“ไม่หรอกนายก็รู้นี่ว่าฉันจับคู่เสื้อผ้าไม่เป็ ต้องใส่อะไรขึ้นเวทีบ้างก็ไม่รู้ยิ่งรอบสุดท้ายที่ไม่มีสไตล์ลิส ฉันเครียดจะตายอยู่แล้ว“ คำตอบของกู้หลานอันเหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิดแต่ครั้งนี้เขาปล่อยให้ทุกอย่างมันไหลตามน้ำ ดังคำว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวางนั่นเอง“ฟู่ซี นายเข้าใจเื่พวกนี้นี่ นายช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหม?“
“ฉัน? ได้สิ ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเลือกได้ไม่ดี นายโทษฉันไม่ได้นะ“ เมื่อผ่านการแสดงมามากมายย่อมดูออกว่าใครกำลังแสดงอยู่ก็เหมือนกับที่กู้หลานอันกำลังมองไปยังใบหน้าของฟู่ซีที่ดูท่าท่างกังวลแต่แววตานั้นแอบซ่อนความดีใจอยู่ข้างใน
“ฟู่ซี ดีจริงๆที่มีนาย“กู้หลานอันพูดด้วยความโล่งอก และมองดูฟู่ซีที่รอแทบไม่ไหวรีบเดินไปราวเสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดให้อย่างขะมักเขม้น เขาแอบกำหมัดแน่นแรงจนรู้สึกถึงความเ็ป
“เลือกเสร็จแล้วนายดูซิว่าได้รึเปล่า ถ้าไม่ถูกใจ ฉันจะช่วยเลือกใหม่“ เมื่อได้เห็นชุดเสื้อคลุมสีเหลืองเขียวที่ฟู่ซีถือไว้แล้วเสนอให้ใส่ในรอบชิงชนะเลิศในชาติก่อน กู้หลานอันทำท่าดีใจมากและนำมาทาบกับตัวพลางยิ้มและเอ่ยว่า “ฉันไม่ค่อยรู้เื่พวกนี้ ถ้านายเลือกให้ ยังไงก็ต้องเหมาะกับฉันแน่นอนอยู่แล้วฉันจะรีบเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ละ “
“จริงหรือรู้สึกเป็เกียรติมากเลยนะ ที่นายยอมใส่ชุดที่ฉันเลือก เพื่อใส่ไปในรอบชิงชนะเลิศ“ สีหน้าฟู่ซีเต็มไปด้วยความปิติ ดูแล้วเหมือนจะซาบซึ้งมาก “แต่อย่าหาว่าฉันพูดเวอร์ไปนะ ชุดนี้มันเข้าคู่กันแล้วมีสไตล์นายใส่แล้วยิ่งดูดี มันต้องช่วยให้นายปล่งประกายที่สุดบนเวทีและช่วยให้นายได้แชมป์พรุ่งนี้ฉันจะเป็ซุปเปอร์สตาร์ได้อย่างแน่นอน"
เปล่งประกายบ้านนายสิกู้หลานอันแอบยกนิ้วกลางขึ้นในใจเบาๆ ชาติที่แล้วเขาเชื่อคำพูดลวงโลกของฟู่ซีใส่ชุดนั้นขึ้นเวที สุดท้ายกลายเป็ตัวตลกของผู้ชมในใจได้รับความอับอายขายหน้าไม่พอ ยังโดนนักข่าวตั้งฉายาประจำปีว่า “สุดยอดแฟชั่นดาาายที่พังพินาศ" อีกด้วย
“ถ้ามันเป็อย่างนั้นก็คงจะดีไม่น้อยขอบใจนายมากเลยนะฟู่ซี ที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้ “ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกไม่ดี แต่กู้หลานอันก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าเขากล่าวขอบคุณไปด้วยความจริงใจ
“ขอบคุณอะไรเราก็เป็เหมือนพี่น้องกันนะ นายเปลี่ยนเสื้อเถอะ ฉันจะออกไปแล้ว “ฟู่ซีกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความดีใจ เมื่อทุกอย่างเป็ไปตามที่แผนวางไว้ก็รีบขอตัว
“ไปเถอะ! ไปเถอะ!“เมื่อเห็นเขากุลีกุจอรีบเดินจากไปกู้หลานอันก็โบกมือลาด้วยความรำคาญ ทันทีที่ฟู่ซีเดินลับสายตา กู้หลานอันก็กรอกตามองบนเสื้อผ้าที่อยู่ในมือก็เขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี เขาเดินไปส่องกระจกภายในห้องมองตนเองที่ผมยาวปรกหน้า ถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าธรรมดาแต่ร่างกายดูแข็งแรง และเพิ่งจะอายุ 18 ปี มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาเสยผมหน้า กวาดสายตาไปทั่วไปใบหน้าที่สวยงามรอยยิ้มแสนเสน่ห์ เขามองตัวเองในกระจกเริ่มหัวเราะไม่หยุด ขณะเดียวกันน้ำตาหยดแรกก็ไหลงมาพร้อมๆกับคำแรกที่เขาพูดขึ้น “ฉันกลับมาแล้ว ฉันกลับมาแล้ว เจาเยี่ย เรายังเริ่มต้นกันใหม่ได้เรายังมีโอกาสด้วยกันอีกมากมาย ฉันยังสามารถทำให้นายไม่ต้องเ็ป และฉันยังสามารถกอดนายแน่นๆ สามารถอยู่กับนายไปชั่วชีวิตแบบใสบริสุทธิ์ไร้มลทินได้“
มีเื่ราวมากมายที่อยากจะพูดแต่มันกลับพูดไม่ออก สุดท้ายหลานอันเพียงแต่เรียกชื่อของเจาเยี่ยอย่างแ่เบาแต่เต็มไปด้วยความรักเขาพึมพำจนเสียงแหบแห้งจึงหยุด เขาเงียบและหยุดไปพักใหญ่ ฝืนให้ตัวเองลุกขึ้นมาจากอารมณ์เ่าั้สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด เรียกสติตัวเอง เช็ดหน้าเช็ดตา จึงหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา
เมื่อเห็นเวลายังไม่ถึงทุ่มครึ่ง ก็เดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งหยิบกรรไกรมาตัดแต่งทรงผมแต่งหน้าเบาๆโทนใสๆ แล้วเดินไปยังราวเสื้อผ้าหยิบเอาเสื้อผ้าเรียบง่ายสีขาวดำแต่ไม่ทิ้งสไตล์ดูดีมาใส่ เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยส่องกระจกสำรวจตัวเองใหม่อีกครั้ง กู้หลานอัน ยิ้มหยันที่มุมปาก ฟู่ซีชาติที่แล้วนายอิจฉาฉัน แกล้งชมและหลอกใช้ฉัน ซื้อตัวสไตล์ลิสหลอกให้ฉันไว้ผมยาวใส่เสื้อผ้าแปลกประหลาด สกัดจุดแข็งทั้งหมดของฉัน จนได้รับชัยชนะ
ชาตินี้..นายฝันไปเถอะ
