บทที่ 1 คนธรรมดา
“คุณลุงครับ ผมอยากได้ กล้วย หนึ่งตัว!”
“กล้วยต้องนับเป็ หนึ่งลูก สิ” จางฝูเซิง ย่อตัวลงตรงมุมถนน คว้าลูกโป่งยางสีเหลืองยาวมาเป่าจนเป็ทรงแท่งแล้วมัดหัวท้ายอย่างชำนาญ ก่อนจะยิ้มกริ่มและยื่นให้เด็กชายตัวน้อย
“คิดราคา 5 หยวน”
เด็กชายรับไปอย่างดีใจและจากไป
จูเสี่ยวมิง ซึ่งกำลังนั่งพิงบันไดอยู่ข้าง ๆ ถึงกับงุนงง
“นี่แก... เป่าลูกโป่งเป็จริง ๆ ด้วย?”
“ไม่เป็หรอก” จางฝูเซิงตอบอย่างใจเย็น
เพื่อนรักที่หัวล้านเกาหัวของตน
“ถ้าอย่างนั้นนี่มันคืออะไร?”
“เงินก้อนแรกของคนประสบความสำเร็จ มักจะไม่ได้มาอย่างสะอาดนัก” จางฝูเซิงกล่าวเช่นนั้น
จูเสี่ยวมิงทำหน้างง
“ฉันไม่เข้าใจ”
ในเวลานั้น ก็มีเด็กหญิงตัวน้อยสองคนคล้ายตุ๊กตาฝรั่งแวะมาหา พวกเธอเป็ฝาแฝด ะโโลดเต้นเข้ามา คนหนึ่งอวบอิ่มน่ารัก อีกคนก็อวบอิ่มน่ารักเช่นกัน ดูอ่อนเยาว์ราวกับว่าถ้าลองหยิกแก้มเข้าหน่อยคงจะร้องไห้จ้า
“คุณลุง!” ฝาแฝดเงยหน้าขึ้น ดวงตาของพวกเธอเป็ประกาย
“หนูอยากได้ ผีเสื้อ!”
“หนูอยากได้ ลูกหมา!”
จางฝูเซิงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“สิบหยวนนะจ๊ะ หนูมีเงินหรือเปล่า?”
“มีค่ะ!” ฝาแฝดพูดพร้อมกัน ก่อนจะล้วงเอาธนบัตรใบละร้อยหยวนออกมา
“อืม อันละสิบหยวน สองอันก็ยี่สิบหยวน”
จางฝูเซิงรับธนบัตรใบละร้อยมาอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วทอนเงินแปดสิบหยวนคืนไป จากนั้นเขาจึงหยิบลูกโป่งยางขึ้นมาหนึ่งลูก
เขา 'ปุ๊' เป่ามันออกเป็สองแท่งยาว แล้วยื่นให้ฝาแฝดคล้ายตุ๊กตา
เด็กหญิงตัวน้อยรับไป ก่อนจะพูดอย่างน่ารัก
“คุณลุงคะ หนูขอ ผีเสื้อ ค่ะ!”
“คุณลุงคะ หนูขอ ลูกหมา ค่ะ!”
จางฝูเซิงทำสีหน้าเคร่งขรึม แล้วชี้ไปที่ลูกโป่งยางแท่งยาวในมือของเด็กหญิงคนหนึ่ง
“นี่คือ หนอนผีเสื้อ กลับบ้านไปสักสองสามวัน มันก็จะกลายเป็ผีเสื้อเอง”
เขายังชี้ไปที่ลูกโป่งในมือของเด็กหญิงอีกคน
“นี่คือ ฮอตดอกน้อย นะ ห้ามกินเด็ดขาด กัดไปมันจะะเิออกมาเลย”
ฝาแฝดทั้งสองงุนงง เงียบไป แสงประกายในดวงตาของพวกเธอค่อย ๆ หายไป
“แว้!”
พวกเธอร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป
จูเสี่ยวมิงมองเหตุการณ์นี้อย่างเลื่อนลอย
ผ่านไปนาน
“แก...”
เขากระตุกหนังตา อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นเพียงชายหนุ่มหน้าตาดีลุกขึ้นยืน ตบก้นเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
“ฉันบอกแล้วว่า เงินก้อนแรกของคนที่จะประสบความสำเร็จ มักจะไม่ได้มาอย่างขาวสะอาดนัก”
พูดจบ จางฝูเซิงก็รีบเก็บแผงลอย กระชากถุงผ้าห่อขึ้น
“เผ่น!”
“หนีทำไม? นี่มันยังเช้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าไม่หนีตอนนี้ แกจะได้เห็นตุ๊กตาฝรั่งขี้แยสองคนจูงมือพ่อแม่ที่โกรธจัดวิ่งตามมาแน่”
จูเสี่ยวมิงถึงกับพูดไม่ออก
หลังจากวิ่งหนีออกมาได้ไกล
“วันนี้แกได้มาเท่าไหร่?”
“แปดสิบเจ็ดหยวนห้าเหมา”
ได้ยินดังนั้น จูเสี่ยวมิงส่ายหัว
“ค่าเทอมของสำนักยุทธ์ต้องเป็แสนหยวนนะ แกต้องเก็บไปถึงเมื่อไหร่กัน? ทำไมไม่ขอ คุณลุงจาง ตรง ๆ เลยล่ะ? พ่อแกก็เป็หมอ อย่างน้อยก็ไม่น่าจะขาดแคลนเงินจำนวนนี้หรอก”
จางฝูเซิงกรอกตา
“ี้เีพูดกับพวกคุณชายบ้านรวยอย่างพวกแก พ่อฉันเป็หมอจริง แต่เขาเป็หมอที่มี คุณธรรม ช่างเถอะ อธิบายไปก็ไม่เข้าใจ”
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย สะพายถุงผ้าพลางเดินไป และมองไปยังแม่น้ำเจียงโจวทางด้านขวา
จางฝูเซิงกล่าวเบา ๆ ว่า
“ฉันมาเพื่อหาเงินก้อนแรก ฉันมาเพื่อดูว่า จะหาเงินก้อนแรกได้อย่างไร”
จูเสี่ยวมิงเริ่มงุนงง
“ไอ้จาง แกหาได้แล้วไม่ใช่เหรอ ตั้งเท่าไหร่แล้วนะ แปดสิบเจ็ดหยวนห้าเหมา”
จางฝูเซิงยิ้ม แต่ไม่ตอบ เขาเหม่อลอยเล็กน้อย
พันธสัญญา
เขามี พันธสัญญา ที่สามารถซื้อขายได้ทุกสิ่ง ปัญญาญาณ รากฐานปราณ ความทรงจำ พลังบำเพ็ญ อายุขัย…
พันธสัญญานี้ปรากฏขึ้นเมื่อสองวันก่อน หลังจากที่จางฝูเซิงได้เรียนรู้ ‘เคล็ดวิชาเพ่งจิต’ และได้เพ่งจิตเห็นมันที่หว่างคิ้วของตนเอง
ในตอนแรกมันมืดสลัวและใช้งานไม่ได้ แต่ตอนนี้มันสว่างขึ้นทีละน้อย และเมื่อครู่ที่ผ่านมา มันก็ส่องประกายแล้ว สามารถทำการ ‘ซื้อขาย’ หรือ ‘แลกเปลี่ยน’ ได้หนึ่งครั้ง
ตามข้อมูลที่ส่งมาเองตามธรรมชาติจาก พันธสัญญา การใช้งานนั้นไม่มีข้อจำกัดใด ๆ ใครก็สามารถเป็คู่ค้าได้ แต่มีข้อแม้
คู่ค้าจะต้อง้าบรรลุการแลกเปลี่ยนนั้นอย่างแท้จริง... จากก้นบึ้งของหัวใจ
ห้ามการข่มขู่
ราวกับปีศาจในนิทานตะวันตกที่เข้าซื้อดวงิญญา แต่ผู้ที่ถูกซื้อิญญาไปนั้นยินดีพร้อมใจ เพราะปีศาจได้เสนอราคาที่พวกเขา ไม่อาจปฏิเสธ ได้
แล้วจะทำอย่างไรให้ อัจฉริยะ ยอมขาย พร์ ให้ตนเอง? จะทำอย่างไรให้คนที่ฝึกฝนเพลงดาบมานานหลายปี ยอมขาย เคล็ดดาบ ให้ตนเอง? จะทำอย่างไรให้คนอายุยืนยาว ยอมขาย อายุขัย ให้ตนเอง?
จะหา เงินก้อนแรก ได้อย่างไร หรือจะทำการ แลกเปลี่ยน ครั้งแรกให้สำเร็จได้อย่างไร?
นี่เป็ปัญหา
จางฝูเซิงเคยคิดที่จะไปหาบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่กำลังจะสิ้นอายุขัย เพื่อขาย อายุขัย ให้เขา แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นอีก
ทุกยุคทุกสมัย กุญแจดอกแรก เป็สิ่งสำคัญที่สุด
ยังไม่รวมถึงว่าเขาไม่มีช่องทางใด ๆ ในการพบปะบุคคลสำคัญเ่าั้
ยังไม่รวมถึงว่าจะทำอย่างไรให้บุคคลสำคัญเ่าั้เชื่อว่าตนมีความสามารถอันน่าอัศจรรย์นี้
เพียงแค่คิดถึง หลังจากขายอายุขัยแล้ว ล่ะ?
‘คนเดินดินไร้ความผิด ทว่าการมีสมบัติล้ำค่ากลับเป็ความผิด’ สามารถคาดการณ์ได้เลยว่า ตัวเองจะถูกกักขังเลี้ยงดูไว้ เพื่อทำการแลกเปลี่ยนกับคนแล้วคนเล่าอย่างไม่สิ้นสุด และผลประโยชน์จากการแลกเปลี่ยนทั้งหมดก็จะไหลไปสู่บุคคลสำคัญผู้นั้น
“ไอ้จาง”
จูเสี่ยวมิงลูบหัวโล้นของตน
“หรือจะให้ฉันไปบอกพ่อให้ยืมเงินแกก่อนดี? ไม่คิดดอกเบี้ย พอแกร่ำรวยขึ้นแล้วค่อยคืน”
จูเสี่ยวมิงเป็เพื่อนสนิทสมัยมัธยมของจางฝูเซิง เป็ว่าที่นักศึกษาใหม่ในสาขาวิชา วิถีแห่งยุทธ์ของมหาวิทยาลัยเจียงโจว ฐานะทางบ้านดีมาก พ่อของเขาเป็เ้าของบริษัทก่อสร้างแห่งหนึ่ง
จางฝูเซิงส่ายหัว
“ช่างเถอะ สิ่งที่ฉันขาดไม่ใช่เงินแสนหยวนนั้น แต่เป็ พร์ เคล็ดวิชาเพ่งจิต ที่แกฝึกสำเร็จตอน ม.ปลาย ปีหนึ่ง ฉันเพิ่งจะฝึกสำเร็จเมื่อสองวันก่อนนี้เอง”
เขาถอนหายใจเบา ๆ ตัวเขาเองก็เป็ว่าที่นักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยเจียงโจวเช่นกัน แต่ต่างกันที่ไอ้จูเข้า สาขาวิถีแห่งยุทธ์ ส่วนเขาเข้า สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์
สาขาวิถีแห่งยุทธ์ของมหาวิทยาลัยเจียงโจวนั้น นอกเหนือจากคะแนนภาคทฤษฎีแล้ว ยัง้าให้ผู้สมัครฝึก เคล็ดวิชาเพ่งจิต และ วิชาการหายใจ ให้สำเร็จอย่างน้อยหนึ่งอย่างก่อนสอบเอนทรานซ์ วิชาแรกทดสอบ ปัญญาญาณ วิชาหลังตรวจสอบ รากฐานปราณ
จูเสี่ยวมิงพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“สถานการณ์ของฉันแกก็รู้ ไม่ได้มีพร์อะไรมากมายเลยสักนิด ทั้งหมดเป็เพราะพ่อฉันใช้เงินถมใส่ต่างหากล่ะ พวก เฉินน่วนอวี้ ต่างหากที่เรียกว่ามีพร์ ไม่ต้องพูดถึงคะแนนภาคทฤษฎีที่ดีเยี่ยม เคล็ดวิชาเพ่งจิต และ วิชาการหายใจ ก็สำเร็จขั้น ‘สำเร็จขั้นสูง’ ทั้งคู่ ได้ยินว่าใกล้จะกลายเป็ ผู้ฝึกยุทธ์ แล้วด้วยซ้ำ ได้รับการรับรองเข้าเรียน สาขาวิถีแห่งยุทธ์ ของมหาวิทยาลัยเจียงโจวแบบไม่ต้องสอบเลย”
เฉินน่วนอวี้ เป็ยอดอัจฉริยะในชั้นเรียนหัวกะทิของโรงเรียนมัธยมหลินซู่ เป็หญิงสาวผู้สูงส่งที่สามารถมองได้จากห่างๆ เท่านั้น
แน่นอนว่าพวกเขา รู้จัก เฉินน่วนอวี้ แต่เฉินน่วนอวี้ ไม่รู้จัก พวกเขา
“พร์สินะ...” จางฝูเซิงถอนหายใจ “คุณตาหวังที่เป็เพื่อนบ้านฉัน ฝึก เคล็ดวิชาเพ่งจิต มาห้าสิบปี จนถึงทุกวันนี้ก็ยัง ไม่สามารถเข้าถึงได้เลย ไม่สามารถััถึง ปัจจัยลึกลับได้ฉันดีกว่าเขานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่ามากนักหรอก”
จูเสี่ยวมิงปลอบใจ
“จริง ๆ แล้วเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ก็ไม่เลวหรอกนะ หางานง่าย ตอนนี้สหพันธ์ให้ความสำคัญกับเทคโนโลยี AI มาก การฝึกยุทธ์ไม่ใช่ทางออกเดียวสักหน่อย”
จางฝูเซิงส่ายหัว
“การที่สหพันธ์พัฒนาปัญญาประดิษฐ์ ก็เพื่อ ‘ผู้ฝึกยุทธ์’ ไม่ใช่หรือ? การฝึกยุทธ์ไม่ใช่ทางออกเดียว แต่มันคือ ทางออกที่ดีที่สุด ต่างหาก”
“ในเมื่อเรามาเยือนโลกนี้แล้ว ไฉนเลยจะไม่พยายามมุ่งสู่ยอดเขาเล่า? ฉันก็อยากลองรสชาติของการ ลอยฟ้า ดูบ้างเหมือนกัน...”
จูเสี่ยวมิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างสับสน
“ไอ้จาง ฉันรู้สึกว่า แก เปลี่ยนไป แล้ว...”
“เปลี่ยนไปไหน?” จางฝูเซิงยิ้ม “เปลี่ยนเป็มั่นใจในตัวเองมากขึ้นเหรอ?”
“ไม่”
จูเสี่ยวมิงส่ายหัวและกรอกตา
“เปลี่ยนเป็เพ้อฝัน ไม่อยู่กับความจริง”
จางฝูเซิงหัวเราะฮ่า ๆ
“พอแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปช่วยงานแล้ว ไว้เจอกันนะ”
“ไว้เจอกัน”
ทั้งสองแยกกันที่ทางแยก คนหนึ่งกลับไปยังเขตที่สามอันรุ่งเรือง ส่วนอีกคนเดินไปสู่เขตที่เจ็ด ซึ่งดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยความมืดมัวอยู่เสมอ
สหพันธ์เป็สหพันธ์ที่มีชนชั้นแบ่งแยกอย่างชัดเจน แม้แต่การแบ่งเขตเมืองก็ยังมีการแบ่งระดับั้แ่หนึ่งถึงเก้า ตัวเลขยิ่งน้อยยิ่งร่ำรวย ยิ่งรุ่งเรือง ยิ่งสงบสุข และยิ่งปลอดภัย
จางฝูเซิงอาศัยอยู่ในเขตที่เจ็ด ซึ่งไม่ถือว่าเป็สลัม แต่เป็ที่อยู่ของคนธรรมดาสามัญชนทั่วไป
เพียงแต่ว่า... พ่อของเขาไม่ค่อยธรรมดา
จางฝูเซิงเดินผ่านแถวร้านค้าสองข้างทาง เลี้ยวเข้าสู่ตรอกมืดที่สามารถตรงไปสู่เขตที่แปดและเก้าได้ เขาไม่สนใจหญิงขายบริการที่แต่งตัวฉูดฉาดและโปรยเสน่ห์ใส่ จนกระทั่งสุดท้ายเขาก็หยุดอยู่หน้าคลินิกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
ประตูคลินิกปิดสนิท และแขวนป้าย 'ปิดทำการ' ไว้ ซึ่งนั่นหมายความว่า... มีลูกค้า
เขาเดินเข้าไปในคลินิก และเลี้ยวลงไปยังห้องใต้ดิน
ในห้องใต้ดินที่มืดสลัว ชายวัยกลางคนในเสื้อกาวน์สีขาวกำลังทำการผ่าตัดอย่างใจเย็น
บนเตียงผ่าตัดที่เรียบง่ายมีเด็กสาวท่าทางเ็าคนหนึ่งนอนอยู่
ในมือของเด็กสาวคนนั้นมี ปืนพก กระบอกหนึ่ง ปากกระบอกปืนสีดำสนิทเล็งไปที่หมอ เมื่อเห็นมีคนมา เธอก็หันปากกระบอกปืนมาทางจางฝูเซิง
“พ่อ” จางฝูเซิงเรียกเบา ๆ โดยไม่สนใจปืนพกที่เล็งมาที่ตนเอง
เขาเหลือบมองเด็กสาวคนนั้น
เธอคือ เฉินน่วนอวี้ ยอดอัจฉริยะของโรงเรียนมัธยมหลินซู่ในเขตที่สาม ว่าที่นักศึกษา สาขาวิถีแห่งยุทธ์ ของมหาวิทยาลัยเจียงโจวแบบไม่ต้องสอบ
