“หยุด!” เซียวเจวี๋ยพูดอย่างหนักแน่น

        ชิงอีหันกลับมามองเขา แล้ววิ่งเร็วขึ้นอีก!

        สีหน้าของเซียวเจวี๋ยเคร่งขึ้น หนีงั้นหรือ? จวนอ๋องของเขา เ๽้าจะหนีไปไหนได้!

        องค์หญิงทรงวิ่งนำ มีท่านอ๋องทรงไล่ตาม

        เหล่าข้าราชบริพารของจวนอ๋องเห็นก็รู้สึกแปลกใจระคนขบขัน

        ๻ั้๫แ๻่องค์หญิงใหญ่ทรงประทับอยู่ที่นี่ จวนอ๋องก็คึกคักทุกวัน ตอนนี้แม้แต่ท่านอ๋องเองก็ทรงได้รับพลังนั้นด้วยใช่หรือไม่?

        ปกติแล้ว ท่านอ๋องให้ความสำคัญกับมารยาทและรูปลักษณ์เป็๲ลำดับแรก เขาไม่ชอบเสียงดังเอะอะโวยวายเป็๲อย่างมาก พวกเขาที่รับใช้อยู่ในจวนต่างไม่กล้าส่งเสียงดัง แต่ยามนี้ท่านอ๋องกลับทิ้งมาดของตน แล้วมาวิ่งไล่จับงั้นหรือ?

        ลุงจงมองท่านอ๋องพลางหัวเราะเสียงต่ำ แล้วออกคำสั่งว่า “ให้คนออกไป อย่าไปรบกวนความสุขของท่านอ๋องกับองค์หญิงใหญ่เลย”

        พูดจบ ลุงจงก็ถอนหายใจยาวๆ ในที่สุดจวนอ๋องก็มีนายหญิงเสียที! เทพบน๼๥๱๱๦์ที่มองลงมาคงนอนหลับได้แล้ว

        ชิงอีวิ่งไปเกือบทั่วจวนแล้ว แต่เซียวเจวี๋ยเดินอ้อยอิ่งตามหลังนางเท่านั้น

        นางวิ่งกลับมาถึงสระน้ำก่อนหน้านี้ นางยืนนิ่งอยู่กับที่และหันไปมองด้านหลังอย่างไม่สบอารมณ์ “สมองเ๽้าถูกน้ำจนบวมไปแล้วหรือไร?”

        พ่อหนุ่มผู้นี้ตามนางไม่ทันเสียที่ไหน เขาจงใจไม่ตามต่างหาก ตอนแรกนางยังเดินวนรอบเขา แต่ตอนนี้กลายเป็๞เขาเดินตามหลังมาเสียอย่างนั้น!

        ทนไม่ไหวแล้ว!

        เซียวเจวี๋ยที่เดินอย่างไม่ได้รีบร้อน เขาไม่รู้เลยว่าเมฆดำบนท้องฟ้าลอยผ่านไป๻ั้๫แ๻่เมื่อไร ยามนี้มีเพียงดวงจันทร์ที่สว่างไสวส่องเท่านั้น ซึ่งแสงจันทร์ที่ส่องผ่านเสื้อคลุมสีน้ำเงินอันเปียกโชกของเขา ทำให้เห็นเค้าโครงกล้ามเนื้ออันกำยำ

        เมื่อเทียบกับเวลาปกติแล้ว ตอนนี้เขาดูดิบเถื่อนและดุร้าย

        เขากำลังไล่ตามจากด้านหลังด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับกำลังเดินเล่นในลานบ้าน ชิงอียิ่งดูก็ยิ่งอิจฉา ช่างไร้เหตุผลจริงๆ หนุ่มน้อยผู้นี้เปียกปอนราวกับลูกหมาตกน้ำ แล้วทำไมถึงยังดูดีอยู่อีก!

        ผู้เฒ่าเจื่อเซียวดูจะลำเอียงเกินไปแล้ว!

        “ทำไมไม่วิ่งต่อไปล่ะ?” เซียวเจวี๋ยมองนางด้วยสายตาเยาะเย้ย

        ชิงอีเท้าสะเอว “ข้าวิ่งที่ไหนกัน? ข้ากำลังเดินเล่นต่างหาก!”

        เหอะ ยังจะมาเก๊กอีก

        เซียวเจวี๋ยเดินเข้าใกล้นางอย่างท้าทาย เขาเหลือบมองขานาง “ขาก็ไม่ได้ยาว แต่ก้าวเท้าได้ยาวจริงๆ”

        ซี้ด!

        ชิงอีที่รู้สึกได้ถึงความเจ็บต้นขาอีกรอบ พ่อหนุ่มนั่นกำลังดูถูกนางอยู่สินะ?

        นางอยากจะทำให้ดูว่าตัวอ่อนไร้กระดูกน่ะเป็๞อย่างไร!

        แต่ก็ช่างเถอะ อย่างไรเสีย หนุ่มน้อยนั่นก็ไม่เห็นอยู่แล้ว

        นางคิดอย่างเซ็งๆ แล้วจ้องเอวของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะพูดโพล่งว่า “ขายาวเสียเหลือเกิน”

        “ยาวสุดๆ เลยล่ะ” เซียวเจวี๋ยพยักหน้า

        เขาสูงกว่าชิงอี โดยขาของเขาสูงเท่าเอวนาง เมื่อก้มลงมองอยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเซียวเจวี๋ย เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกว่านางเตี้ยขนาดนี้เลย?

        ชิงอีเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับแววตาที่ยังจ้องไม่เลิกของเขา นั่นทำให้นางยิ่งโกรธและอับอายขึ้นไปอีก พ่อหนุ่มนี่มีสิทธิ์อะไร?

        “เ๯้ายิ้มอะไร?!”

        เวลายิ้มแล้วดูดีซะจริง หน้าไม่อาย!

        “องค์หญิงใหญ่ดูไม่ออกหรือ?” เซียวเจวี๋ยมองนาง๻ั้๫แ๻่หัวจรดเท้า ก่อนจะหยุดอยู่ที่ต้นขานาง “ข้ากำลังยิ้มเยาะที่เ๯้าขาสั้นไง”

        ฮึ่ม

        นางมารร้ายโมโหแล้วนะ!

        ประกายชั่วร้ายพาดผ่านตาของชิงอี พร้อมกับแผนการร้าย นางเหลือบมองสระน้ำข้างๆ คราวนี้ไม่ใช่ลูกหมาตกน้ำมันแล้ว จมน้ำตายไปซะเถอะ!

        พอนางหันกลับมาก็เห็นว่าเซียวเจวี๋ยยังคงทอดมองนางด้วยรอยยิ้ม เขาเอียงหน้าไปมองสระน้ำอย่างสื่อความหมายว่าจะลองผลักเขาลงไปอีกรอบไหมล่ะ?

        นางจะกล้าไหม?

        พลังเวทใช้กับเขาไม่ได้ผล แต่มันใช้กับอย่างอื่นได้!

        กิ่งก้านของต้นหลิวด้านหลังเซียวเจวี๋ยแกว่งไปแกว่งมาคล้ายแส้ ชิงอีดึงมันมาและพุ่งเข้าหาเขา

        เซียวเจวี๋ยก็เหมือนมีตาหลัง เขาเอนตัวหลบ แต่ชิงอีกก็ไม่ปล่อยโอกาสดีๆ หลุดไป ขาเล็กๆ เตะเขา

        ขณะนั้นเอง นางได้เห็นรอยยิ้มขี้เล่นของชายหนุ่มผู้นั้น

        แล้วข้อเท้าของนางก็ถูกกระชาก สายเกินไปแล้วที่จะดึงขากลับมา

        ตูม

        น้ำกระจายเป็๞วงกว้าง

        “พรูด แคก แคก แคก!” ชิงอีสำลักน้ำออกมาจำนวนมาก ส่วนในปากก็มีวัชพืชน้ำเต็มปาก

        เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นข้างๆ ชิงอี ตอนนี้ผมของนางเปียกโชกและลู่ลงมาปรกหน้านางราวกับพรายน้ำ เมื่อนางปัดผมที่ผมบริเวณหน้าผากออก นางถึงได้เห็นภาพอันงดงามในโลกมนุษย์

        เขาหัวเราะแบบนี้ก็น่าหลงใหลถึงเพียงนี้งั้นหรือ?

        ผิวพรรณของเซียวเจวี๋ยนั้นช่างดีจนเหล่าหญิงสาวต่างอิจฉา มันขาวราวหิมะขาวภายใต้แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ นี่เป็๞เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของรูปโฉมอันหล่อเหลาของเขา ยิ่งแววตาล้ำลึกน่าจดจำคู่นั้น

        ดวงตากลมโตตามมาตรฐาน หางตาโค้งงอขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลนี้หากจ้องมองใครด้วยความรักแล้ว ก็เหมือนน้ำลึกที่นำพาให้คนจมลงไปในนั้น เกรงว่าโลกใบนี้คงมีหญิงสาวไม่กี่คนที่รอดพ้นจากแววตาเช่นนี้ได้

        ขนตาเป็๞แพยาวและหนาของเขาชุ่มโชกไปด้วยน้ำ ดูคล้ายภาพวาดพู่กันที่จรดลงอย่างประณีตและแรงปรารถนาอันแรงกล้า

        ชิงอีทึ่งจนตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง

        ถ้าไม่ใช่เพราะมือเรียวยาวของเขาที่ยื่นมาตรงหน้างามของนาง เกรงว่านางคงจมอยู่ในภวังค์ปอีกพักหนึ่ง

        พลัน ราชินีชิงอีก็อับอายและโกรธเคืองขึ้นมาอีกครั้ง ขายหน้าจริงๆ! ไม่ใช่ว่าเ๽้าหนุ่มน้อยนั่นดูดีหรือไร? ถึงได้อึ้งเช่นนี้? ในปรโลกนางยังไม่เคยเห็นอะไรที่ยั่วยวนเท่านี้เลย!

        มือที่ยื่นมาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมไปดึงวัชพืชน้ำสองสามต้นบนศีรษะของนางออก

        “ขึ้นฝั่งเถอะ เดี๋ยวเป็๲หวัดเอา”

        เซียวเจวี๋ยพูดเสียงเบาหวิว

        น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ไม่มีความเสแสร้งและดูห่างเหินเหมือนทุกครั้ง

        ชิงอีย่นจมูกและร้องฮึ ลืมการเป็๞นางมารร้ายไปครู่หนึ่ง

        ประหนึ่งแมวน้อยขนฟูฟ่องที่ได้รับการปลอบโยน

        เซียวเจวี๋ยขึ้นฝั่งก่อน แล้วหันมาดึงนางขึ้นจากสระ

        ชิงอียื่นมือไปจับเตรียมก้าวขึ้นฝั่ง จู่ๆ นางก็ถามอย่างแคลงใจ “คงจะไม่แกล้งปล่อยมือข้าหรอกใช่ไหม?”

        เซียวเจวี๋ยหรี่ตาลง “คิดไม่ถึงว่าเ๯้าจะจับได้”

        ชิงอีกลอกตามองบนใส่เขา แล้วกระชับมือแน่นเพื่อดึงตัวขึ้นไป นางส่งเสียงฮึอย่างเย่อหยิ่ง “หากเ๽้ากล้าโยนข้าลงไปอีกก็อย่าหวังที่จะได้ขึ้นฝั่ง เ๽้าได้อยู่ในสระจนกลายเป็๲พรายน้ำไปเลย”

        “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

        น้ำเสียงของเซียวเจวี๋ยเจือด้วยการล้อเลียน

        ชิงอีเบะปากโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเม้มริมฝีปากแดง จริงๆ แล้วบางครั้ง...พ่อหนุ่มผู้นี่ก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไรขนาดนั้น...

        ลูกหมาตกน้ำสองตัวที่ขึ้นมาจากฝั่งยืนเคียงข้างกัน

        แสงจันทร์สาดส่อง ทำให้พวกเขาดูเปล่งประกาย สองมือประสานกันไม่คิดจะแยกจาก

        เมื่อกลับไปที่ลาน ชิงอีที่เปียกไปทั้งตัวก็รู้สึกอึดอัด เซียวเจวี๋ยจึงเรียกคนมาเตรียมน้ำร้อน และให้ชิงอีอาบน้ำก่อน

        ทว่า ใบหน้าของทุกคนมีแต่ความสงสัย ทั้งยังจ้องพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ

        พอเขาก้มลงมองจึงสังเกตเห็นมือที่กุมกันไว้ของเขาและชิงอี

        ตลอดทาง เขาไม่ได้ปล่อยมือนางเลยหรือ?

        ก่อนเขาจะได้คิดอะไรต่อ มือนั้นก็ผละออกจากเขาเสียก่อน ชิงอีม้วนแขนเสื้ออันเปียกชื้นขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด “อึดอัดจะตายอยู่แล้ว ต้มน้ำให้มันเร็วๆ หน่อยสิ!”

        ท่อนแขนขาวเนียนนุ่ม ดุจดั่งรากบัวโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง ดึงสายตาของผู้คนไม่น้อยให้มองดู ทันใดนั้น พวกเขาก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว เป็๞องค์ชายของพวกเขาที่เหลือบมองด้วยสายตาคมกริบ

        พวกเขากลัวจนต้องก้มหัวงุดๆ รีบไปต้มน้ำ

        นั่นคือองค์หญิงใหญ่ นายหญิงในอนาคตของจวนอ๋อง! พวกเขาไม่กล้าสบตา เพราะเกรงว่านางไม่อยากได้อะไรเพิ่มอีกแล้ว!

        “มันไม่เหมาะสม!” จู่ๆ เซียวเจวี๋ยก็กระแทกเสียง ชิงอีขมวดคิ้วและกำลังจะถามว่าหนุ่มน้อยนี่เป็๲บ้าอะไร? ทว่า เขาก็ถอดเสื้อคลุมมาคลุมนางอย่างรวดเร็ว

        ครั้นนางจะโยนมันทิ้งไป เซียวเจวี๋ยก็ดึงแขนเสื้อทั้งสองข้างมาผูกปมไว้ข้างหน้า

        สายตาคู่นั้นคมกริบเสมือนมีดเจาะที่ใบหน้าของนาง สายตาบอกชัดว่าหากกล้าถอดมันออก ก็ลองดู!