เขาฆ่าไปแล้วสี่คน ยังเหลืออีกสี่คน
เจียงหงหย่วนรีบกลิ้งไปซ่อนตัวหลังต้นไม้ หลังจากที่บุรุษผู้นั้นร้อง สามคนที่เหลือก็รีบวิ่งมา
เจียงหงหย่วนดีใจ วิ่งมาทางนี้ก็ดี
เขายกหน้าไม้ที่หลินหวั่นชิวให้มา เล็งไปทางหัวคนด้านหลังสุด…
ยิงออกไปติดต่อกันสามครั้ง ทั้งสามคนล้มลง
คนที่อยู่ใกล้เจียงหงหย่วนที่สุดใผวา เขามองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว ในที่สุดก็เลือกหนีไปทางทิศหนึ่ง
เจียงหงหย่วนขยับตัวออกจากหลังต้นไม้ราวกับลิง ะโเพียงไม่กี่ครั้งก็ไล่ทัน เขาไม่ได้ใช้หน้าไม้อีก
เขารวบร่างกายท่อนบนของบุรุษผู้นั้นไว้แน่น จากนั้นยกมีดขึ้นปาดคอ
โลหิตไหลทะลัก บุรุษผู้นั้นล้มลงกับพื้น
แต่ในตอนนี้เองที่เจียงหงหย่วนรู้สึกเจ็บแขนขึ้น ธนูดอกหนึ่งปักเข้าที่ไหล่
เจียงหงหย่วนยกหน้าไม้ขึ้นทันที ยิงออกไปเหมือนเป็การตอบโต้โดยไม่รู้ตัว
เสียงร้องดังขึ้น คนที่ลอบโจมตีเจียงหงหย่วนล้มลง
เจียงหงหย่วนทะยานเข้าไปดู หลังจากแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายตายก็ตรวจสอบรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่ทิ้งร่องรอยใด จากนั้นจึงดึงลูกธนูออก โป๊ะยารักษาแผลลงไปและหยิบผ้าพันแผล ใช้ปากกัดผ้าด้านหนึ่ง อีกด้านใช้มือช่วยพันแผลให้เรียบร้อย
โชคดีที่คนกลุ่มนี้มาล่าสัตว์ ลูกธนูจึงไม่ได้เคลือบยาพิษ
ทำแผลให้ตัวเองเสร็จเรียบร้อย เจียงหงหย่วนเริ่มจัดการศพ มีศพทั้งหมดเก้าร่าง เจียงหงหย่วนเจอกองมูลมนุษย์ที่ยังสดใหม่อยู่ในละแวกใกล้ๆ คิดว่าบุรุษที่ปรากฏตัวคนสุดท้ายคงไปปลดทุกข์มา ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้มากับคนทั้งแปด
แม้เขาจะแค่าเ็แต่ก็ผวาอยู่ดี โทษว่าตัวเองประมาทเกินไป ควรตรวจสอบให้มากกว่านี้
นึกถึงสายตาเป็กังวลตอนที่ภรรยาตัวน้อยบอกให้เขาระวังตัว ใจเขาอ่อนยวบทันที
ชายฉกรรจ์ย้ำเตือนตัวเองว่าห้ามมีครั้งที่สอง ต่อไปนี้เขาต้องรอบคอบกว่าเดิม
ูเาแถบนี้มีโจรูเามาปรากฏตัว หมายความว่าค่ายหลักน่าจะอยู่ไม่ไกล ดังนั้นเขาต้องรีบจัดการศพโดยเร็ว
เจียงหงหย่วนลากศพมากองรวมกันและค้นร่าง
คนเหล่านี้พกเงินมาไม่น้อย เจียงหงย่วนเก็บเอามาหมด
นอกจากเงินแล้ว หนึ่งในนั้นยังพกป้ายแขวนเอวของโจรูเา เป็ป้ายประจำตัวหัวหน้าหน่วยย่อย ถือเป็เื่คาดไม่ถึงที่น่ายินดีสำหรับเจียงหงหย่วน
คนบ้านสวีบอกว่าเขาสมคบคิดกับโจรูเาไม่ใช่หรือ?
ด้วยแผ่นป้ายนี้ เขาสามารถทำให้สวีเต๋อเซิ่งไม่อาจเป็มือปราบ สวีฝูไม่อาจเป็หัวหน้าหมู่บ้าน
เจียงหงหย่วนไม่รู้สึกเจ็บไหล่อีกต่อไปเมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้
จากนั้น เขาถอดเสื้อผ้าทุกคนออก เจาะรูบนร่างพวกเขาเพิ่มให้เืไหลเยอะกว่าเดิม กลิ่นคาวยิ่งคละคลุ้ง
ทำสิ่งเหล่านี้เสร็จสิ้น เจียงหงหย่วนเปลี่ยนเสื้อผ้า โรยผงดับกลิ่นคาวเืลงบนร่างตัวเองและปีนขึ้นไปหลบบนต้นไม้
เขาเลือกต้นไม้ต้นนี้อยู่นาน หลบหนีสะดวก ขณะเดียวกันก็มองเห็นด้านล่างได้ดีที่สุด
เป็ไปตามคาด หลังจากที่ผ่านไปประมาณสองสามชั่วยาม สิ่งแรกที่ถูกดึงดูดเข้ามาคือฝูงหมาป่า
เจียงหงหย่วนนับดูแล้วหมาป่าฝูงนี้มีทั้งหมดสิบเก้าตัว หลังจากที่ฝูงหมาป่าลาดตระเวนสอดส่องหลายครั้ง จ่าฝูงก็เข้ามากินเป็ตัวแรก ตัวอื่นๆ เฝ้าระวังอยู่รอบด้าน
จ่าฝูงกินเสร็จก็มีหมาป่าอีกสองสามตัวเข้ามากินต่อ ฝูงหมาป่ามีระเบียบวินัย กินอาหารตามลำดับขั้น
เจียงหงหย่วนกลั้นหายใจ ยกหน้าไม้เล็งไปทางตาจ่าฝูง
จ่าฝูงที่ััถึงอันตรายได้อย่างรวดเร็วขนตั้งทันที มองมาทางจุดที่เจียงหงหย่วนอยู่อย่างตื่นตัว เจียงหงหย่วนยิงหน้าไม้ออกไปแล้ว แต่หมาป่าสองตัวที่อยู่ข้างจ่าฝูงะโเอาตัวมาบัง
จ่าฝูงก้มตัวทำท่าโจมตี กัดฟันส่งเสียงกรอดๆ
ฝูงหมาป่าเข้ามาล้อมจ่าฝูงด้วยความระวังตัว
หมาป่าส่วนหนึ่งเริ่มแยกย้าย
เจียงหงหย่วนไม่กล้าชักช้า เขารวบรวมลูกธนู เปลี่ยนมาใช้หน้าไม้
ชายฉกรรจ์ลงมือเร็วปาก ธนูถูกยิงออกไปดอกแล้วดอกเล่า ทุกดอกยิงใส่หมาป่าที่กระจายตัวเข้าป่าเพื่อหาโอกาสโอบล้อมเขาอย่างแม่นยำ
ความเร็วในการยิงและตอบสนองเร็วกว่าเมื่อก่อนหนึ่งเท่า!
เจียงหงหย่วนตื่นเต้นเล็กน้อย
กลิ่นคาวเืในอากาศปลุกเืในตัวของเขาให้ลุกโชน
และปลุกสัตว์ร้ายที่อยู่ลึกในใจเขาให้ตื่นขึ้น
จ่าฝูงร้องหอนยาวๆ ฝูงหมาป่าหันมาทางเจียงหงหย่วนอยู่และวิ่งมาทางต้นไม้ที่เขาอยู่
เจียงหงหย่วนไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว มือเขาขยับเร็วกว่าเดิม หมาป่าล้มลงไม่หยุด
ในที่สุด มีหมาป่าสองสามตัวะโขึ้นมาบนต้นไม้ แต่มีดในมือเจียงหงหย่วนไม่ได้กินเจ
“โบร๋ว…” จ่าฝูงหอนอีกครั้ง หมาป่าที่เหลือแค่ไม่กี่ตัวรีบถอยกลับไปอยู่ข้างมัน จ่าฝูงจ้องมาที่ต้นไม้ชั่วครู่ก่อนจะหันตัววิ่งหนีไป
เจียงหงหย่วนยกหน้าไม้ขึ้นอีกครั้ง
หมาป่าเป็สัตว์ความจำดีและจำฝังใจมาก เขาจำเป็ต้องกำจัดให้สิ้นซาก
เขาะโลงจากต้นไม้ รีบไล่ตามไป
แต่ไม่นานก็ต้องหยุดฝีเท้า เสือลายจุดตัวหนึ่งกำลังขวางทางหมาป่า
ขณะเดียวกันก็จ้องเจียงหงหย่วนตาเป็มัน
ลมหายใจเจียงหงหย่วนถี่รัวขึ้นมา เขากำลังตื่นเต้น
ในที่สุดก็เจอเสือ!
เขาไม่กล้าชักช้า กลัวหมาป่ากับเสือสู้กันแล้วจะทำขนเสือเสียหาย
ยิงธนูออกไปสองสามดอก หมาป่าที่ถูกโจมตีจากทั้งสองทางตอบโต้ไม่ทัน จ่าฝูงและหมาป่าที่เหลือต้องจบชีวิตกันหมด หมาป่าที่อยู่หน้าสุดถูกเสือใช้กรงเล็บตะปบหัวขาด…
เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกจากคอเสือ เจียงหงหย่วนรู้ว่านี่คือสัญญาณว่าเสือจะโจมตีตัวเอง
เขาสะพายหน้าไม้ขึ้นหลัง ดึงกริชออกมาและดึงลูกธนูจากข้างเอว
เขาเผชิญหน้ากับเสือ ค่อยๆ ถอยทีละก้าวเหมือนกลัว
เสือมองเขาอย่างตื่นตัวเหมือนแมวจับหนู ยกเท้าก้าวเข้ามาใกล้ช้าๆ
ทันใดนั้นเจียงหงหย่วนหันตัววิ่งหนี
เขาวิ่งเร็วมาก
นิสัยของสัตว์ตระกูลแมวคือ เวลาเผชิญหน้ากับมัน มันจะยืนคุมเชิงกับเ้าอย่างระมัดระวัง ประเมินพลังของเ้า
แต่หากเ้าหันหลังให้…นั่นเป็โอกาสที่สัตว์ตระกูลแมวจะะโเข้ามาตะครุบเหยื่อ
เสือเองก็เช่นกัน มันะโใส่เจียงหงหย่วน
เจียงหงหย่วนหมุนตัวกลิ้งลงพื้น แนบหลังกับพื้นแล้วไถลไปตามเื
เสือกระโจนเข้ามา ยกกรงเล็บขนาดใหญ่ขึ้น เจียงหงหย่วนสบโอกาสเหนี่ยวไกหน้าไม้ ธนูสองดอกยิงเข้าที่ตาเสือ อีกหนึ่งดอกยิงเข้าที่ปาก
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เจียงหงหย่วนรีบกลิ้งออกไป เสือหนักหลายร้อยชั่งล้มลงกับพื้น โลหิตไหลออกทางศีรษะ ย้อมพื้นหิมะให้เป็สีแดง
เจียงหงหย่วนหอบหายใจคำโต
เขาจ้องเสือแล้วยิ้ม
เจียงหงหย่วนไม่กล้าหยุดพัก เขารีบเก็บกวาดสนามรบ เริ่มจากโยนศพที่โดนกินพวกนั้นลงหน้าผาก่อน จากนั้นถลกหนังหมาป่าก่อนที่จะโยนซากเนื้อลงหน้าผาเช่นกัน
เขาระบายเืเสือออกจนหมด แบกเสือขึ้นหลัง มุ่งกลับที่พักชั่วคราว
หนึ่งวันต่อมา โจรูเาพกอาวุธหลายสิบคนก็มาที่นี่
