อยผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็เห็นซ่งฉียวนโน้มตัวคุกเข่าลงกับพื้นเป็ที่เรียบร้อยแล้วแล้วทำความเคารพผมเป็การใหญ่ เวลาผ่านไปครู่ใหญ่จึงเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า “บุญคุณของอาจารย์ ชาตินี้ฉียวนจะไม่มีวันลืมเลยขอรับวันหน้าหากอาจารย์้าเรียกใช้ฉียวน ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟฉียวนก็จะทำอย่างไม่ลังเลเลยขอรับ”
คำพูดนี้ของเด็กน้อยช่างดูจริงใจและบริสุทธิ์ด้วยน้ำตาที่รื้นขึ้นมาที่หางตา เห็นได้ชัดว่าเขามองผมเป็อาจารย์ของชีวิตเขาไปแล้ว
หากบอกว่าไม่รู้สึกอะไรก็คงจะเป็การโกหก เพียงแค่อาการหวั่นไหวนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจก็เท่านั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมคิดว่าชีวิตในภายภาคหน้าของผมกับซ่งฉียวนจะต้องไม่สงบสุขอย่างแน่นอนเหตุผลที่เขาซาบซึ้งต่อผมในตอนนี้ ก็เพราะผมช่วยชีวิตเขาเอาไว้ซ้ำยังทำให้เขาได้รับพลังในการแก้แค้นอีกด้วย ทว่าที่สุดแล้วคนที่เขา้าจะฆ่ากลับเป็ตัวผมเอง
ไม่รู้ว่าผมจะสามารถพ้นจากมหันตภัยนี้ของเขาได้ไหม
“เ้าลุกขึ้นมาเถอะบัวหิมาลัยสองหัวออกมาจากเผ่าภูตหิมะมานานเกินไปแล้ว ฤทธิ์ในการรักษาจะอ่อนกำลังลงรอให้ปัดกวาดเช็ดถูเรือนหลังนี้จนเรียบร้อยเสียก่อนแล้วคืนนี้ข้าจะรักษาดวงตาให้เ้า”
คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาเป็ลูกศิษย์และผมก็เป็อาจารย์ เื่มันก็มีอยู่เท่านั้น
ผมทำความสะอาดบริเวณโดยรอบเรือนไม้ให้เรียบอย่างลวกๆเสร็จแล้วจึงร่ายมนตร์เพื่ออุดรอยรั่วของหลังคาจนเรียบร้อยจากนั้นจึงกลิ้งท่อนไม้บางส่วนมาสร้างเรือนหลังหนึ่งให้มีขนาดเท่าๆกันไว้ด้านข้างของเรือนไม้ เพื่อเป็ห้องให้กับซ่งฉียวน
ตลอดจนของตกแต่งภายในเรือนไม่ว่าจะเป็โต๊ะหรือเตียง ผมก็สามารถทำดีที่สุดได้เท่านี้ ผมไม่ใช่นักออกแบบภายในไม่รู้หรอกว่าสิ่งไหนควรจะอยู่ตรงไหน เอาแค่อยู่ได้ก็พอแล้ว
ตอนที่ผมกำลังทำสิ่งเหล่านี้ซ่งฉียวนก็นั่งอยู่บนตอไม้อย่างว่าง่าย เอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดไม่จาอาจิ่วไม่ชอบที่เขาน่าเบื่อ พอหยอกล้อเขาไปไม่กี่ประโยคก็มาช่วยผมทำเรือนต่อแล้วจึงเหลือเพียงเด็กคนนี้ที่นั่งอยู่ตามลำพังพร้อมกับลูบััหินที่แขวนอยู่บนคอเป็ครั้งคราว
บางทีอาจเป็เพราะถูกอวี๋เคอกักขังมาเป็เวลานาน บวกกับเื่ะเืใจที่ถูกฆ่าล้างครอบครัวก่อนหน้านี้หลายครั้งที่เห็นเขาจึงรู้สึกว่าทั้งร่างของเขาถูกปกคลุมอยู่ท่ามกลางเงามืด
หมอกเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆและไม่นานก็ถึงเวลาพลบค่ำ หลังจากผมเก็บกวาดเรือนเรียบร้อยแล้วจึงจุดตะเกียงน้ำมันขึ้นมาดวงหนึ่ง แล้วเรียกซ่งฉียวนเข้ามาภายในห้องก่อนจะให้เขานั่งขัดสมาธิบนเตียงไม้ ส่วนตัวผมเองก็นั่งตรงข้ามกับเขาในท่าเดียวกันแล้วสั่งให้อาจิ่วออกไปเฝ้าประตู เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกภูตหรืออสูรมารบกวนอย่างไรเสียบัวหิมาลัยสองหัวก็เป็ของวิเศษ ปราณิญญาจึงสามารถดึงดูดภูตและอสูรให้มองเห็นได้อย่างง่ายดายการมีอาจิ่วคอยทำหน้าที่คุ้มกันก็ช่วยลดความกดดัน ทำให้สามารถขจัดปัญหาไปได้ไม่น้อย
“หลับตา ตั้งสมาธิให้มั่นแล้วกอดหยวนเฝ้าหนึ่ง [1] เอาไว้”
ซ่งฉียวนทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้ตัวเองคงอยู่ในสภาวะที่สงบและเยือกเย็นมากที่สุดการรักษาดวงตาให้กับเขาทำให้ผมรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อยเพราะกลัวจะเกิดความผิดพลาดบางอย่างขึ้นมา สำหรับคนคนหนึ่งแล้ว ดวงตาถือเป็สิ่งที่สำคัญมากจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด
ผมนำบัวหิมาลัยสองหัวออกมาจากแหวนหยกกลีบดอกบัวสีขาวนวลสะท้อนแสงสีเหลืองอันอบอุ่น ดูงดงามมากจากนั้นผมจึงนำมือปิดเหนือดอกบัวนั่น แล้วลากผ่านอย่างแ่เบา เพียงพริบตาดอกบัวก็แปรเปลี่ยนเป็มวลแสงสีขาวระยิบระยับลอยล่องอยู่ท่ามกลางอากาศ
“ฉียวน อ้าปากสิ”
เขาอ้าปากอย่างรู้งาน ผมจึงผลักมวลแสงสีขาวกลุ่มนี้ส่งเข้าไปในปากเขาจากนั้นก็หมุนพลังปราณวนเหนือสองมือของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วตบไปที่จุดฝังเข็มใหญ่บนร่างของเขาหลายจุด จับตัวเขาหมุนให้หันกลับไปนำฝ่ามือประทับไปบนแผ่นหลังของเขา หลับตาลงแล้วอาศัยความรู้สึกกระตุ้นแสงสีขาวที่กำลังไหลเวียนอยู่ให้พุ่งไปยังดวงตาของเขาก่อนจะเริ่มซ่อมแซมเส้นประสาทตาของเขาอย่างละเอียด
ผมไม่กล้าผ่อนคลายเลยตลอดทั้งขั้นตอน จนเวลาล่วงเลยไปประมาณกว่าสองชั่วยามแสงจากตะเกียงน้ำมันก็อ่อนลงไปมาก เมื่อซ่อมแซมเส้นประสาทตาเส้นสุดท้ายอย่างระมัดระวังจนแล้วเสร็จผมจึงสามารถผ่อนลมหายใจลงได้
จากนั้นจึงค่อยๆ ลดมือลงแล้วความรู้สึกเหนื่อยล้าก็ตีรวนขึ้นมา ผมคลึงขมับไปมาแล้วหมุนตัวซ่งฉียวนให้หันกลับมา ก่อนจะเริ่มยิ้มอ่อนอย่างมีชีวิตชีวา แล้วพูดว่า “ฉียวน เ้าลืมตาขึ้นสิ”
ร่างของซ่งฉียวนแข็งทื่อปฏิกิริยาแรกกลับไม่ใช่การลืมตา แต่คือการยื่นมือขึ้นไปััดวงตาของตัวเองผมสังเกตเห็นว่ามือตลอดจนทั่วทั้งร่างกายของเขาสั่นระริกเบาๆ
“ท่านอาจารย์ ข้า...”
เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ไม่มีแววตาอันว่างเปล่าหลงเหลืออยู่ภายในอีกต่อไป ั์ตาสีดำสนิทส่องสะท้อนใบหน้าที่กำลังสวมหน้ากากของผมจึงรับรู้ได้ว่าดวงตาของเขาคู่นี้หายดีแล้วจริงๆ เมื่อผมกำลังจะพูดแสดงความยินดีแต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกซ่งฉียวนกอดเอาไว้ในวินาทีถัดมา
ข้างใบหูของผมมีแต่เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กคนนี้ผมได้ยินเขาพูดว่า “ท่านอาจารย์ ข้ามองเห็นแล้วขอรับ ข้ามองเห็นแล้ว...”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจผมถึงได้รู้สึกเ็ปขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
อ้อ เ้ามองเห็นแล้วหรือ ช่างดีจริงๆ
......
เชิงอรรถ
[1] กอดหยวนเฝ้าหนึ่งเป็หนึ่งในเคล็ดวิชาบ่มเพาะใน่ต้นของลัทธิเต๋าที่ช่วยขจัดความคิดฟุ้งซ่านในใจและรักษาจิตใจให้สงบ
