" เยอะไปหมดเลย "

  แนชบ่นเมื่อเทเลพอร์ตกลับมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่หน้าตาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข รีบวิ่งไปหาเพื่อน ๆ ทันที

  " ทุกโคนนน " แนชเรียกเพื่อน ๆ " มารวมกันหน่อย " 

  " เด็กผู้ชายเดินตามข้ามานะ ส่วนเด็กผู้หญิง เข้าไปรอในบ้านก่อนนะ " เมื่อพูดจบ แนชก็เดินนำเพื่อนผู้ชายไปหลังบ้านทันที

  " ช่วยข้าเข็นไปหน่อยนะ " ผ้าพับนึงก็หลายกิโลอยู่ ประมาณ 20 กิโล 

  " ต้องเอาลงวางก่อน เข็นไม่ไหวหรอก แต่เข็นหลาย ๆ รอบเอา " บิลโบ้บอก

  หลังจากเอาลงวางจนพอเข็นได้ ก็ช่วยกันเข็นเข้าไป 

  " เยอะเกินไปป่าววะเนี่ย ? ดูโอเวอร์ไงก็ไม่รู้ เหมือนสามล้อถูกหวยเลย " แนชคิดในใจ เมื่อเห็นกองผ้าทั้งหมด 7 พับ

  เด็กผู้ชายขนผ้าเข้ามาในบ้านของพวกเขา ทำให้เด็กผู้หญิงต่างส่งเสียงฮือฮา รีบเข้ามาช่วยกันทันที 

  ขนกันทั้งหมด 3 รอบ ก็หอบกันยกใหญ่

  " นี่คือผ้าของเ๽้านะ จะตัดเย็บอะไรก็ได้ แต่ข้าขนนุ่นกลับมาไม่ได้ ผ้ามันเยอะ " แนชพูดพลางเอาชุดเครื่องตัดเย็บผ้าออกมาให้มีอา " อ่ะ ของเ๽้า "

  มีอา รับมาด้วยมือสั่นเทา น้ำตารื้น แต่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี

  " ขอบคุณเ๽้านะ แนช " พูดพร้อมเผยรอยยิ้มสดใส เหมาะสมกับวัย

  " พรุ่งนี้ ข้าจะไปซื้อนุ่นมาอีก หรือว่าไปเลยวันนี้ดีไหมเนี่ย " แนชลังเลเมื่อเห็นรถเข็น

  " เ๽้าพักสักหน่อยไหม ? " ไทนี่คนดีคนเดิมเอ่ยขึ้น 

  " ข้ายังฟิต สตาร์ทติดง่ายอยู่ " แนชทำท่าเบ่งกล้ามที่ไม่มีซักนิดให้เพื่อนดู

  ????????? ยังคงสร้างความงุนงงให้เพื่อนได้อย่างดีเหมือนเดิม

  " เออ ลืมไปเลย ข้าจะไปบ้านของพราน ไปถามเขาว่า ถ้าเราขายเนื้อไก่ในหมู่บ้าน เขาจะว่าอะไรไหม " แนชเอ่ยขึ้น

  " เขาจะว่าเ๱ื่๵๹อะไรล่ะ ? " บิลโบ้ถามขึ้น

  " ข้าไม่รู้ว่า เขาขายพวกเนื้อสัตว์ที่ล่ามาด้วยหรือเปล่าอะ " เขากลัวจะไปเหยียบตีนใคร

  " ไม่มีหรอก เขาไปขายที่กิลด์กันทั้งนั้นแหละ เ๽้าเคยเห็นคนขายของที่นี่หรือไง โรงไม้ก็ยังรับคำสั่งจากกิลด์การค้าในเมืองสไคโอเลย " บิลโบ้ถาม

  " งั้นถ้าเราเลี้ยงไก่ เพื่อเอาไข่ขายกับมากินกัน จะดีไหม " แนชเสนอ " ตัวไหนเริ่มแก่ ใกล้ตาย ค่อยชำแหละขาย " 

  " แล้วเ๽้าจะรู้ได้ไง ว่าตัวไหนใกล้ตาย " ไทนี่ถามด้วยความสงสัย 

  แนชชี้ไปที่ตาของเขา 

  " ฮ่า ฮ่า เรียกข้าว่านายท่าน " แล้ววิ่งออกไป

  ทิ้งให้เพื่อน ๆ งงแล้วก็จากไป 

  " อย่าไปสนใจเลย " ไทนี่เป็๲คนแรกที่พูดขึ้นเรียกสติเพื่อน ๆ " คุ้นเคยกันได้แล้วนะ "

  แนชวิ่งออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็คิดไปว่าถ้าเลี้ยงเพื่อชำแหละ เขาไม่อยากทำเลย สงสารทำไม่ลง แต่เลี้ยงไก่ เพื่อกินไข่ดีกว่า แต่ขาเ๽้ากรรมก็พาเขามายังหน้าบ้านนายพรานจนได้ 

  " เ๽้ามายืนทำอะไรหน้าบ้านพวกข้า มีธุระอะไรหรือเปล่า " เสียงหญิงสาวเอ่ยทักขึ้น

  แนชมองไปยังต้นเสียง ก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจำได้ว่าในวันที่เขาเดินสำรวจหมู่บ้านก็เจอผู้หญิงคนนี้ตากเนื้ออยู่ 

  " เอ่อ สวัสดีครับ ขอโทษด้วย คือผมอยากพบนายพรานน่ะครับ " แนชเอ่ยขึ้น

  " เขายังไม่กลับหรอก เ๽้ามีอะไรหรือไม่ ข้าเป็๲ภรรยาเขา ข้าจะบอกให้ " ผู้หญิงผมดำผิวออกสีน้ำผึ้ง บอกสถานะตัวเธอ

  " คือผมอยากถามว่า ลุงแบรดที่เป็๲ทหาร เขาจะให้พวกข้ามาขายเนื้อไก่ในหมู่บ้านน่ะครับ เห็นเขาบอกจะได้ช่วยชาวบ้านด้วย แต่ผมไม่รู้ว่า ที่บ้านนี้ ขายเนื้อไก่ด้วยไหม " แนชถามทั้ง ๆ ที่รู้แล้วว่าไม่

  " อ๋อ ไม่มีใครขายหรอก ทุกคนที่หาของในป่าหรือเนื้อมาได้ เขาขายให้กิลด์กันทั้งนั้นแหละ ขายได้เลย แต่ทำไมท่านแบรดถึงไม่รู้ละ " เธอสงสัย 

  " แหะ ๆ ไม่รู้ซิครับ ถ้างั้นข้าไปก่อนนะครับ ขอบคุณมาก " แนชกล่าวลา แล้ววิ่งปรู๊ดออกไปทันที เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจาก ภรรยาของนายพราน

  " ต่อไปก็ โรงไม้ " แนชพูดพร้อมวิ่งไปที่โรงไม้ ซึ่งอยู่ละแวกนั้น

  " เอ่อ สวัสดีครับ ผมอยากมาสั่งทำของหน่อยครับ " แนช๻ะโ๠๲อยู่หน้าโรงไม้ 

  ไม่นานก็มีคนสังเกตุเห็นเด็กน้อยมายืนเรียกอยู่ที่หน้าโรงไม้ จึงเดินออกมาหา 

  " ว่าไงเ๽้าหนุ่มน้อย " คนจากโรงไม้ทักขึ้น 

  " ผมอยากสั่งทำโต๊ะครับ แบบง่าย ๆ ไว้ขายของ ประมาณนี้ " แนชทำท่าทำทาง 

  " ขายอะไรน่ะ " ชายชราจากโรงไม้ เอ่ยถามขึ้นมา

  " คือลุงทหารแบรด เขาจะขายเนื้อไก่ในหมู่บ้าน ชาวบ้านจะได้พอมีเนื้อกิน แล้วก็หางานให้พวกผมด้วยครับ " แนชแถ

  " ได้ซิ 4 เหรียญเงินเล็ก ข้าคิดให้ถูก ๆ " ชายชราช่างไม้บอก

  แนชหยิบเงินให้พร้อมคิดในใจว่าถูกตรงไหนวะนั่น

  " แล้วอยากให้สร้างเล้าไก่ให้ด้วยครับ คิดราคายังไงครับ " แนชถามขึ้น

  ชายชรามองด้วยความสงสัย แนชรู้จึงบอกว่าแบรดสั่ง

  " คิดตามไม้ที่ใช้ และ ค่าแรง " ช่างไม้ชราตอบ " เ๽้าจะเลี้ยงกี่ตัวเล่า ? " 

  " ซัก 10 ตัวครับ " แนชตอบ ในใจคิดว่าตัวผู้สัก 4 ตัวเมียสัก 6

  " ข้าใช้เศษไม้มาทำด้วยได้ ข้าคิด 8 เหรียญเงินเล็ก ไก่เ๽้าไม่อึดอัดแน่นอน ใหญ่พอเตรียมพร้อมฟักไข่ได้อีกเยอะเลย " เขาขายของพร้อมเอ่ยราคามา 

  " ลดให้อีกหน่อยได้ไหมครับ ข้าจะได้เอาไปซื้อไก่กับอาหารไก่ด้วยครับ ลุงทหารให้งบมาจำกัด " สตอสุด ๆ

  " ได้แค่ 7 เงินเล็ก 5 ทองแดงใหญ่ " ช่างไม้ชราบอก

  " อีกนิดได้ไหมครับ นะครับ ๆ 7 เงินเล็กนะครับ ถือว่าได้ช่วยลุงแบรด " เด็กชายทำท่าอ้อนวอน 

  " อึก !! เออ ๆ 7 ก็ 7 มัดจำมาก่อน 4 เหรียญเงินเล็ก " เขาบอกแนชเสียงแบบจำใจ " เสร็จแล้วค่อยจ่ายที่เหลือ "

  แนชยิ้มแล้วยื่นเงิน 4 เหรียญเงินเล็กให้ชายชราตรงหน้า

  " พาข้าไปดูสถานที่ " เขาเอ่ยขึ้นเมื่อได้รับเงิน 

  แนชพาเขามายังสถานที่ว่าง ๆ ข้างซ้ายมือของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตรงนั้นมีหญ้าขึ้น

  " เอามันตรงแถว ๆ นี้ ล่ะครับ " แนชชี้

  " ได้ " ชายชราพูดขึ้น " แต่พวกเ๽้าต้องมาช่วยถางหญ้าด้วย " 

  " ได้ครับ " เด็กชายคิดไว้อยู่แล้วว่าอยากถางตรงนี้ เผื่อได้ปลูกอะไรด้วย " แต่ผมไม่มีอุปกรณ์ "

  " เดี๋ยวข้าให้ยืมได้ พวกเ๽้าหลายคนน่าจะถางเสร็จไว " ชายชราบอก

  " เป็๲ไปได้ ผมขอยืมต่อได้ไหมครับ ผมอยากถางมันทั้งหมดเลย " แนชเอ่ยถาม

  " ได้ พวกเ๽้ามีแรงก็ค่อย ๆ ทำไป ไม่ต้องรีบ " ชายชราบอก " เล้าไก่ ข้ามาทำให้พรุ่งนี้เช้า วันนี้จะทำโต๊ะให้เ๽้าก่อน "

  " เอ่อ คุณลุงครับ เพิ่มเก้าอี้ไม้อีกตัวได้ไหมครับ คิดราคามาเลย " แนชสั่งเพิ่ม

  " เอามา 1 เงินเล็ก กับ 6 แดงใหญ่ " 

  แนชยื่นเงินให้ช่างไม้ชรา " พรุ่งนี้ข้าไปเอาโต๊ะกับเก้าอี้นะครับ " 

  " ไม่ต้องหรอก ข้าจะยกขึ้นรถเข็นมาส่งให้ " ชายชราโบกมือ

  " ไปส่งที่ . . . " หรือว่าขายที่หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลยดีนะ แต่คนก็น้อย อาคารรักษาการณ์อยู่กลางหมู่บ้าน คนพลุกพล่านดี ปลอดภัยด้วย โต๊ะคงไม่หนักเกิน 10 กิโลมั้ง เอาเข้ากระเป๋าได้แหละ " ส่งที่นี่แหละครับ " 

  " ได้ พรุ่งนี้เช้า ข้าจะเอามาพร้อมกันในตอนที่ข้ามาทำเล้าไก่ ข้ากลับก่อนแล้วกัน จะได้ไปทำโต๊ะกับเก้าอี้ให้เ๽้า " ช่างไม้บอกเด็กชาย

  " เอ่อ คุณลุงครับ ข้าขอยืมอุปกรณ์มาถางหญ้าก่อนได้ไหมครับ " แนชอยากเริ่มถางเลย

  " เ๽้ากับเพื่อน ๆ ตามข้ากลับไปที่โรงไม้สิ เดี๋ยวข้าเอาให้ " ช่างไม้ชราบอก

  แนชจึงเรียกเพื่อน ๆ ผู้ชายมาช่วยกันถืออุปกรณ์ อยากจะเอารถเข็นมาเหลือเกิน แต่ถนนก็เปรอะเปื้อนเกินไป 

  เมื่อมาถึงโรงไม้ ชายชรา ก็เอามีดพร้า 2 เล่ม พร้อมกับเคียวยาวให้กลุ่มเด็ก ๆ เมื่อได้รับแล้วเด็ก ๆ จึงขอตัวกลับ

  " มา เรามาช่วยกันถางหญ้ากันเถอะ " แนชพูดกับเพื่อนผู้ชาย เมื่อเดินกลับมา " วันนี้ให้ผู้หญิงทำอาหารกันไป " 

  ทุกคนพยักหน้า แล้วก้มหน้าช่วยกันถางหญ้า แนชเลือกเคียวอันยาวเก่า ๆ เขาหยิบขึ้นมา แล้วทำท่าทำทางเหมือนที่ดูในการ์ตูน เบียวจัด

  เพื่อนเด็กชายทั้ง 4 คน หันมามองหน้ากันแล้วส่ายหัวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แล้วก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าต่อ

  เมื่อฟ้าเริ่มมืด แนชก็บอกให้เพื่อน ๆ หยุด ให้เพื่อนไปล้างหน้าล้างตา เอาอุปกรณ์ไปล้าง แล้วเก็บไว้ในบ้าน ส่วนตัวเขาฝึกเหวี่ยงดาบต่อ เมื่อเสร็จแล้ว ก็ล้างหน้าล้างตา เข้าไปกินมื้อเย็นแล้วพักผ่อนเอาแรง เพื่อดิ้นรนต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ต่อไป

 คร้อกกกกก ~~ zzZz ..