หลงเหยียนพุ่งเข้าไปหาสตรีสองผู้นั้นด้วยความเร็วดั่งลูกธนู ไม่นานคนของสำนักบงกชมารก็พบเขาแล้ว
หลงเหยียนรู้ว่าคนของสำนักบงกชมารมีพลังไม่สูงนักแต่มีวิธีการทำร้ายฝ่ายตรงข้ามอย่างลับๆ ซึ่งจะประเมินฝีมือพวกนางต่ำไปไม่ได้ ขณะที่กำลังจะเข้าใกล้ในระยะประชิด ก็ปรากฏพลังที่หลอมรวมกับพลังแห่งหยางก็ถูกปล่อยออกมาผสานเข้ากับหมัดสายฟ้าแปดทิศ หมัดทั้งสองข้างะเิออกไปพร้อมกัน
พลังที่แข็งแกร่งซัดสตรีสองนางกระเด็นออกไป พวกนางต้องรู้จักหลงเหยียนอยู่แล้ว ต่างก็พบกันในวันประลองยุทธ์ที่สนามประลองแห่งตระกูลหลงอู่
หลงเหยียนมองพวกนางแล้วคลี่ยิ้ม “ประหลาดใจมากใช่หรือไม่ นึกไม่ถึงสินะว่าข้าจะอยู่ตรงนี้ พวกเ้าโชคร้ายเองที่มาเจอข้า!”
ขณะที่หลงเหยียนกำลังพูดอยู่นั้น สตรีนางหนึ่งในนั้นไม่พูดไม่จา ปล่อยลำแสงออกจากแขนเสื้อทันที หลงเหยียนระวังตัวั้แ่แรกอยู่แล้ว ร่างกะพริบวาบหายไป แล้วหญิงสองคนนั้นก็รีบลอยจากไปทันที
เดิมทีหลงเหยียนอยากตามไป แต่ในวินาทีที่หันกลับมามองชาวนาทั้งสอง ิญญาัในร่างหลงเหยียนก็ส่งเสียงคำราม ทำให้ร่างกายชะงักไป
“นี่... นี่มันอะไรกัน? เพราะอะไรข้าถึงรู้สึกได้ว่าิญญาัในร่างถึงลิงโลดเพียงนี้?” ไม่นาน หยกัในกายหลงเหยียนก็เริ่มสั่นเล็กน้อย เพียงแค่การสั่นเบาๆ ก็ทำให้หลงเหยียนตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน
เพราะครั้งก่อนในตอนที่เขากำลังสู้กับอนาคอนดา คล้ายหยกนี้ััได้ถึงบางอย่าง
หลงเหยียนมองไปยังหน้าผาตัด รู้สึกมั่นใจมากกว่าเดิม
“หรือที่นี่จะมีเสี้ยวิญญาั?” หลงเหยียนใจเต้นโครมคราม
ชาวนาทั้งสองกล่าวขอบคุณ แทบจะโค้งคำนับเป็การแสดงออกถึงความตื้นตัน
“ขอบคุณท่านวีรบุรุษที่ช่วยชีวิตไว้” หลงเหยียนรีบประคองพวกเขาแล้วส่งยิ้มให้
จากนั้นก็รีบวิ่งลอยตัวไปทางหน้าผาตัด...
เพราะที่นี่มีสิ่งที่ทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้ เพื่อใฝ่หาความแข็งแกร่งที่้า ต่อให้มีโอกาสเพียงน้อยนิดแต่หลงเหยียนก็ไม่มีทางปล่อยไป เพราะเขารู้เหตุผลหนึ่งเป็อย่างดี
“ไม่มีหรอกความยิ่งใหญ่ที่มาจากการรอคอย การจะอยู่เหนือกว่าต้องแลกมาด้วยความพยายาม”
“อ๊าก!” เขาคำรามเสียงดัง ระยะห่างของเขากับหน้าผาตัดใกล้เข้ามาทุกที และความรู้สึกที่คุ้นเคยก็หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ หลงเหยียนตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหว
อีกสิบสองวันจะถึงการแข่งขันล่าสัตว์ หลงเหยียนต้องเลื่อนระดับพลังให้ได้ ตอนนี้เขากุมหมัดสายฟ้าแปดทิศและหมัดมายา ทว่าก็ยังไม่อาจต้านเซียวปิงมั่วที่มีพลังชีพัขั้นที่เจ็ดได้ เ้าหมอนั่นฝึกวิชามายาเก้าพิภพสำเร็จแล้ว ตนต้องรีบเลื่อนระดับพลังขึ้นให้ได้
ทว่าในความคิดกลับนึกถึงภาพของหลงหลิง แม้จากกันเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่ความทรงของเขากับนางในเทือกเขาหยุนหลัวกลับตราตรึงในหัวใจ หญิงสาวที่มีจิตแข็งแกร่งช่วยชีวิตตนด้วยกันถึงสามครั้ง แล้วเขาก็นึกถึงคำพูดสุดท้ายของนาง
อนาคตให้ไปหานางที่เขาหยุนจง เป็เหตุให้หลงเหยียนอยากเปลี่ยนตัวเองให้แกร่งขึ้นมากกว่าเดิม
ดวงอาทิตย์เลื่อนลงจนแทบลับตา เหลือเพียงเส้นอาทิตย์เล็กๆ เท่านั้น หลงเหยียนไม่กล้าปล่อยเวลาผ่านไปโดยสูญเปล่า รีบใช้กายสุริยะดูดรับพลังแห่งหยาง หลอมกลายเป็พลังปราณของตัวเอง ไหลเข้าสู่จุดรวมปราณ
เดินหน้าอีกสองลี้ เท้าของเขาก็ใกล้ยืนอยู่ขอบหน้าผา ูเาที่มียอดสูงคล้ายถูกดาบที่แหลมคมตัดผ่าน ทำให้เกิดรอยยื่นออกไปไกล
บ้างก็มีหนูโผล่ออกมา อาจเพราะกลัวกระต่ายบนเขาทำให้หนีขึ้นมาที่แห่งนี้ ที่นี่จึงเหลือเพียงความเงียบเหงา
“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ยังพอเหลือเวลาอยู่บ้าง สู้หาที่ซ่อนตัวเพื่อหลอมโสมจักรพรรดิก่อนไม่ดีกว่าหรือ ดูสิว่าจะช่วยปลดปล่อยร่างกายได้หรือไม่ หากสามารถหลอมหมัดสายฟ้าเข้ากับหมัดมายาอย่างสมบูรณ์ ข้าเชื่อว่าข้าต้องล้มเซียวปิงมั่วได้แน่ เกรงว่าถึงตอนนั้นเขาต้องประหลาดใจมากเชียวล่ะ”
เมื่อนึกได้เช่นนั้นหลงเหยียนก็ไม่รีรอ ที่นี่ไม่มีแม้แต่ต้นหญ้าใบเขียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคน ต่อให้เป็สัตว์ตัวใหญ่ก็หาไม่เจอ
ไม่นานหลงเหยียนก็เดินไปได้อีกระยะหนึ่ง เขาพบถ้ำแห่งหนึ่งบนผาตัด หลงเหยียนวิ่งเข้าไป ะโตีลังกากลางอากาศเข้าไปในถ้ำ
ที่นี่เหมาะแก่การซ่อนตัวมาก หลงเหยียนนั่งสมาธิแล้วหยิบโสมจักรพรรดิัออกมาหลอม เมื่อธาตุสมุนไพรเข้าสู่ร่างกาย คล้ายิญญาัที่อยู่ในร่างลิงโลด
นึกไม่ถึงว่าเมืองเล็กๆ แห่งนี้ก็มีสมุนไพรระดับนี้ด้วย ทำให้รอยต่อพลังในร่างกายของเขาเริ่มเชื่อมกันในระยะเวลารวดเร็ว วางมือไว้ที่จุดรวมปราณ ชั้นิัปรากฏแสงจางๆ หนึ่งชั้น แล้วโสมจักรพรรดิัก็แห้งเหี่ยวลงทันใด
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร หลงเหยียนลืมตาขึ้น เขาหลอมโสมจักรพรรดิัจนหมดแล้ว ตอนนี้ธาตุสมุนไพรที่อยู่ในร่างกายยังไม่ถูกดูดซึมทั้งหมด คาดว่ารอยต่อระหว่างพลังคงไม่อาจเชื่อมติดภายในเวลาอันสั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้เวลา
ถึงกระนั้น หลงเหยียนขับเคลื่อนพลังปราณของตนเพื่อััรอยต่อพลัง รับรู้ได้ว่าเกิดการเชื่อมต่อกันมากขึ้นแล้ว หากใช้หมัดมายาแปดทิศเวลานี้คงง่ายกว่าก่อนหน้านี้มากโข อีกทั้งหลงเหยียนยังระมัดระวัง ครั้งนี้ ไม่เพียงแค่เขาไม่ถูกพลังสะท้อนกลับ แต่ร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ด้วยเช่นกัน
“เก็บ!” ลำแสงสีทองระลอกหนึ่งถูกปล่อยออกมาจากดวงตาหลงเหยียน
ธาตุพลังหินที่อยู่ในร่างกายหลงหยียนมาตลอดกระตุกเบาๆ หลงเหยียนสะดุ้งเฮือก รู้สึกตื้นตันมากกว่าเดิม “หรือว่าพละกำลังของข้าเลื่อนระดับ ธาตุพลังจากหินวิเศษก็ได้ผลขึ้นด้วยงั้นหรือ?”
เขาหลับตาลงอีกครั้ง หลงเหยียนใช้จิตไปััการเคลื่อนไหวของธาตุหิน เป็อย่างที่คิด ธาตุพลังจากหินวิเศษมีการเปลี่ยนแปลง หลงหลิงเคยกล่าวว่าตอนนี้เขายังมีพละกำลังน้อยไป มิอาจใช้พลังจากหินก้อนนี้ได้ ฉะนั้นหลงเหยียนจึงไม่ได้รีบร้อนในการใช้มันนัก
หากครั้งนี้ดูดิญญาัจากที่นี่เพิ่ม ไม่แน่ พละกำลังของเขาอาจก้าวะโเลยก็เป็ได้... เมื่อนึกเช่นนั้น หลงเหยียนก็ยิ้มแก้มปริ
พลังหนุนของหลงเหยียนกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ หมัดมายาแปดทิศรวมกับิญญาั ตอนนี้ธาตุพลังจากก้อนหินก็เริ่มใช้งานได้ ในวันแข่งขันล่าสัตว์ หลงเหยียนมีโอกาสชนะสูงขึ้นแล้ว
“ข้าต้องได้โอกาสจากการแข่งขันล่าสัตว์ให้ได้ ข้าต้องตั้งเป้าหมายไว้ที่เมืองหยุนจง ท่านปู่เคยเอ่ยว่าตระกูลอู่ตี้เป็สรวง์ที่ทุกคนต่างก็อยากเข้าไป”
หลงเหยียนวาดฝันคล้ายเด็กน้อย เขาลองควบคุมพลังปราณ เข้าใกล้ธาตุพลังจากหินวิเศษ คล้ายหินวิเศษมีพลังการดูดที่รุนแรงมาก หนูร่างกำยำในถ้ำถูกหลงเหยียนผนึกอยู่กับที่ ไม่นานหลงเหยียนก็พบว่าหินวิเศษประกายแสงโลหิตที่รุนแรง
พลังผนึกร่างกายหนูตัวนั้น จากนั้นโลหิตเส้นหนึ่งก็ไหลออกจากร่างกายหนู หลงเหยียนมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความใ
ไม่นานเืก็ถูกดูดเข้าไปกลางธาตุหิน หลงเหยียนร่างกระตุก คล้ายกับปริมาณพลังปราณของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน แต่แล้วทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ
ภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้หลงเหยียนแทบขย้อนออกมา หนูที่อยู่บนพื้นกลายเป็ศพที่แห้งเหี่ยวแล้ว
หลงเหยียนมองทุกอย่างด้วยความใ “หรือว่า... หรือว่าธาตุพลังของหนูตัวเมื่อกี้ถูกข้าดูดไปหมดแล้ว”
เมื่อครู่พลังปราณในตัวเขาเพิ่มขึ้นครู่หนึ่ง “หรือการดูดธาตุพลังก็ช่วยเพิ่มพลังปราณด้วยงั้นหรือ? ถ้าเจออนาคอนดาเหมือนครั้งก่อน ดูดธาตุพลังของมัน ธาตุพลังที่มหาศาลคงช่วยเพิ่มพลังปราณข้าได้หลายเท่า หรืออาจมากกว่าสิบเท่าก็ได้” หลงเหยียนไม่กล้าคิดไปไกลกว่านั้น
--------------------
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้