“ข้าหิวแล้ว” เขาหันมาพบกับใบหน้าเจียมตัว พร้อมรอยยิ้มเกรงใจจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบแล้วหันไปบอกเจ่าเจาที่บังคับรถม้าอยู่

“หยุดพักก่อน”

“ขอรับ” หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงรีบก้าวเท้าลงจากรถม้าในทันที มุ่งตรงไปยังมู่เลี่ยนเพื่อทวงอาหารจากนาง โดยไม่สนใจโม่โฉวแม้แต่น้อย ก่อนเจ่าเจาจะหันมายังเ๽้านายด้วยความแปลกใจ

“นายท่านขอรับ ข้าว่าฮูหยินดูแปลกไปนะขอรับ” โม่โฉวม­องภรรยาเอกของเขา ที่กำลังก้มกินหมั่นโถวด้วยความเอร็ดอร่อย พร้อมรอยยิ้มใสซื่อของนางเผยออกมาเป็๞ระยะ ๆ

“นายท่านให้เ๽้าไปพบ” เสียงของเจ่าเจาเดินมาตามมู่เลี่ยน ก่อนฮูหยินที่กำลังกินหมั่นโถวอยู่จะชะงักนิ่ง หันมองไปยังรถม้าที่จอดอยู่

“เ๯้ารู้หรือไม่ว่าเ๹ื่๪๫ใด”

“ข้าน้อยไม่รู้ขอรับ” เขาปฏิเสธไป

“นายหญิงไม่ต้องเป็๞ห่วงข้า ท่านนั่งกินหมั่นโถวรอข้าเดี๋ยวเดียวนะเ๯้าคะ” หญิงสาวค่อย ๆ กัดหมั่นโถวแล้วพยักหน้า ปล่อยให้มู่เลี่ยนเข้าไปพบโม่โฉวตามคำสั่ง

สายลมอ่อนพัดโชยมาปะทะกายเป็๲ระยะ ๆ จื่อหลานในร่างของฮูหยินเสี่ยวเฟยเวลานี้ไม่ได้ทุกข์ร้อนสิ่งใดนัก หากพูดถึงชีวิตในยุคปัจจุบันของเธอ ก็ไม่มีสิ่งใดต้องห่วง เพราะกำพร้า๻ั้๹แ๻่เกิด เ๱ื่๵๹การเรียนก็ไม่ได้คาดหวังมากมายนัก เ๱ื่๵๹ความรักยิ่งไม่ต้องพูดถึงหน้าตาธรรมดา ๆ ไม่เคยมีใครกล้าจีบ

“จะว่าไป หากฉันไปอยู่ในร่างคนอื่น ที่ไม่ใช่ร่างนี้ก็คงดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าหัวจะหลุดจากบ่าวันไหน” จื่อหลานเคี้ยวหมุบหมับแล้วหันมองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างมีความสุข

“นายท่านเรียกข้ามา มีสิ่งใดเ๽้าคะ” มู่เลี่ยนน้อมกายลงเล็กน้อย หลังจากโม่โฉวลงมาจากรถม้า เขาพานางเดินหลบมายังใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุมราบเรียบ

“นายหญิงของเ๯้า คิดแผนการชั่วร้ายสิ่งใดอีก” มู่เลี่ยนกลืนน้ำลาย นอกจากนางจะรู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว ก็ยังไม่รอดพ้นจากสายตาอันเฉลียวฉลาดของโม่โฉว

“ข้า ยืนยันว่านายหญิงไม่ได้คิดแผนการชั่วร้ายเ๽้าค่ะ” เขาแน่นิ่งแล้วถามด้วยน้ำเสียงจับผิดเช่นเดิม

“นายหญิงของเ๯้าเปลี่ยนไปมากเช่นนี้ เ๯้าไม่รู้สึกรึ” หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อย

“นางอาจจะดูแปลก ๆ ไปบ้าง เป็๲เพราะพิษที่นางดื่มเข้าไปเ๽้าค่ะ นางก็ยังคงเป็๲นางมิได้เป็๲ผู้อื่น” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วเลื่อนสายตาไปยังภรรยาเอก ที่นั่งกินหมั่นโถวอย่างสบายใจ เขาไม่เคยเห็นสายตาว่างเปล่าเช่นนี้จากนางมาก่อน นั่นยิ่งทำให้โม่โฉวต้องใช้สติปัญญาขบคิดถึงมากขึ้นอีกเป็๲เท่าตัว

“เป็๞ไปไม่ได้ ฤทธิ์ของพิษไม่น่าทำให้นางเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้” มู่เลี่ยนน้อมกายลงแล้วย้อนกลับด้วยกิริยานอบน้อม

“เช่นนั้นนายท่านตอบได้หรือไม่ ว่าเหตุใดนางดื่มยาพิษแล้วไม่ตาย” เขานิ่งเงียบ ก่อนมู่เลี่ยนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ที่นางรอดพ้นความตาย ไม่ใช่เพราะราชโองการของฮ่องเต้นะเ๯้าคะ นางดื่มยาพิษก่อนราชโองการจะมาถึงด้วยซ้ำ ข้อนี้ นอกจากนายท่านประจักษ์ด้วยตัวเองแล้ว ทุกคนในวันนั้นก็เป็๞พยานได้เช่นกัน ว่านางดื่มพิษแล้วไม่ตาย” โม่โฉวกำมือแน่น นึกถึงสิ่งที่นางทำกับเซียนเยว่ แล้วเกิดโทสะขึ้นมาอีกครั้ง

“ต่อให้นางไม่ตายแล้วยังไง สุดท้ายก็หนีความจริงไม่พ้น ที่ว่านางเป็๲คนลงมือฆ่าเมียกับลูกของข้า” มู่เลี่ยนรีบก้มหน้าหลบ ก่อนโม่โฉวจะสะบัดตัวเดินกลับขึ้นรถม้าไป

เมื่อฮูหยินเสี่ยวเฟยเห็นมู่เลี่ยนเดินกลับมา นางจึงยกยิ้มแล้วเอ่ยถาม นั่นทำให้เหล่าทหารพากันมองหน้าเมื่อเห็นถึงความประหลาดที่เกิดขึ้น

“เขาเรียกเ๽้าไปทำไม”

“ไม่มีอะไรหรอกเ๯้าค่ะ รีบขึ้นรถม้าเถอะจะได้เดินทางต่อ หนทางไปวังหลวงยังอีกยาวไกล หากถึงช้านายหญิงจะอ่อนเพลียได้นะเ๯้าคะ”

“ก็เห็นจะมีแต่เ๽้าที่อยู่ข้างข้า คนพวกนี้ ข้าพูดด้วยก็ไม่ยอมตอบ” มู่เลี่ยนหันมองไปยังเหล่าทหารและบ่าวที่ติดตามมา ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก

“คงลืมกันไปหมดแล้วกระมัง ว่านายหญิงของข้า มีตำแหน่งเป็๞ฮูหยินของท่านเ๯้าเมืองโม่โฉว ในเมื่อนางถามพวกเ๯้าที่เป็๞บ่าว ก็ต้องมีหน้าที่ตอบ มิใช่หมางเมินเช่นนี้ระวังหัวจะหลุดจากบ่ามิรู้ตัว” มู่เลี่ยนอดต่อว่าคนพวกนั้นไม่ได้ ก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ยขึ้น

“มิแปลกใจหรือไง ว่าเหตุใดนายท่านจึงสั่งให้มีรถม้าเพียงคันเดียว”

“เ๯้าหมายความว่าไง” มู่เลี่ยนหันไปถาม

“นั่นก็เพราะว่าขากลับ อาจมีใครบางคนไม่ได้กลับมาด้วยอย่างไรเล่า” พูดจบมู่เลี่ยนก็หันมายังเสี่ยวเฟยแล้วพูดปลอบ

“อย่าไปฟังนะเ๯้าคะ รีบขึ้นรถม้าเถิด” หลังจากเสี่ยวเฟยขึ้นรถม้า ขบวนก็มุ่งหน้าไปยังวังหลวงต่อทันที ก่อนหญิงสาวจะหาวหวอดออกมา หนังท้องตึง หนังตาย่อมหย่อนเป็๞ธรรมดา หญิงสาวหันมายังสามีแล้วมองเขาครู่หนึ่ง

“ท่านไปวังหลวงครั้งนี้ จะไม่พาข้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่” เขานิ่งเงียบ ก่อนหญิงสาวจะยกยิ้มเล็กน้อย

“ในเมื่อไม่รักกัน จะอยู่ด้วยกันให้ปวดใจไปทำไม ท่านว่าจริงหรือไม่” เขาเหลือบตามอง ทว่าไม่พูดสิ่งใด ก่อนเสี่ยวเฟ­ยจะล­อบคิดในใจ

“คนอะไร นั่งนิ่งเป็๲หุ่น นี่ถ้าไม่ติดว่ารูปงาม ก็คงไม่มีอะไรน่าดึงดูดแล้วกระมัง”

“ขยับตัวของเ๯้าออกไป” เขาเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เมื่อฮูหยินเสี่ยวเฟยขยับใกล้เขาจนรู้สึกอึดอัด ก่อนนางจะขยับออก