ตัวอักษรจำนวนมากพุ่งเข้าในหัวของิอวี่ มันเหมือนคลื่นที่ซัดโหมกระหน่ำอยู่ในความทรงจำของเขา เพราะข้อมูลมันมีจำนวนมหาศาล ทำให้ิอวี่รู้สึกปวดหัว และเป็อยู่อย่างนั้นหลายนาที เมื่อความทรงจำพวกนี้เข้าไปในหัวของิอวี่จนหมดแล้ว มันถึงกลับมาอยู่ในสภาวะปกติ
ก่อนหน้านี้ตอนที่ิอวี่ฝึกอสรพิษหลงทาง ข้อมูลในกลุ่มแสงความทรงจำก็มีเยอะมากแล้ว แต่ในตอนนี้พลังงานแสงกลุ่มนี้มันมีมากกว่าตอนนั้นถึงสามเท่า!
สิ่งที่ทำให้ิอวี่รู้สึกดีใจมากนั้นก็คือ วิชายุทธ์ที่ถูกดึงออกมาจากความทรงจำที่ว่านั้น มันไม่ใช่พลังกาย แต่มันเป็ทักษะการโจมตีอย่างหนึ่งที่มีชื่อว่า : โลหิตัคชสาร มันเป็วิชาที่ร้ายกาจมาก มันเป็ทักษะการต่อสู้เสวียนระดับต้นที่มีอานุภาพเทียบเท่าเสวียนระดับกลาง!
โลหิตัคชสารเหมือนจะเป็วิชาหมัดมวย ั เป็ตัวแทนแห่งสิ่งมีชีวิตที่มีพลังอำนาจมหาศาล ส่วนช้างคชสารมันเป็ตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่มีพละกำลังมหาศาล เมื่อทั้งสองอย่างมาอยู่รวมกัน พลังก็มากเกินประมาณ แล้วโลหิตัคชสาร ก็เป็การบ่งบอกถึงเพลงหมัดที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะมีพลังอำนาจที่แข็งแกร่งแค่ไหน เมื่อฝึกมันสำเร็จ!
โลหิตัคชสารจะเริ่มจากอ่อนสุดไปถึงแข็งสุดซึ่งแบ่งเป็สามระดับ ระดับแรก เป็การเข้าถึงเล็กน้อย สามารถปล่อยพลังออกมาได้แค่หนึ่งส่วนสิบเท่านั้น เรียกว่า : หมัดคชสารัน้อย
ส่วนระดับที่สอง เป็การเข้าถึงโลหิตัคชสารลึกมากขึ้น มันสามารถจำลองจิตสำนึกของัและคชสาร ปล่อยพลังที่ไม่ธรรมดาออกมา มันมีชื่อเรียกว่า : หมัดคชสารัใหญ่
ต้องไปถึงระดับที่สามเท่านั้น ถึงจะสามารถเรียนรู้ควบคุมโลหิตัคชสารได้อย่างสมบูรณ์ และสามารถนำเอาพลังและจิตสำนึกของัคชสารรวมเข้าไว้ด้วยกันได้ ใช้เืหนึ่งหยดในร่างกายเป็เครื่องบูชา จนสามารถซัดหมัดโลหิตออกมา ะเิพลังมหาศาล มันถึงจะเรียกได้ว่าเป็โลหิตัคชสารที่แท้จริง!
ถึงแม้ิอวี่อยากจะไปให้ถึงระดับที่สามใจจะขาด แต่เขาก็เข้าใจดีว่า ตอนนี้เขายังห่างจากระดับนั้นมาก แค่จะฝึกหมัดคชสารัน้อย ก็ต้องระวังหลายอย่างมากแล้ว
วิธีการปล่อยหมัด ต้องเดินลมปราณผ่านชีพจรต่าง ๆ ในร่างกาย เวลาที่ปล่อยพลัง ปล่อยเมื่อไหร่ ปล่อยอย่างไร และยังมีขั้นตอนอีกเยอะแยะมากมาย ทั้งหมดอยู่ในหัวของิอวี่ มันซับซ้อน ทำให้ิอวี่จำเป็จะต้องเรียนรู้และเข้าถึงอย่างตั้งใจ
ิอวี่ใช้เวลาครึ่งชั่วยามในการฟื้นฟูสภาพน้ำในบ่อศักดิ์สิทธิ์ของเขาก่อน จากนั้นก็ไม่ใช้น้ำในบ่ออีกเลย ค่อย ๆ เรียนรู้หมัดคชสารัน้อยอย่างบ้าคลั่ง
พร์ของิอวี่นั้นสูงมาก และยังได้การช่วยเหลือจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ความคิดของิอวี่ก็เริ่มมีความตื่นตัว จากนั้นก็เจอจุดที่เข้าไม่เข้าใจหลายอย่าง เมื่อคิดทบทวนอย่างมั่นใจประมาณสิบนาที เขาก็สามารถไขข้อสงสัยจนกระจาง จากนั้นก็ค่อย ๆ ไปไขปัญหาในจุดต่อไป
ก็เป็อย่างนี้เขาอยู่ในสถานการณ์เรียนรู้ จนเวลาผ่านเลยไปสองชั่วยาม พระจันทร์เด่นเป็ตระหง่าน ตอนนี้เป็เวลาดึกมากแล้ว
ิอวี่นั่งอยู่บนหลังของเ้าวิหคัปีกมืด แล้วลองซัดหมัดออกไป หนึ่งหมัด สองหมัด จนผ่านไปเป็ร้อยหมัด แต่ก็ยังไม่สามารถปล่อยพลังหมัดคชสารัน้อยที่แท้จริงออกมาได้
ถึงแม้เขาจะเข้าใจพื้นฐานในการปล่อยหมัดคชสารัน้อย แต่ว่า พอลองปล่อยจริง ๆ แล้ว กลับนั่งแล้วปล่อยหมัด ทำให้ท่าทางการออกหมัดมันมีปัญหาั้แ่เริ่มเลย อีกทั้งด้านหน้าก็มีลมซัดผ่านหน้ามาอย่างรุนแรง ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อิอวี่มาก ทำให้เขาไม่สามารถออกหมัดไปได้อย่างมั่นคง
เพราะเวลามีจำกัด ิอวี่ต้องเร่งเดินทาง ดังนั้นเขาเลยไม่ได้สั่งให้เ้าวิหคัปีกมืดลงจอดด้านล่าง แต่จะรอให้เ้าวิหคัปีกมืดกินอาหารในรอบต่อไปก่อน ค่อยลงไปฝึกหมัดที่ด้านล่าง
อีกอย่าง ด้วยความสามารถในการเรียนรู้ของิอวี่ ฝึกหมัดคชสารัน้อยสำเร็จ มันเป็เื่ของเวลาเท่านั้น
พอคิดได้แบบนี้ ิอวี่ก็บังคับเ้าวิหคัปีกมืดให้บินสูงต่อไป แล้วฝึกการออกหมัดอย่างต่อเนื่อง
เพียงแต่เมื่อผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ิอวี่ก็พบว่า ด้านหน้ามันมีจุดสีดำขนาดใหญ่หยุดอยู่กับที่ มันคือนกกระเรียนเซียนเมฆา เหมือนว่าจี้เฟิงอวินกับซ่งเหยากำลังรอเขาอยู่เลย
นี่มันอะไรกัน?
ิอวี่รู้สึกสงสัยมาก ปฏิกิริยาแรกที่เขาคิดก็คือพวกเขาสองคนคิดจะลอบสังหารเขา แล้วชิงเอาวิหคัปีกมืดของเขาไป แต่พอนึกอีกที ตลอดทางที่ผ่านมาแทบไม่มีใครเลย พวกเขาจะลงมือคงลงมือไปนานแล้ว และซ่งเหยาก็ไม่ได้อยากจะได้เ้าวิหคัปีกมืดอยู่แล้ว ก็ไม่น่าจะเป็เพราะเหตุผลนี้
ในใจของเขาก็เหมือนจะคาดเดาอะไรออกแล้ว ิอวี่รู้ดีว่าตอนนี้เขาน่าจะปลอดภัย ดังนั้น เขาจึงบังคับวิหคัปีกมืดเข้าไปหาพวกเขาสองคน แล้วถามว่า “หยุดทำไมกัน?”
จี้เฟิงอวินพูดขึ้นมาอย่างเรียบง่าย “ในป่าด้านล่างเรามันมีสมุนไพรล้ำค่าที่สำคัญกับเรามาก ตอนนี้เราอยากจะเข้าไปเด็ดมันออกมาจากในถ้ำ ซึ่งภายในมีอันตรายมากมาย เราอาจจะไม่สามารถออกมาในระยะเวลาใหญ่ ๆ เลย”
ถ้ำ? อันตราย?
ิอวี่รู้สึกแปลกใจมาก ถึงแม้ป่าแถวนี้จะมีอสูรร้ายอยู่ แต่อสูรพวกนั้นไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมาย สมุนไพรล้ำค่ามันก็คงไม่ได้หายากอะไรมากมายขนาดนั้น ด้วยความเย่อหยิ่งของจี้เฟิงอวินกับซ่งเหยา กลับอยากจะเข้าถ้ำไปเก็บสมุนไพร? ิอวี่เลยรู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่
เห็นิอวี่ไม่พูดไม่จา จี้เฟิงอวินก็เลยสั่งว่า “เพราะเราต้องไปเสี่ยงอันตรายในถ้ำ ดังนั้น เราจึงไม่สามารถดูแลเ้านกกระเรียนเซียนเมฆานี้ได้ชั่วคราว สิ่งที่เ้าต้องทำนั้นง่ายมาก ไล่อสูรรอบ ๆ ไปให้หมด ดูแลเ้านกกระเรียนเซียนเมฆาให้ดี อย่าให้มันหนีไป เข้าใจไหม?”
พอได้ยินสิ่งที่จี้เฟิงอวินพูด ิอวี่ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าพวกเขาสองคนคิดอยากจะทำอะไร
วันนี้ตอนเช้าพวกเขาสองคนตัวแทบจะติดกัน ตอนนี้ดึกแล้ว คิดว่าคงทนไม่ไหวแล้ว คิดอยากจะหาที่พัก แต่ พวกเขาก็กลัวว่าเ้านกกระเรียนเซียนเมฆาจะไม่เชื่อฟัง หลุดจากเชือกควบคุมไป ดังนั้นพวกเขาถึงได้มีความกังวลแบบนี้
หลังจากที่ิอวี่เข้าใจในจุดนี้แล้ว สิ่งที่เขาคิดอย่างแรกเลยก็คือ : พวกเ้าจะพลอดรักกัน ข้ายังต้องมาช่วยดูทางให้ เหอะ ๆ ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าได้หวังเลย
แต่หลังจากนั้นิอวี่ก็หัวไว สายตาของเขาเหมือนแอบมีความเ็าซ่อนอยู่ ... เขาเหมือนจะมีความคิดอะไรใหม่!
ระหว่างที่ิอวี่กำลังคิด จี้เฟิงอวินก็ได้นำเ้านกกระเรียนเซียนเมฆาลงไปในป่าแล้ว จากนั้นก็แบมือให้กับิอวี่ที่ตามมา และออกคำสั่งว่า “เพื่อเป็การรับประกันว่าเ้าจะไม่หนีไป เอาของมีค่าที่สุดของเ้ามา เราจะเก็บรักษาไว้ให้ เร็วเข้า”
ิอวี่ยิ้มให้กับจี้เฟิงอวิน แล้วพูดว่า “ได้ ในฐานะว่าที่ศิษย์พี่ของสำนักเทพอัคคีของข้าในอนาคต ข้าจะดูแลเ้านกกระเรียนเซียนเมฆาให้พวกท่านเป็อย่างดี พวกท่านเข้าถ้ำไปค้นหาของล้ำค่าในถ้ำตามสบายเลย นกกระเรียนเซียนเมฆาก็วางใจมอบให้ข้าเถอะ สบายใจได้ ไม่มีอะไรเสียหายแน่นอน อยากได้อะไร ข้าจะให้ท่านทั้งหมด”
“เชื่อฟังขนาดนี้เลย?” ซ่งเหยาเอามือกอดอก ทำให้หน้าอกของนางกระเพิ่มขึ้นมา สายตามองมาที่ิอวี่ด้วยความดูถูก ดูท่าการสั่งสอนิอวี่ไปในวันนี้นั้นเป็เื่ที่ถูกต้องแล้ว
บางคนก็เป็แบบนี้ ไม่สั่งสอนเขา เขาก็ยังจะรั้นอยู่ เมื่อเขาได้เห็นถึงความสามารถของเราแล้ว เขาก็จะยอมรับ ิอวี่ก็เหมือนจะเป็แบบนั้น
จี้เฟิงอวินยิ้ม แล้วกวักมือ “เอาของบนตัวเ้าทั้งหมดมา”
ิอวี่ได้ยินดังนั้น เขาก็ลังเลไปครู่หนึ่ง แต่จากนั้นเขาก็ถอดเกราะแขนเฮยจินออกมา แล้วมอบให้กับจี้เฟิงอวิน
จี้เฟิงอวินใช้พลังจิตกวาดสายตามองไป เขาก็ใอย่างมาก ในเกราะแขนเฮยจินมันมียาล้ำค่าจำนวนมาก แล้วยังมียาจูหยวนตันอยู่เยอะแยะมากมาย กระบี่หวงฉวนหนึ่งเล่ม เคล็ดวิชาหลากหลายแขนง แล้วก็มีบันทึกหนึ่งเล่ม ซึ่งมันบันทึกเคล็fลับในการทะลวงจากขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่เก้าระดับสูงสุดไปขอบเขตอมฤตขั้นที่หนึ่ง!
ของพวกนี้รวมแล้วน่าจะเกินสองร้อยล้านเหรียญหยกดำ!
ถึงแม้สำหรับจี้เฟิงอวินแล้ว สองร้อยล้านเหรียญหนกดำจะทำให้เขาตะลึงมากจริง แต่ก็มากพอที่จะทำให้เขานั้นเกิดความโลภด้วย โดยเฉพาะบันทึกเคล็ดลับ เขาไม่อยากปล่อยมันไปเลย
ก่อนหน้านี้จี้เฟิงอวินได้ฟังเคล็ดลับในการทะลวงขอบเขตอมฤตจากเวิ่นเจี้ยนอ๋องมาบ้างแล้ว แต่เขากลับไม่เข้าใจเลย เคล็ดลับของเวิ่นเจี้ยนอ๋อง วิธีการเข้าถึง เขาฟังจนเอียนแล้ว ตอนนี้ หากได้วิธีการที่แตกต่างออกไป เขาอาจจะเข้าถึงมันได้จริง ๆ ก็ได้
จี้เฟิงอวินเริ่มทำการคำนวณ วันนี้เขาใช้ข้ออ้างให้ิอวี่ดูแลนกกระเรียนเซียนเมฆา จากนั้นเขากับผู้หญิงของเขาก็ได้พลอดรักกัน เช้าวันต่อมาหลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว เขาก็จะกำจัดิอวี่ แล้วเอาของิอวี่มาเป็ของเขาทั้งหมด!
พอคิดได้แบบนี้ จี้เฟิงอวินก็รู้สึกสะใจ สะใจจนอธิบายไม่ถูก
“ศิษย์พี่ นั่นเป็ของที่ตระกูลข้ามอบให้ข้านะ มันเป็ของทั้งหมดในราชวงศ์ของข้าเลย มีแค่นั้นแล้วนะ ข้าไม่ได้หลอกท่านเลย” ิอวี่อธิบาย
“เหอะ ๆ”
จี้เฟิงอวินอารมณ์ดีมาก เขาตบไหล่ของิอวี่ แล้วพูดว่า “เ้าพูดอะไรของเ้า เรามาเจอกันโดยบังเอิญ ข้าเอาของเ้ามา ขอแค่ป้องกันไว้ก่อน ไม่ได้อยากจะเล่นงานเ้าหรืออะไรเลย ไม่ว่ากับใคร ข้าก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ ดังนั้น เ้าอย่าได้คิดว่าเราสงสัยความซื่อสัตย์ของเ้าสิ”
“ศิษย์พี่พูดถูกต้องแล้ว” ิอวี่พยักหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนอารมณ์ดีมากเลย
ในความเป็จริงแล้ว พอคิดถึงเื่ที่เขาจะทำหลังจากนี้ ิอวี่ก็อารมณ์ดีมาก ความยินดีแบบนี้ มันออกมาจากใจของเขาทั้งหมด ...
จี้เฟิงอวินมองไปที่ิอวี่อย่างเต็มใจ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้ากับศิษย์พี่หญิงของเ้าก็เข้าไปล่ะนะ จำไว้ ดูนกกระเรียนเซียนเมฆาอย่าให้คลาดสายตานะ หลังจากที่ข้าออกมา ข้าค่อยตบรางวัลให้เ้า”
“ไม่ว่านานแค่ไหนก็ห้ามขยับไปไหนเด็ดขาด คืนนี้เ้าจะต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น”
ก่อนหน้านี้ซ่งเหยาดูถูกิอวี่อยู่แล้ว ตอนนี้เห็นท่าทางของิอวี่แบบนี้ นางยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา นางมองไปที่ิอวี่แบบสูงส่ง และเกาะแขนของจี้เฟิงอวินเอียหัวพิงไหล่ กระซิบอะไรบางอย่าง แล้วก็เดินเข้าถ้ำไปพร้อมกับจี้เฟิงอวิน
เข้าไปหาสมุนไพรล้ำค่าอะไรกัน นี่มันคู่รักกำลังพลอดรักกันชัด ๆ
“เหอะ ๆ ขอให้พวกเ้าสนุกนะคืนนี้” ิอวี่มองแผ่นหลังของจี้เฟิงอวินกับซ่งเหยา แล้วยิ้มมุมปาก
จากนั้น ิอวี่ก็ส่งเสียงไปยังหยกโบราณ “เฮยจี เฮยจี?”
เห็นเฮยจีไม่ตอบ ิอวี่ก็พูดอีกว่า “เฮยจี ออกมาเร็วเข้า ข้ามีเื่สำคัญอยากจะบอกเ้า”
“... ฮึ” ผ่านไปครู่ใหญ่เฮยจีถึงตอบกลับมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจว่า “เ้าไปรับปากช่วยดูแลเ้านกกระเรียนเซียนเมฆา ยังเอาสมบัติล้ำค่าทั้งหมดมอบให้พวกเขาไปอีก เ้ากล้าทำเื่แบบนี้ ข้าี้เีจะสนใจเ้าแล้ว”
ิอวี่ส่ายหน้าอย่างลำบากใจ “ข้าทำแบบนี้ เพื่อให้พวกเขาเชื่อใจข้า สำหรับแผนการของข้าแล้ว เ้าดูไม่ออกจริงเหรอว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร?”
