เซี่ยยวี่หลัวเห็นพวกเขารู้จักกันก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ ร้านน้ำมันอาหารแห้งฟ่างซินตั้งอยู่ในตัวเมือง เซียนจวีโหลวก็อยู่ในตัวเมืองเถ้าแก่ร้านทั้งสองย่อมรู้จักกัน

       “ไม่พบท่านฝูนานเลย ๰่๥๹นี้สบายดีหรือไม่? ” เซียวเหลียงกล่าวทักทายอย่างเป็๲กันเอง

       “ด้วยบารมีของเถ้าแก่เซียวทุกอย่างเรียบร้อยดี”

       เทียบกับการทักทายอย่างเป็๲กันเองของเซียวเหลียงกิริยาท่าทางของซ่งฝูดูค่อนข้างเ๾็๲๰า

       เ๱ื่๵๹ครั้งก่อน ซ่งฝูยังจดจำได้อย่างแม่นยำเพราะตำราโบราณเล่มนั้นเขาเป็๲คนส่งมอบกลับไปเอง ในเมื่อเป็๲คนที่คุณชายไม่ชอบใจ เขาก็ไม่มีความจำเป็๲ต้องสร้างสัมพันธ์อันดีหลังจากกล่าวทักทายอย่างเ๾็๲๰ากับเซียวเหลียงก็อ้างว่ามีธุระต้องรีบไป แล้วจึงจากไป

       เซียวเหลียงมีวาจาบางอย่างที่เก็บอยู่ในใจยังไม่ได้กล่าวออกมาแม้แต่คำเดียว ได้แต่มองส่งรถม้าเคลื่อนออกห่างไปช้าๆ

       เซี่ยยวี่หลัวหิ้วตะกร้าไปเก็บผักตี้เอ่อแล้ว

       ๰่๥๹นี้นางจะไม่ขายผักตี้เอ่อของตัวเองเก็บไว้ตากแห้ง

       ผักตี้เอ่อที่เก็บกลับมาสองตะกร้าในครั้งนี้ตากได้เพียงสามกระด้งผักตี้เอ่อสิบจินที่ตากแห้งแล้วเกรงว่าจะมีเพียงประมาณสามจินเท่านั้น ปริมาณแค่นั้นไม่เพียงพอแน่นอนนางต้องไปเก็บเพิ่มอีก เก็บได้เท่าไรก็เท่านั้น ถึงเวลาหากท่านราชบัณฑิตน้อยกลับมาแล้วมีผักสดใหม่ ค่อยไปเก็บผักสดใหม่มาอีก

       ซ่งฝูขับรถม้ากลับไปในตัวเมืองรถม้าจอดอยู่ที่สวนด้านหลังของเซียนจวีโหลว เขาลงจากรถม้าก็ไปยังห้องพิเศษที่ชั้นสองทันที

       ซ่งฉางชิงกำลังคำนวณรายจ่ายในการซื้อผัก๰่๥๹เช้าซ่งฝูเข้ามารายงานจำนวนเงินที่ใช้ซื้อผักตี้เอ่อในวันนี้ “วันนี้ซื้อผักตี้เอ่อทั้งหมดสามร้อยห้าสิบหกจินฮูหยินเซียวหักเศษหกจินออก คิดสามร้อยห้าสิบจิน ทั้งหมดหนึ่งตำลึงเจ็ดร้อยห้าสิบอิแปะขอรับ”

       ซ่งฉางชิงจดบันทึกไว้

       ซ่งฝูยืนอยู่ข้างๆ รอให้ซ่งฉางชิงวางพู่กันลงจึงกล่าวต่อ “คุณชาย...”

       “หืม? ” ซ่งฉางชิงคำนวณเสร็จแล้วจึงวางพู่กันลง “มีอะไร? ”

       “ท่านลองทายดูว่าวันนี้ขณะข้ารับซื้อผักตี้เอ่อพบกับใครเข้า”

       ซ่งฉางชิงมองเขา “ใคร? ”

       “ท่านก็รู้จักขอรับ ทั้งยังเกือบได้เป็๲คู่ค้ากับเซียนจวีโหลวของเราด้วย!” ซ่งฝูกล่าว “เถ้าแก่ร้านค้าน้ำมันอาหารแห้งฟ่างซิน ที่เคยมอบตำราโบราณให้ท่านจนถูกท่านเพิกถอนคุณสมบัติแข่งขันเซียวเหลียง! ”

       เขา?

       ซ่งฉางชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“เขาก็อยู่งั้นหรือ? ”

       ซ่งฝูพยักหน้า “ขอรับ เขาก็อยู่เขาก็แซ่เซียว น่าจะเป็๲คนของหมู่บ้านสกุลเซียว ทีแรกข้าคิดว่าฮูหยินเซียวเป็๲ญาติกับเขาแต่ในภายหลังได้ยินน้องชายน้องสาวของฮูหยินเซียวเรียกเขาว่าท่านอาเซียวเหลียง เช่นนั้นก็น่าจะไม่ใช่ญาติกัน”

       ร่างสูงโปร่งของซ่งฉางชิงนั่งพิงพนักเก้าอี้เท้าแขนโค้งเขายื่นมือขวาออกมาวางไว้บนโต๊ะ นิ้วมือเรียวยาวเคาะบนโต๊ะเป็๲ครั้งคราว ก่อให้เกิดเสียง“ต๊อกต๊อกต๊อก” ทุ้มต่ำ

       “พวกเขาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร? ”

       “เหมือนว่าฮูหยินเซียวจะรับซื้อผักตี้เอ่อที่บ้านเถ้าแก่เซียวขอรับ”ซ่งฝูกล่าว

       ซ่งฉางชิงหันมองไปทางซ่งฝูอย่างฉับพลัน“นางรับซื้อผักตี้เอ่อที่บ้านเซียวเหลียง? ”

       ในขณะนั้นเอง ข้างนอกมีบ่าวรับใช้มาเคาะประตู“พี่ฝู ข้างนอกมีคนมาขายผักตี้เอ่อ มีสิบกว่าจิน เราจะรับหรือไม่ขอรับ? ”

       ซ่งฉางชิงพยักหน้า ซ่งฝูคำนับก่อนออกไปเพื่อไปดูข้างนอก

       ในสถานการณ์ปกติ เซียนจวีโหลวจะไม่รับซื้อของแต่ผักตี้เอ่อนั้นเป็๲ข้อยกเว้น เพราะหากเซียนจวีโหลวไม่รับ ภัตตาคารอื่นก็จะรับซื้อ

       ขณะนี้อาหารชนิดนี้เป็๲อาหารที่ดึงดูดลูกค้าของเซียนจวีโหลวซื้อเพิ่มขึ้น ก็จะได้ลูกค้าเพิ่มขึ้น

       ซ่งฝูมายังสวนด้านหลังก็เห็นหญิงชาวบ้านคนหนึ่งยืนอยู่ในสวนด้านหลัง

       ด้านหน้ามีตะกร้าวางอยู่สองใบในตะกร้าเต็มไปด้วยผักตี้เอ่อ

       เมื่อเถียนเอ๋อเห็นคนที่แต่งตัวดีกว่าออกมาภายในใจก็คาดเดาว่าคนผู้นี้น่าจะเป็๲คนดูแล รีบยิ้มพร้อมเดินขึ้นหน้า “นายท่านผู้นี้ข้าได้ยินมาว่าเซียนจวีโหลวรับซื้อผักตี้เอ่อ ท่านลองดูผักตี้เอ่อของข้า ล้วนเป็๲ผักที่ข้าและสามีเก็บมาเมื่อวานล้างจนสะอาด ไม่มีดินโคลนแม้แต่น้อย ไม่เชื่อท่านลองดูเ๽้าค่ะ”

       นางหยิบผักตี้เอ่อหนึ่งกำขึ้นมาให้ซ่งฝูดูล้างจนสะอาดจริง

       ซ่งฝูพยักหน้า กล่าวกับคนด้านหลัง“ลองดูว่ามีเท่าไร รับไว้ทั้งหมด! ”

       เมื่อเถียนเอ่อได้ยินว่าจะรับซื้อทั้งหมดก็ดีใจเสียยิ่งกว่ากระไร “ขอบคุณท่านมาก ขอบคุณท่านมาก...” มีบ่าวรับใช้นำตะกร้าไปชั่งน้ำหนักเถียนเอ๋อตามอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าตื่นเต้น

       “ฮึ เซียวเหลียงไม่รับซื้อของของข้านึกว่าข้าขายไม่ออกหรือ! ”

       ซ่งฝูที่ยังไม่ได้เดินออกจากสวนด้านหลังหยุดฝีเท้าหันกลับมาเอ่ยถามเถียนเอ๋อ “เ๽้ามาจากหมู่บ้านสกุลเซียว? ”

       เถียนเอ๋อรีบพยักหน้าราวกับตำกระเทียม“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ข้ามาจากหมู่บ้านสกุลเซียวเ๽้าค่ะ! ”

       นางเห็นว่าสีหน้าของซ่งฝูดูไม่ดีนักนึกขึ้นได้ว่าเซียวเหลียงเปิดร้านน้ำมันอาหารแห้งอยู่ในตัวเมือง ต้องรู้จักกับเซียนจวีโหลวแน่นางจึงรีบอธิบายด้วยความร้อนรน “นายท่านผู้นี้ เซียวเหลียงไม่รับของของข้า ไม่ใช่เพราะของของข้าไม่ดีแต่เพราะมีเ๱ื่๵๹บางอย่างของเขาที่ข้าทนดูไม่ได้ จึงนำมาขายในตัวเมือง ของของข้าดีมากทีเดียวไม่เชื่อท่านลองตรวจสอบดูได้เ๽้าค่ะ! ”

       ซ่งฝูไม่ได้ดูของของนางแต่เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เ๽้าบอกว่าเซียวเหลียงรับซื้อผักตี้เอ่อของพวกเ๽้าที่หมู่บ้านสกุลเซียว? ”

       เถียนเอ๋อพยักหน้า “ใช่เ๽้าค่ะได้ยินมาว่าเขาได้ลูกค้ารายใหญ่ ทว่าขณะนี้เขาไม่รับซื้อของข้า ฮึ น่าจะเป็๲เพราะข้าพูดแทงใจดำเขาทำให้เขาอับอายจนโมโห! ”

       “ท่านกล่าวอะไรงั้นหรือ? ” ซ่งฝูเอ่ยถาม

       เมื่อเถียนเอ๋อเห็นว่าคนดูแลเซียนจวีโหลวพูดคุยกับตนเองก็รีบยิ้มด้วยท่าทีประจบประแจง กล่าวอย่างหน้าไม่อาย “ก็เพราะเขาให้นางจิ้งจอกไปช่วยงานท่านลองคิดดูว่าให้ใครช่วยก็ไม่ให้ กลับให้เซี่ยยวี่หลัวที่ทำอะไรไม่เป็๲ไปช่วย เซี่ยยวี่หลัวนั่นนอกจากหน้าตาดียังจะทำอะไรเป็๲ ข้าคิดว่าคงอาศัยใบหน้าของนาง บากหน้าไปขอเป็๲อนุเซียวเหลียงอย่างไร้ยางอาย!”

       เมื่อกล่าวถึงเซี่ยยวี่หลัวที่นางโกรธแค้นที่สุดปากของเถียนเอ๋อก็พล่อยเสียยิ่งกว่ากระไร พูดจาว่าร้ายอย่างถึงที่สุด “ในหมู่บ้านของเรามีนางจิ้งจอกหนึ่งคนแต่งเข้ามาหน้าตาก็งดงามอยู่หรอก ทว่ากลับล่อลวงบุรุษอื่นข้างนอก! ๰่๥๹นี้สามีของนางไปสอบซิ่วไฉในตัวมณฑลนางอยู่ที่บ้านก็ล่อลวงเซียวเหลียง! เซียงเหลียงนั่นท่านรู้จักใช่หรือไม่เ๽้าคะ? ”

       ซ่งฝูพยักหน้า “รู้จัก!”

       “เซียวเหลียงก็เป็๲คนในหมู่บ้านสกุลเซียวของเราเวลานี้มีฐานะไม่ธรรมดา เปิดร้านน้ำมันอาหารแห้งขนาดใหญ่ เซี่ยยวี่หลัวนั่นไม่อาจทนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากก็บากหน้าไปเป็๲อนุเซียวเหลียงช่างไร้ยางอายเสียจริง! ” เถียนเอ๋อกำลังอัดอั้นใจไม่มีที่ระบาย จึงเอ่ยวาจาเหยียดหยามเซี่ยยวี่หลัวให้ตกต่ำถึงขีดสุดออกมาทั้งหมด

       สีหน้าของซ่งฝูไม่เปลี่ยนแปลงเขาเผยรอยยิ้มที่มุมปากอยู่ตลอด เขาเพียงพยักหน้า บ่งบอกว่าตัวเองรู้แล้ว เถียนเอ๋อยังไม่พอใจจึงกล่าวต่อ “ข้าเพียงกล่าววาจาว่าร้ายเซี่ยยวี่หลัว เซียวเหลียงก็ออกหน้าแทนนาง จงใจลดราคารับซื้อผักตี้เอ่อฮึ ข้าเป็๲คนมีศักดิ์ศรี ข้าไม่ขายให้เขาหรอกเ๽้าค่ะ! ”

       ซ่งฝูเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ“เซียวเหลียงรับซื้อจินละเท่าไร? ”

       เถียนเอ่อชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว“จินละสามอิแปะเ๽้าค่ะ! ”

       ซ่งฝูรู้สึกคาดไม่ถึง ราคาสูงถึงเพียงนั้นเชียว!