ครั้นเห็นว่าลมเปลี่ยนทิศ เซี่ยอวิ๋นคิดขึ้นมาได้ภายในเวลาอันรวดเร็วว่า หากปล่อยให้คนอื่นเอาบ้านไป พอถึงตอนนั้นเธอจะไปอยู่ที่ไหน

        เพียงไม่นานเธอก็เข้าใจ อีกฝ่ายไม่คิดจะเลี้ยงดูเธออีกแล้ว

        เซี่ยอวิ๋นรีบเปลี่ยนท่าที ก่อนจะเอ่ยอย่างประจบเอาใจ “พ่อคะ เมื่อกี้หนูเลอะเลือนไปชั่วขณะ อย่างไรเขาก็คือน้องชายแท้ๆ ของหนู จะปล่อยให้คนอื่นเลี้ยงได้ยังไงคะ”

        เธอกัดฟันเอ่ยต่อ “เปิดเทอมเมื่อไรหนูค่อยไปฝากน้ารองให้ช่วยดูแล”

        เซี่ยอวิ๋นไม่รู้ว่ามีเ๱ื่๵๹เกิดขึ้นกับหวางเมิ่งเมิ่ง คิดแค่ว่าแม่ของตัวเองกับน้ารองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน น้ารองจะต้องช่วยเหลือเธอแน่นอน

        เซี่ยฟู่กุ้ยมองลูกเลี้ยง เขาดูออกว่าอีกฝ่ายมีแผนอยู่ในใจ ถึงอย่างนั้นก็น่าจะเลี้ยงน้องชายได้ดีกว่าคนนอก

        อีกอย่างหวางเมิ่งเมิ่งก็สนิทกับหวางลี่ลี่ ทั้งก่อนหน้านี้ยังเคยแวะเวียนมาที่บ้านบ่อยๆ ดังนั้นระหว่างที่เขาไม่อยู่ อีกฝ่ายคงช่วยดูแลลูกชายเขาได้เป็๲อย่างดี

        “เซี่ยอวิ๋น ดูแลน้องชายให้ดีนะ พ่อจะขอบคุณเราอย่างมาก ต่อไปพ่อจะดีกับลูกให้มากๆ เป็๞การตอบแทน” เขาเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจ

        หัวหน้าตำรวจเห็นว่าจัดการเ๱ื่๵๹คนดูแลเด็กเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยตัดบท “เซี่ยฟู่กุ้ย อย่ามัวพูดมาก รีบไปได้แล้วไป”

        พอเห็นว่าพี่ตำรวจรูปหล่อกำลังจะจากไป เซี่ยอวิ๋นจึงร้องเรียกออกมา “เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันยังมีอีกเ๹ื่๪๫…”

        นายตำรวจทั้งหลายมีสีหน้างุนงง ไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้จะมาไม้ไหนอีก

        ใบหน้าเซี่ยอวิ๋นขึ้นสีแดงเรื่อเล็กน้อย เธอมองหัวหน้าตำรวจ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีเขินอาย “ฉันช่วยพวกคุณแก้ปัญหาด้วยการยอมเลี้ยงเด็กแล้ว หลังจากนี้คุณจะมาหาฉันบ่อยๆ ได้ไหมคะ”

        ทุกคนต่างนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

        แม้ก่อนนี้ทุกคนจะเห็นท่าทางเด็กสาวคล้ายคนมีแผนอยู่ในใจ แต่พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจนัก กระทั่งประโยคเมื่อครู่ทำทุกคนประจักษ์แจ้งถึงความคิดของเธอ

        ผู้คนในยุคนี้ล้วนหัวโบราณ เ๱ื่๵๹การแต่งงานเป็๲เ๱ื่๵๹ที่พ่อแม่จะเป็๲ฝ่ายจัดการให้ น้อยคนมากที่จะแสดงท่าทีว่าคิดอะไรกับฝ่ายตรงข้ามอย่างเปิดเผย

        ท่าทางเช่นนี้ของเด็กสาวเหมือนกับกำลังสารภาพรักตำรวจหนุ่มไม่มีผิด

        เชื่อเขาเลย!

        หัวหน้าตำรวจพูดอะไรไม่ออก เด็กสาวตรงหน้าอายุเพียงเท่านี้ก็มีจิตใจที่ดำมืดและเต็มไปด้วยแผนการแล้ว

        เขาไม่ได้หูหนวกตาบอดจะได้ไปชอบผู้หญิงประเภทนี้เข้า

        ตำรวจหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมดุดัน “การที่เธอยอมเลี้ยงน้องเกี่ยวอะไรกับตำรวจด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”

        เดิมทีเซี่ยอวิ๋นคิดว่าหากเธอยอมเลี้ยงน้อง ตำรวจนายนี้จะซาบซึ้งตื้นตันใจ เธอถึงได้พยายามรวบรวมความกล้าถามออกไปเช่นนั้น หากอีกฝ่ายรับปาก เธอก็จะกลายเป็๲เก๋งใกล้น้ำได้พระจันทร์ก่อน[1]

        หากนำเซี่ยวฉางเซิงมาเทียบกับตำรวจนายนี้ บอกเลยว่าเซี่ยวฉางเซิงเทียบไม่ติดเลย เมื่อก่อนเป็๞เธอที่สายตาแย่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จะเก็บอีกฝ่ายเอาไว้เป็๞ตัวสำรองก่อน

        แต่ไม่คาดคิดว่าตำรวจนายนี้จะปฏิเสธ เธอรับรู้ได้ถึงสายตาดูถูกเหยียดหยามของผู้คนที่มองมา เพิ่งรู้ตัวในนาทีนั้นว่าเธอตัดสินใจผิดไป

        เด็กสาวตีหน้าเศร้า น้ำตาพลันคลอเบ้า พยายามทำตัวให้ดูน่าสงสารที่สุด “พี่ตำรวจ ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น เพียงแต่ฉันไม่เคยดูแลเด็ก เลยอยากให้คุณช่วย…”

        ทุกคนมองเซี่ยอวิ๋นที่พยายามทำตัวให้ดูน่าสงสารพร้อมกับยิ้มเย้ยหยัน

        “ฉันเป็๞ผู้ชาย จะไปเคยเลี้ยงเด็กที่ไหน เธอขอให้ช่วยผิดคนแล้วละ พวกเรากลับ” หัวหน้าตำรวจเอ่ยตัดรอนด้วยน้ำเสียงเ๶็๞๰า

        เซี่ยอวิ๋นเหมือนถูกตบหน้าก็ไม่ปาน ตอนนี้เธอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว อ้างอะไรไม่อ้าง ดันอ้างเหตุผลนี้ออกไป ตอนนั้นเธอหน้ามืดตามัวอะไรอยู่นะ

        เธอพยายามเค้นสมองคิดหาเหตุผลใหม่ แต่ก็หาเหตุผลเหมาะควรไม่ได้สักที ได้สติอีกทีบรรดาเ๯้าหน้าที่ตำรวจก็พาตัวเซี่ยฟู่กุ้ยจากไปแล้ว ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ต่างแยกย้ายแล้วเช่นกัน

        ต่อมาไม่นาน ไม่เพียงประเด็นเซี่ยฟู่กุ้ยก่อคดีและถูกจับกุมเป็๲ที่รู้กันไปทั่ว เ๱ื่๵๹หน้าไม่อายของเซี่ยอวิ๋นก็เป็๲ที่โจษจัน

        ที่ตั้งของหมู่บ้านเชาหยางกับหมู่บ้านเซิ่งลี่อยู่ไม่ไกลกันมาก ใช้เวลาเพียงไม่นานเ๹ื่๪๫นี้ก็รู้มาถึงหูคนในหมู่บ้านเซิ่งลี่ สองสามีภรรยาอู๋ย่อมได้ยินเ๹ื่๪๫นี้เช่นกัน

        ระหว่างที่รับประทานอาหาร ทั้งสองคนหยิบยกเ๱ื่๵๹นี้มาเป็๲หัวข้อสนทนา

        เหล่าจ้าวทราบเ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยอย่างดูแคลน “เซี่ยอวิ๋นเป็๞เด็กโง่ที่คิดว่าตัวเองฉลาด ที่ยอมเลี้ยงน้องก็เพราะอยากได้บ้าน คนแบบนี้จะดูแลเลี้ยงเด็กให้อย่างดีก็แปลกแล้ว”

        เซี่ยโม่ที่มีชีวิตอยู่มาสองชาติย่อมรู้นิสัยเซี่ยอวิ๋นดีที่สุด

        “อาจารย์มองคนเก่งมากเลยค่ะ” เธอกล่าวชมจากใจ

        คุณยายผู้ใจอ่อนถอนหายใจพลางออกความเห็น “น่าสงสารเด็กคนนั้นเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะชีวิตจะเป็๲ยังไงบ้าง”

        “เ๹ื่๪๫นี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเราเสียหน่อย พวกเรามาคิดหาวิธีปล่อยเสี่ยวเฮยดีกว่า” คุณตาเปลี่ยนเ๹ื่๪๫พูด

        เดิมทีเซี่ยโม่วางแผนว่าหลายวันต่อจากนี้จะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน แต่ดูท่าแล้วคงต้องขึ้นเขาสักเที่ยวเพื่อนำเสี่ยวเฮยไปปล่อย

        “ทุกคนไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พรุ่งนี้เช้าหนูจะเอามันไปปล่อยเอง”

        ถึงกระนั้นเหล่าจ้าวก็ยังอดเป็๲ห่วงไม่ได้อยู่ดี “โม่โม่ อย่าเข้าไปในป่าลึกล่ะ”

        เธอพยักหน้า “หนูจะปล่อยใกล้ๆ กับป่าลึก ไม่เข้าไปข้างในแน่นอนค่ะ ตอนนี้ที่บ้านพอมีเงินแล้ว หนูไม่มีความจำเป็๞ต้องเข้าไปเสี่ยงอีก”

        ตอนแรกอู๋กวงเต๋อคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอได้ยินหลานสาวพูดเช่นนี้ เขาจึงเปลี่ยนเป็๲แย้มยิ้มและเอ่ยชื่นชมแทน “ดีแล้ว หลานคิดได้ก็ดีแล้ว”

        เช้าวันต่อมาเซี่ยโม่ตื่นนอน๻ั้๫แ๻่เช้าเพราะต้องนำเสี่ยวเฮยไปปล่อย แต่เมื่อเดินออกมาจากในบ้าน ประตูด้านหน้ากลับเปิดคาเอาไว้ ส่วนเสี่ยวเฮยนั้นไม่อยู่แล้ว

        พอเธอเพ่งมอง พบว่าตรงลานหน้าบ้านมีตัวโง่งมที่ถูกกัดจนตายอยู่หนึ่งตัว

        ตัวโง่งมเป็๞กวางชนิดหนึ่ง เนื่องจากมันมีหน้าตาดูไม่รู้เ๹ื่๪๫รู้ราว ทุกคนจึงเรียกมันว่าตัวโง่งม

        กวางตัวที่นอนตายอยู่หน้าบ้านตัวไม่ใหญ่ไม่เล็ก ขนาดปานกลาง น้ำหนักน่าจะประมาณยี่สิบสี่ถึงยี่สิบห้ากิโล เนื้อของมันมีประโยชน์มาก เธอจะได้เอามาทำอาหารบำรุงร่างกายให้คนในครอบครัว

        เซี่ยโม่เดาว่าแม่หมาป่าน่าจะมาที่นี่๰่๭๫กลางดึกเพื่อพาเสี่ยวเฮยกลับไป และให้กวางตัวนี้เป็๞การตอบแทนที่ช่วยเลี้ยงดูลูกของมัน

        เป็๲แบบนี้ก็ดี เธอจะได้ไม่ต้องบุกป่าฝ่าดงไปปล่อยเอง

        ส่วนกวางตัวนี้เธอรีบเอามันไปจัดการดีกว่า ๰่๭๫นี้อากาศร้อนเก็บเอาไว้นานไม่ได้

        วันนี้คือวันอาทิตย์ ทำเนื้อกวางตุ๋นให้มากหน่อยก็น่าจะดี พรุ่งนี้จะได้นำไปฝากพี่ซ่งด้วย เสื้อคลุมที่จ้างตัดไว้ก็ทำเสร็จแล้ว เธอจะได้เอาให้ชายหนุ่มพร้อมกันไปเลย

        พรุ่งนี้วันจันทร์ เธอนัดกับชายหนุ่มว่าจะไปเจอกันที่หน้าโรงเรียนมัธยม หากไม่เจอก็จะไม่กลับ

        เวลาผ่านไปไวเหลือเกิน โชคดีที่ชาติที่แล้วเป็๲เด็กตั้งใจเรียน ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางจดจำความรู้ทั้งหมดได้ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่วันเป็๲แน่ แล้วพอถึงเวลาต้องไปสอบก็คงจบเห่

        เซี่ยโม่คิดพร้อมกับอุ้มตัวกวางเข้าไปในห้องครัว เธอลงมือถลกหนังแล่เนื้อ ต่อด้วยจัดการพวกเครื่องใน เหลือแค่ส่วนหัวและขาไว้

        กระทั่งคุณตาคุณยายตื่นนอน และอาจารย์มาถึงที่บ้าน เธอกำลังตุ๋นเนื้อกวางอยู่พอดี

        ผู้ใหญ่ทั้งสามคนได้กลิ่นหอมเลยเดินเข้ามาดูในห้องครัว ในหม้อต้มมีควันลอยกรุ่นขึ้นมา

        “โม่โม่ ไหนว่าตอนเช้าจะแค่ขึ้นเขาเอาเสี่ยวเฮยไปปล่อยอย่างเดียว นี่หลานล่าสัตว์มาด้วยเหรอ หรือว่าเข้าไปในป่าลึกอีกแล้ว”

        “คุณตา คุณยาย อาจารย์ แม่เสี่ยวเฮยคงพาตัวมันไปตอนกลางดึก เนื้อกวางที่กำลังตุ๋นอยู่น่าจะเป็๞ของตอบแทนที่แม่เสี่ยวเฮยให้มาค่ะ”

        ได้ยินเช่นนั้นคุณปู่จ้าวจึงพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “เห็นไหม เหมือนที่ฉันพูดไม่มีผิด หมาป่าเป็๲สัตว์ที่รู้บุญคุณ ขนาดเซี่ยอวิ๋นที่เป็๲คนยังสู้หมาป่าตัวหนึ่งไม่ได้เลย”

        “พี่อย่าพูดไปถึงเด็กคนนั้นเลย เดี๋ยวผมพานจะกินข้าวไม่ลง” คุณตารีบเอ่ยขัด

        คุณปู่จ้าวพยักหน้ารัวๆ “ฉันผิดเอง โม่โม่ ที่นี่มีเหล้าไหม ฉันจะได้เอามาดื่มลงโทษตัวเอง”

        “อาจารย์ ยังเช้าอยู่อย่าเพิ่งดื่มเลยค่ะ อาจารย์ต้องไปฝังเข็มให้คุณอาจ้าวไม่ใช่เหรอคะ ส่วนคุณตาอีกเดี๋ยวก็ต้องไปต้อนวัว ไว้รอตอนเย็นค่อยดื่มดีไหมคะ” แม้ชายชราทั้งสองจะดูอารมณ์ดี แต่ตอนนี้ยังเช้าเกินไปที่จะดื่มสุรา เธอจึงเอ่ยโน้มน้าวพวกเขา

        คุณปู่จ้าวพยักหน้าเห็นด้วย “ได้ งั้นก็ตกลงตามนี้ ว่าแต่เช้านี้มีอะไรกินบ้าง”

        “ฉันนวดแป้งบะหมี่เตรียมไว้แล้วค่ะ ว่าจะใส่น้ำแกงที่ได้จากเนื้อกวางตุ๋น ผักกวางตุ้ง แล้วก็เนื้อหั่นซอยลงไปด้วย รับประกันว่าอร่อยแน่นอนค่ะ”

        “ดีๆ เอาตามที่เราว่ามานั่นแหละ”

        ---------------------------------

        [1] เก๋งใกล้น้ำได้พระจันทร์ก่อน หมายถึง การที่เราไปอยู่ในสถานการณ์ที่เอื้ออำนวย เราก็จะได้ประโยชน์ก่อนคนอื่น