“ไม่นะ! หลานอัน!” เสียงะโร้องเรียกดังลั่นจาก้า กู้หลานอันเพ่งมองตัวเจาเยี่ยที่โผล่จากขอบตึกเกือบจะครึ่งร่าง มองจนภาพนั้นค่อยๆเลือนลางจึงหลับตา “เจาเยี่ย ขอโทษ ขอบคุณนายจริงๆ” เสียงถอนหายใจเเผ่วเบาออกจากปากเขา และมันก็ล่องลอยไปกับสายลมพร้อมๆกับน้ำตาของเขา
ความเ็ปที่คิดไว้ว่า หลังตกจากตึกสูง 28 ชั้นนั้นจะเ็ปเเสนสาหัส เเต่ไม่เลย เขาไม่รู้สึกถึงความเ็ปนั้น มันกลับถูกเเทนที่ด้วยการถูกเขย่าและสั่นะเือย่างรุนเเรง กู้หลานอันขมวดคิ้ว ชั่วขณะที่เขาลืมตาด้วยความประหลาดใจ ก็ได้ยินเสียงที่เเสนจะคุ้นเคยดังขึ้นมาว่า “หลานอัน เป็อะไรน่ะ? ทำไมนายถึงร้องไห้ล่ะ?”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ คิ้วของกู้หลานอันยิ่งขมวดหนักขึ้น หันไปทางเสียงนั้นด้วยความโกรธเคือง เเน่นอนล่ะตามที่คาดไว้ เขาคือคนที่เเสนจะคุ้นเคย ฟู่ซีนั่นเอง คนที่เเย่งตำเเหน่งเขาไป คนที่วางเเผนให้เขาติดยา คนที่ร่วมมือกับบริษัทเพื่อทำร้ายเขาตั้งเเต่เริ่มเข้าวงการ ให้เขาเป็เพียงของเล่นของคนรวย ปากก็พร่ำบอกว่าเขาเป็เพื่อนที่ดีที่สุด คนที่เขาเคยคิดว่าเป็เพื่อนรัก
“เป็อะไรน่ะ? ทำไมนายมองฉันเเบบนี้ล่ะ?” ฟู่ซีรู้สึกใกับสายตาที่กู้หลานอันจ้องมองเขา กลัวจนตัวลีบ แอบกลืนน้ำลายพลันคิดไปว่า หรือกู้หลานอันจะรู้เื่ที่เขาเเอบจ่ายเงินใต้โต๊ะ ให้คนเเอบสับเปลี่ยนเพลงของเขาทั้งสองเเล้ว ถึงได้เเสดงออกด้วยท่าทีผิดปกติเเบบนี้ออกมา
“ไม่มีอะไร เมื่อกี้ฉันฝันร้ายน่ะ ยังสะลึมสะลือไม่ตื่นจากฝัน เลยเป็เเบบนั้น” กู้หลานอันจ้องมองเขาเป็เวลานานจึงหันไปทางอื่น และตอบกลับด้วยสีหน้าเฉยเมย ถึงเเม้จะเเสดงออกด้วยสีหน้าราบเรียบ ทว่าภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ฟู่ซีที่อยู่ตรงหน้า ช่างต่างกับฟู่ซีเมื่อชาติที่เเล้วโดยสิ้นเชิง ไม่เพียงเเต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขานั้นจะกลายเป็เหมือนเด็กวัยรุ่น เเม้เเต่การเเต่งกายก็ไม่ได้ห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าหรูหราที่ดูแล้วลวงโลก เขาแอบกัดฟันเเน่น กู้หลานอันสังเกตฟู่ซีอย่างละเอียด เเต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ว่าจะเป็การเเต่งตัว ทรงผม การเเต่งหน้า ช่างเหมือนกับพวกเขาที่เข้าร่วมการเเข่งขันรายการพรุ่งนี้ฉันจะเป็ซุปเปอร์สตาร์เมื่อ 5 ปีก่อนไม่มีผิด
“ไม่เป็ไรก็ดีเเล้ว มันเป็เเค่ความฝัน ไม่ใช่ความจริง อย่าไปใส่ใจเลยนะ” ฟู่ซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ค่อยๆตบไหล่เขาเบาๆ “เหลือเวลาเเค่สองชั่วโมงการเเข่งขันก็เริ่มเเล้ว ฉันเห็นนายยังเเต่งตัวไม่เสร็จ เลยจำเป็ต้องปลุกนายน่ะ ฉันขอโทษด้วยนะ หลานอัน” ทั้งๆที่เป็ความหวังดีที่ทำให้หลานอัน เเต่มิวายชิงขอโทษก่อน ช่างเป็คนที่มารยาทมีเท่าไหร่ก็ส่งมาให้หมดจริงๆ เมื่อกู้หลานอันได้ยินดังนั้นก็ฉีกยิ้มเบาๆ ชาติที่เเล้วเขาก็โดนท่าทางเเบบนี้หลอกให้ตายใจ จากนั้นก็โดนเขาค่อยๆลากเข้าสู่นรกอย่างช้าๆ
“ขอโทษอะไรกัน นายหวังดีกับฉันนี่นา ฉันต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณนาย” เขายืนขึ้นอย่างเเสร้งทำเป็ถ่อมตัว กวาดสายตามองรอบด้านอย่างเงียบๆ ใช่เเล้วห้องนี้เเหละ ถึงความทรงจำของเขาจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เเต่ไม่ว่าจะดูอย่างไร ที่นี่น่าจะเป็ห้องเเต่งตัวรวม บนผนังมีเเผ่นป้ายเขียนไว้ว่า “แค่พยายาม คุณก็คือแชมป์พรุ่งนี้ฉันจะเป็ซุปเปอร์สตาร์” ความประหลาดใจของกู้หลานอันค่อยๆหายไป เขาไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาได้ชีวิตใหม่มาเเล้ว ได้เกิดใหม่อีกครั้งเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนนั้นเขากำลังก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง เพราะการเเข่งขันนี้ ต้องใช้ห้องเเต่งตัวร่วมกัน ทำให้เขาและฟู่ซีที่มาจากที่เดียวกัน ได้เป็เพื่อนกันในที่สุด ได้เกิดใหม่ในวันเริ่มการเเข่งขัน ่เวลาที่เขาและเจาเยี่ยได้พบกัน
“ไม่ต้องเกรงใจน่า เราเป็เพื่อนรักกันนะ เอาละ เราอย่าเพิ่งพูดกันเลย เวลาก็ใกล้ถึงแล้ว นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ” ฟู่ซียิ้มด้วยความอ่อนโยน เเต่ชั่วครู่หนึ่งนั้นนัยต์ตาเเสดงออกถึงความรำคาญ ถ้าไม่เพราะต้องทำให้เเน่ใจว่าตำแหน่งแชมป์เป็ของเขาเเน่ๆ เขาควรออกไปด้านนอกเพื่อสร้างความสัมพันธ์ต่างๆกับคนอื่นไปเเล้ว ไม่จำเป็ต้องมาจัดการกับเ้าโง่ซื่อบื้ออยู่ที่นี่หรอก
“ได้” กู้หลานอันพยักหน้า สายตาเเอบเหล่มองไปยังสีหน้าของฟู่ซี เขาเห็นเเววตาที่ฟู่ซีเเสดงออกมา ถ้าจำไม่ผิด หากเหตุการณ์นี้เป็สิ่งที่เกิดขึ้นจริงเมื่อ 5 ปีก่อน มันก็ควรจะเป็่ที่ฟู่ซีมาช่วยเขาเลือกเสื้อผ้า เพราะตัวเขานั้นไม่เข้าใจในเเฟชั่น และก็เป็ไปตามที่คาดไว้ ฟู่ซีก็ถามขึ้นมาว่า “นายคิดไว้รึยังเดี๋ยวจะใส่อะไรขึ้นเวที?”
