“สวัสดีจ้ะ… หนูมาเที่ยวหรือจ๊ะ”

    แม้จะเป็๞คนพื้นถิ่น พูดภาษากลางได้ไม่ชัดเจนนักแต่ก็สามารถสื่อสารได้ เพราะหล่อนคุ้นเคยกับการใช้ภาษากลางสื่อสารกับนักท่องเที่ยวบ่อยๆ

    “ไม่เชิงว่ามาเที่ยวค่ะหนูตามหาคนค่ะ ได้ข้อมูลมาว่าเขาอยู่หมู่บ้านนี้… ป้ารู้จักบ้างไหมคะ”

    หญิงสาวบอกชื่อหมู่บ้านพร้อมกับยื่นหน้าจอโทรศัพท์มาให้ดู

    แม้ปักหมุดว่าถึงจุดหมายแล้ว แต่เมื่อกวาดสายตาแลไปรอบๆ อาณาบริเวณที่เต็มไปด้วยป่าเขา ก็ไม่ง่ายที่จะหาเจอ

    “อ๋อ… ‘เรือนบัวตอง’ นั่นเอง… ”

    หญิงร่างอวบได้ยินที่หญิงสาวบอกก็นึกขึ้นได้ทันที บ้านหลังนี้มีชื่อเสียงมาก เ๽้าของบ้านเป็๲ศิลปินเขียนรูปฝีมือไม่ธรรมดา

    เขาคือคนที่หาทุนการศึกษาให้เด็กและเอาข้าวของมาแจกให้กับชาวเขายากไร้เป็๞ประจำ

    “ใช่ค่ะ… เรือนบัวตองที่เป็๲แกลลอรี่ขายงานศิลปะนั่นแหละค่ะ… ”

    บุหงาดีใจ…

    ไม่ผิดแน่ ก่อนมาหล่อนพอจะมีข้อมูลมาบ้าง อย่างน้อยก็เข้าใกล้ความจริงว่าจะได้พบผู้ชายที่หล่อนกำลังตามหา

    “หนูขับรถไปตามถนนนี้นะ… วิ่งไปเจอสะพานไม้แล้วเลี้ยวขวา ขับไปอีกสามกิโลก็ถึงค่ะ เป็๞เรือนไม้ชั้นเดียวหลังใหญ่ตั้งอยู่ริมลำธาร รอบๆ มีทุ่งดอกบัวตองค่ะ”

    แม่ค้าอธิบายจุดสังเกต

    “ขอบคุณค่ะป้า… ”

        บุหงายกมือไหว้…

    ตอบแทนความมีน้ำใจของแม่ค้าขายผลไม้ด้วยการช่วยเหมาผลไม้ในเข่ง

    “อุ๊ย… เหมาหมดเลยหรือจ๊ะ”

    แม่ค้าดีใจ…

    ปกติกว่าจะขายหมดสามเข่งนี้ก็ใช้เวลาหลายวัน บางครั้งขายไม่ได้ก็เน่าเสีย ต้องเอาไปแปรรูปทำผลไม้อบแห้งด้วยความเสียดาย

    วันนี้ไม่คิดว่าจะเจอส้มหล่นมีหญิงสาวทั้งสวยมากและใจดีมาช่วยเหมา

    “จ้ะป้า… หนูจะเอาไปเป็๲ของฝากค่ะ… ”

    บุหงาตอบ…

    มองดูหญิงร่างอวบกุลีกุจอยกเข่งมาใส่ท้ายรถจนครบสามเข่งใหญ่ๆ

    บุหงาตั้งใจจะเอาไปฝากคนที่หล่อนเองก็ยังไม่เคยเจอหน้าเขามาก่อน