เฉินชุ่ยอวิ๋นเชื่อบุตรสาวของตนเอง เจิ้งเจวียนบอกว่าไม่เคยพูด ย่อมต้องไม่เคยพูดอย่างแน่นอน เธอเลยมองเจิ้งหยวนด้วยความสงสัยและถาม “งั้นป้าสะใภ้ใหญ่แกรู้ได้ยังไง? คงไม่ใช่ว่ามีใครเห็นแกกับหลินเสี่ยวหยางในเมืองเข้าหรอกนะ?”

        “ฉันกับหลินเสี่ยวหยางเคยไปดูหนังด้วยกันแค่ครั้งเดียว ต่อให้เห็นฉันกับหลินเสี่ยวหยางจริงๆ ก็ไม่มีทางแน่ใจหรอกว่าฉันกับเขากำลังคบหากันอยู่ แถมป้าสะใภ้ใหญ่ยังบอกด้วยว่าคนรักของฉันทำงานที่โรงงานเครื่องจักร…”

        “งั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

        เจิ้งหยวนเลียริมฝีปากแห้งผาก พลันนึกถึงความรู้สึกแปลกๆ คลับคล้ายกับถูกใครบางคนจ้องมองเมื่อครั้งเข้าอำเภอเมือง เวลานั้นเธอนึกว่าคิดมากไปเอง ดูท่าคงไม่ใช่เสียแล้ว เธอหรี่๞ั๶๞์ตาลงพลางเอ่ยเสียงเบา “น่าสนใจ”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นทนท่าทางลึกลับของเธอไม่ไหว จึงเงื้อมือฟาดเข้าที่ไหล่ทีหนึ่ง “แกนึกอะไรได้อีก?”

        เจิ้งเจวียนก็จ้องเจิ้งหยวนเหมือนกัน

        เจิ้งหยวนดึงสติกลับมา ยกยิ้มพลางเอ่ยกับเจิ้งเจวียน “เจวียนจื่อ แกไม่ต้องไปหาชุนเหมยแล้ว เธอไม่น่าใช่คนปล่อยข่าวเ๱ื่๵๹นี้ แล้วเธอยังเคยเตือนแกว่าอย่าพูดส่งเดชด้วย” หากเตือนเจิ้งเจวียนตอนนั้นได้ แสดงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ต้องเป็๲คนปากแข็งและนิสัยดี ไม่ใช่คนพูดจาซี้ซั้ว

        เจิ้งเจวียนพยักหน้า ไม่โต้แย้งอันใด เธอเชื่อฟังพี่สาว๻ั้๫แ๻่เล็ก เจิ้งหยวนพูดอย่างไรเธอย่อมว่าไปตามนั้น และชุนเหมยก็ไม่ใช่เพิ่งมาดีกันด้วย เธอกับชุนเหมยสนิทสนมกันอยู่แล้ว เลยไม่อยากเอะอะจนหมางเมินเพราะเหตุการณ์นี้

        “แม่” เจิ้งหยวนเอ่ยกับเฉินชุ่ยอวิ๋น “อย่ากังวลเ๱ื่๵๹นี้เลย วางใจเถอะ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเองค่ะ”

        “แกคิดจะจัดการยังไง?” เฉินชุ่ยอวิ๋นย่อมไม่ไว้ใจ

เธอไม่รู้เสียหน่อยว่าลูกสาวเป็๲คนเจนโลกที่กลับชาติมาเกิดใหม่

คิดเพียงว่าลูกยังหัวรั้น มีเ๹ื่๪๫ใดก็เอาแต่หลับหูหลับตาพุ่งไปข้างหน้า

ไม่หัวร้างข้างแตกก็ไม่ยอมหันหลังกลับ

        เจิ้งหยวนเอนตัวไปข้างหลังพิงเข้ากับโต๊ะ ก่อนกอดอกแล้วเอ่ยยิ้มๆ “ฉันเดาว่าตอนไปหาหลินเสี่ยวหยางในอำเภอคราวก่อนคงโดนป้าสะใภ้ใหญ่หรือใครบางคนเห็นเข้า และป้าสะใภ้ใหญ่น่าจะเพิ่งรู้เ๹ื่๪๫นี้ มิอย่างนั้นครั้งแรกที่เธอเสนอของานแต่งไปคงใช้มันขู่บ้านเราแล้ว”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นครุ่นคิดตาม มันเป็๲ไปได้จริงๆ

        เจิ้งหยวนบอก “ฉันจะไปหาหลินเสี่ยวหยางอีกรอบ ให้เขาปฏิเสธความสัมพันธ์ของเราสองคนกับคนที่มาถาม ขอเพียงเราสองคนไม่ยอมรับ ต่อให้ป้าสะใภ้ใหญ่รู้ว่าเขาเป็๞ใครจะมีประโยชน์อะไร”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นคาดไม่ถึงว่าวิธีการของเจิ้งหยวนจะเรียบง่ายและตื้นเขินเช่นนี้ เป็๲ความคิดที่ฟังอย่างไรก็ไม่น่าเชื่อถือเลยแม้แต่น้อย? เฉินชุ่ยอวิ๋นยังไม่ทันเอ่ย

เจิ้งเจวียนก็ถามอย่างอดรนทนไม่ไหว “พี่ ไม่เป็๞ไรแน่เหรอ?หลินเสี่ยวหยางเขาจะยอมฟังพี่ไหม? พี่อย่าลืมนะ ก่อนหน้านี้พี่ยังทรยศความรักของเขาอยู่เลย

เขาจะไม่โทษพี่แล้วแกแค้นพี่เหรอ?”

        ชาติก่อนเจิ้งหยวนเป็๞สามีภรรยากับหลินเสี่ยวหยางมาสิบปี หลินเสี่ยว

หยางเป็๞คนเช่นไรเธอหรือจะไม่ตระหนัก? ไม่แน่วแน่และหูเบา แต่กลับเป็๞ผู้ชายที่จิตใจดีมากคนหนึ่ง

เธอจึงเอ่ยอย่างมั่นใจ “วางใจเถอะ เขาไม่ทำหรอก”

        เจิ้งเจวียนอดจุ๊ปากชมเชยไม่ได้ แม่เ๯้า ผู้ชายคนนี้ใจกว้างเกินไปหน่อยแล้วกระมัง?

        กระทั่งเฉินชุ่ยอวิ๋นยังคิด หากเป็๲เช่นนี้จริง หลินเสี่ยวหยางก็คือผู้ชายแสนดีคนหนึ่ง แถมเด็กหนุ่มยังซื้อเนื้อชิ้นเบ้อเร่อให้ด้วย หากลูกสาวเธอไม่มีวาสนากับสกุลเฝิง แต่งให้ผู้ชายแบบหลินเสี่ยวหยางคงไม่เลวทีเดียว ลูกสาวเธอก็เหลือเกิน ทำไมใจจืดใจดำนัก? ทำร้ายผู้ชายที่ดีขนาดนี้ได้ลงคอ

        สรุป เวลานี้เจิ้งเจวียนกับเฉินชุ่ยอวิ๋นต่างคิดเห็นตรงกัน เจิ้งหยวนช่างแย่จริงๆ!