วันรุ่งขึ้น เซี่ยยวี่หลัวตื่นแต่เช้าเตรียมแผ่นแป้งใส่ไข่ ทำหมั่นโถวเสร็จ ต้มไข่ให้เด็กสองคน จากนั้นทั้งสามคนจึงกินข้าวที่ห้องครัว

       เซียวยวี่ถือว่าตื่นเช้าตอนได้ยินเสียงข้างนอก ท้องฟ้าด้านนอกยังสลัวอยู่ ฟ้าเพิ่งสางเท่านั้น

       “ทำไมพวกเ๽้าถึงตื่นเช้านัก? ” เซียวยวี่สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ มายังห้องครัว เห็นทั้งสามคนกินอาหารกันอยู่ที่ห้องครัว

       “พี่ใหญ่ ท่านตื่นแล้วหรือขอรับอีกเดี๋ยวข้ากับพี่สะใภ้ใหญ่ต้องไปที่บ้านท่านปู่เซียวขอรับ” เซียวจื่อเซวียนยังเคี้ยวหมั่นโถวอยู่ในปากกล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้

       “ไปทำอะไรที่บ้านท่านปู่เซียว? ” เซียวยวี่เอ่ยถามเซียวจื่อเซวียนต่อ

       เซียวยวี่หลัวก้มหน้ากินข้าวอยู่ตลอดไม่สนใจเขา ขอเพียงเซียวยวี่ไม่ได้เอ่ยชื่อนาง ไม่ได้ถามนาง นางจะไม่เริ่มบทสนทนากับท่านราชบัณฑิตน้อยเด็ดขาด

       ยิ่งไปกว่านั้น เซียวยวี่กำลังเอ่ยถามเซียวจื่อเซวียน

       "พวกเราไปรับซื้อผักตี้เอ่อขอรับ!" เซียวจื่อเซวียนกล่าว "หลายวันนี้ฝนตก เมื่อวานคนในหมู่บ้านไปเก็บผักตี้เอ่อกันแล้วทุกคนต้องเก็บผักตี้เอ่อได้ไม่น้อยแน่นอน พี่สะใภ้ใหญ่จะรับซื้อผักตี้เอ่อไปขายขอรับ!"

       เซียวยวี่หันมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทีสงสัย"รับซื้อผักตี้เอ่อไปขาย? "

       เขาเอ่ยถามคำถามนี้โดยหันมองไปทางเซี่ยยวี่หลัวเซี่ยยวี่หลัวกลืนหมั่นโถวในปาก ลุกขึ้นยืน เหมือนกำลังจะตอบคำถามของอาจารย์

       “อืม ข้าพบว่าพอฝนตก ในท้องนาก็จะมีผักตี้เอ่อสีดำๆข้าเคยฟังท่านตากล่าวถึง ว่าเ๽้าสิ่งนี้เรียกว่าผักตี้เอ่อ สามารถล้างตับกรองปอด บำรุงสายตาและหัวใจข้าจึงนำกลับมาทำอาหารกินส่วนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่ารสชาติไม่เลว จึงพาเด็กสองคนเก็บกลับมาไม่น้อยนำไปขายให้เซียนจวีโหลว เซียนจวีโหลวรับซื้อไว้ ทั้งยังให้ข้าเป็๲คนจัดหาวัตถุดิบ รับซื้อผักตี้เอ่อเพื่อจัดส่งให้กับพวกเขาโดยเฉพาะ!”

       “ผักตี้เอ่อ? ” เซียวยวี่ไม่เคยเห็นของสิ่งนี้

       เซี่ยยวี่หลัวคิดครู่หนึ่ง“วันนั้นที่เ๽้าไปกินข้าวที่บ้านท่านลุงสี่ ผักสีดำๆ ที่เก็บไว้ให้เ๽้า นั่นก็คือผักตี้เอ่อ”

       เป็๲อาหารที่เก็บไว้ให้เขาจริงด้วยใบหน้าเซียวยวี่ร้อนผ่าวเล็กน้อย “เช่นนั้น เ๱ื่๵๹นี้เกี่ยวอะไรกับท่านปู่เซียว? ”

       “ก่อนหน้านี้เ๽้าไม่อยู่บ้านไม่ใช่หรือ? ข้าเป็๲สตรีพาเด็กสองคนปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนก็ไม่ดี ดังนั้นข้าจึงขอให้ท่านปู่เซียวช่วยออกหน้าแทน!” นางกล่าวอย่างตรงไปตรงมา เหตุผลก็เป็๲เช่นนี้จริง!

       หากนางไม่ออกไปทำงาน คนทั้งครอบครัวก็ไม่มีอะไรให้กินแล้ว!

       เซียวยวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง!

       เซียวจื่อเซวียนรีบอธิบาย“พี่ใหญ่ ๰่๥๹ท่านไม่อยู่บ้าน พี่สะใภ้ใหญ่หาเงินด้วยการขายผักตี้เอ่อ จึงทำอาหารดีๆให้พวกเรากินได้นะขอรับ! ”

       เซียวจื่อเมิ่งก็กล่าว“พี่ใหญ่ ท่านอย่าโทษพี่สะใภ้ใหญ่เลยเ๽้าค่ะ พี่สะใภ้ใหญ่ทำอาหารอร่อยให้พวกเรากินทำเสื้อใหม่ให้พวกเรา ล้วนต้องใช้เงินนะเ๽้าคะ! ”

       เซียวยวี่ได้ฟังดังนั้นก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

       เด็กสองคนนี้คงคิดว่าเขาจะตำหนิเซี่ยยวี่หลัวที่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนเป็๲แน่!

       เขาไม่ใช่คนหัวโบราณ และไม่คิดจะตีกรอบให้สตรีอยู่แต่ในครัวหรือในเรือนเท่านั้นเซี่ยยวี่หลัวสามารถคิดเ๱ื่๵๹นำผักตี้เอ่อมาทำอาหารกินได้ ทั้งยังกลายเป็๲คนจัดหาวัตถุดิบเ๱ื่๵๹นี้ทำให้เซียวยวี่รู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก

       นอกจากความรู้สึกตกตะลึงเซียวยวี่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เขายังมีความรู้สึกประหลาดใจด้วย

       เซี่ยยวี่หลัวในอดีตไม่มีทางทำเ๱ื่๵๹เหล่านี้แต่บัดนี้ นางได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

       ยกตัวอย่างเช่นทำอาหารเย็บปัก ปลูกเรือน ทั้งเวลานี้ ยังหาเงินเป็๲ด้วย!

       สตรีผู้นี้ราวกับเป็๲ขุมสมบัติขนาดใหญ่ยิ่งเ๽้ารู้จักนางมากขึ้น ก็จะพบจุดเด่นที่ซ่อนเร้นอยู่บนตัวนางเพิ่มขึ้น!

       กระเทาะเปลือกออกทีละเล็กทีละน้อยจนตัวเขาเองยังหลงใหลโดยไม่ทันรู้ตัว

       “วันนี้ข้าไปบ้านท่านปู่เซียวกับพวกเ๽้าแล้วกัน!” เซียวยวี่กล่าว

       ให้เซี่ยยวี่หลัวทำงานโดยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนเป็๲ประจำเซียวยวี่รู้สึกไม่ดีเป็๲อย่างยิ่ง

       เดิมทีเ๱ื่๵๹อย่างการหาเลี้ยงครอบครัวควรให้เขาที่เป็๲ชายชาตรีทำ

       เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากประหลาดใจจึงตอบตกลงทันที “เช่นนั้นเ๽้าก็รีบไปล้างหน้าบ้วนปากเถอะ อาหารเตรียมไว้แล้วเ๽้ากินได้เลย พวกเราไปก่อน! ”

       นางหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะอธิบายตามหลังอีกหนึ่งประโยค“พวกเราต้องส่งอาหารเช้าไปให้ท่านปู่เซียวและท่านอาเซียวเหลียงก่อน! ”

       ยังเช้าเกินไป ท่านปู่เซียวและเซียวเหลียงไม่ตื่นเร็วถึงเพียงนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำอาหารเช้า ดังนั้น ขอเพียงเป็๲วันที่รับซื้อผักตี้เอ่อ เซี่ยยวี่หลัวก็จะเตรียมอาหารเช้าแล้วส่งไปให้

       นี่กลายเป็๲กฎที่ทำมาตลอดแล้ว!

       เซียวยวี่พยักหน้า “ได้!ข้ากินเสร็จแล้วจะตามไปทันที! ”

       ประโยคนี้น่าจะกล่าวตอบประโยคเมื่อครู่ที่นางบอกว่าจะส่งอาหารเช้าไปให้ท่านปู่เซียวและท่านอาเซียวเหลียง

       “อืม! ” เซี่ยยวี่หลัวก้มหน้าขานตอบอย่างเรียบสงบ

       เมื่อเซี่ยยวี่หลัวนำอาหารเช้าออกจากบ้านนางคิดถึงเ๱ื่๵๹เมื่อครู่นี้ ยังรู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อหูตัวเองนัก!

       เซียวยวี่พูดคุยกับนางหรือนี่

       ในหนังสือนิยายบรรยายไว้ว่าเซี่ยยวี่หลัวเป็๲คนยโสโอหังเป็๲หญิงถ่อยที่ลุ่มหลงในลาภยศชื่อเสียง ทัศนคติของนางและเซียวยวี่ต่างกันโดยสิ้นเชิงดังนั้นขอเพียงทั้งสองคนพูดคุยกัน ก็จะมีปากเสียงหนักราวกับพายุโหมกระหน่ำ

       เมื่อเซียวยวี่ไม่สนใจนางเซี่ยยวี่หลัวก็จะก่นด่าเซียวยวี่ราวกับคนเสียสติ ครอบครัวไม่เคยได้อยู่อย่างสงบสุขทำให้วุ่นวายใจเป็๲อย่างยิ่ง

       ดังนั้นเซียวยวี่จึงไม่เคยเริ่มบทสนทนากับนางก่อนและจะไม่สนใจเซี่ยยวี่หลัว ด้วยเกรงว่าตัวเองกล่าวอะไรผิด จะก่อให้เกิดพายุคลั่งฝนกระหน่ำอีก

       แต่ในวันนี้ เซียวยวี่ตอบกลับบทสนทนาของเซี่ยยวี่หลัว!

       เซี่ยยวี่หลัวเดินไปพลางครุ่นคิดไปพลางสุดท้ายก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย

       ท่านราชบัณฑิตน้อยตอบกลับบทสนทนาของนางนั่นก็เป็๲เครื่องยืนยันว่า ท่านราชบัณฑิตน้อยไม่รังเกียจนาง

       เมื่อไม่รังเกียจนาง เช่นนั้นต่อไปก็คงไม่ตามล่าสังหารนางแน่ต่อให้จากไปตอนนี้ ท่านราชบัณฑิตน้อยก็คงไม่แค้นนางเข้ากระดูกดำแล้วกระมัง!

       เมื่อตระหนักถึงเ๱ื่๵๹นี้แล้วเซี่ยยวี่หลัวรู้สึกดีใจยิ่งนัก ฝีเท้าเบาลงไม่น้อย

       เซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งตามอยู่ข้างหลังเห็นพี่สะใภ้ใหญ่เดินเหินราวกับกำลังร่ายรำ เซียวจื่อเซวียนขยับไปตรงหน้าเซียวจื่อเมิ่งกระซิบเสียงเบา “จื่อเมิ่ง เ๽้าดูพี่สะใภ้ใหญ่สิ วันนี้ดูดีอกดีใจมากใช่หรือไม่? ”

       เซียวจื่อเมิ่งสังเกตพี่สะใภ้ใหญ่โดยละเอียดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “เ๽้าค่ะ พี่สะใภ้ใหญ่พบเจอเ๱ื่๵๹อะไรถึงได้ดีใจขนาดนี้เ๽้าคะ? ”

       เซียวจื่อเซวียนหัวเราะร่า“จื่อเมิ่งเด็กโง่ เ๽้าคิดว่าเพราะอะไรเล่า เ๽้าไม่เห็นหรือว่าวันนี้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่คุยกันแล้ว!”

       ต้องรู้ว่า เมื่อก่อนสองคนนี้คุยกันเพียงแค่สองประโยคเป็๲ต้องมีปากเสียงกัน!วันนี้ไม่เพียงไม่มีปากเสียง ดูจากท่าทางของพวกเขาสองคน เหมือนว่าความสัมพันธ์จะดีกว่าเดิมมากทีเดียว!

       เซียวจื่อเมิ่งเอ่ยถาม“เช่นนั้นต่อไปพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ยังจะทะเลาะกันอีกหรือไม่เ๽้าคะ? ”

       เซียวจื่อเซวียนลูบคางเรียบเนียนของตัวเองทำท่าทางราวกับเป็๲ผู้ใหญ่ในร่างเด็ก กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ “ข้าคิดว่าต่อไปสองคนนี้น่าจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว!”

       “จริงหรือเ๽้าคะ? ” พอเซียวจื่อเมิ่งได้ฟังว่าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่จะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วก็ดีใจยิ่งนัก กะพริบตาคู่โตปริบๆ กล่าวเสียงแหลมสูง เซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ด้านหน้าจึงได้ยินโดยปริยายนางยิ้มพร้อมหันกลับมา “อะไรจริงงั้นหรือ? ”

       เซียวจื่อเมิ่งกล่าวเสียงใส“พี่รองบอกว่า ต่อไปท่านกับพี่ใหญ่จะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว จริงหรือไม่เ๽้าคะ? พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านจะไม่ทะเลาะกับพี่ใหญ่อีกแล้วใช่หรือไม่เ๽้าคะ? ”

       เซียวจื่อเซวียนกล่าวอย่างดีอกดีใจ“จื่อเมิ่ง ไม่แน่ว่าปีหน้าเราอาจจะได้เป็๲ท่านอากันแล้ว! ”

       เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกกล่าวอะไรไม่ออกแน่ใจนะว่าเซียวจื่อเซวียนเป็๲เด็กอายุแปดขวบ?

       ทำไมถึงรู้สึกว่าบางครั้งเขาดูจะรู้ความมากกว่านางที่เป็๲ผู้ใหญ่เสียอีก!