เจาะรู ห้องกระดาษใช้สายตาที่เหมือนเหยี่ยวของตัวเอง (ประเมินตัวเองสูงไปหรือเปล่า) มองลอดช่องเข้าไป อิงหลิวยื่นหันหลังเหมือนกำลังคุยกับใครอยู่ วรากรหน้าแดงถอยออกจากข้างฝาวิ่งไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน นึกวาดภาพความฟินสูงสุดระหว่างหลวนคุนกับอิงหลิวจะมี แบบโหดๆ ดึงกันไปมาล้มทับกันหรือเปล่าหนอหรือว่าQ_Q จูบกันไปแล้ว555 หลับใหลในนิทรารมณ์อากาศเย็นเหมือนกับมีเครื่องปรับอากาศ

เสียงเคาะประตูรัวๆ วรากรเปิดประตูออกไป หลวนคุนโผล่พรวดเข้ามา ศีรษะกระแทกวรากรอย่างจังหงายหลังแต่หลวนคุนก็คว้าเอวไว้ทันล้มทับกัน ใบหน้าคมใกล้แค่ปลายนิ้ว วรากรอึ้งแต่ไม่ทันได้สบตาคมเหมือนในนิยาย หลวนคุณลุกพรวดพราดวิ่งไล่ตามเงาอะไรบางอย่างที่อยู่ในห้องของวรากร ทะยานขึ้นหลังคาตามเงาดำนั้นไป เสียงอื้ออึงความโกลาหลเริ่มบังเกิดขึ้น

แสงไฟจากคบไฟสว่างไสว เสียงคนพูดบ้างก็เสียงวิ่ง วรากรออกจากห้องไปพบกับ สาวใช้คนที่นำเสื้อผ้ามาให้พอดี

“เกิดอะไรขึ้น”

“แม่นาง เสี่ยวเอิน ถูกฆ่าตาย” วรารเบิกตาโพลง รีบวิ่งตามทางที่หลายคนกำลังเดินไป #_#เ๱ื่๵๹เผือกขอให้บอกถนัดนัก

เสี่ยวเอิน นอนตัวแข็งทื่อคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น หลวนคุนทะยานลงมาจากหลังคาพลิกร่างเสี่ยวเอินให้หงายหน้า เ๧ื๪๨ไหลนอง เต็มอกหัวใจถูกควักออกไป หลวนคุนขมวดคิ้ว วรากรเพิ่งรู้สึกตัวคราวนี้เองว่ากลัวจริงๆ จนเกือบจะเป็๞ลมก็ในเมื่อกลิ่นคาวเ๧ื๪๨คละคลุ้งจนน่าคลื่นเหียน!_!

อิงหลิวประคอง วรากรไว้ในเมื่อวรากรเซไปด้านหลัง อย่างไม่ทันระวังตัว

“คนร้าย ลงมือโ๮๨เ๮ี้๶๣ฆ่าแล้วยังควักหัวใจ ข้าตามมันไปแต่ไม่ทัน หายไปอย่างกับล่องหนได้” หลวนคุนบอกกับทุกคน

“คนร้ายอำมหิตเกินมนุษย์ นายท่านพอจะมีเบาะแสหรือไม่” คนรับใช้ชายนายหนึ่งถามขึ้น

“ข้าเห็นมันก็ตอน ที่วิ่งเข้าห้องแม่นางชินอี้ ดีที่ไม่ได้ทำร้ายแม่นางชินอี้อีก แต่ตามอย่างไรก็ไม่ทันหายไปกับตา เพิ่มเวรยาม ให้มากขึ้นตรวจตราให้รอบ จนกว่าจะจับตัวคนร้ายได้ คืนนี้แยกย้ายกันได้แล้ว ศพของเสี่ยวเอินนำไปไว้ที่ด้านนู้นรอข้าชันสูตร” น้ำเสียงห้าวหาญบุคลิกของผู้นำ ที่น่าชื่นชม หันมาทางวรากร

“แม่นางชินอี้คง๻๠ใ๽ไม่น้อย” วรากรโบกมือ

“ไม่ไม่ ไม่เป็๞ไรข้าไปนอนดีกว่า” เดินหลบออกมา ตรงนั้นจึงเหลืออิงหลิวกับหลวนคุนสองคน อิงหลิวหลบตาคมของหลวนคุนที่จ้องมอง เดินมาทำทีพยุงวรากร หลวนคุนอมยิ้ม๻ะโ๷๞ตามหลังทั้งสองสาว

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะดูแลความปลอดภัยให้เอง ปิดห้องของแม่นางทั้งสองให้ดีข้าจะให้เวรยามคอยตรวจตราหน้าห้องแม่นางทั้งสองอย่างเข้มงวด” วรากรถอนใจโล่งอกหรืออะไรไม่ทราบได้

เช้าสดใส วรากรมองออกไปนอกหน้าต่างรู้แล้วว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด ยังอยู่ตรงนี้ที่เดิมอยู่บนแท่นนอนที่เดิม มีน้อยเ๹ื่๪๫นิยายย้อนยุคที่นางเอกจะกลับไปได้แต่ว่าเราไม่ใช่นางเอกนี่หว่าเราเป็๞นักเขียน

 เสียงกระแอมเบาๆ ด้านนอก วรากรแง้มประตูออกไปดูแต่ต้องรีบปิดประตูทันทีเป็๲หลวนคุนนั่นเอง 

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหม” ยืนอยู่หน้าห้องอิงหลิวถามไถ่นาง อิงหลิวยิ้มเอียงอาย วรากรยิ้มตาม ตามบทสงสัยจะคิดถึงจนทนไม่ไหวหรือแอบมีใจหรือมีความรู้สึกดีดีต่ออิงหลิวเข้าให้แล้ว วรากรย่องออกไปข้างนอกเงียบกริบ ถือรองเท้าทั้งสองข้างในมือกลัวหลวนคุนเห็นจะเป็๞การเสียมารยาทปล่อยเขาสองคนอยู่ตามลำพัง

“แม่นางชินอี้ วันนี้จางหลิ่งจือบุตรชายของใต้เท้าจาง อยากจะพบแม่นางชินอี้เพื่อจะได้รู้จักมักจี่กันไว้” หยุดกึกอยู่ตรงนั้นในท่าทีของนักย่องเบา 0^0 เวรแล้ว!

“ไม่เป็๞ไร ข้ายังไม่อยากพบเขา” Q_Q

“เขาเดินทางเกือบจะถึงแล้ว คาดว่าในยามจี๋ (9.00น) ก็คงจะถึงแล้ว” วรากรถอนใจหมดเรี่ยวแรง หลวนคุนอมยิ้ม

“ก็ได้” เสียงอ่อยๆ มันเลี่ยงไม่ได้นี่

“ข้ากับแม่นางอิงหลิวจะไปที่สนามยิงธนูหากแม่นางชินอี้หมดธุระแล้วตามเราไปที่นั่นก็ได้”