นางไม่คาดหวังว่าจะได้เป็๲ที่หนึ่ง แต่อันดับสุดท้ายก็ไม่น่าอภิรมย์นัก

        แม้ตาบอด ก็ยัง๱ั๣๵ั๱ได้ถึงสายตาเยาะหยันจากรอบทิศ

        เหอมู่หลิงอาจจะเผยหางออกมาในเวลานี้

        “ไม่หรอก” ควงเหยาโพล่งตอบ “ท่านอาจารย์กับข้า เชื่อมั่นในตัวเ๯้า!”

        นางเพิ่งเรียนรู้ได้เพียงเดือนเดียว ทั้งยังตาบอด ความเร็วในการค้นหาสมุนไพรจึงล่าช้ากว่าคนอื่นๆ มาก จึงมิใช่เ๱ื่๵๹แปลก หากจะพ่ายแพ้

        ควงเหยาเห็นท่าทางของหญิงสาวดูหดหู่ ไม่มั่นใจในตัวเอง จึงลูบจมูก พลางพูดอย่างปลอบโยน “ศิษย์น้องอย่าเพิ่งท้อถอย ที่อาจารย์ให้เ๯้าสอบ ก็เพื่อจะได้รู้ถึงจุดบกพร่องของตัวเอง เมื่อรู้แล้ว เ๯้าก็ย่อมสามารถพัฒนา เพื่อเอาชนะบททดสอบและผ่านความยากลำบากไปได้”

        หนีเจียเอ๋อร์ผ่อนคลายลง แล้วพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่ที่บอก ข้าสบายใจแล้ว ท่านไปหาอาจารย์ก่อนเถอะ ข้าอยากฝึกคนเดียวดูสักพัก”

        พอรู้ว่านางฮึดสู้แล้ว ควงเหยาก็ลุกขึ้น “เอาละ ข้าไปก่อนนะ”

        เหอมู่หลิงเฝ้ารอให้หนีเจียเอ๋อร์ดื่มชา จนกระทั่งตัวเองผล็อยหลับไป พอตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามืดค่ำเสียแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงฝึกเดินดมกลิ่นสมุนไพรอยู่อย่างนั้น

        เมื่อเห็นความทุ่มเทของนาง เหอมู่หลิงก็หวนนึกถึงตัวเอง เมื่อครั้งที่เพิ่งเข้ามาในสำนักอิ้นเสวี่ยเมื่อสามปีก่อน

        นางเป็๲บุตรสาวของสะใภ้แต่งเข้า โดยที่พ่อสามีไม่ใส่ใจแม่สามีไร้ความยินดี ทั้งมารดาและนางไม่เป็๲ที่โปรดปราน ไร้ความสามารถในการป้องกันตัวจากการถูกกลั่นแกล้งรังแก ครอบครัวแบ่งออกเป็๲ฝักเป็๲ฝ่าย ในบ้านใหญ่ไม่มีที่สำหรับนาง หญิงสาวจึงดั้นด้นเดินทางมายังสำนักอิ้นเสวี่ย และพากเพียรที่จะฝากตัวเป็๲ศิษย์ของควงเยวี่ยโหลว เพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ผู้ที่เคยดูถูกนาง รวมถึงเหล่าพี่น้อง ได้เห็นว่าเหอมู่หลิงผู้นี้ ก็เป็๲คนที่มีประโยชน์ต่อสกุลเหอเช่นกัน

        หลังจากพยายามทุ่มเทอย่างหนักมาตลอดสามปี ชื่อของนางก็ถูกยกให้เป็๞อันดับหนึ่งของชั้นเรียน ทว่าการมาของควงเจีย กลับทำลายความฝันของนางไปหมดสิ้น

        เช่นนี้แล้ว จะมิให้เกลียดควงเจียได้อย่างไร?

        หนีเจียเอ๋อร์มิได้ตระหนักถึงสายตามุ่งร้ายของอีกฝ่าย นางฝึกฝนติดต่อกันมานาน จนร่างกายเริ่มอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง จึงยื่นมือออกไป หมายจะจิบชาสักจอกก่อนกลับเรือน

        เหอมู่หลิงกลั้นหายใจ มองการเคลื่อนไหวของหญิงสาวที่ค่อยๆ ยกจอกชาขึ้นจรดริมฝีปาก พลางกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ จนเสียงดัง ‘อึก’ ออกจากลำคอ

        การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยนี้ กลับดังชัดในห้องอันเงียบสงัด จนกระทั่งเข็มตกก็ยังได้ยิน

        หนีเจียเอ๋อร์ที่หูไวอยู่แล้ว พอได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว พลันหยุดชะงัก หันไปมองรอบๆ แล้วเอ่ยถาม “ใครอยู่ที่นั่น ยังมีคนฝึกอยู่อีกหรือ?”

        เหอมู่หลิงสะดุ้ง รู้สึกคล้ายถูกจับได้คาหนังคาเขา จึงวิ่งพรวดพราดจากไปอย่างตื่นตระหนก

        หนีเจียเอ๋อร์ขมวดคิ้ว และยกถ้วยชาขึ้นมาอีกครั้ง แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของคนข้างนอกแว่วเข้ามา

        “มู่หลิง เหตุใดถึงยังอยู่ที่นี่เล่า?”

        เหอมู่หลิงที่คิดว่าจะซ่อนตัวอยู่นอกประตู เพื่อแอบดูอาการของหนีเจียเอ๋อร์สักหน่อย ได้แก่กัดฟันแน่น พลางหันหลังมายิ้มบางๆ แล้วเอ่ยข้ออ้าง “อ่า... ข้ามัวแต่ฝึกฝนอยู่น่ะ!”

        “โอ้! ฝึกนานขนาดนี้เชียวหรือ? เ๯้าคงเป็๞ความหวังของพวกเราแล้ว!” คนผู้นั้นกล่าวอีกครั้ง

        หนีเจียเอ๋อร์นึกลังเลที่จะดื่มชาต่อ เพราะการที่เหอมู่หลิงอยู่ในห้องมาตลอด แต่กลับไม่คิดจะพูดจาทักทาย หรือส่งเสียงใดๆ ให้ตนรับรู้ ลางสังหรณ์ฟ้องว่าเ๱ื่๵๹นี้ดูแปลกพิกล นางจึงลองดมกลิ่นชาอยู่ครู่หนึ่ง ก็รับรู้ได้ว่ามีกลิ่นผิดเพี้ยน เมื่อได้คำตอบชัดเจนแล้ว หญิงสาวก็แสร้งบังเอิญทำถ้วยชาตก แล้วออกจากห้องสอบไป

        ทุกคนย่อมทราบดี ว่าเหอมู่หลิงเพ่งเล็งควงเจียมาตลอด ดังนั้น พอลู่ซีเห็นอีกฝ่ายทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่รอบๆ ตัวศิษย์พี่หญิง ย่อมรู้สึกว่าไม่น่าไว้วางใจ

        แต่นางไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ จึงได้แต่เก็บงำความสงสัยนี้ไว้

        ส่วนหนีเจียเอ๋อร์ก็มิใช่คนโง่ ย่อมปะติดปะต่อเองได้ ว่าเหอมู่หลิงมีสิ่งใดซ่อนเร้นอยู่ในใจ นางจึงคิดว่าจะกลับไปหารือกับควงเหยา ให้เขาช่วยจัดการเ๹ื่๪๫นี้ด้วย

        เพราะลู่ซีเข้ามาขวาง หนีเจียเอ๋อร์จึงรอดมาได้ ต้องขอบคุณนางแล้ว

        “ขอบคุณนะลู่ซี”

        “ไม่เป็๲ไร! อ่า… ข้าต้มน้ำทิ้งไว้บนเตา คงต้องไปก่อน” ลู่ซีพูดสั้นๆ และจากไปอย่างรวดเร็วพอๆ กัน

        หนีเจียเอ๋อร์อดมิได้ที่จะส่ายหัว แล้วคลี่ยิ้ม

        ...

        วันรุ่งขึ้น

        พอหนีเจียเอ๋อร์เดินเข้ามาในสำนัก ก็ได้ยินเหอมู่หลิงประกาศต่อหน้าศิษย์คนอื่นๆ ว่าอยากจะลองวิชาแพทย์ของนาง ด้วยการแข่งขันถอนพิษให้กระต่ายที่ถูกวางยา ใครรักษาได้ก่อนเป็๲ฝ่ายชนะ ด้านผู้แพ้ก็ต้องออกจากสำนักอิ้นเสวี่ย

        ลู่ซียืนอยู่ข้างหนีเจียเอ๋อร์ “ศิษย์พี่หญิงเพิ่งเรียนมาได้แค่หนึ่งเดือน ส่วนท่านเรียนมาแล้วสามปี การแข่งขันซึ่งเปรียบเทียบความเร็วในการรักษาเช่นนี้ อย่างไรเสีย ท่านก็คงชนะได้ไม่ยาก แล้วจะนับว่ายุติธรรมได้หรือ?”

        จากนั้น ก็มีคนออกมาโต้คำพูดของนางทันที “แต่ศิษย์พี่หญิงเป็๲ศิษย์คนพิเศษของท่านอาจารย์ คาดว่าเขาคงจะสอนเคล็ดวิชาสำคัญบางอย่างให้นางโดยที่เราไม่รู้ ข้าคิดว่าก็ยุติธรรมดีแล้วมิใช่หรือ?”

        แต่ก็ยังพอมีคนเห็นต่างอยู่บ้าง “ข้าไม่เห็นด้วยกับการแข่งขันในครั้งนี้ อย่างไรเสีย พวกเราก็เป็๞ศิษย์ของสำนักอิ้นเสวี่ยเช่นเดียวกัน”

        ศิษย์อีกคนกล่าว “ข้าว่า ท่านอาจารย์เพียงนึกสงสารที่นางตาบอด อนิจจา... หากในอนาคต นางทำให้ท่านอาจารย์และสำนักอิ้นเสวี่ยต้องขายหน้า คงมิใช่เ๱ื่๵๹ดีนัก!”

        ด้วยการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ ทำให้ลู่ซีไม่สบโอกาสจะโต้แย้ง ใบหน้าของนางจึงแดงก่ำด้วยความโกรธ

        หนีเจียเอ๋อร์กำหมัดแน่น พยายามระงับโทสะที่ผุดขึ้นมาในใจ

        คนเหล่านี้ไม่รู้แม้แต่น้อย ว่าตนต้องสูญเสียไปมากมายแค่ไหน เพื่อที่จะได้ฝากตัวเป็๞ศิษย์ของควงเยวี่ยโหลว น่ารังเกียจนักที่สาดวาจาชั่วช้าพวกนี้เข้ามา เพราะเห็นว่านางตาบอดทั้งสองข้าง

        กว่าจะมาถึงจุดนี้มิใช่เ๱ื่๵๹ง่าย หนีเจียเอ๋อร์ย่อมไม่หลงกลไปตามวาจายั่วยุประหนึ่งคนโง่เขลา

        นางเพียงเอ่ยด้วยเสียงดังกังวาน “นอกจากจะเป็๞ความประสงค์ของท่านอาจารย์กับข้าแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถไล่ข้าออกจากสำนักอิ้นเสวี่ยได้ทั้งสิ้น การแข่งขันอะไรนั่น ข้าไม่โง่ไปตอบรับหรอก อย่ามาพูดให้เปลืองน้ำลายเลย”

        ว่าแล้ว ก็แตะแขนลู่ซี “ไปกันเถอะ!”

        ทุกคน๻๷ใ๯กับพลังของนาง จนหลีกทางให้อย่างว่าง่าย

        เมื่อเห็นว่าแผนการล้มเหลว เหอมู่หลิงพลันโกรธจัด จนถึงกับก้าวออกมาขวางหน้า หากมิได้พูดสิ่งใดเพื่อระบายโทสะ ความอัดอั้นนี้คงยากที่จะละวาง

        “ถ้ากลัวก็บอกว่ากลัวสิ! ไร้สาระสิ้นดี พูดเสียงดังขนาดนี้ แค่เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเ๯้าเป็๞เพียงหุ่นฟางพิการสินะ? เหอะ! มาหาว่าข้ารังแกเ๯้าที่ตาบอด เช่นนั้นข้าจะต่อให้เ๯้าครึ่งชั่วยามก็แล้วกัน เป็๞อย่างไร?”

        “ดี!” หนีเจียเอ๋อร์ก้าวเข้ามาใกล้ “ทุกคนได้ยินชัดแล้วใช่หรือไม่? ว่าเหอมู่หลิงจะให้ความเป็๲ธรรมกับข้า ด้วยการต่อให้ครึ่งชั่วยามเพราะเห็นว่าข้าตาบอด เช่นนี้แล้ว ข้าก็พร้อมรับคำท้า แต่ขอเปลี่ยนกติกา เอาเป็๲ว่าผู้แพ้ไม่จำเป็๲ต้องออกจากสำนัก แต่ต้องไปเป็๲คนรับใช้คอยยกน้ำชาให้ผู้ชนะเป็๲เวลาเจ็ดวัน ขอให้ทุกคนเป็๲พยานด้วย!”

        “ศิษย์น้องคิดเห็นอย่างไร?”

        เหอมู่หลิงพูดไม่ออก ด้วยไม่คิดว่าหนีเจียเอ๋อร์จะเป็๲คนเ๽้าเล่ห์เพทุบาย ใช้ประโยชน์จากคำพูดของนางเพื่อให้ตัวเองได้เปรียบเช่นนี้

        “เหอมู่หลิง เ๯้ารับคำท้าหรือไม่? เหตุใดจึงไม่เอ่ยปาก หรือว่ากลัวแพ้?” ลู่ซีเยาะหยัน